❃↫✨ "In the name of the Lord of the Martyrs and the Righteous"✨↬❃ ✫ #Sheena's_girl_novel 🌷🍃 ✫⇠ #part two and twenty four I knew it was a plan. That's why I quickly said: "How good." For a long time, I want to visit my Hajj. I feel a little sorry for Sheena. Especially since he had a stroke, he is very weak. They say he takes our excuses too much. I will come, stay for a day or two and come back. » Then I quickly started collecting the children's clothes. I closed my mouth. I also took a black dress and said: "I am ready." » 💥 In the car and on the way, I was thinking about Siddiqa. I didn't know how to look into his eyes. My heart ached for his children. On the other hand, I could not say anything in front of my mother-in-law. I wanted to suffocate these sorrows that I was pouring into myself. 💥 When we reached Qaish, I saw that the situation is not as usual. As if everyone knew, except us.There were black cloths on the door and the wall. My mother-in-law, a servant of God, was horrified to see them and kept asking: "What happened?" Are children like that?! » 💥 When we arrived in front of my mother-in-law's house, my heart was empty. The door of the house was open and men in black were coming and going. Servant of God, my mother-in-law was already arrested, something happened. I consoled him and said: "It didn't happen like that. Maybe someone in the family has died. As soon as we arrived in the yard, Siddiqa, who seemed to have been waiting for us for a long time, ran towards us. He threw himself in my arms and started crying. He was wailing and saying: "Come on, John!" Now, how can I raise Samiya and Leila?! » 💥 Samiya was two years old; The same age as my Samia. He was standing next to us and looking at his mother in amazement. Leila was just six months old. My mother-in-law, who already understood the story, passed out right in front of the door.A little later, it seems like everyone in the village found out. There was no place to throw needles in the yard. The women were offering their condolences to my mother-in-law. They were crying all over him and trying to comfort him. It continues. Author: #Behnaz_Zarabi_zadeh

❃↫✨« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »✨↬❃ ✫ #رمان_دختر_شینا 🌷🍃 ✫⇠ #قسمت_دویست_وبیست_وپنجم 💥 فردای آن روز نزدیک‌های ظهر بود که چند تا بچه از توی حیاط فریاد زدند: « آقا صمد آمد. آقا صمد آمد. » خانه پر از مهمان بود. دویدیم توی حیاط. صمد آمده بود. با چه وضعیتی! لاغر و ضعیف با موهایی ژولیده و صورتی سیاه و رنجور. دلم نیامد جلوی صدیقه با صمد سلام و احوال‌پرسی کنم، یا جلو بروم و چیزی بگویم. خودم را پشت چند نفر قایم کردم. چادرم را روی صورتم کشیدم و گریه کردم. 💥 صدیقه دوید طرف صمد. گریه می‌کرد و با التماس می‌گفت: « آقا صمد! ستار کجاست؟! آقا صمد! داداشت کو؟! » صمد نشست کنار باغچه، دستش را روی صورتش گذاشت. انگار طاقتش تمام شده بود. های‌های گریه می‌کرد. دلم برایش سوخت. 💥 صدیقه ضجّه می‌زد و التماس می‌کرد: « آقا صمد! مگر تو فرمانده‌ی ستار نبودی؟ من جواب بچه‌هایش را چی بدهم؟ می‌گویند عمو چرا مواظب بابامان نبودی؟! » جمعیتی که توی حیاط ایستاده بودند با حرف‌های صدیقه به گریه افتادند. صدیقه بچه‌هایش را صدا زد و گفت: « سمیه! لیلا! بیایید عمو صمد آمده. باباتان را آورده. » 💥 دلم برای صمد سوخت. می‌دانستم صمد تحمل این حرف‌ها و این همه غم و غصه را ندارد. طاقت نیاوردم. دویدم توی اتاق و با صدای بلند گریه کردم. برای صمد ناراحت بودم. دلم برایش می‌سوخت. غصه‌ی بچه‌های صدیقه را می‌خوردم. دلم برای صدیقه می‌سوخت. صمد خیلی تنها شده بود. صدای گریه‌ی مردم از توی حیاط می‌آمد. از پشت پنجره به بیرون نگاه کردم. صمد هنوز کنار باغچه نشسته بود. دلم می‌خواست بروم کنارش بنشینم و دلداری‌اش بدهم. می‌دانستم صمد از هر وقت دیگر تنهاتر است. چرا هیچ‌کس به فکر صمد نبود. نمی‌توانستم یک ‌جا بایستم. دوباره به حیاط رفتم 💟ادامه دارد... نویسنده: #بهناز_ضرابی_زاده

