✨﷽✨ #یادت_باشد❤ ✍ #فصل‌‌‌‌‌دهم ( #شهادت‌وغربت) #قسمتـ171 سه چهار روز بعد از مراسم چهلم به خانه مشترکمان رفتم. بالاخره ما مستأجر بودیم درست نبود وسایل ما آنجا بماند، باید وسایل زندگی را جمع می کردیم و خانه را تحویل می دادیم. به خواهرها و مادر حمید و مادر و خواهر خودم گفتم که همراهم باشند ولی هیچ کدامشان دل آمدن نداشتند. دیدن خانه بی حضور حمید دل سنگ را آب می کرد و تحملش واقعا سخت بود تا آن جا که وقتی قبل مراسم چهلم با خواهرم به دنبال یک وسیله رفته بودیم، چشمش که به کلاه حمید افتاد حالش خیلی بد شد. مجبور شدم با دوستم ناهید بروم، از همان پله اول اشک هایم جاری شد، توان بالا رفتن نداشتم، دست به دیوار گذاشته بودم و به سختی قدم بر می داشتم. با گوشی مداحی گذاشته بودیم، به هر وسیله ای که دست می زدم کلی خاطره برایم زنده می شد. یاد حمید افتادم که هیچ وقت نمی گذاشت وسیله سنگین جابجا کنم. چیزی که خیلی من را به هم ریخت کیفی بود که بین وسایلش پیدا کردم. همه دست نوشته های من را جمع کرده بود، حتی نوشته ای که یک سلام خالی بود را هم نگه داشته بود، فکرش را هم نمی کردم آنقدر برایش مهم باشد. به من گفته بود یک روز با این دست نوشته ها غافلگیرم خواهد کرد ولی به هیچ وجه به ذهنم خطور نمی کرد بخواهد همه این دست نوشته ها را جمع کند و این گونه من را تا ابد شرمنده محبت خودش قرار بدهد. ناهید با گریه نگذاشت به لباس های حمید دست بزنم، یک چمدان به دستش دادم تا همه لباس ها را داخل همان بچیند، آن لحظات خیلی سخت گذشت. دل کندن از خانه ای که همه چیزش را حمید چیده بود، حتی کارتون هایی که زیر فرش ها گذاشته بود، سخت و عذاب آور بود. یک هفته بعد همراه با پدرم و برادرهای حمید رفتیم که وسایل را بیاوریم، صاحب خانه و همسایه ها گریه می کردند. بعد از اینکه همه وسایل را جابجا کردند داخل خانه رفتم، وسط پذیرایی ایستادم، چشمی دورتادور خانه چرخاندم، هیچ کس و هیچ چیز نبود. اوج تنهایی خودم را حس کردم، آنجا خانه امید من بود ولی حالا باید برای همیشه با خانه و حمید و همه خاطرات خوبمان خداحافظی می کردم. موقع بیرون آمدن از خانه با گریه به حمید گفتم: «عزیزم من دارم از اینجا میرم، خواهش می کنم اگه به خوابم اومدی توی این خونه نباشه چون خیلی اذیت می شم ». همان طور هم شد، از آن به بعد همه خواب هایی که دیدم خانه پدرم بوده، حمید هیچ وقت داخل خانه مشترکمان به خوابم نیامد. از پله ها که پایین آمدم حاج خانم کشاورز با گریه من را به آغوش کشید، گفت: مامان فرزانه از دست من که کاری برنمیاد، به خدا می سپارمت، پسرم که جاش خوبه، امیدوارم خود حضرت زینب (س) بهت صبر بده . بین گریه ها از حاج خانم پرسیدم: «هر وقت دلم گرفت می تونم بیام خونه رو ببینم؟» دستم را به مهربانی گرفت و گفت: «آره دخترم، خونه خودته، هر وقت خواستی بیا». از در خانه که بیرون آمدم همان پیرمردی را دیدم که اختلال حواس داشت، پیر مردی که حمید همیشه به او سلام می داد و محبت می کرد و می گفت: «فرزانه یه روزی جواب محبت من به این پیرمرد رو میبینی» حالا همان روز رسیده بود، پیرمردی که همه می دانستیم اختلال حواس دارد ولی حمید را خیلی خوب یادش مانده بود، به پهنای صورت اشک می ریخت و گریه می کرد و این یکی از سوزناک ترین گریه هایی بود که در غم از دست دادن حمید دیدم. سوار ماشین که شدم با حسرت از شیشه عقب برای آخرین بار به خانه نگاه کردم، بعدها هیچ وقت نتوانستم به آن کوچه و خانه برگردم. چند بار تا سر کوچه رفتم ولی گریه امانم نمی داد که قدم از قدم بردارم. سالگرد عروسیمان امامزاده حسین بودم، برای رزمندگان مدافع حرم دست کش و کلاه می بافتیم. به شدت دلتنگ حمید شده بودم، به یاد سال های قبل افتاده بودم که حمید در سالگردهای ازدواجمان برایم دسته گل رز می خرید. ساعت یازده شب بود که بی اختیار خودم را جلوی در خانه مشترکمان پیدا کردم، هیچ کس داخل کوچه نبود. پنجره خانه را نگاه کردم، اشک امانم نمی داد، قدم هایم سست شده بود، نتوانستم جلوتر بروم، از همان جا با گریه تا سر کوچه آمدم و برای همیشه از خانه مشترکمان خداحافظی کردم. #ادامه_دارد....

✨﷽✨ #remember_be❤ ✍ #The tenth chapter (#Shahadat and strangeness) #Episode 171 Three or four days after the 40th ceremony, I went to our shared house. After all, we were tenants, it was not right for our things to stay there, we had to collect our living things and hand over the house. I told Hamid's sisters and mother and my mother and sister to accompany me, but none of them wanted to. Seeing Hamid's house without his presence made his heart melt and it was really hard to bear it to the point that when my sister and I went looking for an item before the 40th ceremony, his eyes fell on Hamid's hat and he felt very bad. I had to go with my friend Nahid, I started crying from the very first step, I couldn't climb, I had my hands on the wall and I could hardly walk. We used to sing praises on the phone, every device I touched brought back a whole memory. I remembered Hamid who never let me move heavy equipment.What confused me the most was the bag I found among his belongings. He had collected all my manuscripts, he even kept the one that was a blank greeting, I didn't think it was that important to him. He told me that one day he would surprise me with these manuscripts, but it never occurred to me that he would collect all these manuscripts and make me ashamed of his love forever. Naheed cried and didn't let me touch Hamid's clothes, I gave him a suitcase to put all the clothes inside, those moments were very difficult. It was hard and painful to leave the house where everything was arranged by Hamid, even the cartoons he put under the carpets. A week later, we went with my father and Hamid's brothers to bring the things, the owner of the house and the neighbors were crying.After they moved all the things, I went inside the house, I stood in the middle of the reception, I looked around the house, there was no one and nothing. I felt the peak of my loneliness, there was my home of hope, but now I had to say goodbye to my home and Hamid and all our good memories forever. When I left the house, I cried to Hamid: "My dear, I'm leaving here, please don't stay in this house if you come to my sleep, because I will be very annoyed." It happened the same way, from then on, all the dreams I saw were about my father's house, Hamid never dreamed inside our shared house. When I came down the stairs, Haj Khanum Keshavarz hugged me and said: Farzaneh mom, there is nothing I can do, I leave you to God, my son is fine, I hope Hazrat Zainab (PBUH) will give you patience.Between tears, I asked Haj Khanum: "Can I come and see the house whenever I feel like it?" He kindly took my hand and said: "Yes, my daughter, your home, come whenever you want." When I came out of the door of the house, I saw the same old man who had sensory impairment, the old man whom Hamid always greeted and loved and said: "Farzaneh, one day you will