❇ تفســــــیر ❇ در آیه مورد بحث، بار دیگر قرآن دست مسلمانان را گرفته به گذشته تاریخشان باز مى گرداند و به آنها حالى مى کند که در چه پایه اى بودید و اکنون در چه مرحله اى قرار دارید تا درسى را که در آیات قبل به آنها آموخت به خوبى درک کنند. مى فرماید: به خاطر بیاورید آن زمان را که شما گروهى کوچک و ناتوان بودید و در چنگال دشمنان گرفتار، و آنها شما را به ضعف و ناتوانى کشانده بودند (وَ اذْکُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الأَرْضِ). آن چنان که مى ترسیدید مشرکان و مخالفان شما را به سرعت بربایند (تَخافُونَ أَنْیَتَخَطَّفَکُمُ النّاسُ). 🌼🌼🌼 این تعبیر، تعبیر لطیفى است که نهایت ضعف و کمى نفرات مسلمانان را در آن زمان آشکار مى سازد، آن چنان که گوئى همانند یک جسم کوچک در هوا معلق بودند که دشمن به آسانى مى توانست آنها را برباید و از بین ببرد و این اشاره به وضع مسلمانان در مکّه قبل از هجرت در برابر مشرکان نیرومند و یا اشاره به مسلمانان بعد از هجرت، در مقابل قدرت هاى بزرگ آن روز همانند ایران و روم است. آنگاه مى افزاید: ولى خداوند شما را پناه داد (فَآواکُمْ). و با یارى خود شما را تقویت کرد (وَ أَیَّدَکُمْ بِنَصْرِهِ). و از روزى هاى پاکیزه شما را بهره مند ساخت (وَ رَزَقَکُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ). شاید شکر نعمت او را به جا آرید (لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ). و اکنون به مرحله اى رسیده اید که قدرت در هم شکستن نیروهاى مشرکان مکّه را پیدا کرده اید و تهدیدى براى ستمگران و زورگویان قبایل حجاز شده اید. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۲۶، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ» اى کسانى که ایمان آورده اید! به خدا و پیامبر خیانت نکنید. و (نیز) در امانتهاى خود خیانت روا مدارید، در حالى که مى دانید (این کار، گناه بزرگى است). (سوره مبارکه انفال/ آیه ۲۷) @ayehsobh