❃↫✨ "In the name of the Lord of the Martyrs and the Righteous"✨↬❃ ✫ #Sheena's_girl_novel 🌷🍃 ✫⇠ #part two and twenty five 💥 The next day, around noon, some children shouted from the yard: "Sir Samad has come." Mr. Samad came. » The house was full of guests. We ran in the yard. Samad had come. With what condition! Thin and weak with messy hair and black and painful pink. I didn't feel like greeting Samad in front of Sadiqa, or going forward and saying something. I hid myself behind some people. I pulled my veil over my face and cried. 💥 Siddiqa ran towards Samad. He was crying and begging: "Mr. Samad! Where is the star?! Mr. Samad! Who did you have?! » Samad sat by the garden and put his hand on his face. It was as if he had run out of patience. Hai Hai was crying. I felt for him.💥 Siddiqa screamed and begged: "Mr. Samad! Weren't you the commander of Satar? What should I answer his children? They say, uncle, why didn't you take care of our father?! » The people who were standing in the yard started crying with Siddiqa's words. Siddiqa called her children and said: "Sameya! Leila! Come, Uncle Samad has come. He brought your father. » 💥 My heart burned for Samad. I knew that Samad could not bear these words and all this sadness. I couldn't bear it. I ran into the room and cried loudly. I was sad for Samad. My heart ached for him. I was sad for Siddiqa's children. My heart was burning for Siddiqa. Samad was very lonely. The sound of people crying came from the yard. I looked out from behind the window. Samad was still sitting by the garden. I wanted to go sit next to him and comfort him. I knew Samad was more lonely than ever. Why did no one think about Samad?I could not stand still. I went to the yard again It continues. Author: #Behnaz_Zarabi_zadeh

❃↫✨« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »✨↬❃ ✫ #رمان_دختر_شینا 🌷🍃 ✫⇠ #قسمت_دویست_و_بیست_وششم 💥 مادرشوهرم روبه‌روی صمد نشسته بود. سرش را روی پاهای او گذاشته بود. گریه می‌کرد و می‌پرسید: « صمد جان! مگر من داداشت را به تو نسپردم؟! » صمد همچنان سرش را پایین انداخته بود و گریه می‌کرد. مردها آمدند. زیر بازوی صمد را گرفتند و او را بردند توی اتاق مردانه. 💥 جلو رفتم و کمک کردم تا خواهرشوهر و مادرشوهرم و صدیقه را ببریم توی اتاق. از بین حرف‌هایی که این و آن می‌زدند، متوجه شدم جنازه‌ی ستار مانده توی خاک دشمن. صمد با این‌که می‌توانسته جسد را بیاورد، اما نیاورده بود. به همین خاطر مادرشوهرم ناراحت بود و یک‌ریز گریه می‌کرد و می‌گفت: « صمد! چرا بچه‌ام را نیاوردی؟! » 💥 آخر شب وقتی خانه خلوت شد؛ صمد آمد پیش ما توی اتاق زنانه. کنار مادرش نشست. دست او را گرفت و بوسید و گفت: « مادر جان! مرا ببخش. من می‌توانستم ستارت را بیاورم؛ اما نیاوردم. چون به جز ستار، جسد برادرهای دیگرم روی زمین افتاده بود. آن‌ها هم پسر مادرشان هستند. آن‌ها هم خواهر و برادر دارند. اگر ستار را می‌آوردم، فردای قیامت جواب مادرهای شهدا را چی می‌دادم. اگر ستار را می‌آوردم، فردای قیامت جواب برادرها و خواهرهای شهدا را چی می‌دادم. » می‌گفت و گریه می‌کرد. 💥 تازه آن وقت بود متوجه شدم پشت لباسش خونی است. به خواهرشوهرم با ایما و اشاره گفتم: « انگار صمد مجروح شده. » 💥 صمد مجروح شده بود. اما نمی‌گذاشت کسی بفهمد. رفت و لباسش را عوض کرد. خواهرش می‌گفت: « کتفش پانسمان شده. انگار جراحتش عمیق است و خونریزی دارد. » با ابن حال یک جا بند نمی‌شد. هر چه توان داشت، گذاشت تا مراسم ستار آبرومندانه برگزار شود. 