#مصحف
روزها و هفته‌ها رفتیم تا به سرزمین صفین رسیدیم. لشکر معاویه با فاصله‌ای نه چندان دور مقابلمان بودند. آنها بر ساحل رود فرات خیمه زده بودند. خبر رسید که معاویه دستور داده لشکر علی حق نزدیک شدن به رود و برداشتن و نوشیدن از آب فرات را ندارد. دسته‌هایی از سربازان معاویه چون دیواری مقابل رود ایستاده بودند.
امام دستور جنگ نمی‌داد. کم آبی و تشنگی سپاهیان را می‌آزرد. امام پیکی نزد معاویه فرستاد تا پیش از آغاز جنگ، با تن دادن به بیعت مسلمانان را به کشتن ندهد. نیز از او خواست تا سربازانش را از ساحل فرات دور کند تا لشکریان کوفه از آب فرات بنوشند؛ اما معاویه با هر دو پیشنهاد مخالفت کرد. همه منتظر فرمان حمله بودیم.
امام رو به لشکریانش گفت:«سپاه معاویه با بستن آب بر شما، شما را به پیکار فرا می‌خواند. اکنون بر سر دو راهی هستید. یا به ذلت در جای خود بنشینید، یا شمشیرها را از خون آنان سیراب کنید تا خود از آب فرات سیراب شوید.»
ما شمشیر هایمان را رو به آسمان بلند کردیم و خواستار جنگ با سپاه معاویه شدیم. عقب راندن سربازان معاویه با کمترین تلفات صورت پذیرفت. آنها از کنار فرات رانده شدند و در نقطه‌ای مرتفع و بی آب و گیاه قرار گرفتند. ما می‌دانستیم که سربازان معاویه بدون آب قادر به ادامه‌ی نبرد نخواهند بود. خوشحال بودیم که جنگ ما با شامیان بدون نبردی چندان سخت به پایان خواهد رسید. وقتی مالک اشتر و اشعث پیروز از جنگ نزد علی بازگشتند، اشعث رو به علی گفت:«حال تو را خشنود ساختیم ای امیرالمومنین؟ اینک فرات در اختیار ماست و این دشمن است که باید از تشنگی هلاک شود یا بیعت با شما را بپذیرد.»
علی گفت:«به اندازه‌ی نیازتان از آب بردارید و به اردوگاه خود برگردید. بگذارید سپاه معاویه هم از آب بردارند.»
یاران علی از این تصمیم شگفت زده نشدند. اما سربازان معاویه ناباورانه فکر می‌کردند که چگونه علی آب را از دشمن خود دریغ نمی‌کند.
- بخشی از کتاب ناقوس‌ها به صدا درمی‌آیند -
