‍ 📚 جرعه_ای_کتاب «هنر بی خبر زیستن: خط مشی برای زندگی شاد، آرام و عقلانی» 🔻رولف دوبلی از جمله مخالفان پیگیری افراطی اخبار است. او در کتابش تاکید می‌کند: 🔻خبرها گمراه‌کننده هستند، چون بر روی جنجالی‌ترین یا هیجان‌انگیزترین بخش رویدادها متمرکز می‌شوند و نه الزاماً مهم‌ترین‌ها. 🔻از هزاران خبری که طی یک سال «مصرف» می‌کنید، موارد معدودی ممکن است بر روی تصمیم‌های مهم شما تأثیر بگذارند. 🔻خبرها حباب روی دریای رویدادهای جهان هستند. آگاهی از اخبار توان تشریح آن‌چه را در اطراف‌‌تان می‌گذرد، چندان افزایش نمی‌دهد. 🔻خبر مدام قسمت احساسی مغز را تحریک می‌کند و استرس ایجاد می‌کند و از این نظر برای بدن می‌تواند مضر باشد. اخبار را می‌توان #مادر_همه‌ی_خطاهای_شناختی دانست. 🔻خبر، مانع فکر کردن و تحلیل می‌شود. پیگیری اخبار اعتیاد می‌آورد. پیگیری اخبار، وقت می‌گیرد. خبرها ما را #منفعل می‌کنند و حس انفعال را القا می‌کنند [شبیه درماندگی آموخته شده] مانند بسیاری از جمله‌ها و عبارت‌های دیگری که برای دعوت به گفت‌وگو انتخاب می‌کنیم، این گزاره‌ها را هم نمی‌توان صرفاً به عنوان یک گزاره‌ی منطقی در نظر گرفت و کنارشان صرفاً یک علامت یا به نشانه‌ی تأیید یا رد گذاشت. اما بی‌تردید فرصتی ارزشمند برای فکر کردن و تبادل‌نظر با دیگران فراهم می‌کنند. 🔻علاوه بر همه‌ی نکته‌هایی که دوبلی مطرح می‌کند و درباره‌ی هر کدام می‌توان صحبت کرد، مسئله‌ی دیگری هم وجود دارد که ارزش دارد درباره‌اش با هم گفتگو کنیم. ✅آیا می‌توان رسانه‌ها و اخبار را به صورت مطلق ترک کرد و آن‌ها را پیگیری نکرد؟ ✅آیا می‌شود حد متعادلی از پیگیری اخبار تعیین کرد؟ اگر پاسخ شما مثبت است، این حد را چگونه تعیین می‌کنید؟ ✅آیا مخالف حد تعادل هستید و فکر می‌کنید هر نوع پیگیری اخبار، دوباره شما را داخل یک باتلاق خبری فرو می‌برد؟ ✅آیا هزینه‌ی پیگیری نکردن اخبار از هزینه‌های پیگیری کردنش بیشتر نیست؟ نویسنده: رولف دوبلی مترجم: فاطمه قره باغی #انتشارات_آرادمان @asrehooshmandi

💢 تغییر موقعیت مخاطبان 🔹#مخاطب ديروز در اذهان ارتباطی‌ها موجودی #منفعل و قابل صيد با #پخش_وسيع (Broadcast) بود، اما مخاطب امروز، موجودی #فعال و سنگر گرفته در #پخش_محدود (Narrowcast) است، شكارچی است نه شكارشونده، فرق #اطلاعات و #دانش را درك می‌كند و واژه‌ها كه هيچ، حتی كوچك‌ترين سمبل‌ها را هم می‌شناسد، از #زبان شكل نمی‌گيرد و به زبان، شكل می‌دهد. 🔹به همين خاطر است كه امروزه مخاطب؛ ديگر يك مفهوم مبتنی بر كميت نيست. به جاي هزار مخاطب فقط ده مخاطب از نوع امروزی داشته باش، آنها بقیه را در كسرهایی از ثانيه مطلع خواهند ساخت. 🔹شايد برای تبيين اين نوع تازه #مخاطبان بايد دنبال واژه ديگری بود كه صرفا مفهوم طرف خطاب را نداشته باشد، واژه مخاطب يك واژه مربوط به ديروز است كه به عادت و به جبر بر زبان‌هايمان جاريست حال آنكه اكنون آشكارا پای #مخاطبه یا به عبارتی تلاش برای #مفاهمه #دوسویه به ميان آمده است و دوران "من منتشر می‌كنم تو می‌پذيری" سپری شده است. اگر تغيير مفاهيم را درك نكنيم، رشد نمی‌كنيم و اگر رشد نكنيم، ديگر زندگی نمی‌كنيم. @asrehooshmandi