💥 روز سوم بود. در این چند روز حتی یک ‌بار هم نشده بود با صمد حرف بزنم. با هم روبه‌رو شده بودیم، اما من از صدیقه خجالت می‌کشیدم و سعی می‌کردم دور و بر صمد آفتابی نشوم تا یک بار دل صدیقه و بچه‌هایش نشکند. بچه‌ها را هم داده بودم خواهرهایم برده بودند. می‌ترسیدم یک بار صمد بچه‌ها را بغل بگیرد و به آن‌ها محبت کند. آن وقت بچه‌های صدیقه ببینند و غصه بخورند. 💥 عصر روز سوم، دختر خواهرشوهرم آمد و گفت: « دایی صمد باهات کار دارد. » انگار برای اولین بار بود می‌خواستم او را ببینم. نفسم بالا نمی‌آمد. قلبم تاپ‌تاپ می‌کرد؛ طوری که فکر می‌کردم الان است که از قفسه‌ی سینه‌ام بیرون بزند. ایستاده بود توی حیاط. سلام که داد، سرم را پایین انداختم. حالم را پرسید و گفت: « خوبی؟! بچه‌ها کجا هستند؟! » گفتم: « خوبم. بچه‌ها خانه‌ی خواهرم هستند. تو حالت خوب است؟! » سرش را بالا گرفت و گفت: « الهی شکر. » دیگر چیزی نگفتم. نمی‌دانستم چرا خجالت می‌کشم. احساس گناه می‌کردم. با خودم می‌گفتم: « حالا که ستار شهید شده و صدیقه عزادار است، من چه‌طور دلم بیاید کنار شوهرم بایستم و جلوی این همه چشم با او حرف بزنم. » 💥 صمد هم دیگر چیزی نگفت. داشت می‌رفت اتاق مردانه، برگشت و گفت: « بعد از شام با هم برویم بچه‌ها را ببینیم. دلم برایشان تنگ شده. » 💟ادامه دارد... نویسنده: #بهناز_ضرابی_زاده

❃↫✨ "In the name of the Lord of the Martyrs and the Righteous"✨↬❃ ✫ #Sheena's_girl_novel 🌷🍃 ✫⇠ #part two hundred and twenty six My mother-in-law was sitting in front of Samad. He put his head on her legs. He was crying and asking: "Samad Jan!" Didn't I leave the case to you?! » Samad kept his head down and was crying. The men came. They took Samad's arm and took him to the men's room. 💥 I went forward and helped to take my sister-in-law, mother-in-law and Siddiqa to the room. From what they were saying, I realized that Sattar's body was left in the enemy's soil. Although Samad could have brought the body, he did not. Because of this, my mother-in-law was upset and cried a little and said: "Samd!" Why didn't you bring my child?! » At the end of the night, when the house is quiet; Samad came to us in the women's room. He sat next to his mother.He took her hand and kissed her and said: "Mother John!" Forgive me. I could bring you the star; But I didn't bring it. Because except for Sattar, the bodies of my other brothers were lying on the ground. They are also their mother's son. They also have siblings. If I had brought the satar, how would I have answered the martyrs' mothers on the day of judgment? If I had brought the satar, how would I have answered the brothers and sisters of the martyrs on the day of judgment? » He was saying and crying. 💥 Only then did I notice that there was blood on the back of his clothes. I pointed to my sister-in-law: "It seems that Samad is injured." » Samad was injured. But he didn't let anyone know. He went and changed his clothes. His sister said: "His shoulder is bandaged." It seems that the wound is deep and bleeding. » With Ibn Halal, he could not be tied. As much as he could, he let the satar ceremony be held in a dignified manner. It was the third day. I haven't talked to Samad even once in these few days.We had faced each other, but I was ashamed of Siddiqa and tried not to be around Samad, so that Siddiqa and her children's hearts would not be broken once. I had given the children away, my sisters had taken them away. I was afraid that one day Samad would hug the children and love them. Then the children of Siddiqa will see and be sad. On the evening of the third day, my sister-in-law's daughter came and said: "Uncle Samad has something to do with you." » It was as if I wanted to see him for the first time. I couldn't breathe. My heart was pounding; As I thought it was about to pop out of my chest. He was standing in the yard. When he said hello, I