see the answer to my love for this old man" Now that day had come, the old man, who we all knew had a sensory disorder, but he remembered Hamid very well, was shedding tears and crying, and this was one of the most painful cries I saw in the grief of losing Hamid. . When I got into the car, I regretfully looked at the house for the last time, later I could never return to that alley and house. I went to the alley several times, but I couldn't stop crying step by step.On our wedding anniversary, I was Imamzadeh Hossein, we used to knit gloves and hats for the warriors who defended the shrine. I missed Hamid very much, I remembered Hamid buying me a bouquet of roses on our wedding anniversaries. It was eleven o'clock at night when I found myself in front of the door of our shared house, no one was in the alley. I looked at the window of the house, I couldn't stop crying, my steps were weak, I couldn't go further, from there I came crying to the end of the alley and said goodbye to our shared house forever. #continues

✨﷽✨ #یادت_باشد❤ ✍ #فصل‌‌‌‌‌دهم ( #شهادت‌وغربت) #قسمتـ172 خیلی زود تنهایی ها شروع شد، درست مثل روزهایی که زندگی مشترک مان را شروع کردیم خیلی زود همه چیز رفت به صفحه بعد. همه چیز برگشت به روزهای بی حمید با این تفاوت که حالا خاطره هایش هر کجا یک جور به سراغم می آید. شبیه پروانه ای بی پناه که به دست باد افتاده باشد سر مزارش آرام می گیرم. پاییز، زمستان، بهار، تابستان، هر چهار فصل را با حمید داخل گلزار شهدا تجربه کردم. اوایل مثل دوره نامزدی هوا سرد بود، اولین برفی که روی مزارش نشست وسط زمستان بود، رفتم گلزار، خلوت بود، گوله برف درست کردم و به عکس داخل قاب بالای سرش زدم. گفتم: حمید بین برف اومده تو نیستی بیای برف بازی کنیم، یادته اولین برف بعد از نامزدیمون از دانشگاه تا خونه پدرم پیاده اومدیم و کلی برف بازی کردیم. گاهی مزارش که می روم اتفاق های عجیبی می افتد که زنده بودنش را حس می کنم. یک شب نزدیکی های اذان صبح خواب دیدم که حمید گفت: «خانوم خیلی دلم برات تنگ شده، پاشو بیا مزار». معمولا عصرها به سر مزارش می رفتم ولی آن روز صبح از خواب که بیدار شدم راهی گلزار شدم . از نزدیک ترین مغازه به مزارش چند شاخه گل نرگس و یک جعبه خرما خریدم، میدانستم این شکلی راضی تر است. همیشه روی رعایت حق همسایگی تأکید داشت، سر مزار که می روم سعی می کنم از نزدیک ترین مغازه به مزارش که همسایه گلزار شهداست خرید کنم. همین که نشستم و گلها را روی سنگ مزار گذاشتم دختری آمد و با گریه من را بغل کرد، هق هق گریه هایش امان نمی داد حرفی بزند. کمی که آرام شد گفت: عکس شهیدتون رو توی خیابون دیدم، به شهید گفتم من شنیدم شماها برای پول رفتید، حق نیستید، باهات یه قراری میذارم، فردا صبح میام سر مزارت، اگر همسرت رو دیدم میفهمم من اشتباه کردم، تو اگه به حق باشی از خودت به من یه نشونه میدیا. برایش خوابی که دیده بودم را تعریف کردم، گفتم: «من معمولا غروب ها میام اینجا، ولی دیشب خود حمید خواست که من اول صبح بیام سر مزارش». از آن به بعد با آن خانم دوست شدم، خیلی رویه زندگیش عوض شد، تازه فهمیدم که دست حمید برای نشان دادن راه خیلی باز است. #ادامه_دارد....