آیه ۲۷ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ شأن نزول: درباره شأن نزول این آیات، روایاتى نقل شده، از جمله امام باقر و امام صادق(علیهما السلام) فرموده اند: پیامبر دستور داد: یهود بنى قریظه (طایفه اى از یهود مدینه) را محاصره کنند. این محاصره بیست و یک شب ادامه یافت، از این جهت یهودیان ناچار شدند پیشنهاد صلحى ـ همانند صلحى که برادرانشان از طایفه بنى نضیر (گروه دیگرى از یهود مدینه) کرده بودند ـ بکنند به این ترتیب که از سرزمین مدینه کوچ کرده به سوى شام بروند. پیامبر(صلى الله علیه وآله) از پذیرش این پیشنهاد امتناع کرد شاید به این جهت که صداقتشان در این پیشنهاد مشکوک بود. فرمود: باید حکمیّت سعد بن معاذ را بپذیرید. آنها تقاضا کردند پیامبر ابُولُبابه را (که یکى از یاران پیامبر در مدینه بود) نزد آنها بفرستد، ابُولُبابه با آنها سابقه دوستى داشت و خانواده و فرزندان و اموالش نزد آنها بود. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) این پیشنهاد را قبول کرد و ابُولُبابه را نزد آنها فرستاد آنها با ابُولُبابه مشورت کردند که آیا صلاح است حکمیّت سعد بن معاذ را بپذیرند؟ ابُولُبابه اشاره به گلوى خود کرد; یعنى اگر بپذیرید کشته خواهید شد، تن به این پیشنهاد ندهید. پیک وحى خدا جبرئیل این موضوع را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) خبر داد. ابُولُبابه مى گوید: هنوز نخستین گام را برنداشته بودم که متوجه شدم من به خدا و پیامبر خیانت کرده ام. این آیات درباره او نازل شد. در این هنگام ابُولُبابه سخت پریشان گشت به طورى که خود را با طنابى به یکى از ستون هاى مسجد پیامبر(صلى الله علیه وآله) بسته گفت: به خدا سوگند! نه غذا مى خورم و نه آب مى نوشم تا مرگ من فرا رسد، مگر این که خداوند توبه مرا بپذیرد. هفت شبانه روز گذشت، نه غذا خورد و نه آب نوشید آن چنان که بى هوش به روى زمین افتاد. خداوند توبه او را پذیرفت. این خبر به وسیله مؤمنان به اطلاع او رسید ولى او سوگند یاد کرد که من خود را از ستون باز نمى کنم تا پیامبر(صلى الله علیه وآله) بیاید و مرا بگشاید. پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمد و او را گشود. ابُولُبابه گفت: براى تکمیل توبه خود خانه ام را که در آن مرتکب گناه شده ام رها خواهم ساخت و از تمام اموالم صرف نظر مى کنم. پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: کافى است یک سوم از اموالت را در راه خدا صدقه بدهى. همین مضمون در کتب اهل تسنن نیز درباره شأن نزول آیه آمده است ولى از آنجا که آیات گذشته مربوط به حادثه بدر بود، بعضى بعید دانسته اند این آیه درباره داستان یهود بنى قریظه باشد; زیرا این جریان مدت ها بعد واقع شد. از این رو گفته اند: منظور از روایات فوق، این است که داستان ابُولُبابه یکى از مصادیق آیه مى تواند باشد نه این که در این موقع نازل گردیده باشد و این تعبیر در مورد شأن نزول آیات سابقه دارد. 🌼🌼🌼 تفسیر: خیانت و سرچشمه آن در نخستین آیه، خداوند روى سخن را به مؤمنان کرده مى فرماید: اى کسانى که ایمان آورده اید، به خدا و پیامبر خیانت نکنید (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لاتَخُونُوا اللّهَ وَ الرَّسُولَ). خیانت به خدا و پیامبر آن است که اسرار نظامى مسلمانان را در اختیار دیگران بگذارند. یا دشمنان را در مبارزه خود تقویت کنند. و یا به طور کلّى واجبات و محرمات و برنامه هاى الهى را پشت سر بیفکنند، بدین جهت از ابن عباس نقل شده: هر کس چیزى از برنامه هاى اسلامى را ترک کند یک نوع خیانت نسبت به خدا و پیامبر مرتکب شده است. آنگاه مى افزاید: در امانات خود نیز خیانت نکنید (وَ تَخُونُوا أَماناتِکُمْ). خِیانَت در اصل، به معناى خوددارى از پرداخت حقى است که انسان پرداختن آن را تعهد کرده و آن ضد امانت است. امانت گر چه معمولاً به امانت هاى مالى گفته مى شود، ولى در منطق قرآن مفهوم وسیعى دارد که تمام شئون زندگى اجتماعى، سیاسى و اخلاقى را در بر مى گیرد، لذا در حدیث وارد شده: أَلْمَجالِسُ بِالأَمانَةِ: گفتگوهائى که در جلسات خصوصى مى شود امانت است. بعضى گفته اند: امانت خدا آئین اوست، امانت پیامبر سنت اوست و امانت مؤمنان اموال و اسرار آنها مى باشد، ولى امانت در آیه فوق همه را شامل مى شود. به هر حال، خیانت در امانت از منفورترین اعمال و از زشت ترین گناهان است، کسى که در امانت خیانت مى کند در حقیقت منافق است، چنان که در حدیث از پیامبر نقل شده: آیَةُ الْمُنافِقِ ثَلاثٌ: إِذا حَدَّثَ کَذَبَ، وَ إِذا وَعَدَ أَخْلَفَ، وَ إِذَا ائْتُمِنَ خانَ، وَ إنْ صامَ وَ صَلّى وَ زَعَمَ أَنَّهُ مُسْلِمٌ: نشانه منافق سه چیز است: هنگام سخن دروغ مى گوید، به هنگامى که وعده مى دهد تخلف مى کند و به هنگامى که امانتى نزد او بگذارند خیانت مى نماید، چنین کسى منافق است هر چند روزه بگیرد و نماز بخواند و خود را مسلمان بداند. اصولاً ترک خیانت، در امانت، از وظائف و حقوق انسانى است، یعنى حتى اگر صاحب امانت مسلمان هم نباشد، نمى توان در امانت

او خیانت کرد. 🌼🌼🌼 و در پایان آیه مى گوید: ممکن است از روى اشتباه و بى اطلاعى چیزى را که خیانت است مرتکب شوید ولى هرگز آگاهانه اقدام به چنین کارى نکنید (وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ). البته اعمالى همچون اعمال ابولبابه مصداق جهل و اشتباه نیست، چرا که عشق و علاقه به مال و فرزند و حفظ منافع شخصى، گاهى در یک لحظه حساس چشم و گوش انسان را مى بندد و مرتکب خیانت به خدا و پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى شود این در حقیقت خیانت آگاهانه است. ولى مهم این است که انسان زود همچون ابولبابه بیدار شود و گذشته را جبران کند. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۲۷، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

