#فرااندیشه | استفاده از فرصت‌ها 📝 هرگاه که ما کوتاهي کنيم فرصت از دستمان می‌رود. مولا علی علیه‌السلام می‌فرمایند: «الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْر؛ [6] فرصت‌های خیر را غنيمت بشماريد! چراکه مانند ابر می‌گذرند.» همان‌طور که ابرها با سرعت حرکت مي‌کنند و ساعتي بعد وقتی به آسمان نگاه مي‌کنيد مي‌بينيد ابر نيست، فرصت‌ها هم با همین سرعت از دست مي‌روند. وقتی فرصت کار خیر از دست رفت هيچ چيز ديگر جاي آن را نمي‌گيرد. ما در هر لحظه بدون این‌که کسی بفهمد و بدون این‌که تغييري در وضعيت جسماني‌ ما رخ دهد می‌توانیم دل خود را متوجه به خداي متعال و اولیای الهی کنیم. این کار هيچ زحمتی ندارد و چون یاد محبوب است شیرین هم هست، و برکات فراوانی را هم برای انسان به دنبال می‌آورد؛ بلاها را از انسان دفع و شيطان را از او دور مي‌کند، نقص‌هايش برطرف شده و در کارهای خود موفق می‌شود. قرآن می‌فرماید: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا؛ [7] ذکر لزوماً ذکر زباني نيست، بلکه اصل ذکرْ توجه قلبي است و لذا در آيه دیگری مي‌فرمايد: فَاذْكُرُواْ اللّهَ كَذِكْرِكُمْ آبَاءكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا؛ [8] نمي‌فرمايد «أو أکثر ذکراً» بلکه می‌فرماید «أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا». شدت به کيفيت ذکر است. هرچه توجه انسان در هنگام ذکرگفتن بیشتر باشد شدت آن بیشتر است. این کار از همه ما ساخته است. اما آیا ما در اوقات فراغتْ یاد خدا را شدت می‌بخشیم؟ برخی افراد کمی که فراغت پیدا می‌کنند هزار جور فکر آشفته و غلط، سوءظن نسبت به ديگران، نقشه‌کشي براي دنيا و ... به ذهن‌شان مي‌آيد و اگر هيچ کدام از اين‌ها نشد با جدول پرکردن، تماشاي فيلم و ... سر خود را گرم مي‌کنند. اما با این‌که یاد خدا و اولیای او آن همه برکت دارد لحظه‌ای به یاد خدا نمی‌افتند. چه قدر بزرگان ما به قرائت قرآن سفارش کرده‌اند و چه قدر خودْ مقيد به آن بوده‌اند؟ دست‌کم در اوقات فراغت صفحه‌ای قرآن بخوانیم. امام رضوان‌الله‌عليه با آن اشتغالات فراوان، مقید بودند در شبانه‌روز چند مرتبه قرآن بخوانند. حال که فرصت داریم، بدن ما سالم است، چشم ما مشکلی ندارد، تا می‌توانیم باید قرآن بخوانيم. اما تنبلي مي‌كنيم. اين مضمون تقريباً مستفيض است و شايد اگر منابع شيعي و سني بررسی شود متواتر هم باشد که: برای هر بار گفتن تسبيحات اربعه، خداوند درختي در بهشت براي گوینده آن مي‌رویاند. ما در هر لحظه می‌توانیم درختی برای خود در بهشت غرس کنیم، اما به راحتی این فرصت‌ها را از دست می‌دهیم. همه گونه سخن از دهان ما خارج می‌شود، اما برای گفتن تسبیح تنبلی می‌کنیم. اين‌ حالت نشانه تسلط عامل ديگري است که در ادبيات ديني اسم اين عامل خارجی «شيطان» است. چرا انسان بايد اين قدر از موجودي که خدا از دشمنی او نسبت به انسان خبر داده فریب بخورد. خداوند می‌فرماید: «إِنَّ الشَّيْطَانَ لَكُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا؛ [9] شیطان دشمن شماست. پس شما هم با او دشمني کنيد!» بايد همت کرد. باید انسان از کارهاي کوچک شروع کند و تا می‌تواند از عمر خود استفاده کند. چراکه روزي چشم باز خواهيم کرد و می‌بینیم که دیگر فرصتی باقی نمانده است. وقت نماز که می‌رسد گرچه الحمدلله همه به نماز مقیدیم اما چرا هر ساعت به بهانه‌ای آن را تأخیر می‌اندازیم؛ یک ساعت به بهانه غذا، یک ساعت به بهانه استراحت، یک ساعت به بهانه تماشای اخبار و فيلم تلويزيون و بالاخره آخر وقت نماز را می‌خوانیم. برادر و خواهر گرامی! نمازی را که چند دقیقه بیشتر طول نمي‌کشد اول وقت بخوان! نگذار شيطان تو را فریب دهد. 🖋آیت الله مصباح یزدی 🌀 اندیشگان، تکاپوی اندیشه https://eitaa.com/andishgan