#دست_تقدیر۲ #قسمت_سیزدهم🎬: دکتر کیسان با شک و تردید به صادق نگاهی کرد و گفت: محیا؟! تو...تو این اسم را از کجا می دونی؟! یعنی شماها اینقدر توی زندگی من و مادرم سرک کشیدین که حتی به رازهای مخفی ما هم آگاهید و میخوایید به ما پاتک بزنید؟! صادق اوفی کرد و گفت: چرا من هر چی میگم اشتباه گرفتی باورت نمیشه و بعد مشتش را باز کرد و گفت: اینو چی می گی؟! کیسان با چشم های از حدقه بیرون زده صادق را نگاهی کرد و بعد زنجیر گردنش را بیرون آورد و کنار مال صادق گرفت و گفت: اینا که یکی هستن.. صادق اشاره ای کرد و گفت: رنگشون هم نشون میده قدمتشون مثل هم هست. کیسان باز با لحنی مشکوک گفت: اینم نمیشه دلیل، شما راحت میتونستین این زنجیر را ببینید و نمونه اش را تهیه کنید.. صادق با لحنی محکم طرف دیگر پلاک را نشان داد، پشت هر دوشون حرف M حک شده بود و گفت: اینو چی میگی؟! کیسان که انگار گیج شده بود گفت: منظورت چیه از این حرفا؟! صادق لبخندی زد و گفت: یعنی همانطور که پدرمون متوجه شده، من و تو برادریم از یک مادر و پدر این دوتا وان یکاد هم با هم میخرن و اول اسم مامان و بابا را پشتشون حک میکنند.. کیسان با تعجب گفت: اول اسم پدرمون؟! هر دوش که یک حرف هست صادق گفت: نمی دونم تو فکر می کنی اسم پدرت چی هست اما واقعیت اینه که اسم مادرمون محیا و پدرمون مهدی ست هر دوتاش میم داره دیگه... کیسان دستهٔ اسلحه را توی دستش فشار داد و گفت: پدر من اسمش مزاحم الصائب که به ابو معروف، شهرت داره و اسم منم معروف هست، نامی که پدرم روم گذاشت، درسته من با دایه ام زندگی می کردم و خیلی کم پدر و مادرم را می دیدم اما هم چهره شان را به یاد دارم هم اسمشان را، پس برای من این حرفهای شما جز حیله ای بیش نیست. صادق با صدای بلند فریاد زد: من نمی دونم ابو معروف کی هست اما اونطور که پدرم از راه دور تشخیص داد تو پسرشی دارم میگم ما با هم برادریم، اسم پدرمون مهدی و مادرمان محیاست، مادرم محیا وقت جنگ انگار اسیر میشه و اونزمان باردار بوده، تو...تو برادر منی چرا باور نمی کنی؟! کیسان اسلحه را روی زانوش گذاشت سرش را به دو طرف تکون داد و گفت: نه امکان نداره! بعد یک لحظه سکوت کرد و یکدفعه انگار چیزی به ذهنش رسیده باشه گفت: بریم کرمان خونه من، من به لپ تاپم وصل بشم، آخه اوندفعه ازت آزمایش گرفتم ژنتیکت را در آوردم از خودمم دارم، مقایسه میکنم ببینم ما با هم برادریم یا نه؟! اگر برادر بودیم که من تسلیمم و اگر نبودیم باید فاتحه خودت را بخونی 👈 #ادامه_دارد.... #رمان #دست_تقدیر فصل دوم ✍ نویسنده ؛ « طاهره سادات حسینی » #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeow

#Dest_Taqdeer2 #Part 13🎬: Dr. Kisan looked at Sadegh with doubt and said: Mahiya?! How do you know this name?! I mean, you have been so involved in my life and my mother's life that you even know our secret secrets and want to stalk us?! Sadegh snorted and said: Why did you misunderstand everything I said? Then he opened his fist and said: What do you want from this?! Kisan looked at Sadiq with his eyes protruding from his sockets and then took out his neck chain and held it next to Sadiq's and said: They are one. Sadegh pointed and said: Their color also shows that they are the same age. Kisan said with a suspicious tone: "This is not the reason, you could easily see this chain and get a sample of it."With a firm tone, Sadiq showed the other side of the license plate, the letter M was engraved on the back of both of them and said: What are you talking about?! Kisan, as if he was confused, said: What do you mean by these words?! Sadegh smiled and said: As our father found out, you and I are brothers from the same mother and