lowered my head. He asked me how I was and said: "How are you?" Where are the children?! » I said: "I'm fine." The children are at my sister's house. Are you in a good mood?! » He raised his head and said: "Thank God." » I didn't say anything else. I didn't know why I was embarrassed. I felt guilty.I said to myself: "Now that Sattar is martyred and Siddiqa is in mourning, how would I want to stand next to my husband and talk to him in front of so many eyes." » 💥 Samad didn't say anything anymore. He was going to the men's room, he came back and said: "After dinner, let's go together to see the children." I miss them. » It continues. Author: #Behnaz_Zarabi_zadeh

❃↫✨« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »✨↬❃ ✫ #رمان_دختر_شینا 🌷🍃 ✫⇠ #قسمت_دویست_و_بیست_وهفتم 💥 بعد از شام صدایم کرد. طوری که صدیقه متوجه نشود، آماده شدم و آمدم توی حیاط و دور از چشم همه دویدم بیرون. دنبالم آمد توی کوچه و گفت: « چرا می‌دوی؟! » گفتم: « نمی‌خواهم صدیقه مرا با تو ببیند. غصه می‌خورد. » آهی کشید و زیر لب گفت: « آی ستار، ستار! کمرمان را شکستی به خدا. » 💥 با آن‌که بغض گلویم را گرفته بود، گفتم: « مگر خودت نمی‌گویی شهادت لیاقت می‌خواهد. خوب ستار هم مزد اعمالش را گرفت. خوش به حالش. » صمد سری تکان داد و گفت: « راست می‌گویی. به ظاهر گریه می‌کنم؛ اما ته دلم آرام است. فکر می‌کنم ستار جایش خوب و راحت است. من باید غصه‌ی خودم را بخورم. » 💥 داشتم از درون می‌سوختم. برای بچه‌های صدیقه پرپر می‌زدم. اما دلم می‌خواست غصه‌ی صمد را کم کنم. گفتم: « خوش به حالش. کاشکی ما را هم شفاعت کند. » همین‌که به خانه‌ی خواهرم رسیدیم، بچه‌ها که صمد را دیدند، مثل همیشه دوره‌اش کردند. مهدی نشسته بود بغل صمد و پایین نمی‌آمد. سمیه هم خودش را برای صمد لوس می‌کرد. خدیجه و معصومه هم سر و دستش را می‌بوسیدند. 💥 به بچه‌ها و صمد نگاه می‌کردم و اشک می‌ریختم. صمد مرا که دید، انگار فکرم را خواند. گفت: « کاش سمیه‌ی ستار را هم می‌آوردیم. طفل معصوم خیلی غصه می‌خورد. » گفتم: « آره. ماشاءاللّه خوب همه چیز را می‌فهمد. دلم بیشتر برای او می‌سوزد تا لیلا. لیلا هنوز خیلی کوچک است. فکر نکنم درست و حسابی بابایش را بشناسد. » 💥 صمد بچه‌ها را یک‌دفعه رها کرد. بلند شد و ایستاد و گفت: « سمیه را یک چند وقتی با خودت ببر همدان. شاید این‌طوری کمتر غصه بخورد. » 💥 فردای آن روز رفتیم همدان. صمد می‌گفت چند روزی سپاه کار دارم. من هم برای این‌که تنها نماند، بچه‌ها را آماده کردم. سمیه‌ی ستار را هم با خودمان بردیم. توی راه بچه‌ها ماشین را روی سرشان گذاشته بودند. بازی می‌کردند و می‌خندیدند. سمیه‌ی ستار هم با بچه‌ها بازی می‌کرد و سرگرم بود. گفتم: « چه خوب شد این بچه را آوردیم. » با دلسوزی به سمیه نگاه کرد و چیزی نگفت. گفتم: « تو دیدی چه‌طور شهید شد؟! » چشم‌هایش سرخ شد. همان‌طور که فرمان را گرفته بود و به جاده نگاه می‌کرد، گفت: « پیش خودم شهید شد. جلوی چشم‌های خودم. می‌توانستم بیاورمش عقب... » 💥 خواستم از ناراحتی درش بیاورم، دستی روی کتفش زدم و گفتم: « زخمت بهتر شده. » با بی‌تفاوتی گفت: « از اولش هم چیز قابلی نبود. » با دست محکم پانسمان را فشار دادم. ناله‌اش درآمد. به خنده گفتم: « این‌ که چیز قابلی نیست. » خودش هم خنده‌اش گرفت. گفت: « این هم یک یادگاری دیگر. آی کربلای چهار! » گفتم: « خواهرت می‌گفت یک هفته‌ای توی یک کشتی سوخته گیر افتاده بودی. » برگشت و با تعجب نگاهم کرد و گفت: « یک هفته! نه بابا. خیلی کمتر، دو شبانه‌روز. » گفتم: « برایم تعریف کن. » آهی کشید. گفت: « چی بگویم؟! » گفتم: « چه‌طور شد. چه‌طور توی کشتی گیر افتادی؟! » 💟ادامه دارد... نویسنده: #بهناز_ضرابی_زاده

