❤️#قصّه دلبری ❤️۴۱ با کمک مادرم،داخل ماشین نشستم.راه افتاد.روضه گذاشت،روضه حضرت علی اصغر ع سه تایی تا دم در بیمارستان گریه کردیم برای شیرخواره امام حسین ع. زایمانم در بیمارستان خصوصی بود.لباس مخصوص پوشید آمد داخل اتاق. به نظرم پرسنل بیمارستان فکر میکردند الان گوشه ای می‌نشیند و لام تاکام حرف نمی‌زند.برعکس،روی پایش بند نبود، هی قربان صدقه ام میرفت.برای کادر پزشکی خیلی جالب بود که آدمی مذهبی و این قدر تقلا و جنب و جوش.با گوشی فیلم می‌گرفت. یکی از پرستارها میگفت:کاش میشد از این صحنه ها فیلم بگیری،به بقیه نشون بدی تا یاد بگیرن. قبل از اینکه بچه را بشویند،در گوشش اذان و اقامه گفت.همان جا برایش روضه خواند، وسط اتاق زایمان،جلوی دکتر و پرستارها روضه حضرت علی اصغر ع آنجایی که لالایی میخوانند،بعد هم‌ کام بچه را با تربت امام حسین ع برداشت. اصرار میکرد شب به جای همراه بماند کنارم.مدیر بخش میگفت:شما متوجه نیستین اینجا بخش زنانه؟دکتر را راضی کرده بود با مادرم بماند،اما کادر بیمارستان اجازه ندادند. تا یازده دوازده شب بالای سرم ایستاد .به زور بیرونش کردند.باز صبح سروکله اش پیدا شد. چند بار بهش گفتم؛روز هفتم مستحبه موهای سر بچه رو بتراشیم.راضی نشد.بهش گفتم:نکنه چون خودت درد بی مویی کشیدی،دلت نمیاد؟میگفت:حیفم میاد...امیرحسین سیزده روزه بود که بردیمش هیئت. تولد حضرت زینب ع بود و هوا هم خیلی سرد و هیئت شلوغ.مدام به من میگفت: بچه رو بمال به در و دیوار هیئت. خودش هم آمد بردش قسمت آقایان و مالیده بودش به درو دیوار هیئت..دوبار عقیقه کرد:یک بار یک ماه و نیم بعداز تولدش که عقیقه را ولیمه داد،یکی هم برد حرم حضرت معصومه ع. برای خواندن اذان و اقامه در گوشش ،پیش هرکس که زورمان رسید بردیمش.در یزد رفتیم پیش حاج آقا آیت اللهی و حاج آقا مهدوی نژاد.در تهران هم حاج آقا قاسمیان.حاج منصور ارضی و حاج حسین مردانی.با هم رفتیم منزل حاج آقا آیت اللهی.حرف هایی را که ردوبدل میشد،می‌شنیدم. وقتی اذان و اقامه حاج آقا تمام شد، محمد حسین گفت:دو روز دیگه میرم مأموریت، حاج آقا دعا کنین شهید بشم.هری دلم ریخت.دیدم دستشان را گذاشتند روی سینه محمد حسین و شروع کردند به دعا خواندن.بعد که دعا تمام شد،گفتند:انشاالله خدا شما رو به موقع ببره،مثل شهید صدوقی،مثل شهید دستغیب. داخل ماشین بهش گفتم؛دیدی حاج آقا هم موافق نبودن حالا شهید بشی؟ سری بالا انداخت و گفت:همه این حرفا درست،ولی حرف من اینه:لذتی که علی اکبر امام حسین برد،حبیب نبرد. روزی که می‌خواست برود مأموریت، امیرحسین ۴۷ روزش بود.دل کندن از آن برایش سخت بود.چند قدم میرفت سمت در،برمی‌گشت دوباره نگاهش میکرد و میبوسیدش.وقتی میرفت مأموریت، با عکس های امیرحسین اذیتش میکردم.لحظه به لحظه عکس تازه میفرستادم برایش،میخواستم تحریکش کنم زودتر برگردد.حتی صدای گریه و جیغش را ضبط میکردم و میفرستادم،ذوق می‌کرد.هرچی استیکر بوس داشت می‌فرستاد. دائم می پرسید:چی بهش میدی بخوره؟چی کار میکنه؟وقتی گله میکردم که اینجا تنهایم و بیا،میگفت:برو خداروشکر کن حداقل امیرحسین پیش تو هست،من که هیچ کی پیشم نیست. میگفت:امیرحسین رو ببر تموم هیئت‌هایی که با هم میرفتیم.خیلی یادش میکردم در آوردن و بردن امیرحسین به هیئت، به خصوص موقع برداشتن ساک و وسایلش. هیچ وقت نمیگذاشت هیچ کدام را بردارم،چه یک ساک چه سه تا.به مادرم میگفتم؛ببین چقدر قُدّه.نمیذاره به هیچ کدومش دست بزنم.امیرحسین که آمد، خیلی از وقتم را پر میکرد و گذر ایام خیلی راحت تر بود،البته زیاد که با امیرحسین سروکله میزدم،تازه یاد پدرش می‌افتادم و اوضاع برایم سخت تر میشد. زمان هایی که برای امیرحسین مشکلی پیش می‌آمد، مثلا سرماخوردگی،تب و لرز و همین مریضی های معمولی،حسابی به هم می‌ریختم. هم نگرانی امیرحسین را داشتم و هم نمیخواستم بهش اطلاع بدهم،چون می‌دانستم ذهنش درگیر و از نظر روحی خسته می‌شود. می‌گذاشتم تا بهتر شود،آن موقع میگفتم:امیرحسین سرما خورده بود،حالا خوب شده.