father, we buy one unit together and first they carve the name of mom and dad on the back. Kisan said with surprise: First, our father's name?! Each shower is a letter Sadeq said: I don't know what you think your father's name is, but the fact is that our mother's name is Mahia and our father's name is Mehdi, both of them have memes. Kisan pressed the handle of the gun in his hand and said: My father's name is Muzam al-Saeb, who is known as Abu, and my name is also known, the name my father gave to me, it is true that I lived with my nanny and rarely saw my parents. I saw them, but I remember both their faces and their names, so for me these words of yours are nothing more than a trick.Sadiq shouted in a loud voice: I don't know who Abu Marouf is, but as my father recognized from a distance, I have a son, I say we are brothers. You, my brother, why don't you believe?! Kisan put the gun on his knee, shook his head to both sides and said: No, it's not possible! Then he was silent for a moment and suddenly, as if something came to his mind, he said: Let's go to my house in Kerman, I'll connect to my laptop, I took a test from you, I took out your genetics, I have mine, I'll compare to see if we are brothers or not? ! If we were brothers, I would submit, and if we were not, you should read your Fatiha 👈 #continues #novel #hands_of_destiny The second season ✍ the author; "Tahira Sadat Hosseini" #Oj scientific school 💠 @Amoozeshkadeow

#دست_تقدیر۲ #قسمت_چهاردهم🎬: ماشین به سرعت در جاده پیش میرفت و سکوت در بین دو برادر حکفرما بود،گاهی کیسان نگاهی به صادق می انداخت و حس شکی خوره وار به جانش افتاده بود، از یک طرف حرفهای صادق او را به عالمی می برد که خانواده ای گرم دارد و از طرفی فکر میکرد اینها همه اش حیله و نیرنگی ست از سوی موساد تا او را در منگنه قرار دهند، اما...اما نام اصلی مادر کیسان را کسی جز او و مادرش نمی دانست، او سالهای کودکی را در حسرت دیدار خانواده می گذارند، نمی دانست به چه گناهی عقوبت شده و چرا تقدیرش این بود که دور از پدر و مادر پیش دایه بزرگ شود، اما هر چه فکر می کرد در کودکی محبتی از پدرش ندیده بود اما در دیدارهای گهگاهی با مادرش، محبتهای خالصانه او را شاهد بود، گریه های شوق مادر از دیدن خودش را و بوسه های شیرینش را هیچوقت فراموش نمی کرد. همیشه میدانست یک راز مگویی در جریان هست اما چه بود؟! نمی دانست، حالا با این حرف های صادق او سردرگم شده بود، نمی دانست چه چیزی درست است و چه چیزی اشتباه است. بعد از ساعتی رانندگی بالاخره به کرمان رسیدند و صادق با راهنمایی کیسان یک راست به سمت سوییت کوچکی که از قبل اجاره کرده بود رفت. ماشین را جلوی در پارک کرد، کیسان سوئیچ را از روی ماشین برداشت خودش پیاده شد و با اسلحه اشاره کرد که صادق پیاده شود،صادق که امیدوار بود تا دقایقی دیگر حقیقت روشن شود و بینشان گل و بلبل شود،سری تکان داد و باشه ای گفت، اما قبل از پیاده شدن، دستگاه ردیاب و میکروفن کوچکی را که روی صفحه الکترونیکی بسیار ریزی تعبیه شده بود را با یک حرکت زیر فرمان ماشین چسپاند و پیاده شد. داخل سوئیت شدند، کیسان که انگار هنوز هم به صادق مشکوک بود اشاره کرد که پشت به او بغل دیوار بایستد و شروع به بازرسی بدنی صادق کرد و در حین بازرسی متوجه جسم سختی بغل ساق پای صادق شد و سریع دست برد و اسلحه کمری را که صادق آنجا مخفی کرده بود بیرون کشید و فریاد زد: من گفتم تو مشکوکی...تو...