📜قالیچه سوخته چقدر بها دارد؟ مردی ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺷده بود، يك ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ توی خونه ﺩﺍﺷﺖ، ﮔﻮﺷﻪ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. مجبور بود، همون رو برداشت برد بازار برای فروش. ﻫﺮ ﻣﻐﺎﺯﻩ‌ﺍﯼ كه می‌رﻓﺖ، می‌گفتن: ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ﺍﮔﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ۵۰۰ تومن ﻣﯽﺍﺭﺯﯾﺪ، ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﺎ ١٠٠ ﯾﺎ ۱۵۰ تومن ﺑﯿﺸﺘﺮ نمی‌خریم. ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ و به ﺍﻣﯿﺪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﺮﻥ ﺍﺯ اﯾﻦ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻣﻐﺎﺯﻩ می‌رفت. داخل ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ‌ﻫﺎ، حاج جواد فرشچی از منصف‌های بازار و از ارادتمندان اهل بیت(علیهم السلام) پرﺳﯿﺪ: قالی خوبیه، چرا ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻧﮑﺮﺩﯾﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺰﻟﻤﻮﻥ ﺭﻭﺿﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ، ﻣﻨﻘﻞ ﭼﺎﯾﯽ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ، ﺫﻏﺎلها ﺭﯾﺨﺖ و ﻗﺎﻟﯽ ﺳﻮﺧﺖ. حاج جواد یک تکونی به خودش داد: گفتی ﺗﻮ ﺭﻭﺿﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ؟ گفت: بله. گفت: ﺍﯾﻦ ﺍﮔﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ۵۰۰ تومن ﻣﯽ‌ﺍﺭﺯﯾﺪ، ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮﺍی اﺭﺑﺎﺏ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻦ یه ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺍﺯﺕ می‌خرﻡ. قالیچه رو خرید و روی میزش پهن کرد و تا آخر عمرش روی قسمت سوخته قالیچه که به اندازه کف دست بود، گل محمدی پرپر می‌کرد و دوستان صمیمی و همکارانش همه به نیت تبرک یک پر از گل را برداشته تو چایی‌شون می‌ریختند. اوﻥ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ تو روضه سوخته ﺑﻮﺩ، قیمت گرفت. کاش دل ما هم تو روضه‌ها بسوزه. اون‌ وقت بگیم: یا امام حسین(علیه السلام) دل سوخته رو چند می‌خری؟! 💢کُلُّ الخَیر فی بابِ الحُسین💢 How much does a burnt carpet cost? A man was in debt, he had a carpet in his house. The corner of the carpet was burnt. He had to take it to the market for sale. Every store he went to, they said: this carpet would be worth 500 tomans if it was healthy. But now we don't buy more than 100 or 150 tomans. It was taken and in the hope that more people would buy from this store to that store. Inside one of the shops, Haj Javad Farshchi asked the market judges and the devotees of Ahl al-Bayt (peace be upon them): It's a good carpet, why didn't you take care of this good carpet? He said: We have fasting in our house. There was a tea carrier on this carpet, the coals were poured and the carpet burned. Haj Javad shook his head: Did you say that you are burned out? He said: Yes.He said: If it was healthy, it would be worth 500 tomans, but now that it is burnt for my master, I will buy one million from you. He bought the rug and spread it on his table, and until the end of his life, he used to fill the burned part of the rug, which was the size of his palm, with a flower, and his close friends and colleagues would take a flower and pour it into their tea as a blessing. That carpet was burnt in the mosque, it cost a lot. I wish our hearts would burn in the graves. At that time, let's say: How much would you buy the burnt heart of Imam Hossein (peace be upon him)?! 💢Kul-al-Khair in the chapter of Al-Hussein💢 https://eitaa.com/romdastany

🌷 #عید_ایران 🌷 🌷رهبر انقلاب: «دهه مبارکه فجر، عید انقلاب، عید تاریخ ایران و عید امام بزرگوار است.» ۱۳۷۳/۱۱/۱۴  #Eid_Iran 🌷 The leader of the revolution: "It is the blessed decade of Fajr, the Eid of the Revolution, the Eid of the history of Iran and the Eid of the Great Imam." 14/11/1373