✨﷽✨ #remember_be❤ ✍ #The tenth chapter (#Shahadat and strangeness) #Episode 172 Very soon the loneliness started, just like the days when we started our life together, very soon everything went to the next page. Everything went back to the days of Bei Hamid, with the difference that now his memories come to me everywhere. Like a helpless butterfly that has fallen to the wind, I rest at his grave. Autumn, winter, spring, summer, I experienced all four seasons with Hamid inside Golzar Shahada. At the beginning, it was cold like during the engagement period, the first snow that fell on his grave was in the middle of winter, I went to the flower garden, it was quiet, I made a snowball and hit the photo inside the frame above his head. I said: "Hamid, the snow has come. You are not here. Let's play in the snow. You remember the first snow after our engagement. We walked from the university to my father's house and played in the snow." Sometimes when I go to his grave, strange things happen and I feel that he is alive.One night, near the morning call to prayer, I dreamed that Hamid said: "Ma'am, I miss you so much, come to the grave." I usually went to his grave in the evenings, but that morning when I woke up, I went to Gulzar. I bought some narcissus flowers and a box of dates from the shop closest to his grave, I knew this way would be more satisfying. He always insisted on respecting the right of neighbors, when I go to his grave, I try to buy from the nearest shop to his grave, which is the neighbor of Golzar Shahada. As soon as I sat down and put the flowers on the tombstone, a girl came and hugged me crying, she couldn't stop crying. He calmed down a bit and said: I saw the picture of your martyr in the street, I told the martyr, I heard you went for money, you are not right, I will make an appointment with you, I will come to your grave tomorrow morning, if I see your wife, I will understand that I made a mistake, if you are right, you will give me something from yourself. media displayI told him about the dream I had seen, I said: "I usually come here in the evenings, but last night Hamid himself asked me to come to his grave first thing in the morning." Since then, I became friends with that lady, her life changed a lot, I just realized that Hamid's hand is very open to show the way. #continues

✨﷽✨ #یادت_باشد❤ ✍ #فصل‌‌‌‌‌دهم ( #شهادت‌وغربت) #قسمتـ173 جریان بعد از شهادت آن قدر سخت است که قابل مقایسه با تدفین و آخرین دیدارها در معراج نیست. بارها پیش خودم گفته ام اگر قرار باشد حمید زنده شود و دوباره به شهادت برسد هیچ وقت برای شهادتش گریه نمی کنم چون اتفاقات بعد از شهادت به مراتب جانسوزتر از این فراق است. روزهایی بوده که مریض بودم و چشمم به در خشک شده، دوست داشتم تا خود حمید بیاید و فقط یک لیوان آب به دستم بدهد ولی این ها فقط حسرتش برای من مانده است. هنوز نتوانسته ام خودم را با این شرایط وفق بدهم، روزهای خیلی سختی به من گذشت. روزهایی که با یک صدا، با یک یاد آوری خاطره، با دیدن یک زن و شوهر کنار هم بی اختیار گریه کردم. روزهایی که همه چیز خاطره حمید را به یادم می انداخت از شنیدن مداحی هایی که دوست داشت گرفته تا بوی عطرهایی که می زد. روزهایی که حرف های خیلی تلخی شنیدم، این که #حمیدبرای‌پول‌رفته، این که شما حقوقتان از نظر شرعی مشکل دارد چون حمید برای ایران شهید نشده است. حرف هایی که هر کدامشان مثل نمک روی زخم، وجود مرا به آتش می کشد، هیچ عقل سلیمی قبول نمی کند در برابر پول چنین کاری بکند. این که همسرت دیگر نباشد، فقط توی خواب بتوانی او را ببینی، وقتی بیدار می شوی نبودنش آنقدر آزارت بدهد که دوست داشته باشی فقط بخوابی و او را دوباره در خواب ببینی. ولی تا کجا؟ تا کجا می شود فقط خواب بود و خواب دید؟!. سختی همه این حرف ها و رفتارهای غیر منصفانه یک طرف نبودن خود حمید یک طرف، حسرت این که یک بار عمه و پدر حمید را خوشحال ببینم روی دلم مانده است هر وقت به خانه پدری حمید می روم همه خاطراتم از دوره بچگی تا روزهای آخر جلوی چشم هایم می آید، از اول تا آخر گریه می کنم. گاهی از اوقات حس می کنم حمید شهید نشده، فکر می کنم شاید من گمش کرده باشم. با قاب عکسش صحبت می کنم، کفشهایش را می پوشم و راه می روم، صدای موتور می آید فکر می کنم حمید است که برگشته است، آیفون را که بر می دارم منتظرم حمید پشت در باشد. از کوچه که رد میشوم می ایستم شاید حمید هم از سر کوچه پیدایش بشود، شبهای جمعه ساعت یازده منتظر هستم زنگ خانه را بزند و بگوید: رفته بودم هیئت، جلسه طول کشید برای همین دیر اومدم. و فکرهایی که هیچ وقت دست از سر آدمی بر نمی دارد: عزیزی که به خاک سپردی استخون شده یا نشده؟ درد کشیده یا نکشیده؟ وقتی هوا گرمه نگرانی، وقتی که برف میاد بند دلت پاره میشه نکنه سردش بشه، نکنه بارون اذیتش کنه. با این که می دانی همه چیز تمام شده و روح از بدن رفته است ولی تعلق خاطری که داری هیچ وقت کهنه نمی شود. یک حالت بهت زدگی که حتی نمی دانی کجا شهید شده است و به این زودی هم امکان ندارد به آنجا بروی. #ادامه_دارد..