تو از جان من چه می خواهی؟! من که به اربابانت گفتم دارم کارها را طبق خواسته آنان پیش میبرم، اما میبینم باز هم به من اطمینان ندارند، به خدا قسم اگر بلایی سر مادرم بیاورید تمام اطلاعاتی را که دارم در کل دنیا پخش می کنم و پرده از جنایات شما جانیان برمی دارم و برای همه رومیکنم که چه نقشه ای برای ملت های بیچارهٔ سراسر دنیا کشیده اید.. صادق از شنیدن این حرفها و آن حرکت کیسان شوکه شده بود و گفت: داری اشتباه می کنی برادر! مگر قرار نشد ژنتیک مرا... کیسان با مشت روی سینهٔ صادق کوبید و گفت: دستت برام رو شده، نمی دونم اون اطلاعات را از کجا آوردی اما میدونم تو یک جاسوس بدبختی که نمی فهمی برای چه جانیانی کار می کنی و بعد همانطور را صادق را نشانه رفته بود به سمت اوپن آشپزخانه رفت و گفت: از جایت تکان بخوری یک گلوله توی مغزت خالی می کنم، من قصد جنگ وگریز با اربابانت را نداشتم اما چاره برایم نگذاشتید. 👈 #ادامه_دارد.... #رمان #دست_تقدیر فصل دوم ✍ نویسنده ؛ « طاهره سادات حسینی » #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeow

#Dest_Taqdeer2 #fourteenth episode 🎬: The car was moving fast on the road and silence reigned between the two brothers, sometimes Kisan looked at Sadiq and a feeling of doubt came over him. On the other hand, he thought that this was all a trick by the Mossad to put him in prison, but no one knew the real name of Kisan's mother except him and his mother, he spent his childhood years missing family visits. He knew what sin he was punished for and why he was destined to grow up away from his parents and the nanny, but no matter what he thought, he did not see affection from his father when he was a child, but he witnessed his sincere affection during his occasional meetings with his mother. He would never forget his mother's joy to see him and her sweet kisses.He always knew there was a secret going on, but what was it?! He didn't know, now he was confused by his honest words, he didn't know what was right and what was wrong. After an hour of driving, they finally arrived in Kerman, and Sadiq, guided by Kisan, went straight to the small suite that he had already rented. He parked the car in front of the door, Kisan took the switch from the car, got out and pointed with his gun for Sadiq to get out. He said, but before getting off, he attached the tracking device and the small microphone that was installed on a very small electronic screen with one movement under the steering wheel of the car and got off.They entered the suite, Kisan, as if he was still suspicious of Sadiq, indicated that he should stand with his back against the wall and began to inspect Sadiq's body. Sadiq was hiding there, he pulled out and shouted: I said you are suspicious. What do you want from my life?! I told your masters that I am doing things according to their wishes, but I see that they still do not trust me. I swear to God, if you bring harm to my mother, I will spread all the information I have to the whole world and reveal your crimes. And I tell everyone what plan you have drawn for the poor nations of the world. Sadegh was shocked to hear these words and Kisan's move and said: You are making a mistake, brother! Could it be my genetics?Kisan hit Sadiq's chest with his fist and said: "You've got me, I don't know where you got that information from, but I know you're a miserable spy who doesn't understand what kind of people you're working for." He went to the kitchen and said: "Move from your place, I will empty a bullet into your brain. I did not intend to fight and run away with your master, but you left me no choice." 👈 #continues #novel #hands_of_destiny The second season ✍ the author; "Tahira Sadat Hosseini" #Oj scientific school 💠 @Amoozeshkadeow