سامری در فیسبوک #قسمت_هفتم 🎬: احمد با حرکاتی کند و دردی که در بدنش پیچیده بود خودش را به سمت دیوار سنگی و نمور پشت سرش کشاند و به صورت نیم خیز به دیوار تکیه داد. چشمانش را باز کرد و خیره به تاریکی پیش رویش شد تا چشمانش به تاریکی عادت کند و بعد مشغول دید زدن اطرافش شد، اما در اتاقی که کمی از قبر وسیع تر بود چیزی برای دیدن و آنالیز پیدا نکرد، پس ناخن های کشیده و استخوانی اش را بالا آورد، نمی دانست چشمانش مشکل پیدا کرده یا واقعا زیر انگشتانش اینچنین خون مرده شده.. احمد خودش را به سمت میله های آهنین کنار دیوار کشاند و همانطور که میله ها را با دو دست محکم چسپیده بود، فریاد زد: من تشنه ام گرسنه ام، هیچ کس اینجا نیست؟! اصلا مرا برای چه به اینجا آوردید؟! شما مگه مسلمان نیستید،اصلا به هر دینی هستید، من آدمم، انسانم... در همین حین صدای قدم های محکمی که انگار به او نزدیک می شد در فضا پیچید و قبل از آنکه جمله احمد همبوشی کامل شود، کلیدی در قفل در میله ای پیچید و در باز شد. زندانبان سر شانهٔ لباس او را گرفت و همانطور که او را به دنبال خودش می کشید گفت: پاشو خودت را تکون بده، دنبال من بیا.. احمد دست زندانبان را گرفت و از جا بلند شد و همانطور با کمری خمیده طوری قدم برمیداشت که از مرد جلویش که نمی دانست کیست عقب نیافتد، به دنبال او راه افتاد. از چندین راه پله مارپیچ بالا رفتند، حالا او می دانست در جایی زیر زمین زندان شده و در حال رفتن، سلول هایی را میدید که مشخص بود افرادی هم آنجا در انتظار آزادی اند، احمد فقط صدای نفس کشیدن آنها را می شنید و در تاریکی قیر گونه زندان، چیزی قابل دیدن نبود. بالاخره بعد از آخرین پیچ پله ها، اشعه هایی که از پنجره بالای در زندان به داخل میتابید، نوید هوای آزاد را می داد. احمد به دنبال آن مرد که حالا در روشنایی خورشید او را به خوبی میدید، جلو می رفت و به محض اینکه پایش را از در اصلی زندان بیرون گذاشت، برخورد اولین اشعه خورشید با چشمانش حس ناخوشایندی در وجودش ریخت اما گرمای خورشید به جانش نشست. از حیاطی که پر از سنگریزه بود، گذشتند و داخل ساختمانی شدند که راهرویی دراز با اتاق هایی در دو طرفش بود. مرد پیش رو که لباس خاکی رنگ نگهبانی به تن داشت با قدی کوتاه و هیکلی گوشالود، جلوی یکی از درها ایستاد، تقه ای به در زد و سپس در باز شد. مرد،کمی خودش را عقب کشید و با یک فشار احمد را به داخل اتاق هل داد. احمد تلو تلو خوران جلو رفت، در پشت سرش بسته شد، پیش رویش مردی با چشم های درشت و ابروهای پر و کشیده و صورتی سبزه که موهای جوگندمی اش نشان از میانسال بودن او میداد، به احمد چشم دوخته بود. با ورود احمد،مرد از جا بلند شد و تازه احمد متوجه قد بلند و هیکل رشید او شد، هیکلی ترسناک که می توانست باعث هراس هر کسی شود، احمد با دیدن او لرزی در بدنش افتاد و نگاه نافذ و خشمگین مرد این ترس را بیشتر و بیشتر می کرد. مرد، چرخی دور احمد زد و سپس صندلی فلزی که کلاهی آهنی متصل به چندین سیم رنگی روی دسته اش بود را به احمد نشان داد و گفت: روی اون صندلی بنشین صدای مرد،ترسناک تر از هیکلش بود و عجیب اینکه لهجه عربی اش اصلا به اهالی عراق نمی خورد. احمد به سختی آب دهانش را قورت داد و بدون اینکه جرأت کند حرفی بزند روی صندلی نشست. مرد به طرف او آمد و کلاه آهنی را روی سر احمد گذاشت و حالا احمد می فهمید قرار است چه بلایی سرش بیاید،انگار آن کتک ها پیش زمینه ای برای این شکنجه های مهلک بود. مرد دوشاخه ای را که به کلاه وصل بود به دست گرفت و به طرف پریز برق رفت و قبل از اینکه دوشاخه را به برق متصل کند، صدای لرزان احمد که مثل نالهٔ ضعیف گربه ای ترسان بود از گلویش خارج شد: تو را به خدا، تو را به پیر و به پیغمبر قسم میدم، بگین من چه گناهی کردم؟! اصلا چه غلطی کردم، بگین تا دیگه نکنم،لازم نیست اینهمه شکنجه بدین... مرد روی پاشنه پایش چرخید به طرف احمد برگشت و همانطور که با دو شاخه روی شانه او میزد گفت: گناه تو این هست مسلمانی...شیعه ای...فهمیدی؟! احمد که چشمانش به دهان گشاد و گوشت آلود مرد خیره مانده بود با هیجانی در صدایش گفت:خ....خوب اینو زودتر می گفتین... م..من غلط کردم مسلمانم، من مسیحی ام، یهودی ام، بی دینم... اصلا...اصلا به هر دین و مذهبی که شما بخوایین هستم.. ادامه دارد.. 📝ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞

Samari on Facebook #Episode 7 🎬: With slow movements and the pain in his body, Ahmed dragged himself towards the stone wall and the tiger behind him and leaned against the wall in a half-stretched form. He opened his eyes and stared at the darkness in front of him so that his eyes would get used to the darkness and then he looked around him, but in the room that was a little wider than the grave, he could not find anything to see and analyze, so his long and bony nails He didn't know if his eyes had a problem or if there was really dead blood under his fingers. Ahmed dragged himself to the iron bars next to the wall and as he was holding the bars with both hands, he shouted: I'm thirsty, I'm hungry, nobody's here?! What did you bring me here for?! You are not Muslim, you belong to any religion, I am a human being.At the same time, the sound of strong footsteps that seemed to be approaching him echoed in the space, and before Ahmed Hamboshi's sentence was completed, a key was turned in the lock of the bar door and the door opened. The jailer grabbed the shoulder of his clothes and as he was pulling him behind him, he said: move your legs, follow me. Ahmed took the jailer's hand and got up and followed him as he walked with a bent back so as not to fall behind the man in front of him who did not know who he was. They climbed several spiral staircases, now he knew that he was imprisoned somewhere underground and as he was leaving, he saw the cells where it was clear that there were people waiting for freedom, Ahmed could only hear their breathing and in the dark The asphalt of the prison was nothing to see. Finally, after the last turn of the stairs, the rays shining in from the window above the prison door promised the open air.Ahmed followed the man, who could see him well in the sunlight, and as soon as he stepped out of the main door of the prison, the first rays of the sun hit his eyes and he felt an unpleasant feeling, but the heat of the sun took over his soul. They passed through a courtyard full of pebbles and entered a building with a long corridor with rooms on both sides. The man in front, who was wearing a khaki-colored guard uniform, with a short stature and a muscular figure, stood in front of one of the doors, knocked on the door, and then the door opened. The man pulled back a little and pushed Ahmed into the room with a push. Ahmed staggered forward, the door was closed behind him, in front of him a man with big eyes and full and elongated eyebrows and pinkish-green, whose brown hair showed that he was middle-aged, was staring at Ahmed.When Ahmed entered, the man got up and Ahmed noticed his tall and muscular figure, a scary figure that could scare anyone, Ahmed shivered when he saw him, and the man's penetrating and angry look made this fear even more. And he did more. The man circled Ahmad and then showed Ahmad a metal chair with an iron cap connected to several colored wires on its handle and said: Sit on that chair. The man's voice was scarier than his body, and it is strange that his Arabic accent does not suit Iraqis at all. Ahmed swallowed hard and sat on the chair without daring to say anything. The man came to him and put an iron cap on Ahmed's head, and now Ahmed understood what was going to happen to him, as if those beatings were a background for these deadly tortures.The man took the plug that was connected to the hat and went to the electrical outlet, and before he connected the plug to the electricity, Ahmed's trembling voice, which was like the weak cry of a scared cat, came out of his throat: "You, God, I swear to the old man and the prophet, tell me what sin I have committed?! What did I do wrong, tell me so that I don't do it again, you don't need to torture me so much. The man turned on his heel and turned to Ahmad and as he hit him on the shoulder with two branches, he said, "Your sin is this, you are a Muslim, a Shia, do you understand?"

