رفتن به کربلای امام حسین یک سری تبعاتم داره! یکیش اینکه چون قلب جایگاهشو برای اون مدتی که در کربلا حضور داری پیدا میکنه، ممکنه از بعدش دیگه قرار نداشته باشی:)

بچه ها تو حرم امام حسین یه کنجِ دنج پیدا کردم به امام حسین گفتم از این ب بعد هر وقت برات یه کنج از حرم خوندم، منظورم همین جاست.

بچه عا این اهنگه هستااا که بچه ها برا امام رضا میخونن میگن چه حرم نازی داری، چه حیاط خوشگلی آقا واسه بازی داری! شیعه ها وااقعا من با این قسمتش زندگی کردم. باید میبودین و سر سره بازی هامو رو سنگ های حرم میدیدین که چقد براشون ذوق میکردم

انقد ذوق میکردم که مامان دوستم این آخرا خودمم سُر نمیخوردم بهم میگفت وسیله هاتو بده من بگیرم (کفشم شاملش میشد) تو بدو سر بخور:″)

بیچاره اون که حرم رو ندیده... بیچاره تر اون که دید کربلاتو:″)

هیچی دیگه! همین.

یکی از ممبر های بزرگوار کانال فرمودن مریض دارن اگه میشه محبت کنید براشون حمد شفایی بخونید. دمتون گرم🤍

اِلهى عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفآءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطآءُ بلا و مصائب ما بزرگ شده و بیچارگی ما بسی روشن و پرده از روی کار برداشته شد

شما دعا کنید ادم از هیچ چیز الا خدا نه اثر بگیرد نه واکنشی داشته باشد. حلاوت دارد! فکرش را بکن... عَظُمَ اَلْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِمْ :))))

حسی که من از کربلا گرفتم، قابل وصف نبود میگم قابل وصف نبود چون به هرکس که بهم گفته بود از حسم بگم یه جواب داده بودم! اصلا احساساتم اجتماع نقیضین بود! ضمن اینکه یک خوشحالیِ عمیقِ وصف ناپذیری داشتم، یک غمِ عجیب غریب و سنگینی هم داشتم که واقعا قابل توصیف نیست! یک آرامشِ عمیییق و از ته دل داشتم ولی در عین حال یه اضطراب، یه جور دلشوره یا بیتابیِ خاص هم داشتم که ایضا از وصف کردن این ها هم عاجزم. ولی در نهایت،هرچی که بودن برام قشنگ و مقدس بودن... دلپذیر و سبک بودن... خلاصه که هرچی بود قشنگ بود.شبیه خواب بود.مثل رویا بود:)))

انعکاس نورِ چراغ های گنبد امام حسین و حضرت عباس، آسمونو قرمز کرده بود... آسمونِ غمگینِ کربلا به رنگ خون درومده بود. بارون که می‌بارید حس میکردم قراره از آسمون خون بباره. انگار واقعا آسمونی که شاهد واقعه ی عاشورا بوده دلش بخواد خون بباره و نشه...

فرمایش می‌کرد؛ «ما رایت ذِلا مثل أِشتغال قَلبي بفارغِ القلب مِنّی» هیچ ذلتی را از این بالاتر ندیدم که دلم به کسی مشغول باشد، که دلش از من فارغ است.

ضرب شمشیر و دگرگونی ایمان عجم؟! غمزه چشم علی بود مسلمانم کرد:)))

مولاعلی -علیه السلام- با مردم به گونه‌اى بياميزيد كه اگر بميريد، بر شما گریه کنند. و اگر بمانيد، به دیدارتان مشتاق باشند:)

خدا رو شکر یه سری محب مولا دور هم جمع شدیم.

شیعه ها

هرکجای تاریخ رو ببینید، انسان‌های آزاده، باور دینی داشتند! آدم‌های مهم تاریخ هم، دل‌داده‌ی اهل بیت بودند. من نه آزاده‌م، نه مهم! راستش این روزها هم خیلی از اصل خودم دور شدم، زیادی غلط رفتم، ولی لازم داشتم تجربه‌ی بی‌راهه رو! برای این‌که امروز به این نتیجه برسم که هیچ خیری نیست، مگر در سالم زیستن، با خدا بودن و دوری از انسان‌های ناسالم. پس سعی می‌کنم راه آدمای آزاده و مهم رو برم.

به جا مانده از قشنگ ترین اتفاق زندگیم. تنها شب جمعه ای که پرحسرت نبود:″)

بی قرار،در گوشِ خـاک نجوا میکرد دلتنگِ پدرِخاکم....

آرامش در کلام توست... ما کجا در پیِ آنیم؟!!