❃↫✨ "In the name of the Lord of the Martyrs and the Righteous"✨↬❃ ✫ #Sheena's_girl_novel 🌷🍃 ✫⇠ #part two hundred and twenty seven He called me after dinner. So that Siddiqa doesn't find out, I got ready and came to the yard and ran out away from everyone's eyes. He followed me in the alley and said: "Why are you running?" » I said: "I don't want Siddiqa to see me with you." He is sad. » He sighed and said under his breath: "O Sattar, Sattar!" God, you broke our back. » With anger in my throat, I said: "Aren't you saying that martyrdom requires merit?" Well, Sattar also got the reward for his actions. he is happy » Samad nodded and said: "You are right. I seem to cry; But my heart is calm. I think Sattar is a good and comfortable place. I have to eat my own grief. » I was burning from the inside. I used to play for the children of Siddiqa. But I wanted to ease Samad's grief. I said: "He's fine." I wish he would intercede for us too.» As soon as we arrived at my sister's house, the children, seeing Samad, did their rounds as usual. Mehdi was sitting next to Samad and did not come down. Somia spoiled herself for Samad. Khadijah and Masoumeh were kissing his head and hand. 💥 I looked at the children and Samad and shed tears. When Samad saw me, he seemed to read my mind. He said: "I wish we had brought Samiya Sattar as well." The innocent child is very sad. » I said: "Yes." Masha Allah, he understands everything well. I feel more for him than Layla. Leila is still very small. I don't think he really knows his father. » 💥 Samad left the children at once. He got up and stood and said: "Take Samiya with you for a while to Hamadan." Maybe this way he will grieve less. » 💥 The next day we went to Hamadan. Samad said that I have a job in the army for a few days. I also prepared the children so that he would not be alone. We also took Samiya Sattar with us.On the way, the children had put the car on their heads. They played and laughed. Samiya Sattar also played with the children and had fun. I said: "It's good that we brought this child." » He looked at Samia sympathetically and did not say anything. I said: "Did you see how he was martyred?! » His eyes turned red. As he was holding the steering wheel and looking at the road, he said: "He was martyred in front of me. in front of my eyes I could take it back. » 💥 I wanted to get rid of his discomfort, I patted his shoulder and said: "Your wound is better." » He said with indifference: "It was impossible from the beginning." » I pressed the dressing with a firm hand. He moaned. I laughed and said: "That is impossible. » He laughed too. He said: "This is another souvenir. Hey Karbala Four! » I said: "Your sister said that you were stuck in a burnt ship for a week. » He turned and looked at me with surprise and said: "One week!" no dadMuch less, two nights. » I said: "Explain to me." » He sighed. He said: "What can I say?! » I said: "How did it happen?" How did you get stuck in the ship?! » It continues. Author: #Behnaz_Zarabi_zadeh

❃↫✨« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »✨↬❃ ✫ #رمان_دختر_شینا 🌷🍃 ✫⇠ #قسمت_دویست_و_بیست_وهشتم 💥 گفت: « ستار شهید شده بود. عملیات لو رفته بود. ما داشتیم شکست می‌خوردیم. باید برمی‌گشتیم عقب. خیلی از بچه‌ها توی خاک عراق بودند. شهید یا مجروح شده بودند. آتش دشمن آن‌قدر زیاد بود که دیگر کاری از دست ما برنمی‌آمد. به آن‌هایی که سالم مانده بودند، گفتم برگردید. نمی‌دانی لحظه‌ی آخر چه‌قدر سخت بود؛ وداع با بچه‌ها، وداع با ستار. » 💥 یک لحظه سرش را روی فرمان گذاشت. فریاد زدم: « چه‌کار می‌کنی؟! مواظب باش! » زود سرش را از روی فرمان برداشت. گفت: « شب عجیبی بود. اروند جرز کامل بود. با حمید حسین زاده دو نفری باید برمی‌گشتیم. تا زانو توی گل بودیم. یک دفعه چشمم افتاد به کشتی سوخته‌ای که به گل نشسته بود. حالا عراقی‌ها ردّ ما را گرفته بودند و با هر چه دم دستشان بود، به طرفمان شلیک می‌کردند. گلوله‌های توپ، کشتی را سوراخ‌سوراخ کرده بود. از داخل آن سوراخ‌ها خودمان را کشاندیم تو. نزدیک‌های صبح بود. شب سختی را گذرانده بودیم. تا صبح چشم روی هم نگذاشته بودیم. جایی برای خودمان پیدا کردیم تا بتوانیم دور از چشم دشمن یک کمی بخوابیم. نیرویی برایمان نمانده بود. حسابی تحلیل رفته بودیم. » 💥 گفتم: « پس دلهره‌ی من و مادرت بی‌خودی نبود. همان وقتی که ما این قدر دلهره داشتیم، ستار شهید شده بود و تو زخمی. » انگار توی این دنیا نبود. حرف‌های من را نمی‌شنید. حتی سر و صدای بچه‌ها و شیطنت‌هایشان حواسش را پرت نمی‌کرد. همین طور پشت سر هم خاطراتش را به یاد می‌آورد و تعریف می‌کرد. 💥 از صبح چهارم دی توی کشتی بودیم؛ بدون آب و غذا. منتظر شب بودیم تا یک‌طوری بچه‌ها را خبر کنیم. شب که شد، من زیرپوشم را درآوردم و طرف بچه‌های خودمان تکان دادم. اتفاقاً نقشه‌ام گرفت. بچه های خودی ما را دیدند. گروهی هم برای نجاتمان آمدند، اما آتش دشمن و جریان آب نگذاشت به کشتی نزدیک بشوند. 💥 رو کرد به من و گفت: « حسین آقای بادامی را که می‌شناسی؟! » گفتم: « آره، چه‌طور؟! » گفت: « بنده‌ی خدا بلندگویی را گذاشته بود جلوی رود و طوری که صدایش به ما برسد، دعای صباح را می‌خواند. آن‌جا که می‌گوید یا ستارالعیوب، ستار را سه چهار بار تکرار می‌کرد که بگوید ستار! ما حواسمان به تو است. تو را داریم. یک بار هم به ترکی خیلی واضح گفت منتظر باش، شب برای نجاتتان به آب می‌زنیم. » 💥 خندید و گفت: « عراقی‌ها از صدای بلندگو لجشان گرفته بود. به جان خودت قدم، دوهزار خمپاره را خرج بلندگو کردند تا آن را زدند. » گفتم: « بالاخره چه‌طور نجات پیدا کردی؟! » گفت: « شب ششم دی ماه بود. نیروهای 33 المهدی شیراز به آب زدند. بچه‌های تیز و فرز و ورزیده‌ای بودند. آمدند کنار کشتی و با زیرکی نجاتمان دادند. » دوباره خندید و گفت: « بعد از این‌که بچه‌ها ما را آوردند این‌طرف آب، تازه عراقی‌ها شروع کردند به شلیک. ما توی خشکی بودیم و آن‌ها کشتی را نشانه گرفته بودند. » 💥 کمی که گذشت، دست کرد توی جیبش؛ قرآن کوچکی که موقع رفتن توی جیب پیراهنش گذاشته بودم، درآورد و بوسید. گفت: « این را یادگاری نگه دار. » قرآن سوراخ و خونی شده بود. با تعجب پرسیدم: « چرا این‌طوری شده؟! » دنده را به سختی عوض کرد. انگار دستش نا نداشت. گفت: « اگر این قرآن نبود الان منم پیش ستار بودم. می‌دانم هر چی بود، عظمت این قرآن بود. تیر از کنار قلبم عبور کرد و از کتفم بیرون آمد. باورت می‌شود؟! » 💥 قرآن را بوسیدم و گفتم: « الهی شکر. الهی صدهزار مرتبه شکر. » زیرچشمی نگاهم کرد و لبخندی زد. بعد ساکت شد و تا همدان دیگر چیزی نگفت؛ اما من یک‌ریز قرآن را می‌بوسیدم و خدا را شکر می‌کردم. همین‌که به همدان رسیدیم، ما را جلوی در پیاده کرد و رفت و تا شب برنگشت. 💥 بچه‌ها شام خورده بودند و می‌خواستند بخوابند که آمد؛ با چند بسته پفک و بیسکویت. نشست وسط بچه‌ها. آن‌ها را دور و بر خودش جمع کرد. با آن‌ها بازی می‌کرد. دانه‌دانه پفک توی دهانشان می‌گذاشت. از رفتارش تعجب کرده بودم. انگار این صمد همان صمد صبح یا دیروزی نبود. اخلاق و رفتارش از این‌رو به آن‌رو شده بود. سمیه‌ی ستار را قلقلک می‌داد. می‌بوسید. می‌خندید و با او بازی می‌کرد. 💥 فردا صبح رفتیم قایش. عصر گفت: « قدم! می‌خواهم بروم منطقه. می‌آیی با هم برگردیم همدان؟ » گفتم: « تو که می‌خواهی بروی جبهه، مرا برای چی می‌خواهی؟! چند روزی پیش صدیقه می‌مانم و برمی‌گردم. » گفت: « نه، اگر تو هم بیایی، مادرم شک نمی‌کند. اما اگر تنهایی بروم، می‌فهمد می‌خواهم بروم جبهه. گناه دارد بنده‌ی خدا. دل‌شکسته است. » 💟ادامه دارد... نویسنده: #بهناز_ضرابی_زاده

