صادق که هنوز مبهوت بود گفت: _پس...پس این حرفای مامان بزرگ اقدس چی بود؟ چه اتفاقی افتاده که مامان اقدس خودش را مقصر میدونه؟ اون حرفا چی بود که مادر بزرگم میزد، بعدم الان طبق چه دلیلی شما به این دکتره مشکوک شدین که برادر من هست؟ مهدی آب دهنش را قورت داد و همانطور که به سمت فرودگاه می‌پیچید گفت: _داستانش خیلی طولانی هست سر فرصت برات تعریف میکنم، فقط بدون امکان داره دکتر کیسان محرابی داداشت باشه.. صادق دستش را روی داشبرد زد و گفت: _یک دلیل بیار تا این مغز من هنگ نکنه بابا، تو رو خدا.... مهدی که حال صادق را میدید گفت: _اون گردنبند...و اینکه اسمش کیسان هست چون محیا میدونست من از اسم کیسان خوشم میاد و مادرت محیا یه گردنبند دیگه هم عین مال تو داشت حتما اونو به برادرت میده همانطور که یکی را به تو داد... واژه ها در ذهن صادق پشت سر هم رژه میرفت و آنها به فرودگاه رسیدند.مهدی دستش را روی دست صادق گذاشت و گفت: _من باید عباس را ببینم، اون میتونه کمکم کنه تا بفهمیم محیا واقعا زنده مونده یا نه... ✌️ادامه دارد... ✍نویسنده: طاهره‌سادات حسینی 🕊https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕊🇮🇷🇮🇶🇱🇧🇸🇾🇵🇸🇾🇪🕊

🕊🕊🇮🇷🇮🇶🇱🇧🇸🇾🇵🇸🇾🇪🕊🕊 «فَإِنَّ حِـــزبُ الله همُ الغاٰلِبــــــــــون» 🇵🇸رمان امنیتی و جبهه‌ مقاومت 🇮🇷 #دست_تقدیر۲ (جلد دوم دست تقدیر) ✍قسمت ۹ و ۱۰ صادق جلوی سالن فرودگاه پیاده شد و آقا مهدی هم حرکت کرد به سمت خانه آقاعباس و «رقیه خانم»... مهدی آنقدر توی فکر بود که متوجه نشد فاصله فرودگاه تاخانه آقا عباس را چطور طی کرد. رقیه خانم و آقا عباس بعد از جنگ خانه قدیمی را فروختند و رفتند محله امام رضا عليه‌السلام، جایی خانه گرفتند که در خانه باز میشد گنبد طلایی رنگ امام رضا بهشون چشمک میزد. آقا مهدی ماشین را جلوی خانه پارک کرد و زنگ در را به صدا درآورد، از آن طرف دوربین صدای پر از شور «رضا» توی آیفون پیچید: _سلام آقامهدی، خوش آمدین، بفرمایید و با صدای تلیکی در باز شد. مهدی داخل خانه شد و نگاهی به حیاط خانه که دور تا دور باغچه وسط حیاط را، گلدانهای رنگ وارنگ گرفته بود و هوایش آنقدر لطیف بود که روح آدم را شاد میکرد. آقا مهدی نفسش را محکم به داخل کشید و ریه هایش را از هوای مفرح این خانه لبریز کرد. رضا روی بالکن به استقبال آقا مهدی آمد و پس از خوش و بشی مردانه وارد خانه شدند. رقیه خانم درحالیکه لبخند کمرنگی روی لب داشت و روی مبل نشسته بود، کتاب دستش را روی میز جلوی مبل گذاشت و همانطور که از جا بلند میشد در جواب سلام بلند مهدی گفت: _سلام پسرم! خوش آمدی عزیزم، چیشد یاد ما کردی؟! مهدی همانطور که روی مبل روبه‌روی رقیه خانم می‌نشست گفت: _نفرمایید! ما همیشه به یاد شما هستیم و بعد با نگاهی به اطراف گفت: _آقا عباس نیستند؟! شنیدم اول هفته از عراق اومدن، اومدم دست بوسی... رقیه همانطور