🏴مراسم عزاداری روز شهادت امام جعفر صادق علیه السلام🏴
*باسخنرانی سرکارخانم دکتر قاسمی همراه با روضه خوانی*
«زمان: شنبه 98/4/8 ساعت 5 عصر»
<<مکان:میدان نماز بلوار دکتر ابوالبرکات،کوچه برکات ۲داخل کوچه فرعی دوم دست چپ
منزل دوم منزل آقای محمدی>>
✔️مراسم هفتمین روز درگذشت سلمان طاهرزاده اصفهانی،فرزند استاد طاهرزاده
🔺حسینیه گلزارشهدای دستگرد خیار - نرسیده به فلکه قائمیه
🔺جمعه مورخ 98/4/14 از ساعت 15:30 صبح لغایت 18
🔺 مراقبه در ماه‌های حرام
🔹 وقتی افرادی به نام #عارفان راستین در بین ما پیدا می‌شوند -و آن‌ها #توجه شان به #درون بیش از #برون است- می‌گویند: ای برادران! ای نسل #جوان! ای انسان‌های #مسلمان! بیایید #مراقبه داشته باشید. شش‌دانگ حواس و خاطرتان را تنها متوجه ظاهرها نکنید. بواطن مهم هستند، أهمّ هستند، حاکم هستند.
مرحوم عارف بسیار دل‌سوز بشر، مرحوم حاج میرزا جواد آقا #ملکی_تبریزی در مراقبات ماه #ذی_القعدة الحرام می‌فرماید:
«فاجتهدی یا نفس!»؛ به خودش خطاب می‌کند. یعنی تمام #جدیّت خودت را به کار بگیر؛ «فی حفظ قلبک و بدنک فی هذه الأشهر»؛ درونت و برونت برای نیرویی که حاکم بر جهان است فرقی نمی‌کند. همه‌اش بیرون است برای او. درون ندارد. او مسلَّط است. بنابراین محافظت خودت را بکن.
«زیادة علی ما یجب فی سائر الشهور من مخالفة الله جلّ جلاله»؛ چون ماه ذی‌القعده اول ماه‌های حرام است، احترام این ماه‌ها زیاد است به طوری‌که حتی با #کفار هم اجازه‌ی رزم و #جنگ نداده‌اند. بنابراین چطور می‌شود که #بنده خدا در این ماه‌ها مواظبتش بیشتر نشود که نکند خلاف #رضای خدا در این ماه‌ها رفتار بکند!.
خب در چی مراعات کند؟ مخالفت خدا، حتی در یکی از احکامش. حتی یکی از #احکام که مخالفت بشود، در این ماه‌های شریف قبحش و زشتی‌اش بیشتر از وقت‌های دیگر است.
«فاجتهدی یا نفس فی حفظ قلبک و بدنک فی هذه الأشهر»؛ در ماه‌هایی که خداوند اجازه‌ی #جنگ با کفار هم نداده، بنابراین ملتفت باش، محافظت کن که #قلب تو با خدا رفتار ناجور و ناشایستی نداشته باشد. با #بدن خودت با خداوند مخالفت نکنی.
بلکه در #قضا_و_قدر الاهی هم در خاطرت نارضایتی وارد نشود. یکی از راه‌های مخالفت با پروردگار همین ناراحت بودن در #دل است ولو در #زبان سخنی نگویی!.
چه‌وقت در دل مخالفت می‌کند؟ وقتی‌که یک ناروایی در بدنش، در مالش، در مسائل مربوط به او پیدا می‌شود، که اسمش را می‌گذاریم بی‌صبری، بی‌رضایتی در پیش‌آمدها.
زبانت هم بر فرض چیزی نگوید، دلت حرف می‌زند. نارضایتی احساس می‌کند. در دلت، پیش خودت هم نارضایتی نباشد.
اگر انسانی موفق شد به چنین مواظبت و #مراقبت و خودداری از دل، خداوند هم ربّ شکوری است. پاسخ بسیار بهتری می‌دهد به #انسان. برای این رضایت‌ها، رضایت می‌دهد از انسان.