Ahmed, whose eyes were staring at the wide and fleshy mouth of the man, said with excitement in his voice: "Well, you said this earlier." M. I made a mistake, I am a Muslim, I am a Christian, I am a Jew, I am irreligious. At all, I am in any religion you want. continues 📝T_Hosseini 🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞

سامری در فیسبوک #قسمت_هشتم 🎬: مرد بدون زدن حرفی دوباره به طرف پریز برق رفت و می خواست دو شاخه را داخل پریز بزند که صدای لرزان احمد همبوشی بلند تر شد: چه طوری بگم باورتون بشه؟! من اصلا نه به اسلام اعتقادی دارم و نه مذهب شیعه را می پسندم، اگر جایی هم حرفی از مسلمانی من شنیدید برای این بوده اولا من هم مثل بقیه آدم ها به دین آبا و اجدادم بودم و دوما می خواستم از این طریق نان بخورم همین... مرد بازجو راه رفته را برگشت با سیم و دوشاخه دستش روی شانه احمد زد و گفت: به چه تضمینی باور کنم حرفات درسته؟! احمد که نور امیدی در وجودش تابیده بود لبخندی زد و گفت: هر کار شما بگین می کنم، هر چی بخوایید انجام میدم، اصلا می خوایید همین الان دست از اسلام بکشم و به هر دینی که شما می خوایین دربیام؟! مرد نیشخندی زد،سیم را روی دسته صندلی گذاشت و به طرف میزش رفت،روی صندلی چرمی سیاهرنگ پشت میز نشست و همانطور که خیره به چشم های احمد بود گفت: نه ما از تو نمی خواهیم که دست از دینت بکشی، اما می خواهیم به اشخاصی که ازلحاظ اعتقاد و رتبه از تو بالاترن خدمت کنی،بدون اینکه روی حرفشان حرف بزنی.. احمد خیره به دهان مرد بازجو بود و مرد اندکی تعلل کرد و ادامه داد: ما تو را انتخاب کردیم که به قوم برگزیدهٔ روی زمین خدمت کنی و این سعادتی ست که نصیب هر کسی نمی شود و تو برگزیده شدی تا خواسته های ملت برگزیده را برآورده کنی، البته اگر عملکردت خوب باشد سود مادی بسیار خوبی نصیبت خواهد شد. مرد از جا بلند شد و همانطورکه دور صندلی احمد همبوشی می چرخید گفت: ما مثل کوه پشت تو را خواهیم داشت و هر نوع امکاناتی که فکرش را بکنی برایت فراهم می کنیم اما شرط دارد و شرطش اطاعت بی چون و چرا ازصاحب کارت هست فهمیدی؟! احمد همبوشی که اصلا باورش نمی شد انتهای این شکنجه های وحشتناک به این موضوع شیرین ختم شود،لبخندش پررنگ تر شد و گفت: چرا که نه؟! من دنبال کار بودم،حالا اگر قرار باشه همچی کار نان و آب داری به دست بیاورم، مطمئنا تمام توانم را برای انجام کاری که از من می خواهید، می گذارم. مرد باز جو روبه روی احمد ایستاد، چانه کبود او را در دست گرفت و سرش را بالاتر آورد و گفت: حتی اگر کاری که از تو می خواهیم بر خلاف اعتقاداتت باشد؟! احمد با اطمینانی در صدایش گفت: اصلا توی این دوره اعتقادات دیناری هم نمی ارزد، اعتقاد من آنجاست که آینده مالی و رفاه زندگی ام تامین باشد و بس... مرد بازجو که سالها کارش این بود، کاملا می فهمید که این حرفهای جوانک پیش رویش نه از ترس شکنجه و زندان است،بلکه از عمق دل و خواستهٔ وجودش است، پس سری تکان داد و به سمت میزش رفت و همانطور که ایستاده بود گوشی تلفن کرم رنگ روی میز را برداشت و شماره ای را گرفت و با لحنی قاطع گفت: برای انتقال زندانی به اتاق شماره۶ بیایید و در کمتر از دقیقه ای، تقه ای به در اتاق خورد، همان سرباز قبلی جلو آمد،احمد را از روی صندلی بلند کرد و او را به بیرون هدایت کرد. وارد راهرو شدند و کمی جلوتر، جلوی اتاقی ایستادند، سرباز در اتاق را زد و سپس در باز شد و احمد وارد اتاقی شد که به اتاق های بیمارستان شباهت داشت. تختی با ملحفه سفید رنگ که انواع وسایل پزشکی در کنارش به چشم میخورد و کمی آنطرف تر از تخت،دری کوچک که بی شک به توالت باز می شد،قرار داشت. مردی که روپوش پزشکان را به تن داشت جلو آمد، احمد را به طرف تخت راهنمایی کرد. احمد روی تخت نشست، مرد کنارش ابتدا فشار و ضربان قلب او را گرفت و بعد همانطور که به در کوچک اشاره می کرد گفت: اگر نیاز به توالت دارید بفرمایید آنجا که باید زودتر کارهای درمان و آزمایشات شما را انجام بدهم. احمد که حالا می دانست نقشه هایی برایش دارند، اما نمی دانست به راستی در چنگ چه کسانی هست و در کجا حضور دارد ولی مطمئنا او به جاهای خوبی خواهد رسید، سری تکان داد و با اینکه ضعف شدیدی در خود حس می کرد از جا بلند شد و به طرف توالت حرکت کرد. ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞🎞

Samari on Facebook #eighth_episode 🎬: Without saying a word, the man went to the electrical outlet again and was about to plug the two plugs into the outlet, when the trembling voice of Ahmad Hembushi got louder: How can I say it to make you believe?! I do not believe in Islam at all, nor do I like the Shia religion, if you have heard anything about my being a Muslim, it is because of this.The interrogator turned back and hit Ahmad on the shoulder with a wire and a fork and said: What guarantee do I have to believe that what you say is true?! Ahmad, who had a light of hope shining in him, smiled and said: I will do whatever you want, I will do whatever you want, do you really want me to give up Islam right now and convert to whatever religion you want?! The man chuckled, put the wire on the handle of the chair and went to his desk, sat on the black leather chair behind the desk and as he stared into Ahmed's eyes, he said: No, we don't ask you to give up your religion, but we want to Serve people who are higher than you in terms of belief and rank, without talking about their words.Ahmad looked at the interrogator's mouth, and the man hesitated a little and continued: We chose you to serve the chosen people on earth, and this is a blessing that not everyone gets, and you were chosen to fulfill the wishes of the chosen people. Kenny, of course, if your performance is good, you will get a very good material profit. The man got up and as he was walking around Ahmed Hamboshi's chair, he said: We will have your back like a mountain and we will provide you with any kind of facilities you can think of, but there is a condition and the condition is unquestioning obedience to the card owner, do you understand? ! Ahmed Hembushi, who could not believe that the end of these terrible tortures would end in this sweet matter, his smile became brighter and said: Why not?! I was looking for a job, now if I am going to get any bread and water job, I will certainly give my best to do what you want me to do.Open-minded man stood in front of Ahmad, took his bruised chin in his hand and raised his head and said: Even if what we ask you to do is against your beliefs?! Ahmad said with confidence in his voice: In this era, beliefs are not worth even a dinar, my belief is that my financial future and well-being in life will be secured and that's it. The interrogator, who had been doing this for many years, fully understood that these words of the young man in front of him were not from the fear of torture and prison, but from the depth of his heart and desire, so he nodded and went to his desk, and as he was standing, he answered the phone. He picked up the cream color on the table and took a number and said in a firm tone: Come to room number 6 to transfer the prisoner and in less than a minute, there was a knock on the door of the room, the same soldier as before came forward and took Ahmed from the high chair. did and led him outside.They entered the corridor