With the help of my mother, I sat in the car. He started walking. I gave birth in a private hospital. She wore special clothes and entered the room. I think the hospital staff thought that Lam Takam was sitting in a corner now and not talking. On the contrary, there was no bandage on his leg, hey sir, he was giving me charity. It was very interesting for the medical staff that he was a religious man and so active. would take One of the nurses said: I wish you could film these scenes and show them to others so they can learn. Before they washed the baby, he said adhan and aqamah in his ear. He recited a prayer for him there, in the middle of the delivery room, in front of the doctor and nurses, the prayer of Hazrat Ali Asghar (AS) where they sing a lullaby. He insisted on staying with me at night.The director of the department said: "Don't you realize that this is a women's department?" He had convinced the doctor to stay with my mother, but the hospital staff did not allow it. He stood on top of me until eleven or twelve at night. They forced him out. In the morning, he was found again. I told him several times that it is recommended to shave the baby's head hair on the seventh day. He was not satisfied. I said to him, "Don't you like it because you suffered hair loss yourself?" He said, "I feel sorry for you." Amir Hossein was thirteen days old when we took him to the hospital. It was Hazrat Zainab's birthday and the weather was very cold and the board was crowded. He kept telling me: rub the baby on the door and wall of the board. He himself came and took it to the men's section and rubbed it on the door and wall of the board. He applied aqeeqah twice: once a month and a half after his birthday, when he gave the aqeeqah, he also took one to the shrine of Hazrat Masoumeh. We took him to whoever we could to read the Azan and Iqamah in his ear. In Yazd, we went to Haj Aga Ayatollahi and Haj Aga Mahdovinejad. In Tehran, we went to Haj Aga Ghasemian.Haj Mansour Arzi and Haj Hossein Mardani. We went together to Haj Agha Ayatollahi's house. I could hear the words being exchanged. When Haj Agha's call to prayer and Iqama was finished, Muhammad Hossein said: I am going on a mission in two days, Haj Agha, pray for me to become a martyr. They said: May God take you on time, like the martyr Sadouqi, like the martyr Dastgheib. I said to him in the car, did you see that Haj Agha did not agree to become a martyr now? He raised his head and said: All these words are true, but my point is this: the pleasure that Ali Akbar Imam Hossein took, Habib did not take. The day he wanted to go to the mission, Amir Hossein was 47 days old. It was hard for him to lose heart. He would walk to the door for a few steps, turn back, look at him again and kiss him. When he went to the mission, I would tease him with Amir Hossein's photos.I used to send him new photos every moment, I wanted to provoke him to come back sooner. I even recorded his crying and screaming and sent them, he liked them. He would send anything with a kiss sticker. He would always ask: What are you giving him to eat? What is he doing? When I complained that we are alone here and come on, he would say: Go, thank God, at least Amir Hossein is with you, I have no one. He used to say: "Take Amir Hossein to all the delegations we used to go together." He never let me take any of them, be it one bag or three. I used to say to my mother: Look how big he is. He won't let me touch any of them. When Amir Hossein came, he filled up a lot of my time and my time was much easier, of course a lot. When I was dealing with Amir Hossein, I just remembered his father and the situation became more difficult for me.Whenever there was a problem for Amir Hossein, for example cold, fever and chills and these common illnesses, I messed up the calculations. I was worried about Amir Hossein and I didn't want to inform him, because I knew that his mind would be busy and he would be mentally tired. I would let him get better, then I would say: Amir Hossein had a cold, now he is fine