مثلاً درباره‌ی حضرت #صادق علیه‌السلام نوشته‌اند که فرزند عزیز و بزرگواری داشت به نام #اسماعیل که مردم #فکر می‌کردند او بعد از حضرت، #امام خواهد بود. جناب اسماعیل #مریض شد؛ حضرت در مرض او گرفته و ناراحت بود. به‌طوری‌که مردم فکر می‌کردند اگر چیزی بشود، نکند که بر مزاج شریف حضرت و بر حالات روانی‌اش تأثیر بگذارد. اتفاقاً از دنیا رحلت کرد. همان‌روز فرمود سفره‌ای بسیار پر #نعمت، طعام‌های گوناگون فراهم کردند و مثل وقتی‌که جشن و مهمانی هست؛ فرمودند: از حاضران پذیرایی کنید!. این‌ها خیلی تعجب کردند. عرض کردند که ما فکر نمی‌کردیم شما در این #مصیبت ناراحتی پیدا نکنید. فرمودند: وقتی جدّ من که أصدق الصادقین است، گفته که من می‌میرم و شما هم می‌میرید، پس این #مرگ یک چیزی است که حتمی است و خدا خواسته، وقتی آمد، ما چرا باید در برابرش چهره بگیریم، رو ترش کنیم، ناراحتی ابراز کنیم؟!
این است رضایت به قضای الاهی.
می‌فرماید: اگر کسی یک‌چنین حالی داشت با خدای خودش، خداوند ربّ شکوری است و پاسخی بهتر می‌دهد.
و اگر کسی بداند که رضایت خدا که به خاطر این‌جور عمل متوجه او خواهد شد چه مقامی است، (یعنی خداوند از یک بنده راضی باشد!) چون ببیند که هر پیش‌آمدی که می‌کند فغان و فریاد و ناراحتی ندارد، ممکن هم هست اشک بریزد، ممکن هم هست مصیبتی به او سخت باشد، اما نه اینکه خلاف #رضای خدا، چیزی در دل او خطور بکند.
می‌فرماید: اگر کسی چنین حالی خدا به او داد و مورد رضایت خداوند قرار گرفت، اگر بداند که این چه مقامی است که خدا به او داده، راضی است که او را مثل گوسفندی که بدنش را قصاب پاره پاره می‌کند، همان #بلا به سرش بیاید که آن رضای خدا به او برسد!.
این‌قدر مهم است!.
✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی
*سلسله مباحث عطش انتظار*
«با موضوع شرح مکیال المکارم»
<باسخنرانی سرکارخانم دکتر قاسمی همراه با مناجات خوانی>
"زمان:از یکشنبه 98/4/16 الی دوشنبه 98/4/31 ساعت 9 صبح"
(مکان:بلوار امیرکبیر خیابان صفائیه نبش کوچه 10)
💠 آیات درباره علم امام علی(ع)
..* إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ *..[حجر/۷۵]
(در این داستان نشانه هایی است، برای ژرف اندیشان)
🔻جابر جعفی از امام باقر(ع) چنین نقل می کند:
🔹هنگامی که امیرالمومنین(ع) در کوفه بود،زنی نزد او آمد و از شوهرش شکایت کرد.امام به نفع شوهرش،قضاوت کرد.زن به خشم آمد و گفت:
به خدا سوگند، داوری ات ناحق، قضاوتت نامیزان و حکمت ناعادلانه است. در محکمه ی الهی،به محاکمه ات می کشم.
💢 امام علی(ع) مقداری او را نگریست و فرمود:
دروغ گفتی ای بدخوی!! ای بدخوی،ای بدکار!!
آن زن ناگهان فراری شد.
🔺عمروبن حریث خود را به او (زن) رسانید و گفت:
با علی(ع) سخنی گفتی و او پاسخی داد و تو فراری شدی؟
آن زن گفت: بخدا سوگند،علی مرا از حقیقتی آگاه ساخت که من از ابتدای ازدواجم تا کنون آن را از شوهرم پنهان کرده بودم.
عمرو،نزد امیرالمومنین(ع) بازگشت و آنچه را شنیده بود،بیان کرد و گفت:
یا امیرالمومنین،شما را به کهانت نمی شناختیم.
امام فرمود: وای بر تو!! اینکه از من دیدی،کهانت نیست،بلکه خداوند در قرآن کریم فرموده است:
✅ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ . رسول خدا خود متوسّم بود و من ، پس از او و امامان از نسل من،همگی،ژرف اندیشانیم و چون در آن زن نظر کردم،او را از سیمایش با خبر کردم.
📕برگستره کتاب و سنت ص ۲۷۶