#اطلاعیه 🌱🌸ویژه برنامه خانواده قرآنی🌸🌱 🔸 اجتماع بزرگ خانوادگی 🔸 هفته هیجدهم؛ 🌺 یادبود شهید ابوالفضل مناقبی 🌺 با حضور؛ استاد معظم حجت الاسلام شیخ استرکی 🔺 چهارشنبه ۴ مهر ماه ۱۴۰۳- بعد از نماز مغرب و عشا 🔺خیابان آیت الله یثربی(ره)- مسجد اعظم علی بن ابیطالب(ع) هیئت امناء مسجد علی بن ابیطالب(ع) کانون فرهنگی هنری کوثر ولایت پایگاه آیت الله آمیرسیدعلی یثربی(ع) 💠@Kovsar_Velayat 💠‌@Yasrebikashan

#دست_تقدیر۲ #قسمت_پانزدهم🎬: کیسان همانطور که با اسلحه اش، صادق را نشانه رفته بود، از زیر اوپن کارتونی را بیرون کشید و بعد از کمی جستجو، بندی پلاستیکی بیرون آورد، به طرف صادق رفت. اسلحه را روی میز کوچکی که بین دو مبل قهوه ای چرک هال گذاشت و شروع به بستن دست و پای صادق کرد و گفت: ببین! از قول من به اونایی که اجیرت کردن میگی، من کارم را داشتم طبق برنامه ای که اونا چیده بودن پیش میبردم اما تو دومین نفری هستی که فرستادن مثلا منو چک کنه، دیگه نه وقت و نه حوصله این بازی ها را ندارم، وقتی با اعتماد جلو آمدم، بهم برمیخوره که اینجور با من برخورد بشه. صادق اوفی کرد و گفت: چرا حرفم را باور نمی کنی؟! من نمی دونم تو درباره چی حرف میزنی! مگه قرار نشد که آزمایش ژنتیک را بررسی... کیسان به میان حرف صادق پرید و گفت: این مزخرفات را ول کن، اگر وقت کردم اونم نگاهی می کنم، درصورتی که میدونم تو جاسوس هستی و نیازی به بررسی ژنتیک نیست، من هر حرفی را یکبار میزنم، میری باهاشون ارتباط میگیری و از قول من بهشون میگی تا هفتاد و دو ساعت دیگه اگر مادر منو آزاد کردین و مادرم با من تماس گرفت و از سلامتش مطمئن شدم، نتایج تمام تحقیقات این یک سال را تحت اختیارتون قرار میدم و اگر کوچکترین بلایی سر مادرم بیاد، تا ۷۲ ساعت آینده یک آبرویی از موساد ببرم که در تاریخ بنویسن.. صادق دستان بسته اش را محکم تکان داد و گفت: هر چی من میگم اشتباه می کنی اما تو باز حرف خودت را میزنی، آخه بر فرض محال من جاسوس موساد باشم، چه جوری با این دستهای بسته به اون بالادستی ها خبر بدم هااا؟! کیسان همانطور که وسایلش را جمع می کرد گفت: نگران نباش، به محض اینکه من از اینجا خارج بشم، به صاحب این سوئیت زنگ میزنم تا بیاد و آزادت کنه.. صادق باز هم اوفی کرد اما خوب می دانست هر چه حرف بزند جز اینکه بر شک و تردید کیسان اضافه شود و او را عصبانی تر کند، فایده دیگری نخواهد داشت، پس با چشمانی که مملو از محبت بود، حرکات برادری را نگاه می کرد که تازه از وجودش آگاه شده بود. صادق بر خلاف دفعه قبل، اینبار قد و بالای کیسان را با دقت نگاه انداخت، کیسان دقیقا هم قد پدرش مهدی با قدی بلند و هیکلی چهارشانه بود و چشمان او درست شبیه عکسی که از مادرش دیده بود، به نظر می رسید. کیسان مدارک و لپ تاپ و هر چه را که داشت، داخل کارتون ریخت و در سوئیت را باز کرد، به سمت کارتون رفت و می خواست بیرون برود که صادق گفت: دست و پای من بسته است، هیچ خطری برایت ندارم، می شود جلو بیایی تا چیزی در گوش تو بگویم؟! کیسان یک تای ابرویش را بالا داد و چهره اش درست شبیه بابا مهدی شد و جلو آمد و همانطور که گوشش را جلوی دهان صادق میبرد گفت: این هم اجابت آخرین خواسته ات... صادق بوسه ای از گونه نرم کیسان که مشخص بود تازه ریشش را زده است گرفت و گفت: می خواهی باور کنی و می خواهی نکنی...من برادرت هستم و آهسته تر گفت: دوستت دارم داداش... کیسان که انتظار این حرکت را نداشت و انگار بوسه صادق همانند بوسه مادرش گرمی و محبت خاصی را در وجودش دواند، از جا بلند شد،کارتون را برداشت و گفت: عجب نیروی سمجی هستی، هنوز هم دست از فیلم بازی کردن بر نمیداری؟! و با زدن این حرف با شتاب از در خارج شد. کیسان سوار ماشین شد و در حالیکه درونش مملو از احساسات خاص و متناقض بود از سوئیت دور شد. کیسان چهره خودش را داخل آینه وسط ماشین نگاه کرد و همانطور که جای بوسهٔ صادق را دست می کشید با بغضی در گلو گفت: کاش دروغت راست بود و من برادری داشتم...