در کتاب تنها در محراب ( برگ هایی از زندگی شهید مدرس) از قول فرزند ایشان دکتر سید عبدالباقی مدرسی آمده است که یک روز تعدادی از نمایندگان به مناسبتی به منزل ما آمدند و در خلال صحبتهایشان به آیت الله مدرس گفتند حضرت آقا مسبوقید كه حقوق نماینده مبلغ صدتومان است و این برای ادارۀ زندگی كم است. ترتیبی دهید كه مجلس، این مبلغ را به دویست تومان برساند. مدرس در جواب گفت: نظر شما درست یا غلط، در مورد آن بحثی ندارم، ولی روزی كه انتخاب شدید مشخص بوده كه حقوق شما صد تومان است و با رضایت، وكالت را انتخاب كرده‌اید یا انتخابتان كرده‌اند. اگر حالا ناراضی هستید، باید استعفا بدهید و اعلام كنید كه ما با حقوق دویست تومان حاضریم قبول نمایندگی كنیم. اگر موكلین یا آنها كه شما را انتخاب كرده‌اند، راضی شدند و باز به مجلس آمدید، حق دارید دویست تومان بگیرید. غیر از این هم راهی ندارید. دهم آذر سالروز شهادت آیت الله شهیدی است که لباسی از کرباس داشت. عبایی نازک و اندامی نحیف . ساده بود و بی تکلف ، اما شجاع بود در زمانه ای که شجاعت کار هر یلی نبود. حاضر جواب بود و سرشار از هوش و وحدت ذهن ... @amirsajjad33

ما معمولا دانسته هایمان را به اشتراک میگذاریم. تازه اگر دانسته هایمان درست باشد. لذا برایت کف میزنند و میگویند چه خوب که این همه میدانی. اما اگر ندانسته هایمان را به اشتراک بگذاریم تازه میفهمیم دانسته هایمان در مقابل ندانسته هایمان هیچِ هیچ است... هیچ. تازه میفهمیم ما چقدر نمیدانیم و آنچه هم که میدانیم هیچ است. لذا لااقل خودمان گول ظاهر دانسته هایمان را نخوریم.تازه اگر دانسته هایمان درست باشد. @amirsajjad33

‍ . دوباره یک سو همه اش زیبایی و سوی دیگر همه اش زشتی و پلیدی. دوباره اسرائیل وحشیانه بمب بر سر مردم غزه میریزد. دوباره پدری بر روی ویرانه های خانه اش به دنبال جسد اهل خانه تخته سنگ ها را میشکند و شعر حماسی میخواند. دوباره پیکر بی جان دختری بر روی دستان پدرش حمل میشود و سوژه عکاسان و خبرنگاران میشود. دوباره مادری کنار تخت پسر بی جانش قصه ی آرزوهای بر باد رفته اش را زمزمه میکند. دوباره نوزادی از تاریکی رحم مادر بیرون نیامده سوی تاریکی قبر سرازیر میشود. دوباره کودکی از ترس رعشه بر جان و جسم نحیفش می افتد. برادری آغوشش را پناه امن خواهرش میسازد. خواهری برادری را دفن کرده خاک بر صورتش میریزد. دوباره دبیر کل سازمان ملل عمیقا متاسف میشود. دوباره وزرای امور خارجه کشورهای مسلمان نشست اضطراری برگزار کرده و بیانیه پشت بیانیه صادر میکنند. دوباره اردوغان پشت تریبون و جلوی دوربین عربده بر سر اسرائیل میکشد و پشت پرده ذخایر نفتی شان را پر میکند. دوباره محمد بن سلمان آنسو اسراییل را جنایتکار میخواند و اینسو موشکهای یمنی را برای خوشایند اسراییل رهگیری میکند. دوباره مقامات آمریکا به تل آویو سفر کرده و برای کشتن کودکان غزه دستهای به خون آلوده ی نتانیاهو را میفشارند. دوباره غزه میسوزد تا کل عالم بیدار شود. دوباره آیات قرآن از لبان معصوم کودکان و عمق حنجره جوانان و پیران شنیده میشود. دوباره حقارت دنیا پیش بغض در گلو حبس شده کودکان غزه بیشتر از پیش به چشم می آید. دوباره کفر دارد خود را بهتر از قبل نشان میدهد و حق زیبایی هایش را به رخ عالم میکشد. دوباره غزه مرکز عالم شده تا دل ظلم ستیزان جهان و دل هر آزاده ی بیداری را با خود ببرد. دوباره غزه محل بروز عشق و صبر میشود تا با طوفان الاقصی یش جهت تاریخ را عوض کند. دوباره صحنه ، صحنه یک شکست همه جانبه و یک افول جدی تر برای طاغوتیان میشود. دوباره بوی ظهور در آسمان عالم فراگیر میشود چرا که باز بوی مقاومت از غزه به مشام می آید... و دوباره بر زبانمان جاری میشود ذکر: بسم الله الرحمن الرحیم ... با همه رمز و رازهایش... @amirsajjad33