#نماز_دهه_اول_ماه_ذیحجه کیفیت قرائت نماز در تصویر، ذکر شده است. التماس دعا🤲 #مؤسسه_رهروان_راه_قرآن_مبارکه @rahrovanraheqoran

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَ اعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَ أَنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ» و بدانید اموال و فرزندان شما، وسیله آزمایش است و (براى کسانى که از عهده امتحان برآیند،) پاداش عظیمى نزد خداست. (سوره مبارکه انفال/ آیه ۲۸) @ayehsobh

آیه ۲۸ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ در آیه بعد، به مسلمانان هشدار مى دهد مواظب باشند علاقه به امور مادّى و منافع زودگذر شخصى پرده بر چشم و گوش آنها نیفکند و مرتکب خیانت هائى شوند که سرنوشت جامعه آنها را به خطر مى افکند. مى گوید: بدانید اموال و اولاد شما وسیله آزمایش و امتحان شما هستند (وَ اعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُکُمْ وَ أَوْلادُکُمْ فِتْنَةٌ). فِتْنَة ـ همان طور که سابقاً هم اشاره کردیم ـ در این گونه موارد به معناى وسیله آزمایش است و در حقیقت مهم ترین وسیله آزمون ایمان و کفر، شخصیت و فقدان شخصیت، و میزان ارزش انسانى اشخاص، همین دو موضوع است. چگونگى به دست آوردن اموال، چگونگى خرج کردن آنها، طرز نگاهدارى آن، و میزان دلبستگى و علاقه به آن، همگى میدان هاى آزمایش بشر است. بسیارند کسانى که از نظر عبادات معمولى و تظاهر به دین و مذهب، و حتى گاهى از نظر انجام مستحبات، بسیار سخت گیرند و وفا دارند، اما به هنگامى که پاى یک مسأله مالى به میان مى آید، همه چیز کنار مى رود و تمام قوانین الهى، مسائل انسانى، و حق و عدالت، به دست فراموشى سپرده مى شود. در مورد فرزندان، که میوه هاى قلب انسان و شکوفه هاى حیات او هستند نیز غالباً چنین است. بسیارى از کسانى که به ظاهر پاى بند به امور دینى، مسائل انسانى و اخلاقى هستند را مى بینیم به هنگامى که پاى فرزندشان به میان مى آید گوئى پرده اى بر افکارشان مى افتد و همه این مسائل را فراموش مى کنند، عشق به فرزند سبب مى شود حرام را حلال، و حلال را حرام بشمرند و براى تأمین آینده خیالى او، تن به هر کارى بدهند و هر حقى را زیر پا بگذارند. 🌼🌼🌼 باید خود را در این دو میدان بزرگ امتحان، به خدا بسپاریم و به هوش باشیم که بسیار کسان، در این دو میدان لغزیدند، سقوط کردند و نفرین ابدى را براى خود فراهم ساختند. باید اگر یک روز لغزشى از ما سر زد ابولبابه وار، در مقام جبران لغزش برآئیم و حتى اموالى که سبب چنین لغزشى شده است در این راه فدا کنیم. و در پایان آیه به آنها که از این دو میدان امتحان، پیروز بیرون مى آیند بشارت مى دهد که پاداش بزرگ نزد پروردگار است (وَ أَنَّ اللّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظیمٌ). هر قدر عشق به فرزند بزرگ جلوه کند، و هر اندازه اموالى که مورد نظر است زیاد و مهم و جالب باشد، باز اجر و پاداش پروردگار از آنها برتر، عالى تر و بزرگ تر است. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۲۸، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَل لَّكُمْ فُرْقَانًا وَيُكَفِّرْ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ۗ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ» اى کسانى که ایمان آورده اید! اگر از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید، براى شما (نورانیت درون و) وسیله تشخیص حق از باطل قرار مى دهد. و گناهانتان را مى پوشاند. و شما را مى آمرزد. و خداوند داراى فضل عظیم است. (سوره مبارکه انفال/ آیه ۲۹) @ayehsobh

