جواد خیابانی و هنرسازه‌هایش #امین‌ماریف به تکرار دیده‌ام که جواد خیابانی از هنرسازه‌هایی استفاده می‌کند تا کلامش را دچار برجسته‌سازی کند. من فکر می‌کنم که در این زمینه موفق هم بوده است. با اینکه بسیاری از مردم او را مسخره می‌کنند. دفعه‌ای دیدم که بر روی آب‌های خلیج فارس می‌گفت: این‌جا آبه اما خاک ایرانه! در همین فضای مجازی به شدت مسخره‌اش کردند. اما او از یک هنرسازه بهره برده بود. و یا در جایی از او پرسیدند بین کیروش و برانکو چه کسی را انتخاب می‌کنید، گفت: حشمت مهاجرانی!  بر آنم که خیابانی‌طور بگویم که چه بسیارند رباعی‌هایی که رباعی نیستند! تشخص محتوایی رباعی رباعی قالبی است خاص محتوا! انگار همین‌ محتوا باعث تشخص آن شده است. این تشخص محتوایی در دیگر قالب‌ها به اندازهٔ رباعی نیست. با وجود این که از نظر جایگاه قوافی و تعداد ابیات، رباعی و دوبیتی مثل هم هستند اما جدای از وزن، محتوای رباعی است که تمایزی معنادار میان این دو ایجاد می‌کند. به نظر می‌رسد انتظارِ خواندن مصراع چهارم رباعی را نمی‌توان در دوبیتی یافت؛ چرا که این برجستگی، ویژهٔ رباعی است. پس می‌شود گفت: چه بسیارند ابیاتی که در قالب رباعی گفته می‌شوند اما رباعی نیستند. کوتاه سخن این‌که: من فکر می‌کنم شاعر اگر در سرودن رباعی، تمرکز ویژه بر محتوا نداشته باشد، سخنی تازه ارائه ندهد، مصراع‌های دیگر را مقدمهٔ مصراع نهایی قرار ندهد، برجستگی مصراع چهارم را ارائه ندهد، نمی‌تواند رباعی بگوید. حتی اگر وزن و قافیه و قالب رباعی را رعایت کند.   ⛄️❄️ Ｃ᭄‌❁‌‎‌‌࿇༅═‎═‎═‎═‎═‎═‎┅─ ‌‌‎‌‌‌ ‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‎‌ @arayehha ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┅✿░⃟‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌♥️❃‎‌‌‎─═༅࿇࿇༅═─🦋🎶═‌