که به طرف آشپزخانه میرفت تا برای پذیرایی چای بیاورد گفت: _دیر اومدی پسرم، صبح زود با عجله رفت، نفهمیدم چیشد اما بهش امر شد بیان، دیگه خودتون بهتر میدونین کار نظامی این حرفا را دارد... مهدی که انگار انتظار نبودن عباس را نداشت سری تکان داد و گفت: _خدا نیروهای #حشدالشعبی را حفظ کنه که یکی از بازوهای توانمند سپاه قدس هستند. رقیه همانطور که بشقاب خرما را داخل سینی کنار استکان چای گذاشت گفت: _پس بگو چرا پسر ما مهربون شده، از شواهد برمیاد که با عباس آقا کار دارین. مهدی لبخندی زد و گفت: _هدف دیدار بود البته یه کار مهم هم دارم و بعد رو رضا گفت: _تو چکار میکنی مهندس؟! خوب توی عالم کامپیوتر فرو رفتی؟! میدانی که دنیای الان دنیای رایانه و مجازیست.. رضا سری تکان داد و گفت: _روزگاری میگذرانیم سرهنگ، قرار شد صادق بیاد با هم یک سری کارهای مهم را با هم کلید بزنیم. مهدی سری تکان داد و گفت: _صادق اومده اما خیلی عجله داشت چون الان راهی کرمان هست اما تا فردا برمیگرده و میاد پیشتون... رقیه با سینی چای از درگاه آشپزخانه بیرون آمد و گفت: _چه کار مهمی دارین؟! مهدی تسبیح دستش را مچاله کرد و داخل مشتش گرفت و گفت: _یه سری سوال درباره ابومعروف داشتم و میخواستم شماره آخرین نفری که با ابو معروف حرف زده قبل از اینکه به درک واصل بشه را بگیرم. ناگهان آشکارا لرزشی به دستان رقیه افتاد و همانطور که بغضی گلویش را گرفته بود گفت: _خ...خ..خبری از محیا شده؟! و با زدن این حرف سینی از دستش افتاد و چای داغ روی فرش پخش شد. مهدی از جا بلند شد و همانطور که کمک میکرد تا استکان ها را جمع کند گفت: _نمیدونم، یه موضوع اتفاق افتاده که شک کردم محیا و پسرش زنده باشند رقیه روی زمین کنار مهدی زانو زد و دست مهدی را در دست گرفت و گفت: _تو رو خدا پسرم، جان صادق همه چی را بگو برام. رضا هم که براش جالب بود از روی مبل پایین آمد و کنار مادرش نشست و گفت: _جناب سرهنگ چیشده؟! اگر خبری از خواهرم شده بگین.. من...من خسته شدم بس که هر روز چشم باز میکنم و گریه‌های مادرم برای محیا را میبینم. مهدی روی زمین نشست و گفت: _صادق با یه دکتر برخورد کرده که یک گردنبند عین همون که محیا به صادق داده، گردنش بوده و بعد آهسته تر ادامه داد: _این گردنبندها یک جفت عین هم بودن یکی برای من یکی برای محیا، محیا از خودش را گردن صادق میندازه و منم اون زمان که دنبال محیا رفتم خرمشهر به طریقی گردنبند را به دست محیا رسوندم و از طرفی اسم اون دکتر کیسان بوده، من و محیا برای اسم بچه هامون هم برنامه ریزی کرده بودیم... هنوز حرفهای مهدی تمام نشده بود که رقیه دستش را روی قلبش گذاشت و همانطور که اشک از چهار گوشه چشمهاش جاری شده بود گفت: _یعنی...یعنی ممکنه که محیای من زنده باشه؟! رضا نگاهی به مهدی و مادرش کرد و گفت: _یعنی برای یه گردنبند و یه اسم میگین...