and stopped a little further, in front of a room, the soldier knocked on the door and then the door opened and Ahmed entered a room that resembled a hospital room. There was a bed with a white sheet, with all kinds of medical equipment next to it, and a little beyond the bed, there was a small door that undoubtedly opened to the toilet. A man wearing a doctor's gown came forward and guided Ahmed to the bed. Ahmed sat on the bed, the man next to him first took his blood pressure and heart rate and then as he pointed to the small door he said: If you need to go to the toilet, please go there so I can do your treatment and tests as soon as possible. Ahmed, who now knew that they had plans for him, but he did not know who he was in and where he was, but surely he would reach good places, nodded and got up even though he felt very weak. and moved to the toilet. continues📝 By: T_Hosseini 🎞🎞🎞🎞🎞🎞

سامری در فیسبوک #قسمت_نهم 🎬: چند هفته بود که احمد همبوشی تحت درمان قرار داشت اما متوجه شده بود همزمان با درمان زخم های کتکی که خورده بود، آزمایش های متفرقه هم از او به عمل می آورند و گهگاهی، دارویی دردناک به او تزریق می کردند و هر بار که او از روند درمان این تزریقات عجیب سوال می کرد یا جوابی نمی گرفت یا به نوعی به او می فهماندند که زیپ دهانت را بکش زیرا هر کاری که می کنند به نفع تو و سلامتی توست. انگار زندگی آن روی دیگرش را به او نشان داده بود، اقامتگاهی تحت اختیارش قرار داده بودند که در عمرش ندیده بود، هر نوع امکاناتی که درخواست می کرد برایش فراهم می نمودند، وعده های غذایی اش منظم و رنگین بود، میوه و چای و قهوه و میان وعده هم، آنچنان بود که او را متعجب کرده بود. کم کم احمد احساس می کرد شخص شخیصی هست که همگان باید به افکار و اعتقاداتش احترام بگذارند و مرید او شوند، این احساسات تازه در وجودش جوانه زده بود، به طوریکه زمانی سربازی که حکم محافظ و پذیرایی از او را داشت نزد او می آمد، احمد به او امر و نهی می کرد تا اینکه یک روز سر موضوعی بی اهمیت با او بحثش شد به ساعت نکشیده بود که دو سرباز جدید به خوابگاه او هجوم آوردند و او را به مکانی منتقل کردند که باز نوید شکنجه را به او میداد، گویی روز از نو و روزی از نو... احمد باز هم به غلط کردن افتاد و در پایان به او فهماندند اینجا او هست که خدمتکار است و حق امر و نهی ندارد حتی در موارد جزئی زندگی، او میبایست گوش بفرمان کار فرمایش باشد، درست است هنوز نمی دانست کار فرمای او کیست، اصلا هموطن است یا خیر؟! اما هر چه بود احمد همبوشی باید مطیع اوامر او‌ و افرادش می بود. یک هفته ای از کتک خوردن دوبارهٔ احمد همبوشی می گذشت، حالا او یاد گرفته بود که زندگی اش را با نظریات اطرافیانش تنظیم کند، نه اعتراضی می کرد و نه نظریه ای ارائه میداد، فقط سعی می کرد تا به طریقی متوجه شود که در چنگ چه گروهی افتاده.. صبح زود بود که در اقامتگاه او را زدند و همچون همیشه با احترام وعده صبحانه او را آوردند ، فقط اینبار دسر همراه صبحانه فرق داشت. یک جلد کتاب که نامی روی آن نوشته نشده بود، سرباز صبحانه را روی میز مشرف به پنجره ای که رو به فضای سبز باز میشد گذاشت و گفت: امر شده که کتابی را برایتان فرستادند جزء به جزء بخوانید، اصلا فکر کنید که قرار است امتحانی از شما به عمل آورند و منبع امتحانت این کتاب است. سرباز که مثل بقیه با زبان عربی البته بدون لهجه عراقی صحبت می کرد، بیرون رفت و احمد به سمت میز مورد نظر رفت و قبل از اینکه قهوه صبحگاهی اش را بخورد دست برد و کتاب را برداشت، به طور اتفاقی لای کتاب را باز کرد، کتاب به خط عربی بود، احمد مشغول خواندن شد و هر چی بیشتر ورق میزد و از هر صفحه خطی را می خواند، بیشتر بر تعجبش افزوده میشد. ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞🎞