لجاجت و جهالت وَ لَا تَكُونَنَّ مِمَّنْ لَا تَنْفَعُهُ الْعِظَةُ إِلَّا إِذَا بَالَغْتَ فِي إِيلَامِهِ، فَإِنَّ الْعَاقِلَ يَتَّعِظُ بِالْآدَابِ.......( نهج البلاغه، نامه ۳۱) #لج_و_جهل آدمیان ریشه در عقده ها، کمبودها و گاه تنیدن پیله خودخواهی بر اطراف خویشتن دارد. عقده همان گره یا گره های زیاده خواهی نفس است که پیامدش به کلاف سر در گم می ماند. این گره ها طوری در هم و برهم تنیده شده اند که ابتدا و انتهای آنها معلوم نیست، آنقدر مجهول اند که راه برون رفتی بر گشایش گره ها نیست. در چنین مصیبتی پند و اندرز کارآیی آنچنان ندارد چرا که پای عقل را با چوب جهل می زنند و از پذیرش اندرز نیک طفره می روند: با سیه‌دل چه سود گفتن وعظ؟ نرود میخِ آهنی، در سنگ رفتار لجوج جاهل فقط نمایشی است از عقده گشایی اما با پرده آخرش که تراژیک است و نصیبشان : #چاه_دره_و_هلاکت ✍ فیروزگاه 🇮🇷#آیات‌_آفاق👇 https://eitaa.com/ayatafagh