مهدی سرش را تکان داد و گفت: _من حس میکنم این دکتر را ندیده میشناسم و بعد گوشی‌اش را بیرون آورد و شماره عباس را گرفت. چند بوق خورد و بعد صدای مردانه عباس در گوشی پیچید: _سلام آقا مهدی گل، به به چیشد یاد ما کردین؟! مهدی لبخندی زد و گفت: _ما یاد شما هستیم اما شما ما را تحویل نمیگیرید. آهسته میاین و آهسته میرین، ما الان خونه شما هستیم عباس گفت: _به قول شما ایرانی ها زهی سعادت، صابخونه اید شما که.. در این هنگام صدای رقیه بلند شد: _عباس، آقا مهدی خبر از محیا داره.. عباس با لحنی متعجب گفت: _چی میگه رقیه خانم؟! مهدی زیر چشمی نگاهی به رقیه و رضا کرد و از جا برخاست و همانطور که به طرف پنجره میرفت گفت: _حالا بهتون میگم، فقط قبلش بگین آخرین نفری که ابومعروف را دید کی بود؟! میشه شماره اش را بهم بدین؟ عباس نفسش را آرام بیرون داد و گفت: _ابو زید بود که شهید شدن چرا؟! مهدی که انگار وار رفته بود گفت: _خدا رحمتش کنه، آیا چیزی تونسته بود درباره محیا و پسرش از ابو معروف حرف بکشه؟! عباس کمی سکوت کرد و گفت: _والله اونجور که شهید میگفت او گرگ پیر هیچی لو نمیده و فقط میگه مگر تو خواب محیا و بچه اش را ببینید، البته بعد از مرگ ابومعروف من خیلی دنبال خانواده اش گشتم، دو تا زن پیر داشت که هنوز هم تکریت هستن اما اون دو زن اذعان کردند که سالها با ابومعروف ارتباطی نداشتند و اصلا نمیدونند اون کجا زندگی میکرده، ابومعروف مغز متفکر #داعش بود، شاید اگر بتونیم یکی از رئیس روسای داعش را گیر بندازیم اطلاعات خوبی راجع به او داشته باشه، حداقل روشن میکنه که محل زندگیش کجا بوده و کجا آمد و شد میکرده ... مهدی همانطور که خیره به پرده آبی رنگ پنجره بود زیر لب زمزمه کرد: _اگر بفهمیم با چه نامی آمد و شد میکرده شاید بشه ردش را زد... ✌️ادامه دارد... ✍نویسنده: طاهره‌سادات حسینی 🕊https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕊🇮🇷🇮🇶🇱🇧🇸🇾🇵🇸🇾🇪🕊

تا اینجا تقدیم نگاهتون🍃

🔷 با لیبرال‌ها چه باید کرد؟ (متن جالبی است که یکی از دوستان فرهیخته برای من ارسال کرد) کنار آمدن با لیبرالها به این سادگی نیست و دقت بیشتری میخواهد: ⛔️وقتی به شاهچراغ حمله شد، گفتند: جای گشت ارشاد، امنیت مردم رو تامین کنید. ⛔️ولی وقتی تروریست‌ها را دستگیر کردند، هشتگ نه به اعدام راه انداختند. ⛔️ اسرائیل، نطنز و اصفهان را زد و شهیدان شهریاری و احمدی روشن را ترور کرد، گفتند: دیدید روسیه اس۳۰۰ نداد. ⛔️ غزه اسرائیل را با طوفان الاقصی زد، نوشتند: خون رو با خون جواب نمیدن. ⛔️ طالبان، پنجشیر را تصرف کرد: غوغا راه انداختند که: حکومت حاضر به دفاع از مظلومان افغانی نیست! ⛔️اما از مظلومین فلسطین که دفاع شد، گفتند: نه غزه، نه لبنان! ⛔️تحریم که شدیم، تحلیل کردند که: به خاطر دشمنی تان با آمریکا است. ⛔️ اما وقتی آمریکا از برجام خارج شد: نوشتند: به خاطر حمله‌ی شما به سفارت عربستان بود! ⛔️ شهید رئیسی بدون برجام، تحریم را بی اثر کرد، گفتند: پولش رو که نمی‌تونید بیارید چه فایده! ⛔️ پولها که آزاد شد، گفتند: همه رو دادید فلسطین! ⛔️ به همت دانشمندان جوانمان واکسن ساختیم. توییت زدند که: آب مقطره. ⛔️ واکسن را با پیگیری دولت مرحوم رئیسی وارد کردیم، نوشتند: چینیه به درد نمیخوره! ⛔️ با عربستان جنگ دیپلماتیک داشتیم، فریاد زدند: دیپلماسی بلد نیستید. ⛔️با عربستان ارتباط برقرار کردیم، ناگهان گفتند: چی شد از شعارهای انقلاب عقب نشینی کردید؟! ⛔️هیأتها رونق گرفت، نوشتند: عزا بسه مردم نیاز