تو آسمانی و من قرصِ کوچکِ ماهم خوشم که در همه احوال، با تو همراهم سرم به کارِ خودم بود اگر نفهمیدم_ چطور شد که تو پیدا شدی سرِ راهم! به جز تو مُعترفم، بر کسی نیفتاده‌ست_ نگاه‌هایِ به منظورِ گاه و بیگاهم در انتظار نشستیم تا به هم برسیم؛ زمانه داد به بازی «من» و «تو» را باهم هنوز هم به خیالِ یکی شدن با تو_ در آرزویِ بلندی‌ست عمرِ کوتاهم به استقامتِ خود پیش از این دلم خوش بود؛ گذشتی از من و دیدم که کوهی از کاهم چه سخت می‌گذرد عمر، شانه‌یِ تو کجاست؟ برای خستگی‌ام تکیه‌گاه می‌خواهم!!. #فاطمه_سلیمان‌پور #شعر #متن @deklamedarbad