✍ این یک دادخواست است. دست گلوی ما به جایی جز همینجا بند نیست. از ما جز همین داد زدن پشت این پست‌های مجازی که لایک‌خوری هم ندارد و آمار بازدیدش به اندازه بازدیدهای حسن روحانی از کارخانجات ورشکسته‌ی مملکت هم نیست، برنمی‌آید. ولی خب این به آن معنا نیست که داد نزنیم. ما داد می‌زنیم. حتی اگر با شماره ناشناس بهمان زنگ بزنند و ما را از دادستان شهر بترسانند. این‌بار دادمان را سر #مجلس می‌زنیم که با پسوندی که از صحبت‌های رهبری بر پیشانی‌اش انشا شده و با انتظاری در سطح یک #مجلس_انقلابی ، امیدی در دل‌ها کاشته است. امیدی از جنس امید خمینی به دبستانی‌ها. امیدی از جنس شکست حصر آبادان. آزادی خرمشهر. فتح فاو. کربلای ۵. والفجر ۸. امیدی از جنس عملیات خائن‌کش مرصاد. ما در پایان دولت آقای #روحانی بر سر مجلس (مشخصا نمایندگان عضو #کمیسیون_اصل_نود) داد می‌زنیم تا طلب ما را از مسئولان بی‌کفایتی که ۸سال نظم ریش‌شان تکان نخورد ولی تکانه‌های نامنظمی بر زندگی ملت وارد کردند و در هیئت بزم دولت خویش به ریش ما خندیدند، وصول کنند. آقای #مجلس_انقلابی! این یک #دادخواست است. دادخواستی غیررسمی که از دست شما برمی‌آید که به آن رسمیت ببخشید. و نگذارید بار دیگر یک رئیس‌جمهور بی‌کفایت و به معنای واقعی کلمه: بی‌کفایت‌ترین رئیس‌جمهور تاریخ، از زیر بار پاسخگویی و محاکمه بخاطر خوابیدن‌هایش تا صبح جمعه قِسر دربرود. نگذارید رئیس‌جمهوری که ۸سال، عمده ایام هفته برایش جمعه بود، شنبه‌ی پس از پایان دوره مسئولیتش برود مجمع تشخیص مصلحت نظام بنشیند و اپوزیسیون نظام شود و طلبکار انقلاب. و طومار آرزوهایش را درباره ملت منتشر کند. نگذارید رئیس‌جمهوری که حوادث تلخ دی ماه ۹۶، آبان ۹۸، تابستان ۱۴۰۰ را رقم زد و باعث بدترین اهانت‌ها به جمهوری اسلامی شد و با لباس دین مردم را از دین زده کرد و باعث رشد ناامیدی از حکومت دینی و بدبینی نسبت به مبانی دینی گردید، از زیر پاسخگویی فرار کند. نگذارید رئیس‌جمهوری که وعده‌های دروغش قطار پیشرفت مملکت را پنچر کرد و باعث شد مسافران قطار تحت فشار معیشتی به هم سنگ بزنند، برود گوشه‌ی دنجی که با خون هزاران شهید برایش فراهم شده بنشیند و نوشابه‌ی روشنفکری بنوشد و آروغ رفراندوم و ناکارآمدی حاکمیت اسلامی بزند. نگذارید رئیس‌جمهوری که باعث افزایش دره‌های طبقاتی، فساد، طلاق و بیکاری و ده‌ها معضل اجتماعی گردید، برود با فرزندانش جت اسکی و برای ما خاطره‌ بنویسد از زندگی در قله‌های اشرافیت. نگذارید رئیس‌جمهوری که برای کسری بودجه‌ی پرداخت حقوق‌های نجومی به مدیرانش، سرمایه مردم را به بورس کشاند و به مفهوم دزدی جنبه‌ی علمی بخشید؛ همراه مدیرانش برود مابقی عمرش را در رفاه حداکثری بگذراند و در این پهلو آن پهلو شدن‌هایش روی مبل سرمایه‌داری، واژه‌ی مردم را همچون برخی از رئیس‌جمهورهای پیشین نشخوار کند. نگذارید رئیس‌جمهوری که نه به وظیفه‌ی ایجاد شغلش عمل کرد، نه تامین مسکن، نه تامین رفاه، نه تسهیل ازدواج، نه کنترل بازار، نه رونق