به شادی دارند. ⛔️جشن شادی چند کیلومتری غدیر برگزار شد، گفتند: امارات ماهواره فرستاده هوا، شما ایستگاه صلواتی می‌زنید؟! ⛔️ماهواره فرستادیم هوا، گفتند: وقتی مردم تو اجاره خونه مانده‌اند، ماهواره چه فایده داره! ⛔️با چین قرارداد ساخت مسکن و با روسیه قرارداد همکاری بلند مدت نوشتیم، تحلیل نوشتند که:کشور رو فروختید به چین و روسیه. ⛔️روسیه اسلحه از ما خرید: گفتند در جنگ اوکراین دخالت کردید! ⛔️اعلام بی طرفی کردیم: گفتند از اسرائیل ترسیدید. ⛔️اسرائیل رو بزنیم: مقصر مائیم،چون چوب کردیم لانه زنبور. ⛔️نزنیم میگن: ایران ترسید. 🔻واقعاً مخالفان جمهوری اسلامی و حکمرانی دینی موجودات عجیبی‌ا‌‌ند. خلاصه هر کاری بکنیم از نظر لیبرال‌های غرب‌زده زیر سئوالیم و بدهکار!. #غرب #غربزدگی

🕊قسمت ۱۱ تا قسمت ۳۰👇 (۲۰ تا)

🕊🕊🇮🇷🇮🇶🇱🇧🇸🇾🇵🇸🇾🇪🕊🕊 «فَإِنَّ حِـــزبُ الله همُ الغاٰلِبــــــــــون» 🇵🇸رمان امنیتی و جبهه‌ مقاومت 🇮🇷 #دست_تقدیر۲ (جلد دوم دست تقدیر) ✍قسمت ۱۱ و ۱۲ صادق با آقای مددی به سمت روستایی از توابع محروم کرمان بود، حرکت کردند و نزدیک غروب بود که به آنجا رسیدند و مستقیم به سمت مرکز بهداشت آن رفتند آنطور که صادق تحقیق کرده بود متوجه شده بود که دکتر کیسان محرابی به عنوان پزشک جهادی در مرکز بهداشت برای طبابت اقامت دارد. هوا تاریک شده بود، همه جا خلوت بود و ماشین آقای مددی جلوی مرکز بهداشت روستا متوقف شد. هر دو پیاده شدند و صادق از درب نرده‌ای مرکز بهداشت داخل را نگاهی انداخت و چندین اتاق به صورت ردیف به چشم میخورد و نور لامپ زرد رنگ از درب دو اتاق انتهایی دیده می شد. صادق دستی روی شانهٔ آقای مددی زد و گفت: _آقای مددی جان! بیزحمت شما، داخل ماشین منتظر باشید من باید یه جوری اون میکروفن را کار بزارم، دعا کن بتونم یه جوری گوشیش را بدست بیارم. مددی سر تکان داد و‌گفت: _با توکل به خدا برو جلو و حواست باشه این ابرو مصنوعی چسپوندی بالا چشمت لوت نده و از این مهمتر دعا کن دکتره نرفته باشه با این حرف مددی صادق با سرعت جلو رفت و یکی یکی اتاق‌هایی که برقشان روشن بود را نگاه و کرد و سرانجام داخل اتاق آخری دکتر کیسان محرابی را دید. یا الله گفت و وارد اتاق شد، دکتر که مشغول جمع کردن وسایلش بود روپوشش را از تن درآورد و بدون اینکه نگاهی به پشت سرش بکند گفت: _امشب وقت طبابت تموم شد، بفرمایید فردا بیایید. صادق با لحنی مستاصل گفت: _م..م..من از روستای کناری اومدم، خیلی حالم بد هست اگر میشه یه نگاه بهم بندازین دکتر که انگار متعجب شده بود به سمت صادق برگشت و به صندلی کنار تخت اشاره کرد که بنشیند و بعد همانطور که کیفش را به دست گرفته بود به طرف صادق اومد و گفت: _ببینم چطورت هست؟! صادق همانطور که اشاره به سرش میکرد گفت: _یک سردرد شدید دارم که اصلا طاقتم را طاق کرده... دکتر چراغ قوه را از کیفش بیرون آورد، کیف را روی تخت گذاشت و چراغ را داخل چشمای صادق انداخت و چشمانش را با دست از هم باز کرد. صادق از زیر چشم نگاهی به کیف انداخت و بهترین جای جاساز میکروفن کیف دکتر بود، دکتر نگاه عجیبی به صادق کرد و با دستپاچگی به سمت کیف برگشت و در یک چشم بهم زدن، اسلحه ای را بیرون کشید روی شقیقهٔ صادق گذاشت و گفت: _چی از جونم میخوایین؟! من که طبق گفته‌های شما پیش رفتم، مشغول جمع‌آوری نمونه و آزمایش هستم، چرا شما روی حرف خودتون نمی ایستین به خدا اگر یک مو از سر مادرم... صادق که انتظار این حرکت را نداشت گفت: _چی میگی دکتر برای خودت؟! کدوم حرف؟! با کی