✨﷽✨ #remember_be❤ ✍ #The tenth chapter (#Shahadat and strangeness) #Episode 173 The process after the martyrdom is so difficult that it cannot be compared to the funeral and the last meetings in the Ascension. I have said many times before that if Hamid is to be resurrected and martyred again, I will never cry for his martyrdom because the events after his martyrdom are far more painful than this parting. There were days when I was sick and my eyes were dry, I wanted Hamid to come and give me a glass of water, but all I have left is his regret. I still haven't been able to adapt myself to these conditions, I had very difficult days. The days when I cried uncontrollably with one voice, with one reminder, seeing a couple together. The days when everything reminded me of Hamid's memory, from hearing the praises he loved to smelling the perfumes he wore.The days when I heard very bitter words, that #Hamid went for money, that your rights are problematic from the point of view of Sharia, because Hamid was not a martyr for Iran. The words, each of which, like salt on the wound, set my being on fire, no sane person would agree to do such a thing for money. If your wife is no more, you can only see her in your dreams, and when you wake up, her absence will bother you so much that you would like to just sleep and see her again in your dreams. But how far? How long can it be that he was only asleep and dreamed?!. The difficulty of all these words and unfair behavior on the one hand, the absence of Hamid himself, on the other hand, the longing to see Hamid's aunt and father happy for once remains on my heart. Whenever I go to Hamid's father's house, all my memories from childhood to the last days come before my eyes, I cry from the beginning to the end. Sometimes I feel that Hamid has not been martyred, I think maybe I have lost him.I talk to his picture frame, I put on his shoes and walk, the engine sounds, I think it's Hamid who has returned, I pick up my iPhone and wait for Hamid to be behind the door. When I cross the alley, I stop, maybe Hamid will appear from the end of the alley, on Friday nights at eleven o'clock, I wait for him to ring the doorbell and say: I had gone to the meeting, the meeting took a long time, that's why I came late. And the thoughts that never leave a person's head: Was the loved one buried or not? Did it hurt or not? Don't worry when the weather is hot, don't let it get cold, don't let the rain bother you. Even though you know that everything is over and the soul has left the body, but the memory you have never gets old. A state of bewilderment that you don't even know where he was martyred and it is not possible to go there soon. #continues

✨﷽✨ #یادت_باشد❤ ✍ #فصل‌‌‌‌‌دهم ( #شهادت‌وغربت) #قسمتـ174 با همسران شهدای مدافع حرم که به سوریه رفته بودم وارد فرودگاه دمشق شدیم، از همان ورودی فرودگاه حال همه ما بد شد. پیش خودم گفتم: «حمید من این ورودی رو اومده، ولی هیچ وقت خروجی رو برنگشته». پروازها همه نیمه شب انجام می شد، داخل فرودگاه صندلی نبود، هر گوشه همسر یکی از شهدای مدافع حرم چادر روی سرش کشیده بود و گریه می کرد. داخل خیابان ها که قدم بر می داشتیم دنبال نشانه ای از عزیزانمان بودیم، حتی نمی دانستیم حلب کدام طرف است. همسرانمان لحظات آخر زمینی بودنشان را روی کدام خاک گذرانده بودند. غربت گریه های همسرانه را هیچ کس نمی فهمد، آنقدر در اوج اشک باید خودت را خفه کنی و بغضت را پنهان کنی که گاهی از اوقات دلت یک خلوت بخواهد فقط برای گریه کردن. گاهی پیش خودم می گویم که ساده اش برای حمید بود و سختش برای من. چون خیلی زود برات پروازش امضاء شد و رفت. همسر شهید باید بار یک زندگی را به تنهایی به دوش بکشد، از همسر شهید همه انتظار دارند، باید همیشه خوشحال باشی، باید همه جا حاضر باشی، همه پیام ها و تماس ها را جواب بدهی تا کسی فکر نکند چون همسر شهید هستی داری طاقچه بالا می گذاری. طول روز به حدی خسته می شوی که حس می کنی