کسب‌وکار، نه مهار تورم؛ و در روزهای پایانی دولتش طلبکار تشکر شد، فردای روز در انتخاباتی دیگر روی فراموشی حافظه‌ی تاریخ حساب باز کند و گوساله‌ سامری دیگری برای مملکت بزک کند. نگذارید رئیس‌جمهوری که ماشین را به قیمت خانه رساند، خانه را به قیمت کارخانه، و کارخانه‌ها را با تدابیر برجامی‌اش تعطیل کرد؛ فردای روز، درباره سیاست‌های جمهوری اسلامی تز دهد. آقایان کمیسیون اصل نود! نگذارید رئیس‌جمهوری که اونچنان فلاکت اقتصادی به بار آورد که باعث کاهش امید به تعمیر وضعیت و در نتیجه کاهش مشارکت در انتخابات شد، فردای روز برود درباره جمهوریت توئیت بزند. آقای نماینده مجلس! شما مسئول‌اید. بخاطر پسوندی که دوست دارید همراهتان باشد: #انقلابی. تمام خون‌هایی که برای این انقلاب ریخته شده دامان شما را خواهد گرفت. از سیدنواب صفوی تا حاج قاسم سلیمانی. از حسین فهمیده تا محسن حججی. از حسن باقری تا حسین همدانی. از حسین خرازی تا محسن فخری‌زاده. ابراهیم همت دارد شما را می‌بیند. احمد متوسلیان بر سرتان فریاد می‌زند. صیاد شیرازی انگشت اشاره‌اش را سوی شما نشانه رفته. مهدی باکری دنبال الله بنده‌سی می‌گردد میان شما. و مهدی زین‌الدین چشمش به دین شماست. (ادامه در پست بعدی👇) [ @asraneh313 ]

✍ ما نگران‌ایم ما حق داریم نگران باشیم. حق داریم خودمان را به آب و آتش بزنیم. دربی که نیست؛ سرنوشت ۴ یا ۸ سال از زندگی‌مان است. ما یادمان نمی‌رود که تا پیش از دوره‌ی روحانی می‌توانستیم با یک وام ۳۰ تومنی برای خودمان خانه بخریم. با یک وام ۱۵ تا ۲۰ تومنی ماشین نو بخریم. ما تا قبل از آقای روحانی، پراید حسرت‌مان نبود. صف مرغ و گوشت نداشتیم. به خاطر قیمت تخم‌مرغ نظام را فحش نمی‌دادیم. به خاطر قیمت خیار و پیاز زمین را گاز نمی‌گرفتیم. ما خسته‌ایم. خسته‌ایم از مسئولانِ پیر و خسته. خسته‌ایم از گفتمانِ "نمی‌شود، نمی‌توانیم". خسته‌ایم از مسئولی که سطح آرزوهایش یک زندگیِ معمولی است و با عملکردِ غیرمعمولی‌اش همان را هم نمی‌تواند برایمان فراهم کند. ما نگران وزیرانِ بالقوه‌ای هستیم که در ستاد آقای #پزشکیان مشغول‌اند و بیشترین خدمات‌شان به کشور: ایجاد رکود، تورم، نساختن مسکن و شکستن کمر تولید به همراه کمرِ کارمندان و کارگران است. شاید تقصیر خودمان است. و به خاطر همین تقصیرمان تقدیر می‌خواهد تنبیه‌مان کند. ما روایت نکردیم. ما آن ۸ سال فلاکتِ #روحانی را روایت نکردیم، که حالا #ظریف شیرِ کوچه‌خلوت شده و طلبکارِ توافقی است که به خاطر آن ۱۰۰ سکه هدیه گرفت و امضای تضمینی‌اش را جِر دادند. ما اگر داد می‌زنیم، به خاطر تنفرمان از شخصِ آقای #پزشکیان یا بی‌نقص دانستنِ آقای #جلیلی نیست. ما فقط نگران‌ایم. نگرانِ کاندیدایی که توی چشم مردم زل می‌زند و می‌گوید: "من نمی‌توانم سالی یک میلیون مسکن بسازم. امکان ندارد بتوانم گشایش ایجاد کنم. من هیچ راهکار عملیاتی برای درست‌کردن اقتصاد ندارم مگر آنکه مشکل‌مان را با آمریکا حل کنیم." #انتخابات ◇◇◇ ✍ #تقی_شجاعی [ @asraneh313 ]