آیه ۲۹ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ ایمان و روشن بینى در آیات گذشته یک سلسله دستورات حیات بخش، که ضامن سعادت مادى و معنوى بود بیان شد ولى به کار بستن آنها جز در سایه تقوا میسر نیست، بدین جهت در این آیه، اشاره به اهمیت تقوا و آثار آن در سرنوشت انسان مى کند. در این آیه چهار نتیجه و ثمره براى تقوا و پرهیزکارى بیان شده است. نخست، مى فرماید: اى کسانى که ایمان آورده اید، اگر تقوا پیشه کنید و از مخالفت فرمان خدا بپرهیزید به شما نورانیت و روشن بینى خاصى مى بخشد که بتوانید حق را از باطل به خوبى تشخیص دهید (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً). فُرْقان صیغه مبالغه از ماده فَرْق است و در اینجا به معناى چیزى است که به خوبى حق را از باطل جدا مى کند. این جمله کوتاه و پر معنا یکى از مهم ترین مسائل سرنوشت ساز انسان را بیان کرده و آن این که در مسیر راهى که انسان به سوى پیروزى ها مى رود، همیشه پرتگاه ها و بیراهه هائى وجود دارد که اگر آنها را به خوبى نبیند و نشناسد و پرهیز نکند چنان سقوط مى کند که اثرى از او باقى نماند. در این راه مهم ترین مسأله، شناخت حق و باطل، شناخت نیک و بد، شناخت دوست و دشمن، شناخت مفید و زیان بخش، و شناخت عوامل سعادت و یا بدبختى است. مشکل این است که در بسیارى از این گونه موارد انسان گرفتار اشتباه مى شود، باطل را به جاى حق مى پندارد و دشمن را به جاى دوست انتخاب مى کند، و بیراهه را جاده صاف و مستقیم. آیه فوق مى گوید: این دید و درک، ثمره درخت تقوا است، اما چگونه تقوا، پرهیز از گناه و هوا و هوس هاى سرکش به انسان چنین دید و درکى مى دهد شاید براى بعضى مبهم باشد، اما کمى دقت پیوند میان این دو را روشن مى سازد. 🌼🌼🌼 اما مطلب مهمى که باید جداً به آن توجه داشت، و مانند بسیارى دیگر از مفاهیم سازنده اسلامى در میان ما مسلمانان دستخوش تحریف شده، این است: بسیارند کسانى که خیال مى کنند آدم با تقوا کسى است که زیاد بدن و لباس خود را آب بکشد و همه کس و همه چیز را نجس یا مشکوک بداند، و در مسائل اجتماعى به انزوا در آید و دست به سیاه و سفید نزند، و در برابر هر مسأله اى سکوت اختیار کند. این گونه تفسیرهاى غلط براى تقوا و پرهیزکارى در واقع یکى از عوامل انحطاط جوامع اسلامى محسوب مى گردد چنین تقوائى نه آگاهى مى آفریند و نه روشن بینى و فرقان و جدائى حق از باطل! اکنون که نخستین پاداش پرهیزکاران روشن شد به تفسیر بقیه آیه و سایر پاداش هاى چهارگانه آنها مى پردازیم. قرآن مى گوید: علاوه بر تشخیص حق از باطل، نتیجه پرهیز کارى این است که خداوند گناهان شما را مى پوشاند و آثار آن را از وجود شما بر مى دارد (وَ یُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ). به علاوه شما را مشمول آمرزش خود قرار مى دهد (وَ یَغْفِرْ لَکُمْ). و پاداش هاى فراوان دیگرى در انتظار شماست که جز خدا نمى داند; زیرا خداوند فضل و بخشش عظیم دارد (وَ اللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظیمِ). این چهار اثر، میوه هاى درخت تقوا و پرهیزکارى هستند و وجود رابطه طبیعى در میان تقوا و پاره اى از این آثار، مانع از آن نمى شود که همه آنها را به خدا نسبت بدهیم; زیرا کراراً در این تفسیر گفته ایم: هر موجودى هر اثرى دارد به خواست خداست و بدین رو هم مى توان آن اثر را به خدا نسبت داد و هم به آن موجود. 🌼🌼🌼 در این که میان تکفیر سیئات و غفران چه تفاوتى است، بعضى از مفسران معتقدند: اولى اشاره به پرده پوشى در دنیا و دومى اشاره به رهائى از مجازات در آخرت است. ولى احتمال دیگرى در اینجا وجود دارد که تکفیر سیئات اشاره به آثار روانى و اجتماعى گناهان دارد که در پرتو تقوا و پرهیزکارى از میان مى رود، ولى غفران اشاره به مسأله عفو و بخشش خداوند و رهائى از مجازات است. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۲۹، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

⛰ #صلوات_ابوالحسن_ضرّاب_اصفهانی 🗻 #صلوات_ضرّاب متن عربی، ترجمه، صوت و آثار صلوات... سيد ابن طاووس می فرمايد: اگر از هر عملی در عصر جمعه غافل شدی از صلوات ابوالحسن ضراب اصفهانی غافل نشو چرا كه در اين دعا سری است كه خدا ما را بر آن آگاه كرده است... #مؤسسه_رهروان_راه_قرآن_مبارکه @rahrovanraheqoran