❃↫✨ "In the name of the Lord of the Martyrs and the Righteous"✨↬❃ ✫ #Sheena's_girl_novel 🌷🍃 ✫⇠ #part two hundred and twenty eight He said: "Satar was martyred." The operation was leaked. We were failing. We had to go back. Many children were in Iraq. They were martyred or injured. The enemy's fire was so strong that we could not do anything else. I told those who were safe to go back. You don't know how hard the last moment was; Farewell to children, farewell to Sattar. » He put his head on the steering wheel for a moment. I shouted: "What are you doing?!" be careful! » He quickly took his head off the steering wheel. He said: "It was a strange night. Arvand Jerez was perfect. We had to return with Hamid Hosseinzadeh. We were knee deep in mud. Once I saw a burnt ship that was stuck on the mud. Now the Iraqis had followed us and were shooting at us with whatever they had.Cannonballs had pierced the ship. We dragged ourselves through those holes. It was near morning. We had a hard night. We didn't see each other until morning. We found a place for ourselves so that we can sleep a little away from the eyes of the enemy. We had no strength left. We were exhausted. » 💥 I said: "So your mother's and I's fear was not selfless. Just when we were so worried, Sattar was martyred and you were wounded. » It was as if he was not in this world. You do not hear my words. Even the noise of children and their mischief did not distract him. In the same way, he remembered and described his memories one after another. 💥 We were on the ship since the morning of the 4th of January; No water or food. We waited for the night to somehow inform the children. As night fell, I took off my underwear and waved at our children. By the way, he got my plan. The children saw us.A group also came to save us, but the enemy's fire and the current of water did not allow them to approach the ship. He turned to me and said: "Hussein, who do you know Mr. Badami?! » I said: "Yes, how?! » He said: "The servant of God had placed the loudspeaker in front of the river and he was reciting the morning prayer so that his voice could reach us. When he says, ``O Sattar al-Ayoub,'' he would repeat ``Satar'' three or four times to say ``Satar!'' We care about you. we have you Once he said very clearly in Turkish, wait, we will hit the water to save you at night. » 💥 He laughed and said: "Iraqis were shocked by the sound of the speaker." Take your own life, they spent two thousand mortars on the speaker to hit it. » I said: "How did you finally get saved?! » He said: "It was the night of the sixth of December. The forces of the 33rd Mahdi Shiraz hit the water. They were sharp and trained children. They came to the side of the ship and cleverly saved us.» He laughed again and said: "After the children brought us to this side of the water, the Iraqis just started shooting." We were on land and they were targeting the ship. » After a while, he put his hand in his pocket. He took out the small Quran that I had put in his shirt pocket when I left and kissed him. He said: "Keep this as a souvenir." » The Quran was pierced and bloody. I asked with surprise: "Why is it like this?! » He changed the gear with difficulty. It was as if he had no hands. He said: "If it wasn't for this Quran, I would be in front of the star right now." I know that whatever it was, it was the greatness of this Quran. The arrow passed through my heart and exited my shoulder. Can you believe it?! » 💥 I kissed the Quran and said: "Thank God." Thank God a hundred thousand times. » He looked at me and smiled. Then he became silent and did not say anything until Hamedan. But I was kissing the Koran and thanking God. As soon as we reached Hamadan, he dropped us off in front of the door and left and did not return until night.💥 The children had had dinner and wanted to sleep when he came; With a few packets of puffs and biscuits. Sit in the middle of the children. He gathered them around him. He played with them. He used to put puff grains in their mouths.

I was surprised by his behavior. As if this Samad was not the same as the Samad of the morning or yesterday. His morals and behavior had changed from this to that. Somia was tickling Sattar. you kiss He laughed and played with him. 💥 Tomorrow morning we went to Qaish. Asr said: "Step! I want to go to the region. Will you come back to Hamadan together? » I said: "You who want to go to the front, why do you want me?! I will stay in Siddiqa for a few days and come back. » He said: "No, if you come too, my mother will not doubt." But if I go alone, he will understand that I want to go to the front. God's servant is guilty. He is heartbroken. » It continues. Author: #Behnaz_Zarabi_zadeh

❃↫✨« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »✨↬❃ ✫ #رمان_دختر_شینا 🌷🍃 ✫⇠ #قسمت_دویست_و_بیست ونهم 💥 همان روز عصر دوباره برگشتیم همدان. این‌بار هم سمیه‌ی ستار را با خودمان آوردیم. فردای آن روز صبح زود از خواب بیدار شد. نمازش را خواند و گفت: « قدم! من می‌روم، مواظب بچه‌ها باش. به سمیه‌ی ستار برس. نگذاری ناراحت شود. تا هر وقت دوست داشت نگهش دار. » گفتم: « کی برمی‌گردی؟! » گفت: « این‌بار خیلی زود! » 💥 پایان هفته‌ی بعد، صمد برگشت. گفت: « آمده‌ام یکی‌دو هفته‌ای پیش تو و بچه‌ها بمانم. » 💥 شب اول، نیمه‌های شب با صدایی از خواب بیدار شدم. دیدم صمد نیست. نگران شدم. بلند شدم رفتم توی هال. آن‌جا هم نبود. چراغ سنگر روشن بود. دیدم صمد نشسته توی سنگر روی سجاده‌اش و دارد چیز می‌نویسد. گفتم: « صمد تو این‌جایی؟! » هول شد. کاغذی را تا کرد و گذاشت لای قرآن. گفتم: « این‌وقت شب این‌جا چه‌کار می‌کنی؟! » گفت: « بیا بنشین کارت دارم. » 💥 نشستم روبه‌رویش. سنگر سرد بود. گفتم: « این‌جا که سرد است. » گفت: « عیبی ندارد. کار واجب دارم. » بعد دستش را گذاشت روی قرآن و گفت: « وصیت‌نامه‌ام را نوشته‌ام. لای قرآن است. » ناراحت شدم. با اوقات تلخی گفتم: « نصف‌شبی سر و صدا راه انداخته‌ای، مرا از خواب بیدار کرده‌ای که این حرف‌ها را بزنی.؟! حال و حوصله داری‌ها. » گفت: « گوش کن. اذیت نکن قدم. » گفتم: « حرف خیر بزن. » خندید و گفت: « به خدا خیر است. از این خیرتر نمی‌شود! » 💥 قرآن را برداشت و بوسید. گفت: « این دستور دین است. آدم مسلمان ِزنده باید وصیتش را بنویسد. همه چیز را برایتان تمام و کمال نوشته‌ام. نمی‌خواهم بعد از من حق و حقوقتان از بین برود. مال و اموالی ندارم؛ اما همین مختصر هم، نصف مال توست و نصف مال بچه‌ها. وصیت کرده‌ام همین‌جا خاکم کنید. بعد از من هم بمانید همدان. برای بچه‌ها بهتر است. اگر بعد از من جسد ستار پیدا شد، او را کنار خودم خاک کنید. » 💥بغض کردم و گفتم: « خدا آن روز را نیاورد. الهی من زودتر از تو بمیرم. » خندید و گفت: « در ضمن باید تمرین کنی از این به بعد به من بگویی ستار، حاج ستار. بعد از شهادتم، هیچ‌کس مرا به اسم صمد نمی‌شناسد. تمرین کن! خودت اذیت می‌شوی‌ها! » 💥 اسم شناسنامه‌ای صمد، ستار بود و ستار، برادرش، صمد. اما همه برعکس صدایشان می‌زدند. صمد می‌گفت: « اگر کسی توی جبهه یا محل کار صدایم بزند صمد، فکر می‌کنم یا اشتباه گرفته یا با برادرم کار دارد. » می‌خندید و به شوخی می‌گفت: « این بابای ما هم چه کارها می‌کند. » 💥 بلند شدم و با لج گفتم: « من خوابم می‌آید. شب به‌خیر، حاج صمد آقا. » سردم بود. سُریدم زیر لحاف. سرما رفته بود توی تنم. دندان‌هایم به‌هم می‌خورد. از طرفی حرف‌های صمد نگرانم کرده بود. 💟ادامه دارد... نویسنده: #بهناز_ضرابی_زاده