#هر_که_در_این_بزم_مقرب_تر_است🕊 #داستان به کارگاه آجرپزی رفته بودم تا یکی از دوستانم را ببینم. در آنجا بود که با تولید آجر بیشتر آشنا شدم. من همیشه خیال می‌کردم که برای تهیّه آجر، ماده ای مثل چسب به خاک اضافه می‌کنند تا آجر محکم شود. در آنجا دیدم که کارگران خاک را فقط با آب مخلوط می‌کنند تا گل درست شود. بعد آن گل را قالب می‌گیرند و به شکل آجر درمی آورند و سپس آن را در آفتاب قرار می‌دهند تا خشک شود. این آجرها بسیار سست بودند و حتّی اگر باران بر روی آنها می‌بارید شکل خود را از دست می‌دادند و دوباره به همان خاک تبدیل می‌شدند. دوستم برای من توضیح داد که همین آتشِ داغ باعث می‌شود تا این آجرها محکم و بادوام شوند، در واقع ارزشی که آجر دارد به خاطر همین آتش است. آن روز متوجّه شدم هر آجری که به شعله آتش نزدیک تر باشد محکم تر می‌شود و هر آجری که از آتش دور باشد سست است. یکی از کارگرها آجری را به من نشان داد و گفت: اگر بتوانی این آجر را با کلنگ بشکنی به تو جایزه می‌دهم! این آجر از بتن و سیمان، محکم تر است زیرا بسیار نزدیک آتش بوده است. آن روز من به فکر فرو رفتم و به یاد بلاها و سختی‌هایی که در زندگی پیش می‌آید افتادم. به راستی، این مشکلات هستند که انسان را می‌سازند و محکم می‌کنند. آیا شنیده ای که خدا هر کس را بیشتر دوست دارد بلای بیشتری برای او می‌فرستد؟ بلا و سختی‌ها همان آتشی است که باعث می‌شود ما قیمت پیدا کنیم، ارزش پیدا کنیم و ساخته بشویم. روح انسان فقط در کوره بلا است که می‌تواند از ضعف‌ها و کاستی‌های خود آگاه شود و به اصلاح آنها بپردازد. پس بلا چیز بدی نیست، بلا باعث می‌شود تا از دنیا دل بکنیم و بیشتر به یاد خدا باشیم و به درگاه او رو آورده و تضرّع کنیم. اگر بلا نباشد دل ما برای همیشه اسیر دنیا می‌شود، ارزش ما کم و کم تر می‌شود، این بلاست که دل‌های ما را آسمانی می‌کند. قرآن می‌گوید: (فَأَخَذْنَاهُم بِالْبَأْسَآءِ وَالضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمْ یَتَضَرَّعُونَ). آنان را به رنج و بلا وسختی گرفتار کردیم تا به درگاه ما تضرّع و زاری کنند. [۱] تدبّری در آیه: آیا می‌دانی چه تفاوتی میان واژه «دعا» و «تضرّع» وجود دارد؟ «دعا» همان سخن گفتن با خدا و خواندن او می‌باشد. گاه حاجتی داری و از خدا می‌خواهی تا تو را به آرزویت برساند و برای همین دعا می‌کنی، گاه از روی عادت دعا می‌خوانی و هیچ توجّه قلبی نداری، امّا موقعی که شرایط بر تو سخت شده باشد، احساس می‌کنی که دنیا برایت کوچک شده است، سختی و مشکلات فشار آورده است و غوغایی در درونت بر پا شده است. اینجا دیگر با تمام وجود خدا را صدا می‌زنی و از او می‌خواهی تو را نجات بدهد. به این حالت تو، «تضرّع» می‌گویند. پس «دعا»، خواندن خداوند در همه حالت‌ها است؛ امّا «تضرّع» وقتی است که تو خدا را با تمام وجودت صدا می‌زنی زیرا بلا و سختی به سویت هجوم آورده است و تو هیچ پناهگاهی جز خدای خودت نداری. [۱] قرآن می‌گوید که خدا بندگان خود را به بلا گرفتار می‌کند تا آنها تضرّع کنند و وقتی آن حالت تضرّع برای انسان پیش می‌آید، او ارزش پیدا می‌کند، زیرا او از دنیا دل بریده و رو به خدا آورده است. منبع:یک سبد آسمان، نوشته مهدی خدامیان آرانی ---------- [۱]: ۱۲. انعام آیه ۴۲.