شبها روح از بدن خارج می شود و دوباره فردا صبح، روز از نو روزی از نو. ولی بدون هم راز و همراهی که تمام امیدت شده بود. چند ماه بعد از شهادت حمید به کربلا رفتم، همان کربلایی که گذرنامه گرفته بودیم تا با هم برویم ولی حمید با آن گذرنامه به سوریه رفت و از کنار حرم عمه سادات همنشین همیشگی ارباب بی کفن شد. همان کربلایی که عشق حمید بود، همان کربلایی که حمید برای دیدنش همیشه بی تاب بود. شب جمعه بود، تک و تنها بین الحرمین رو به گنبد ایستاده بودم. کمی که گذشت نشستم، توان ایستادن نداشتم، در اوج دلتنگی و حسرت به حمید گفتم: «عزیزم الآن کربلام، همون کربلایی که قرار بود بیایم برام چادر عروس بخری ولی قسمت نشد، به خاطر تو به هیچ مغازه ای که چادر می فروشه نگاه نکردم، گفتم شاید تو خجالت بکشی از اینکه نتونستی هدیه ای که قول داده بودی رو بهم بدی». در تمام طول این سفر خودم را یک آدم دو نفره احساس می کردم که رو به ضریح و گنبد ایستاده ایم و زیارت نامه می خوانیم. آرامش زندگی من حمید بود که دیگر نیست، خودش را از خواب هایم، خواب را از چشم هایم و آرامش را از زندگیم گرفته است. دلم میخواهد از ته دل بخندم، می خندم، ولی از ته دل نیست. گاهی اوقات که خیلی دلم می گیرد لباس هایش را پهن می کنم روی زمین، پیراهنش را، شلوارش را، کنار لباس هایش می نشینم و گریه می کنم. #پایان

✨﷽✨ #remember_be❤ ✍ #The tenth chapter (#Shahadat and strangeness) #Episode 174 We entered the Damascus airport with the wives of the martyrs who defended the holy shrine who had gone to Syria. I said to myself: "Hamid has come to this entrance, but he has never returned to the exit." The flights were all done at midnight, there were no seats inside the airport, every corner the wife of one of the martyrs who defended the shrine had a tent over her head and was crying. When we were walking in the streets, we were looking for a sign of our loved ones, we didn't even know which side was Aleppo. On which soil did our spouses spend their last moments on earth? No one understands the longing of a wife's tears, you have to choke yourself and hide your anger so much in the midst of tears that sometimes you want to be alone just to cry. Sometimes I say to myself that it was easy for Hamid and difficult for me.Because soon his flight was signed for you and he left. Martyr's wife must bear the burden of a life alone. Everyone expects from the wife of a martyr, you must always be happy, you must be present everywhere, answer all messages and calls so that no one thinks that because you are the wife of a martyr, you are raising the bar. You get so tired during the day that you feel like the soul leaves the body at night and again tomorrow morning, day after day. But without the secret and companionship, all your hope was gone. A few months after Hamid's martyrdom, I went to Karbala, the same Karbala where we had taken passports to go together, but Hamid went to Syria with that passport and became the constant companion of Arbab Bei Kafen by the shrine of Sadat's aunt. The same Karbala that was Hamid's love, the same Karbala that Hamid was always impatient to see. It was Friday night, I was standing alone between the two temples facing the dome.After a while, I sat down, I couldn't stand, I said to Hamid: "My dear, now in Karbala, the same Karbala I was going to buy me a wedding veil, but it didn't work out. Because of you, I didn't look at any store that sells veils. I said maybe you will be ashamed that you couldn't give me the gift you promised. ». Throughout this trip, I felt like two people standing facing the shrine and the dome and reading the pilgrimage. The peace of my life was Hamid, who is no more, he took himself from my dreams, sleep from my eyes and peace from my life. I want to laugh from the bottom of my heart, I laugh, but not from the bottom of my heart. Sometimes when I feel so bad, I spread his clothes on the floor, his shirt, his pants, I sit next to his clothes and cry. #End