برای پدر #سیّدم سلام بابا روزهای ماه ذیحجه از راه رسیدند و دارند به روز #عید_اَکمل نزدیک می‌شوند. روز عید بزرگ مسلمانان و شیعیان و به ویژه ما خاندان #سادات. بابای عزیزم! هرسال در تدارک تهیه #عیدی برای روز #غدیر بودیم و امسال باید برای خودت عید بگیریم... بابا! به همین زودی دلم برای #بابا گفتن تنگ شده؛ دلم می خواهد هر لحظه و هر ثانیه صدایت بزنم. اما هرچه صدا می‌زنم جوابی نمی شنوم... بابا! یادت هست برنامه‌ریزی کردیم امسال هم برنامه جشن غدیر بگیریم و هم مراسم سالگرد رحلت حاج آقا رحیمی، امام جمعه اسبق شهر مبارکه را؟ چقدر به علما احترام می‌گذاشتی و در حضور و غیابشان به نیکی از آنها یاد می‌کردی! بابای خوبم! انقدر به مولا علی علیه السلام، ارادت داشتید که نه تنها نام پسر بزرگتون که نام سه نَوه را هم #علی انتخاب کردید. إن شاءالله حضرت علی (ع) جبران زنده کردن نامشان را برایتان کرده است؛ إن شاءالله حتما همینطور است که آنها خاندان لطف و کَرم هستند. شاید اصلا این آرامش نسبی که علیرغم طوفان درونی خود داریم هم به برکت وجود، حضور و توجه ایشان بوده باشد. بابای مهربانم! دعاگویمان باش که إن شاءالله ما هم عاقبت به خیر شویم و هرچند آرزوی بزرگی است؛ اما لایق باشیم با #شهادت از دنیا برویم: «اللهم اجْعَل مَحیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد»🤲 ✍ زهراسادات امیری

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَ إِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ ۚ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ ۖ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ» (به خاطر بیاور) هنگامى را که کافران براى تو نقشه مى کشیدند که تو را به زندان بیفکنند، یا به قتل برسانند، و یا (از مکّه) بیرون کنند. آنها توطئه مى کردند، و خداوند هم تدبیر مى کرد. و خدا بهترین تدبیرکنندگان است. (سوره مبارکه انفال/ آیه ۳۰) @ayehsobh