#روایت |هر چه در ماه رمضان گیرمان می آید به برکت ماه رجب است. ماه رجب را خیلی دوست داشت.میگفت: هر چه در ماه رمضان گیرمان می آید به برکت #ماه_رجب است. «شهید مجید پازوکی🕊🌹» #Narrative | Whatever happens to us in the month of Ramadan is due to the blessing of the month of Rajab. He loved the month of Rajab very much. He used to say: Everything that comes to us in the month of Ramadan is due to the blessing of the month of Rajab. "Martyr Majid Pazouki" #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeowj

❤️#قصّه دلبری ❤️۴۲ امیرحسین سه ماه و نیمه بود که از سوریه برگشت.میخواست ببیند امیرحسین او را می‌شناسد یا نه؟دستش را دراز کرد که برود بغلش خوشحال شده بود که (خون خون رو میکشه)وقتی دید موهای دور سر بچه دارد می‌ریزد، راضی شد با ماشین کوتاه کند.خیلی ناز و نوازش میکرد،از بوسیدن گذشته بود،به سروصورتش لیس میزد.میگفتم:یه وقت نخوریش. همه اش میگفت:(من و بابام و پسرم خوبیم). بی نهایت پدرش را دوست داشت.تا درخانه بود،خودش همه کارهای امیرحسین را انجام میداد،از پوشک عوض کردن و حمام بردن تا دادن شیر کمکی و گرفتن آروغش. 🌸🌸 چپ و راست گوشی اش را می‌گرفت جلویم که (این کلیپ و ببین) زنی لبنانی بالای جنازه پسر شهیدش قرص و محکم ایستاده بود و رجز میخواند.میگفت(اگه عمودی رفتم ،افقی برگشتم،گریه زاری نکن،مثه این زن محکم باش)😔 آن قدر این نماهنگ را نشانم می‌داد که بهش آلرژی پیدا کردم.آخری ها از دستش کفری میشدم،بهش میگفتم؛شهادت مگه الکیه؟باشه تو برو شهید شو،قول میدم محکم باشم.نصیحت میکرد بعداز من چطور رفتار کن و با چه کسانی ارتباط داشته باش‌.به فکر شهادت بود و برای بعداز آن هم برنامه خودش را تنظیم کرده بود.در قالب شوخی و گاهی هم جدی حرف هایش را می‌زد.میگفت؛اینکه این قدر توی سوریه موندم یا کم زنگ میزنم،برای اینه که هم شما راحت تر دل بکنین هم من. بعداز تشییع دوستانش می‌آمد میگفت:فلانی شهید شده و بچه سه ماهه اش رو گذاشتن روی تابوت.بعد میگفت:اگه من شهید شدم،تو بچه را نذار روی تابوت، بذار روی سینه م😭 حتی گاهی نمایش تشییع جنازه خودش را هم بازی میکردیم.وسط هال دراز به دراز میخوابید که مثلا شهید شده و میخندید،بعد هم‌ میگفت؛(محکم باش). وسفارش میکرد چه کارهایی انجام دهم.گوش به حرف هایش نمی‌دادم و الکی گریه زاری میکردم تا دیگر از این شیرین کاریها نکند. رسول خلیلی😍 و حاج اسماعیل حیدری را خیلی دوست داشت.وقتی شهید شده بووند،تا چند وقت عکس و تیزر و بنر و این ها را برایشان طراحی میکرد.برای بچه های محل کارش که شهید شده بودند،نماهنگ های قشنگی می‌ساخت. تا نصفه شب می‌نشست پای این کارها. عکس های خودش راهم،همان هایی که دوست داشت بعدا در تشییع جنازه و یادواره هایش استفاده شود،روی یک فایل در کامپیوترش جدا کرده بود.یکی سرش پایین است با شال سبز و عینک،یکی هم نیم رخ،اذیتش میکردم می‌گفتم،:(پوستر خودت رو هم طراحی کن دیگه). در کنار همه کارهای هنری اش،خوش خط هم بود.ثلث و نستعلیق و شکسته را قشنگ مینوشت.این خوش خطی در دوران دانشجویی و در اردوها بیشتر نمود پیدا میکرد،پارچه جلوی اتوبوس، روی درهای ورودی و دیوارهای مسجد و حسینیه ها،میروم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم، منم گدای فاطمه. وقتی از شهادت صحبت میکرد،هرچند شوخی و مسخره بازی بود،ولی گاهی اشکم در می‌آورد. به قول خودش،فیلم هندی میشد و جمعش میکرد.گاهی برای اینکه لجم را درآورد، صدایم میزد؛(همسر شهید محمد خانی ).😔 من هم حسابی می‌افتادم روی دنده لج که از خر شیطان پیاده شود.همه چیز را تعطیل میکردم.مثلا وقتی میرفتیم بیرون ،به خاطر این حرفش می‌نشستم سرجایم و تکان نمیخوردم.حسابی از خجالتش درآمدم تا دیگر از زبانش افتاد که بگوید؛(همسر شهید محمدخانی) روزی از طرف محل کارش خانواده ها را دعوت کردند برای جشن.ناسازگاری ام گل کرد که (این چه جشنی بود؟این همه نشستیم که همسران شهید بیان روی صحنه و یه پتو از شما هدیه بگیرن؟این شد شوهر برای این زن؟اون الان محتاج پتوی شما بود؟آهنگ سلام آخر خواجه امیری رو گذاشتن و اشک مردم دراومد که چی؟همه چی عادی شد؟باید میرفتیم روی جایگاه و هدیه میگرفتیم که من نرفتم.فردایش داده بودند به خودش آورد خانه.گفت:چرا نرفتی بگیری؟آتش گرفتم‌با غیظ گفتم:(ملت رو مثل نونوایی صف کرده بودن که برن یکی یکی کارت هدیه بگیرن،برم جلو بگم من همسر فلانی ام و جلوی اسمت رو امضا کنم؟محتاج چندرغاز پولشون نبودم. گمان کردم قانع شد که دیگر مرا نبرد سرکارش،حتی گفت:(اگه شهید هم شدم،نرو)😔