پدری داشتم که بتوانم به او تکیه کنم و در این دنیای بزرگ با غم دوری از مادر و غصه های او، دست و پنجه نرم کنم.. 👈 #ادامه_دارد.... #رمان #دست_تقدیر فصل دوم ✍ نویسنده ؛ « طاهره سادات حسینی » #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeow

#Dest_Taqdeer2 #15th episode🎬: As Kisan pointed his gun at Sadiq, he pulled out a cartoon from under the opener and after a little searching, he took out a plastic band and went to Sadiq. He placed the gun on the small table between the two brown sofas of Chark Hall and started tying Sadiq's hands and feet and said: Look! From what I said to those who are hiring you, I was working according to the plan they arranged, but you are the second person to send me to check, for example, I have neither the time nor the patience for these games anymore, when I trust I came forward, I don't like being treated like this. Sadeq laughed and said: Why don't you believe me?! I don't know what you are talking about! Wasn't it supposed to check the genetic test?Kisan jumped in the middle of Sadegh's speech and said: "Stop this nonsense, if I have time, I will take a look, if I know that you are a spy and there is no need for genetic testing, I will say each word once, you will contact them, and you will be satisfied." I will tell them that in seventy-two hours, if you release my mother and my mother calls me and I am sure of her health, I will put the results of all the researches of this one year under your control, and if the slightest calamity happens to my mother, within the next 72 hours, a I will take a reputation from Mossad to write in history. Sadiq shook his closed hands firmly and said: Whatever I say, you are wrong, but you keep saying your own words, assuming it's impossible for me to be a Mossad spy, how can I inform those higher-ups with these hands tied?! "Don't worry, as soon as I'm out of here, I'll call the owner of this suite to come and release you," Kisan said as he packed his things.Sadiq once again frowned, but he knew very well that whatever he said would only add to Kisan's doubts and make him angrier, so with his eyes full of love, he watched the movements of the brother who He had just become aware of its existence. Unlike last time, this time, Sadiq carefully looked at Kisan's height and height. Kisan was exactly the same height as his father Mehdi, with a tall and square-shouldered figure, and his eyes looked just like the photo he had seen of his mother. Kisan put his documents, laptop and everything he had into the car and opened the door of the suite. Do you want me to say something in your ear?! Kisan raised one of his eyebrows and his face became just like Baba Mahdi's and he came forward and as he put his ear in front of Sadiq's mouth, he said: This is the answer to your last wish.Sadegh took a kiss from Kisan's soft cheek, which was clear that he had just shaved his beard, and said: You want to believe it and you want to not. I am your brother and he said more slowly: I love