آیه ۳۰ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ شأن نزول: مفسران و محدثان، آیه فوق را اشاره به حوادثى مى دانند که منتهى به هجرت پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مکّه به مدینه شد. این حوادث که با تعبیراتى مختلف نقل شده همگى یک حقیقت را تعقیب مى کنند و آن این که خداوند به طرز اعجاز آمیزى پیامبر(صلى الله علیه وآله) را از دام یک خطر بزرگ و قطعى رهائى بخشید، جریان حادثه طبق نقل درّ المنثور چنین است: گروهى از قریش و اشراف مکّه از قبائل مختلف جمع شدند تا در دارُ النَّدْوَةِ (محل انعقاد جلسات مشورتى بزرگان مکّه ) اجتماع کنند و درباره خطرى که از ناحیه پیامبر(صلى الله علیه وآله) آنها را تهدید مى کرد بیندیشند. (مى گویند:) در اثناء راه پیر مرد خوش ظاهرى به آنها برخورد کرد که در واقع همان شیطان بود (یا انسانى که داراى روح و فکر شیطانى) از او پرسیدند: کیستى؟ گفت: پیر مردى از اهل نجد هستم، چون از تصمیم شما باخبر شدم، خواستم در مجلس شما حضور یابم و عقیده و خیرخواهى خود را از شما دریغ ندارم. گفتند: بسیار خوب، داخل شو! او هم همراه آنها به دار الندوة وارد شد. یکى از حاضران رو به جمعیت کرده، گفت: درباره این مرد (اشاره به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)) باید فکرى کنید; زیرا به خدا سوگند بیم آن مى رود که بر شما پیروز گردد (و آئین و عظمت شما را در هم پیچد). از آن میان یکى پیشنهاد کرد او را حبس کنید تا در زندان جان بدهد... پیر مرد نجدى این نظر را رد کرده، گفت: بیم آن مى رود که طرفدارانش بریزند و در یک فرصت مناسب او را از زندان آزاد کنند و او را از این سرزمین بیرون ببرند، باید فکر اساسى ترى کنید. دیگرى گفت: او را از میان خود بیرون کنید تا از دست او راحت شوید; زیرا همین که از میان شما بیرون برود هر کار کند، ضررى به شما نخواهد زد و سر و کارش با دیگران است. پیر مرد نجدى گفت: به خدا سوگند این هم عقیده درستى نیست، مگر شیرینى گفتار و طلاقت زبان و نفوذ او را در دل ها نمى بینید، اگر این کار را انجام دهید به سراغ سایر عرب مى رود، گرد او را مى گیرند، سپس با انبوه جمعیت به سراغ شما باز مى گردد، شما را از شهرهاى خود مى راند و بزرگان شما را به قتل مى رساند! جمعیت گفتند: به خدا راست مى گوید، فکر دیگرى کنید. ابوجهل که تا آن وقت ساکت بود به سخن در آمده، گفت: من عقیده اى دارم که غیر از آن را صحیح نمى دانم! گفتند: چه عقیده اى؟ گفت: از هر قبیله اى جوانى شجاع و شمشیرزن را انتخاب مى کنیم و به دست هر یک شمشیر برّنده اى مى دهیم تا در فرصتى مناسب دسته جمعى به او حمله کنند، هنگامى که به این صورت او را به قتل برسانید، خونش در همه قبائل پخش مى شود، و باور نمى کنم طایفه بنى هاشم بتوانند با همه طوائف قریش بجنگند و مسلماً در این صورت به خون بها راضى مى شوند، و ما هم از آزار او راحت خواهیم شد. پیر مرد نجدى (با خوشحالى) گفت: به خدا رأى صحیح همین است که این جوانمرد گفت، من هم غیر از آن عقیده اى ندارم (و به این ترتیب این پیشنهاد به اتفاق پذیرفته شد) و آنها با این تصمیم پراکنده شدند. جبرئیل فرود آمد و به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور داد: شب را در بستر خویش نخوابد. پیامبر(صلى الله علیه وآله) شبانه به سوى غار ثور حرکت کرد و سفارش نمود على(علیه السلام) در بستر او بخوابد (تا کسانى که از درز در مراقب بستر پیامبر(صلى الله علیه وآله) بودند خیال کنند او در بستر است و تا صبح مهلت دهند و او از منطقه خطر دور شود). هنگامى که صبح شد، به خانه ریختند و جستجو کردند على(علیه السلام) را در بستر پیامبر(صلى الله علیه وآله) دیدند و به این ترتیب خداوند نقشه هاى آنان را نقش بر آب کرد. صدا زدند: پس محمد(صلى الله علیه وآله) کجاست؟ فرمود: نمى دانم. آنها به دنبال ردّ پاى پیامبر(صلى الله علیه وآله) حرکت کردند تا به کوه رسیدند و به نزدیکى غار اما (با تعجب دیدند تار عنکبوتى در جلو غار نمایان است و درب غار را پوشانده، به یکدیگر گفتند: اگر او در این غار بود اثرى از این تارهاى عنکبوت بر در غار وجود نداشت، و به این ترتیب باز گشتند). پیامبر(صلى الله علیه وآله) سه روز در غار ماند (و هنگامى که دشمنان همه بیابان هاى مکّه را جستجو کردند، خسته و مأیوس باز گشتند، او به سوى مدینه حرکت کرد). 🌼🌼🌼 تفسیر: سر آغاز هجرت بعضى معتقدند این آیه و پنج آیه بعد از آن، در مکّه نازل شده است، زیرا به جریان هجرت پیامبر (صلى الله علیه وآله) اشاره مى کند. ولى طرز بیان آیه گواهى مى دهد بعد از هجرت نازل گردیده است چون به شکل بازگوئى حادثه گذشته است. بنابراین، آیه اگر چه اشاره به جریان هجرت دارد، ولى مسلماً در مدینه نازل شده و بازگو کننده یک خاطره بزرگ و نعمت عظیم پروردگار بر پیامبر و مسلمانان است، نخست مى گوید: به خاطر بیاور زمانى را که مشرکان مکّه نقشه مى کشیدند که تو را یا به زندان بیفکنند و یا به قتل رسانند و یا تبعید کنند (وَ إ