It had been three and a half months since Amir Hossein returned from Syria. He wanted to see if Amir Hossein knew him or not? He stretched out his hand to hug him. cut it short. He was very cute and caressing, he was past kissing, he licked his face. I said: Don't eat it for a while. All he said was: (my father and my son and I are good). He loved his father immensely. When he was at home, he did all of Amir Hossein's work himself, from changing diapers and taking him to a bath, to giving him extra milk and catching his burp. 🌸🌸 He was holding his phone left and right in front of me as (see this clip) a Lebanese woman was standing firmly over the body of her martyred son and was chanting. He showed me this video so much that I got allergic to it.Lately, I was disbelieving from him, I used to say to him: Is martyrdom worth it? Okay, you go and become a martyr, I promise to be firm. He advised me how to behave after me and with whom to communicate with. He was thinking of martyrdom and had plans for after that He had adjusted himself. He used to say his words jokingly and sometimes seriously. He said that I stayed in Syria for so long or that I call less often, so that both you and I can feel at ease. After the funeral of his friends, he would come and say: So-and-so has been martyred and his three-month-old baby was put on the coffin. Then he would say: If I am martyred, don't put the baby on the coffin, put it on my chest. Sometimes we even played his own funeral. He would lie in the middle of the hall as if he had become a martyr and laugh, then he would say (be strong). He would order me what to do. I didn't listen to his words and kept crying so that he wouldn't do such stunts anymore.He loved Rasool Khalili and Haj Ismail Heydari very much. When they were martyred, he used to design pictures, teasers, banners and such for them. He made beautiful videos for the children of his workplace who were martyred. He would sit at the feet of these works until midnight. Rahm had separated his own photos, the ones he wanted to be used later in his funeral and memorials, on a file in his computer. One is with his head down with a green shawl and glasses, the other is half-faced. I used to annoy him, saying: Design your own poster too. In addition to all his artistic works, he also had good calligraphy. He used to write Thulth, Nastaliq, and Broken. This calligraphy became more apparent during his student days and in camps. To avenge Zahra's slap, I am Fatima's beggar. When he talked about martyrdom, even though it was a joke and a farce, it sometimes brought tears to my eyes.According to his own words, he used to watch Indian movies and collect them. Sometimes, he calls me to get rid of my stubbornness (wife of Shahid Mohammad Khani). I used to fall on the rib of Laj to get off the devil's ass. I used to stop everything. For example, when we went out, I would sit still because of his words and not move. I was so embarrassed that he could not say anymore; Mohammad Khani) One day, his workplace invited the families to a celebration. My inconsistency blossomed and asked, "What kind of celebration was this? We all sat on the stage for the wives of martyr Bayan to receive a blanket from you as a gift? Is this the husband for this woman? He is now." Did he need your blanket? They played the song "Salam" at the end of Khaja Amiri and people started crying. What? Everything went back to normal? We were supposed to go to the stand and get gifts, but I didn't go. They had given him the next day and he brought him home.He said: Why didn't you go and get it? I got angry and said: (The nation was lined up like a baker to go and get gift cards one by one, should I go ahead and say that I am the wife of so-and-so and sign your name? I didn't need their money. I thought he was convinced that he would not take me to work anymore, he even said: (If I become a martyr, don't go)😔