🔰 #قرآن، امر به معروف و فعالیت سیاسی/ بخش نخست 🔺 قرآن یکی از مهمترین منابع استنباط احکام شرعی است. با نگاهی به آیات قرآن به خوبی می‌توان قواعد و اصولی را استخراج کرد که «حجیت» ورود به «عمل سیاسی» و الزام مومنان را به ورود به #امر_به_معروف و #نهی_از_منکرهای مبنایی و محوری به اثبات می‌رساند. 🔺 این قواعد به قدری مستحکم و غیرقابل توجیه و تفسیر است که حتی کسانی را که به آموزه‌های اسلامی یکسویه می‌نگرند، به سکوت وامی‌دارد. نگاهی به چند قاعده و اصول قرآنی می‌تواند ما را در مسیر اثبات چرایی ورود به «#عمل_سیاسی» و الزام مومنان به ورود به امر به معروف‌ها و نهی از منکرهایی رهنمون سازد که می‌توان ادعا کرد آموزه‌های دیگر قرآن کریم به احیای آن مبانی بستگی دارد. 1️⃣ اصل #نفی_سبیل 🔺 بر اساس آیه شریفه «وَ لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرِینَ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلا» نساء: 141؛ «و خداوند هرگز کافران را بر مؤمنان تسلطی نداده است»؛ کافرین هرگز نباید بر مسلمانان و مومنان مسلط شوند. 🔺 این اصل ترسیم کننده سیاست #داخلی و #خارجی مسلمانان است و چگونگی تعامل و تعاطی با بیگانگان در عدم حاکمیت غیر مومنان و #رخنه کافران در بدنه #نظام_اسلامی و تضعیف مسلمانان را می‌رساند. این اصل نفی هرگونه سلطه سیاسی# اقتصادی# فرهنگی و نظامی را به صراحت اعلام می‌دارد و گویای وجود خط و مرز بین «کفر» و «ایمان» است؛ خطی که در یک سو «#معروف» و در سوی دیگرش «#منکر» ظهور پیدا می‌کند. 🔺 تاکید امام راحل بر مرزبندی خط بین «مَحرم» و «نامَحرم» و نیز تاکید رهبری انقلاب وجود مرز بین «خودی» و «غیرخودی» از زاویه‌ای در این هندسه می‌گنجد؛ چراکه حاکمیت نامحرم و غیرخودی و فرهنگ آن، به هر عنوان و هر نام تشکل و حزب و دسته‌ای، حاکمیت «کفر» بر «ایمان» و نادیده گرفتن اصل نفی سبیل، در گستره‌ای به وسعت همان احزاب و تشکل‌های سیاسی است. 🔺 اصل نفی سبیل اصلی قرآنی است، که نفی منکری به نام «تسلط کفار» است و در واقع زمینه‌ساز تبدیل «منکرات کفار» به فرهنگ، در جامعه اسلامی می‌شود. ✍️ استاد حسن ابراهیم‌زاده 📚 امر به معروف و نهی از منکر احزاب؛ ص 29-30 🆔 http://eitaa.com/joinchat/1866006547C4bbc9c7892

🔰 #حوزه_سکولار/ بخش 5 📝 #یادداشت| معنای صحیح سیاسی بودن طلاب 🔺 #رهبر_معظم_انقلاب بر سیاسی بودن #روحانیت تاکید می‌نمایند. ایشان به سیره بزرگان دین و علمای #مجاهد اشاره می‌کنند و نتیجه می‌گیرند که حوزه باید صبغه سیاسی خود را حفظ کند. لزوم سیاسی بودن طلاب و آگاهی‌های سیاسی حوزویان بارها از سوی ایشان مورد تاکید قرار گرفته است: 🔹 «حوزه‌های علمیه بایستی از سیاست هرگز دور نمانند. #طلاب باید آگاهی سیاسی پیدا کنند. مبادا جریان‌های سیاسی روز، بر ذهن طلاب در حوزه علمیه سبقت بگیرند. طلاب باید در فضای سیاسی حضور داشته باشند؛ بلکه جلوتر از زمان باشند و فکر سیاسی روشن داشته باشند؛ کما اینکه علمایی که فکر سیاسی روشن داشتند، مفید بودند.» 🔺 از نگاه ایشان: «طلبه نمی‌تواند و نباید فقط به مطالعه در #حجره بسنده کند بلکه بسیار مهم و ضروری است که از مسائل #داخلی و #جهانی، جریان‌های سیاسی، منفذهای احتمالی #نفوذ_دشمن و دیگر مسائل مهم،‌ به خوبی آگاه باشد.» 🔺 در این میان باید معنای دخالت روحانیت در سیاست و سیاسی بودن طلاب و روحانیان نیز به درستی تبیین شود. آیا سیاسی بودن طلاب به معنای سیاسی کاری و سیاست بازی است؟ آیا به معنای محدود شدن آنان در حصار باندبازی‌ها و جناح‌بندی‌های معمول جامعه است؟ 🔺 معظم‌له به این پرسش اینگونه پاسخ می‌دهند: «یکى از چیزهایى که براى ما خیلى مهم است، مسئله‌ى «ارتباط با سیاست» است …. باید سیاسى باشید؛ منتها نه به معناى ورود در #باندها و #جناح_هاى سیاسى؛ نه به معناى ملعبه و آلت دست شدن این یا آن حزب یا گروه سیاسى، یا سیاست‌بازان حرفه‌اى؛ این مطلقاً مورد نظر نیست؛ بلکه به معناى آگاهى سیاسى، قدرت تحلیل سیاسى، داشتن #قطب_نماى سالم سیاسى که جهت را درست نشان بدهد.» ✍️ حجت الاسلام علی اکبر عالمیان ادامه دارد ... 🌐 https://www.asbaat.ir/?p=4919 🆔 http://eitaa.com/joinchat/1866006547C4bbc9c7892