you, brother. Kisan, who did not expect this move, and as if Sadiq's kiss filled him with warmth and special affection like his mother's kiss, got up, picked up the cartoon and said: Wow, you are a powerful force, you still don't stop acting?! And saying this, he hurriedly left the door. Kisan got into the car and drove away from the suite while he was full of special and contradictory feelings. Kisan looked at his own face in the mirror in the middle of the car and as he was leaving Sadek's kiss, he said with a grudge in his throat: I wish your lie was true and I had a brother. I had a father that I could rely on and in this big world with sadness Away from my mother and her sorrows, I struggle. 👈 #continues#novel #hands_of_destiny The second season ✍ the author; "Tahira Sadat Hosseini" #Oj scientific school 💠 @Amoozeshkadeow

#دست_تقدیر۲ #قسمت_شانزدهم🎬: انگار دقیقه ها دیرتر از همیشه می گذشت، آقای مددی نگاهی به صفحهٔ موبایلش کرد و زیر لب گفت: دقیقا یک ساعت و بیست دقیقه است که رفته و دوباره از ماشین پیاده شد و سرکی کشید، برق تمام اتاق ها به جز اتاق آخری خاموش بود. آقای مددی جلوی آخرین نفری را که از مرکز بهداشت خارج شد گرفته بود و از کم‌و کیف کار دکتر سوال کرده بود که تا ساعت چند می ماند و آن زن در حالیکه شانه ای بالا می انداخت گفته بود: نمی دانم والا! معمولا تا آخرین مریض را می بینند و این چند روزی که اینجا میاد، آخرین نفری هست که از مرکز بهداشت خارج میشه و صبح زود هم اولین نفری هست که میاد اینجا، بنده خدا خیلی زحمت میکشه، خدا خیرش بده، تازه بعضی وقتا پول نسخه بیمارهای نیازمند هم خودش میده مددی با یادآوری حرفهای اون زن، نفسش را بیرون داد، باید یک سری داخل میرفت تا ببینه اوضاع از چه قراره، برای همین از ماشین پیاده شد و همانطور که از در نرده ای داخل میشد گفت: اصلا از اولش هم نمی بایست تنها بذارم بره داخل شد و قدم قدم پیش میرفت و هر چه جلوتر می رفت از سکوتی که بر فضا حکمفرما بود بیشتر میترسید، انگار حسی درونی می خواست او را از واقعه ای ناگوار خبر کند. آقای مددی جلوی در اتاق رسید و تقه ای به در زد، دوباره و دوباره در را زد اما هیچ صدایی نیامد. مددی همانطور که دستپاچه شده بود در را باز کرد و در عین ناباوری با اتاقی خالی مواجه شد. باورش نمیشد، اخر خودش دیده بود که صادق داخل همین اتاق شده و بیرون نیامد. مددی داخل شد و اتاقی که تقریبا سه در چهار بود و با وسایل اندکی چون یک تخت بیمار وصندلی در کنارش و یک میز با صندلی پشتش چیز دیگری نداشت . مددی سرکی به پشت پرده سفید رنگ پزشکی کرد و تازه متوجه در پشتی اتاق شد و انگار سطل آبی سرد به سرش ریخته باشند. مددی گوشی اش را بیرون آورد و شماره صادق را گرفت اما صدای زنی در گوشی پیچید: مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد. انگار کل بدن مددی رعشه گرفته بود، سریع مرکز را گرفت و گفت: س..سلام قربان، ببخشید این دکتره با آقاصادق غیبشون زده، گوشی آقاصادق هم خاموشه اگر امکان داره رد یاب روی گوشی را بررسی کنید بفرستید برام تا ببینم کجا باید پیگیر باشم. 👈 #ادامه_دارد.... #رمان #دست_تقدیر فصل دوم ✍ نویسنده ؛ « طاهره سادات حسینی » #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeow

#Dest_Taqdeer2 #Sixteenth episode🎬: As if the minutes were passing later than usual, Mr. Maddi looked at his mobile screen and said under his breath: He has been gone for exactly one hour and twenty minutes and got out of the car again and sighed, the electricity in all the rooms except the last room was off. .Mr. Maddi had stopped the last person who left the health center and asked the doctor how long he would be staying and the woman shrugged and said: "I don't know!" They usually see the last patient, and the last few days that he comes here, he is the last person to leave the health center, and he is the first person to come here early in the morning. God's servant works very hard, God bless him, sometimes the prescription money He also gives to needy patients Remembering the woman's words, Maddi breathed out, he had to go inside to see what the situation was, so he got out of the car and as he was entering through a fence door, he said: I shouldn't have let her go alone in the first place. He entered and walked step by step, and the further he went, the more he was afraid of the silence that reigned over the space, as if an inner feeling wanted to inform him of an unfortunate event.Mr. Maddi reached the door of the room and knocked on the door, knocked again and again but no sound came. Maddi opened the door as he was desperate and in disbelief he was faced with an empty room. He couldn't believe it, he had finally seen that Sadeq entered this room and didn't come out. An assistant entered and the room, which was approximately three by four, and with few items such as a sick bed and a chair next to it and a table with a chair behind it, had nothing else. Maddi looked behind the white medical curtain and noticed the back door of the room and it was as if a bucket of cold water had been poured on his head. Maddi took out his phone and dialed Sadiq's number, but a woman's voice rang on the phone: the desired subscriber is not available. As if Maddi's whole body was shaking, he quickly took the center and said: Q.Hi sir, sorry, this doctor is missing with Agha Sadeq, Agha Sadeq's phone is also turned off. If possible, check the tracker on the phone, send it to me so I can see where I should follow up. 👈 #continues #novel #hands_of_destiny The second season ✍ the author; "Tahira Sadat Hosseini" #Oj scientific school 💠 @Amoozeshkadeow

#دست_تقدیر۲ #قسمت_هفدهم 🎬: جمع خانواده عباس آقا جمع بود، رضا گرم صحبت با محمد هادی بود و رقیه ظاهرا قربون صدقهٔ هدی میرفت، اما تمام حواسش پی مهدی و خبری بود که به زودی از سمت صادق میرسید رقیه بوسه ای از گونهٔ هدی گرفت و رو به مهدی گفت: خیلی خوب کردی رفتی اقدس خانم و بچه ها را آوردی اینجا ان شاالله الان.. در همین حین تلفن مهدی به صدا درآمد، انگار زمان ایستاده بود و همه خیره به آقامهدی بودند و همه جا را سکوت فرا گرفت و همه منتظر بودند تا آقا مهدی جواب تلفن را بدهد. آقا مهدی گوشی را از جیبش بیرون آورد و با دیدن شماره روی صفحه سریع تماس را وصل کرد: الو بفرمایید، چ..چی شده؟! یعنی چی قربان؟! خوب...خوب نتیجه اش؟! خدای من! لازمه من بیام؟! صبرکنید الان خودم میام... قلب رؤیا به تپش افتاد و چشمان رقیه به اشک نشست، شواهد حاکی از آن بود اتفاق ناگواری برای صادق افتاده.. مهدی گوشی را قطع کرد و از جا بلند شد و بدون اینکه نگاهی به جمع کند از روی مبل بلند شد و گفت: من باید برم.. رقیه ظرف میوه دستش را روی میز گذاشت و گفت: آقامهدی، پسرم، چی شده خبری از صادق شده؟! این تلفن چی بود؟ مهدی سری تکان داد و‌گفت: چیزی نشده، یه مورد کاری هست من برم مرکز و زود برمی گردم. رقیه با صدای لرزان گفت:مورد کاری؟! آخه شما که بازنشسته شدین الان من مطمینم چیزی از صادق و با زدن این حرف بغضش ترکید. مهدی چیزی نگفت و می خواست حرکت کند که اقدس خانم با صندلی چرخدار جلو آمد و گفت: چی شده پسرم؟! و چون دید مهدی چیزی نمیگه دستهاش را بلند کرد و همانطور که به بالا نگاه می کرد گفت: یا امام رضای غریب، پسرم صادق را از تو می خوام. مهدی برای اینکه زیر باران سوالات قافیه را نبازد با سرعت از خانه بیرون رفت. باز هم سکوت بر فضای خانه سایه افکند، با اینکه چند ساعت از رفتن مهدی می گذشت اما هیچ کس دل و دماغ کاری نداشت، حتی کسی به فکر خورد و خوراک و شام هم نبود، هدی با اینکه کودک بود او هم چیزی حس کرده بود و گوشه ای در خود فرو رفته بود که صدای زنگ موبایل گوشی رضا به صدا در آمد. رضا نگاهی به شماره روی گوشی کرد و تا دید شماره غریبه است نمی خواست جواب دهد ناگهان انگاری چیزی به ذهنش رسیده بود گوشی را وصل کرد و گفت: الو بفرمایید... از آن طرف خط صدای پر از التهاب صادق در گوشی پیچید، الو دایی جان... ادامه دارد... 👈 #ادامه_دارد.... #رمان #دست_تقدیر فصل دوم ✍ نویسنده ؛ « طاهره سادات حسینی » #آموزشگاه علمی اوج 💠@Amoozeshkadeow

#Dest_Taqdeer2 #Episode 17 🎬: Abbas Agha's family was gathered, Reza Garam was talking to Mohammad Hadi, and Ruqiya was apparently going to the charity of Hadi, but all his attention was on Mahdi and the news that would soon arrive from Sadiq's side. Ruqiyeh kissed Hoda's cheek and said to Mehdi: "You did very well, you went and brought the children here, God willing, now." At the same time, Mehdi's phone rang, as if time had stopped and everyone was staring at Agha Mehdi, and there was silence everywhere and everyone was waiting for Agha Mehdi to answer the phone. Mr. Mehdi took out the phone from his pocket and quickly connected the call when he saw the number on the screen: Hello, what's wrong?! What does that mean, sir?! Well, the result is good?! My God! Do I have to come?! Wait, I will come now. Roya's heart began to beat and Rukia's eyes filled with tears, the evidence indicated that something unfortunate had happened to Sadiq.Mehdi hung up the phone and got up from the sofa without looking at the crowd and said: I have to go. Ruqiyeh put her hand on the table with the fruit bowl and said: Agha Mahdi, my son, what happened, did you hear about Sadegh?! What was this phone? Mehdi shook his head and said: Nothing happened, there is something to do. I will go to the center and come back soon. Ruqiyeh said with a trembling voice: Business case?! Now that you have retired, I am sure that Sadiq got angry when he said this. Mehdi didn't say anything and was about to leave when Aghdas Khanum came forward with a wheelchair and said: "What's wrong, my son?" And when he saw that Mahdi was not saying anything, he raised his hand and as he looked up he said: O Imam Reza Gharib, I want my son Sadiq from you. Mehdi quickly left the house in order not to lose the rhyming questions in the rain.Again, the silence cast a shadow on the atmosphere of the house, even though it had been several hours since Mehdi left, but no one had anything to do, no one even thought about food or dinner, even though Hodi was a child, he had felt something. And he was in a corner when Reza's mobile phone rang. Reza looked at the number on the phone and did not want to answer until he saw that it was a strange number. On the other side of the line, a voice full of sincere anger rang in the phone, hello uncle John. continues 👈 #continues #novel #hands_of_destiny The second season ✍ the author; "Tahira Sadat Hosseini" #Oj scientific school 💠 @Amoozeshkadeow