«دنیا آدم را آهسته آهسته در کام خود فرو می برد؛ قدم اول را که برداشتی تا آخر میروی باید مواظبِ همان قدم اول باشی» #شهید_علی_صیاد_شیرازی_🍃 "The world slows you down sinks into his palate; You took the first step You have to be careful until the end Be the first step" #Shahid_Ali_Siyad_Shirazi_🍃 #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeowj

✨دعـــــاے روز هفدهم ماه مبارڪ رمضـــان✨

مجموعه‌ صوتی #لااله‌الا‌الله ۱۷ #رهبری #استاد_شجاعی مسیر عشق، مسیر نفیِ همه إلهه‌های دیگر جز خداست... و بزرگترینِ این الهه‌ها "خودمان" هستیم. که گذشتن از آن نیز، دردناک‌ترین زایمان است! حالا این الهِ غول و سرکش را چگونه می‌توان ذبح کرد؟ و چگونه می‌توان الهه‌ای بنام خدا را جای آن نشاند؟ @Ostad_Shojae #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeowj

✨﷽✨ #یادت_باشد❤ ✍ #فصل‌‌‌هفتم ( #اثاث‌کشی) #قسمتــ۱۰۶ گاهی وقتها که احساس می کرد راننده کمتر حساب کرده می گفت: «آقا کرایه ای که گرفتی کم نباشه که ما مدیون بشیم؟». ورودی خانه عمه چهار تا پله داشت که به ایوان می رسید و بعد هم اتاق ها. حمید این چهار تا پله را یک جا می پرید، چه موقع رفتن و چه موقع برگشتن، این بار هم مثل همیشه چهار تا پله را پرید بالا، گفتم: «باز پدر و مادرت رو دیدی کبکت خروس می خونه، یاد بچگیا و شیطنتای خودت افتادی، شدی همون پسر بچه شیطون هفت هشت ساله!» آقا سعید و خانمش هم آمده بودند، بعد از شام دور هم نشسته بودیم تلویزیون می دیدیم. وسط سریال عمه برایمان انار آورد، چون می دانستم حمید بین همه میوه ها انار را خیلی دوست دارد. برای همین سهم انار خودم را هم دادم به حمید. آن قدر به انار علاقه داشت که هر وقت میرفت بیرون دو سه کیلو انار می خرید. البته به خودش زحمت نمیداد، می گفت: «فرزانه من دوست دارم انار رو دون کنی، بشینیم جلوی تلویزیون قاشق قاشق بخوریم. وقت هایی که می رفت هیئت با باشگاه ظرف بزرگ کریستال را می آوردم انارها را دان می کردم. با دیدن قرمزی انارها غرق فکر و خیال های شیرین ناخود آگاه زیر لب شعرهای بچگی هایمان را می خواندم: صد دانه یاقوت دسته به دسته، با نظم و ترتیب یکجا نشسته. خیلی وقت ها مچ خودم را می گرفتم که لبخند به لب شعر می خوانم و از دان کردن اناری که برای حمید بود لذت می برم. چون گلپر دوست نداشت فقط نمک می زدم و می گذاشتم داخل یخچال، وقتی می آمد خانه امان نمیداد . چون ترش بود من فقط دو سه قاشق می توانستم بخورم. ولی حمید همه انارهای دان شده ظرف به آن بزرگی را می خورد. #ادلمه_دارد...

✨﷽✨ #remember_be ✍ #The seventh chapter ( #moving) #Episode 106 Sometimes, when he felt that the driver underestimated him, he would say: "Sir, shouldn't the rent you took be low enough for us to owe?" The entrance to my aunt's house had four steps leading to the porch and then the rooms. Hamid used to jump up these four stairs at the same time, both when he was going and when he was coming back, this time he jumped up the four stairs as usual. I said: "You saw your parents crowing again, you forgot your childhood and mischievousness, you became the same mischievous seven-eight-year-old boy!" Mr. Saeed and his wife also came, after dinner we were sitting together watching TV. In the middle of the series, my aunt brought us pomegranates, because I knew that Hamid loves pomegranates among all fruits. For this reason, I also gave my pomegranate share to Hamid. He was so fond of pomegranates that he bought two or three kilos of pomegranates every time he went out.Of course, he didn't bother himself, he said: "Farzaneh, I like you to eat pomegranates, let's sit in front of the TV and eat spoonfuls." When the delegation went with the club, I would bring the big crystal bowl and sprinkle the pomegranates. Seeing the redness of the pomegranates, I was drowning in thoughts and subconsciously sweet dreams, reading our childhood poems: A hundred ruby ​​grains are sitting in one place, bunch by bunch. Many times I would hold my wrist while reading poetry with a smile on my face I enjoy the pomegranate that was for Hamid. Because Golper didn't like it, I just salted it and put it in the fridge. Because it was sour, I could only eat two or three spoons. But Hamid eats all the pitted pomegranates in that big dish. #It has _adlama_

✨﷽✨ #یادت_باشد❤ ✍ #فصل‌‌‌هفتم ( #اثاث‌کشی) #قسمتــ۱۰۷ بعد از شب نشینی حاضر شدیم که برویم هیئت هفتگی خیمه العباس. سعید آقا و همسرش هم با ما آمدند، معمولا برنامه هر هفته ما همین بود که بعد از شام چهار نفری می رفتیم هیئت. با خانم های دیگر بعد از پایان مراسم وسایل پذیرایی را آماده می کردیم. گعده های دوستانه بعد از هیئت هم عالم خودش را داشت، خانم ها طبقه بالا بودیم، آقایان هم در پیلوت ساختمان که به شکل حسینیه آماده کرده بودند. تا برویم هیئت و برگردیم ساعت از نیمه شب گذشته بود، از خستگی زیاد دوست داشتم زودتر به خانه برسیم. وقتی به کوچه خودمان رسیدیم پیرمرد همسایه که اختلال حواس داشت جلوی در نشسته بود. کار هر روزه اش همین بود، صندلی می گذاشت می نشست جلوی در، هر بار که از کنارش رد میشدیم حمید با احترام به او سلام می داد و رد می شد، حتی مواقعی که سوار موتور بودیم حمید موتور را نگه می داشت، بعد از سلام و احوال پرسی راه می افتادیم. آن شب هم خیلی گرم با پیر مرد سلام و احوال پرسی کرد، وقتی از او چند قدمی فاصله گرفتیم، گفتم: حمید جان لازم نیست حتما هر بار به این آقا سلام بدی،این پیر مرد اصلا متوجه نمیشه، چون اختلال حواس داره چیزی توی ذهنش نمی مونه. حمید گفت: «نه عزیزم! این آقا متوجه نمیشه من که متوجه میشم، مطمئن باش یه روزی نتیجه محبت من به این پیرمرد رو می بینی»، واقعا هم همین طور شد، یک روز سخت من جواب این محبت را دیدم! شهریورماه در قالب یک سفر دانشجویی به مشهدالرضا رفته بودم. برای سفرهایی که تنهایی می رفتیم نه حمید مشکل داشت نه من، چون از رفقای همدیگر و جمع هایی که بودیم اطمینان کامل داشتیم. تمام لحظاتی که در این سفر به حرم می رفتم یاد سفر ماه عسلمان افتادم. روزهایی که اشکها و لبخندهایش برای همیشه در ذهنم ماندگار شد و شیرینی زیارت همراه حمید که هیچ وقت تکرار نشد. بعد از زیارت اول از صحن جامع رضوی با حمید تماس گرفتم، حسابی دل تنگ حمید شده بودم، صحبتمان حسابی گل انداخته بود، موقع خداحافظی گفتم: حمید روز جمعه است، نماز جمعه فراموشت نشه، توی خونه نمون، این طوری هم ثواب کردی هم وقت زودتر می گذره، از تنهایی اذیت نمی شی. خندید و گفت: «خبر نداری پس! با اجازت ما الآن با رفقا کنار دریاییم، کلی شنا کردیم، به سر و کله هم زدیم، نماز رو خوندیم، حالا هم داریم می ریم برای ناهار». تا من را سوار قطار کرده بود با رفقایش رفته بودند سمت شمال، از این مسافرت های یک روزه و پیش بینی نشده زیاد می رفت. تا ساعت هشت شب دریا بودند، دلم شور میزد، هر بار تماس می گرفت می گفتم: حمید دریا خطر داره، مسیر هم که شلوغه، زودتر برگردید روز آخر سفر بعد از زیارت وداع با دوستانم برای خرید سوغاتی به بازار رفتم. دوست داشتم برای حمید یک هدیه خوب بگیرم، بعد از کلی جستجو پیراهن چهارخانه آبی رنگی داخل ویترین مغازه چشمم را گرفت، همان را برای حمید خریدم. #ادامه_دارد.

✨﷽✨ #remember_be ✍ #The seventh chapter ( #moving) #Episode 107 After spending the night, we got ready to go to the weekly meeting of Al-Abbas tent. Saeed Agha and his wife also came with us, usually this was our schedule every week that after dinner, four of us would go to the delegation. With the other ladies, after the ceremony, we were preparing the reception items. After the meeting, the friendly gatherings had their own world. The ladies were on the upper floor, and the men were in the pilothouse of the building, which they had prepared in the shape of a hall. By the time we went to the delegation and came back, it was past midnight, I was very tired and wanted to get home earlier. When we reached our alley, the elderly neighbor who had sensory impairment was sitting in front of the door.His daily work was the same, he would put a chair and sit in front of the door, every time we passed him, Hamid would greet him respectfully and pass, even when we were riding a motorcycle, Hamid would hold the motorcycle, after Greetings, we were on our way. That night, he greeted the old man very warmly. When we were a few steps away from him, I said: Hamid Jan, you don't have to say hello to this gentleman every time, this old man doesn't understand at all, because he has sensory impairment, nothing stays in his mind. Hamid said: "no my dear! This gentleman doesn't understand that I do, be sure that one day you will see the result of my love for this old man." It really happened, one hard day I saw the answer to this love! In September, I went to Mashhad Dalreza as part of a student trip. Neither Hamid nor I had any problems when we went alone, because we had complete confidence in each other's friends and the groups we were in.All the moments that I was going to the shrine during this trip, I remembered our honeymoon trip. The days when his tears and smiles remained in my mind forever and the sweetness of visiting with Hamid was never repeated. After the first pilgrimage, I called Hamid from the courtyard of Razavi Mosque. Hamid, it's Friday, don't forget Friday prayer, stay at home, this way you will be rewarded and time will pass faster, you won't be bothered by loneliness. He laughed and said: "You don't know then!" With your permission, now with my friends by the sea, we swam a lot, hit each other's heads, prayed, and now we are going for lunch." He had taken me on the train with his friends and had gone to the north.They were at sea until eight o'clock in the evening, I was heartbroken, every time he called I said: Hamid Darya is dangerous, the road is busy, return early On the last day of the trip, after the farewell pilgrimage, I went to the market with my friends to buy souvenirs. I wanted to get a good gift for Hamid, after a lot of searching, a blue checkered shirt caught my eye in the shop window, I bought the same for Hamid. #continues