🎞جذابیت در سینما، اصالی یا آلی؟ 📝"شهید سید مرتضی آوینی" ▪️مفهوم و حدود #جذابیت در سینما به جواب این سوال بازمیگردد که : « #برای_چه_باید_فیلم_بسازیم؟ » سینما را هم میتوان به سوی آن #ابتذالی هدایت کرد که پیش از انقلاب به آن « فیلم فارسی » میگفتند و هم به سوی سینمای «آوانگارد» و هم به جوانبی دیگر. 🔻اگر جذابیت #اصالت پیدا کند و هیچ حدی نیز #وسیله را محدود نکند، آنگاه همان اتفاق میافتد که اکنون در سینمای غرب افتاده است: فیلمساز کمند خویش را به #غرایز_شهوی و غضبی تماشاگر و هزار ضعف دیگر در وجود او بند میکند تا سد دفاع روانی او را خرد کند و وجودش را به تسخیر کشد. ▪️اگر سینما بخواهد بر ضعف‌های روحی بشر ـ عواطف سطحی و مبتذل، تمایل به جلوه‌فروشی و خودنمایی، تمایل به غلبه و استکبار، تمایل به فرار از مواجهه با دشواریها و واقعیات، تمایل به تسلیم در برابر قدرت، غرایز شهوی، تمایل به اسراف و افراط در تتمع و لذت‌جویی و … ـ بنا شود، کار به رشد این صفات مذموم در وجود بشر خواهد انجامید و او را از حد اعتدال انسانی خارج خواهد کرد. 🔻اگر جذابیت اصالت پیدا کند، آنگاه، ـ آنچنان که در «دونده» و مخصوصاً در «باشو، غریبه‌ی کوچک» اتفاق افتاده است ـ فیلم‌ها مجموعه‌ای خواهند شد از وقایع، شخصیت‌ها و حرکاتی هیستریک که سعی دارند برای تماشاگر هرگز فرصتی برای #تعقل باقی نگذارند. ▪️هیچ فیلمسازی نمیتواند بدون یک تصویر از مخاطب خود فیلم بسازد و خواه‌ناخواه، روحیات او در کارش ظاهر میشود. سِحر این نوع فیلم‌ها، بسته به هویت کارگردان، اقشار مختلفی از مردم را دربرمیگیرد. فیلمساز انتلکتوئل نمیتواند با مردم مخاطبه‌ای داشته باشد و بالعکس، فیلم‌های فارسی و هندی و … نوعاً روی خطاب با عوام‌الناس دارند؛ اگرچه با شیوه‌هایی یکسان، از طریق «تسخیر جادویی روان تماشاگر». 🔻اینجا دیگر اطلاق لفظ «مخاطب» به تماشاگر فیلم محلی ندارد، چراکه آنچه بین فیلم و تماشاگر ـ در این نوع فیلم‌ها ـ میگذرد، دیگر مخاطبه یا همزبانی نیست، بلکه #تسخیر_جادویی_روان و یا به قول یکی از دوستان، هیپنوتیزم است. 📔 آیینه جادو ، #شهید_آوینی @istafan