‍ مجسمه یادبود میرزا کوچک خان در مرکز شهر رشت در واقع نماد غیرت است. نمادی که گویای هویت واقعی مردم شهر باران است. استعمار پیر وقتی مبارزی با غیرت و مردی تنها که در اوج خفقان آن زمان ، چنین شجاعانه به دو قدرت روس و بریتانیا یک نه بزرگ گفت را به شهادت رساند و قیام غیرتمندانه اش را سرکوب کرد ، دست گذاشت بر روی " غیرت " ،  هویت واقعی اهالی این سرزمین که با بی غیرت خواندن مردمان غیور این خطه ، ریشه این هویت را برای همیشه بسوزاند. ولی این هویت زنده است و ریشه در خاکِ خیس و خسته جنگل دارد و در سرزمین باران ، غیرت مردمان گیلان باران میخورد و همیشه تازه میماند. دشمن میخواهد این مفاخر را از دست جوان ایرانی بگیرد اما اینگونه نیست. تاریخ نگذاشت که چنین شود و نخواهد گذاشت که چنین باشد. گرچه در وسط جنگلهای گیلان در مظلومیت و غربت مرد ، اما نام نیکش در زمره ی مردان ایستاده ی روزگار در تاریخ ایران ثبت شد. در ظلمت و تاریکی مرد اما یک مشعل فروزان شد. او از همت و اراده و شخصیت و هویت خود خرج کرد ، تا به یک نسل ، هویت و شخصیت و نیرو و اراده ببخشد. گیله مردی خستگی ناپذیر که تنها یک جا از نفس افتاد و آنجا که دیگر توان آن را نداشت جلوی دکتر حشمت را بگیرد تا تسلیم نشود. نتوانست به اون بفهماند که مردان تردید و تسلیم برای تاریخ جذابیتی ندارند. نتوانست حالی اش کند اگر جایی که دشمن در خانه ات ایستاده ، اگر میانه را بگیری ، طناب دارت را خود باید برگردنت بیاندازی و در لایه های هزارتوی پر پیچ و خم تاریخ به فراموشی سپرده می شوی. چرا که نه تا آخرین فشنگ جنگیده ای و نه تا آخرین نفر کشته شده ای. و حالا امروز آنهایی که وطن خویش به بهایی ناچیز فروختند یادشان باشد ، پشت به سرزمینی کردند که بیشه شیرمردان و عیارانی چون میرزا کوچک جنگلی ، رئیس علی دلواری ، کلنل پسیان و باقر خان و ستار خان و حاج قاسم سلیمانی بوده است. برای هر وجب از خاک این سرزمین کهن ، خونها به زمین ریخته ، شیون ها از دل مادران به‌ آسمان رفته و زخمها بر گرده ی پدران ما نشسته. برای شکوه این خاک ما فقط یک درفش و یک نام بر زبان داریم و آن نام بلند و پر آوازه ایران است. ۱۱ آذر ، سالروز شهادت میرزای بزرگ جنگل ، مبارزی ملی و مردی تشکیلاتی است. یاد و نامش تا ابد در دل و جانمان گرامی باد تا از همت و اراده و غیرت و هویت او در این روزهای سخت نیرو بگیریم. @amirsajjad33