ِذْ یَمْکُرُ بِکَ الَّذینَ کَفَرُوا لِیُثْبِتُوکَ أَوْ یَقْتُلُوکَ أَوْ یُخْرِجُوکَ). کلمه مکر ـ همان گونه که قبلاً نیز گفته ایم ـ در لغت عرب به معنى تدبیر، چاره اندیشى و طرح نقشه است، نه معنى معروفى که در فارسى امروز دارد، همان طور که حیله نیز در لغت به معنى چاره اندیشى است. ولى در فارسى امروز به معنى نقشه هاى مخفیانه زیانبخش به کار مى رود. آنگاه اضافه مى کند: آنها نقشه مى کشند، چاره مى اندیشند، و خداوند هم چاره جوئى و تدبیر مى کند و او بهترین چاره جویان و مدبران است (وَ یَمْکُرُونَ وَ یَمْکُرُ اللّهُ وَ اللّهُ خَیْرُ الْماکِرینَ). 🌼🌼🌼 اگر در حادثه هجرت پیامبر(صلى الله علیه وآله) درست بیندیشیم به این نکته برخورد مى کنیم که آنها حداکثر نیروى فکرى و جسمانى خویش را براى نابود کردن پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) به کار بردند، و حتى پس از آن که پیامبر از چنگال آنها بیرون رفت یکصد شتر ـ که در آن روز سرمایه عظیمى بود ـ براى یافتن پیامبر جایزه تعیین کردند و افرادى بسیار به خاطر تعصب مذهبى و یا به دست آوردن این جایزه بزرگ کوه ها و بیابان هاى اطراف مکّه را زیر پا گذاردند، و حتى تا دم در غار آمدند. ولى خداوند با یک وسیله بسیار ساده و کوچک ـ چند تار عنکبوت ـ همه این طرح ها را نقش بر آب کرد، و با توجه به این که هجرت سر آغاز مرحله نوینى از تاریخ اسلام بلکه تاریخ بشریت بود، نتیجه مى گیریم که خداوند به وسیله چند تار عنکبوت مسیر تاریخ بشریت را تغییر داد! این نکته نیز قابل توجه است که توسل به این سه موضوع: زندان، تبعید و کشتن، منحصر به مشرکان مکّه در برابر پیامبر نبود، بلکه همیشه جباران براى کوتاه کردن زبان مصلحان و از میان بردن نفوذ آنها در میان توده هاى رنجدیده اجتماع، به یکى از این سه موضوع توسل مى جستند. ولى همان گونه که اقدام مشرکان مکّه در مورد پیامبر نتیجه معکوس داد و مقدمه تحرک و جنبش تازه اى در اسلام شد، این گونه سخت گیرى ها در موارد دیگر نیز معمولاً نتیجه معکوس بخشیده است. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۳۰، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَ إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُوا قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاءُ لَقُلْنَا مِثْلَ هَٰذَا ۙ إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ» و هنگامى که آیات ما بر آنها خوانده مى شود، مى گویند: «شنیدیم. (چیز مهمّى نیست.) اگر بخواهیم مثل آن را مى گوییم. اینها همان افسانه هاى پیشینیان است!» (سوره مبارکه انفال/ آیه ۳۱) @ayehsobh

آیه ۳۱ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ بیهوده گویان در آیه گذشته نمونه اى از منطق عملى مشرکان خرافى مکّه بیان شد، در آیات مورد بحث نمونه اى از منطق فکرى آنها منعکس شده است تا روشن شود آنها نه داراى سلامت فکر بودند و نه درستى عمل، بلکه همه برنامه هایشان بى اساس و ابلهانه بود! در آیه نخست مى گوید: هنگامى که آیات ما بر آنها خوانده شود مى گویند آن را شنیدیم (اما چیز مهمى نیست) اگر بخواهیم مثل آن را مى گوئیم! (وَ إِذا تُتْلى عَلَیْهِمْ آیاتُنا قالُوا قَدْ سَمِعْنا لَوْ نَشاءُ لَقُلْنا مِثْلَ هذا). اینها که محتواى مهمى ندارد، همان افسانه هاى پیشینیان است! (إِنْ هذا إِلاّ أَساطیرُ الأَوَّلینَ). 🌼🌼🌼 این سخن را در حالى مى گفتند که بارها به فکر مبارزه با قرآن افتاده، و از آن عاجز گشته بودند. آنها به خوبى مى دانستند توانائى معارضه با قرآن را ندارند، ولى از روى تعصب و کینه توزى و یا براى اغفال مردم مى گفتند: این آیات مهم نیست ما هم مثل آن را مى توانیم بیاوریم اما هیچ گاه نیاوردند. این یکى از منطق هاى نادرستشان بود که با ادعاهاى تو خالى و بى اساس ـ مانند همه جباران تاریخ ـ سعى داشتند کاخ قدرتشان را چند روزى بر پا دارند. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۳۱، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