اشتباه گرفتی؟! دکتر همانطور که اسلحه را روی شقیقه صادق فشار میداد ابروی مصنوعی صادق را جدا کرد و گفت: _فکر نکنی نشناختمت اصلا پاشو پاشو باید با من بیای و همانطور که شانه صادق را بالا میکشید او را به سمت در دیگر اتاق که انگار از پشت ساختمان مرکز بهداشت باز میشد برد. دکتر محرابی طوری ایستاده بود و مغز صادق را نشانه رفته بود که صادق کوچکترین حرکتی نمیتوانست بکند. دکتر، صادق را به جلو هل داد و در عقب اتاق را باز کرد و با اشاره به ماشین سفید رنگی که کنار در پارک شده بود گفت: _سوار ماشین بشو و پشت رول بنشین. صادق بدون اینکه حرفی بزند دستور را اجرا کرد، انگار خودش هم دوست داشت بداند پایان این ماجرا جویی به کجا میکشد و از طرفی حرفهای دکتر محرابی او را گیج کرده بود، صحبت‌هایش بوی گروگان گیری میداد، گویا او خود گروگانی دست دیگری داشت و به اشتباه صادق را گروگان گرفته بود. سوار ماشین شدند و صادق ماشین را روشن کرد و با اشاره دکتر حرکت کردند، ماشین درست از راهی پشت مرکز بهداشت داخل جاده شد و آقای مددی هم بدون اینکه بداند نیروی زبده اطلاعاتیشان ربوده شده است، جلوی در مرکز بهداشت به انتظار نشسته بود. ماشین داخل جاده شد و دکتر محرابی همانطور که با اسلحه صادق را نشانه رفته بود گفت: _گوشی؟! صادق نگاهی به او انداخت و گفت: _به خدا اشتباه گرفتی، من اونی که خیال میکنی نیستم... دکتر محرابی فریادی زد و گفت: _نشنیدی چی گفتم؟! گوشیت را بده... صادق همانطور که دستش به فرمان بود گوشی را از جیبش بیرون آورد و دکتر محرابی گوشی را از دست او قاپید و در یک لحظه شیشه ماشین را پایین کشید و گوشی را به بیرون پرت کرد. صادق مشت گره کرده اش را روی فرمان ماشین کوبید و گفت: _چرا گوشی را انداختی؟! چرا بدون اینکه بفهمی من کی هستم چی هستم، زود منو قضاوت کردی هااا...

دکتر محرابی همانطور که با چشمهای درشت و مشکی رنگش به او خیره شده بود گفت: _فکر کردی نشناختمت؟! همون دفعه اول که توی اون روستای سیستان خودت را به عنوان مریض قالب کردی بهت مشکوک شدم و الانم که به حساب خودت تغییر چهره دادی، من شناختمت جناااب.. صادق زهر خندی زد و گفت: _اشتباه گرفتی برادر من! فکر کردی مثلا من کی هستم؟! کیسان نفسش را محکم بیرون داد و‌ گفت: _حدسش راحت هست تو کی هستی! تو یه جاسوس هستی که قراره حرکات منو به بالا دستی‌هات گزارش کنی و ببینی اگر کن یه ذره پام را کج گذاشتم و خلاف خواسته اونا رفتار کردم، راپورت بدی و مادر بیچاره منو اذیت کنند... صادق با شنیدن نام مادر از زبان کیسان انگار بندی درون دلش پاره شد، با لحنی غمگین گفت: _اشتباه میکنی دکتر محرابی...درسته دفعه اول به خاطر ماجراجویی وارد قضیه شدم اما نه از طرف اون کسایی که مد نظر تو هست، اما این دفعه یک حس دیگه منو کشوند اینجا، یه حس هم‌خونی... دکتر محرابی اوفی کرد و گفت: _اینقدر نقش بازی نکن، منو و تو چه همخونی میتونیم داشته باشیم؟! اصلا تو از کجا به این سرعت رد منو میزنی؟ تو کی هست هااا... ماشین در جاده به پیش میرفت...صادق خیره به انتهای جاده ای بی‌انتها، دست برد داخل یقه اش و همانطور که گردنبند را بیرون میکشید گفت: _گردنبند گردنت را بیرون بیار و همزمان که گردنبند را در مشتش فشار میداد گفت: _اسم مادر من محیاست...اسم مادر تو چیست؟! با شنیدن اسم محیا دکتر کیسان آشکارا یکه ای خورد و گفت... ✌️ادامه دارد... ✍نویسنده: طاهره‌سادات حسینی 🕊https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕊🇮🇷🇮🇶🇱🇧🇸🇾🇵🇸🇾🇪🕊