🔴 اخیرا در گروه ها و کانال های مختلف، تصاویری منتشر و دست به دست می‌شود که عموما توسط افراد و کانالهای #مذهبی است و بازهم ناخواسته و نادانسته وارد بازی دشمن شدند. چرا مذهبی های ما همیشه دنبال عکس العمل هستند و از #عمل_به_هنگام غافل هستند؟ دوستان فعال رسانه و #فضای_مجازی برای #غدیر و #مباهله چه برنامه‌ای دارند که پیشاپیش عزای ماسک محرم را گرفته اند؟! اگر خود این افراد و گروه‌ها و کانال های مذهبی انقدر در رواج و انتشار تصاویر این به اصطلاح ماسک های پیشگیری از #کرونا کوشش نکنند؛ بیشتر به دشمن ضربه می‌زنند یا اینکه هر گروه و کانال و پیام شخصی حاوی این تصاویر و متن زیر آن باشد؟! #وقت_آن_است_که_بیدار_شویم (تصویر، به عمد مات است) ✍ زهراسادات امیری #مؤسسه_رهروان_راه_قرآن_مبارکه @rahrovanraheqoran

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَ إِذْ قَالُوا اللَّهُمَّ إِن كَانَ هَٰذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ» و (به خاطر بیاور) زمانى را که گفتند: «خداوندا! اگر این حقیقتى از سوى توست، بارانى از سنگ از آسمان بر ما فرو ریز، یا عذاب دردناکى براى ما بفرست!» (سوره مبارکه انفال/ آیه ۳۲) @ayehsobh

آیه ۳۲ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ در آیه بعد منطق عجیب دیگرى را بازگو مى کند و مى گوید: (به خاطر بیاور) هنگامى را که (دست به دعا بر مى داشتند و) مى گفتند: خداوندا، اگر این (آئین و این قرآن) حق است و از ناحیه تو است بارانى از سنگ از آسمان بر سر ما فرود آور! (وَ إِذْ قالُوا اللّهُمَّ إِنْ کانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ فَأَمْطِرْ عَلَیْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ). یا به عذاب دردناک (دیگرى) ما را گرفتار کن (أَوِ ائْتِنا بِعَذاب أَلیم). این سخن را به خاطر آن مى گفتند که بر اثر شدت تعصب و لجاجت، چنان مى پنداشتند که آئین اسلام صددرصد بى اساس است و گرنه کسى که احتمال حقانیت آن را مى دهد چنین نفرینى به خود نمى کند. 🌼🌼🌼 این احتمال نیز وجود دارد که سرکردگان مشرکان براى اغفال مردم، گاهى چنین سخنى را مى گفتند تا به افراد ساده لوح نشان دهند آئین محمّد(صلى الله علیه وآله) به کلى باطل است، در حالى که در دلشان چنین نبود. گویا مشرکان با این سخن مى خواستند این مطلب را وانمود کنند که تو درباره انبیاى پیشین مى گوئى خداوند دشمنانشان را گاهى به وسیله بارانى از سنگ مجازات کرد (همانند قوم لوط) اگر راست مى گوئى تو نیز چنین کن! در مجمع البیان از امام صادق(علیه السلام) چنین نقل شده: پس از آن که پیامبر(صلى الله علیه وآله)على(علیه السلام) را در غدیر خم به خلافت منصوب کرد، فرمود: مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ این مسأله در همه جا منتشر شد. نعمان بن حارث فهرى (که از منافقان بود) خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمده، گفت: به ما گفتى: شهادت به توحید و نفى بت ها، و گواهى به رسالت تو بدهیم، و دستور به جهاد و حج و روزه و نماز و زکات دادى، همه را پذیرفتیم، ولى به این قناعت نکردى و این پسر (منظورش على بن ابى طالب(علیه السلام) است!) را خلیفه کردى و گفتى: مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ آیا این سخن از تو است یا دستورى از طرف خداست؟ پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: به خدائى که جز او معبودى نیست از ناحیه خداست. نعمان برگشت در حالى که مى گفت: اللّهُمَّ إِنْ کانَ هذا هُوَ الْحَقُّ مِنْ عِنْدِکَ فَأَمْطِرْ عَلَیْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ: خداوندا! اگر این سخن از ناحیه توست بارانى از سنگ از آسمان بر ما بفرست . چیزى نگذشت که سنگى بر او سقوط کرد و کشته شد. این حدیث، منافات با آن ندارد که آیه پیش از داستان غدیر نازل شده باشد؛ زیرا شأن نزول آیه جریان نعمان نبوده، بلکه نعمان در نفرین خود از آیه اى که قبلاً نازل شده بود، اقتباس کرد. و این نظیر آن است که ما در دعاى خود از قرآن اقتباس مى کنیم و مى گوئیم: رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الآْخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النّارِ: پروردگارا! به ما در دنیا نیکى عطا کن و در آخرت نیز نیکى مرحمت فرما. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۳۲، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh