درد‌ ِعلی علیه السلام: درد علی دو گونه است : یک درد. دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می‌کند. و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه‌شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده... و به ناله در آورده است. ما تنها بر دردی می‌گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرق‌اش احساس می‌کند. اما، این درد علی نیست. دردی که چنان روح بزرگی را به ناله در آورده است،تنهائی است. که ما آن‌را نمی‌شناسیم!! باید این درد را بشناسیم... نه آن درد را... که علی درد شمشیر را احساس نمی‌کند. و...ما... درد علی را احساس نمی‌کنیم..." #کتاب:هبوط @kalame_alii

https://eitaa.com/ba_ali_bash/96 ناله‌های گریه‌آلود آن روح دردمند و تنها را می‌شنوم، ناله‌های گریه‌آلود آن امام راستین و بزرگم را ـ که همچون این شیعه گمنام و غریبش ـ در کنار آن مدینه پلید و در قلب آن کویر بی‌فریاد ـ سر در حلقوم چاه می‌برد و می‌گریست. چه فاجعه‌ای است در آن لحظه که یک مرد می‌گرید!... چه فاجعه‌ای!.. #کتاب : هبوط (علی شریعتی) @kalame_alii

عاقبت، به جبر این جمله یقه‌ی قلم ما را گرفت و امر به نوشتن کرد؛ عبارت، عبارتی عجیب است، وزن دارد؛ «علی بیشتر از آنکه به من [اطرافیانش] توجه کند، مراقب نفس خودش بود و تو [معاویه] بیش از آن‌که در فکر نفس خودت باشی به من [اطرافیانت] توجه می‌کنی». مُراد حکایت و توالی تاریخ نیست که کسی که از علی به‌خاطر درهم رویگردان شده و به معاویه پناه آورده در محضرش چنین می‌گوید، مُراد خودِ علی‌ست! و نفسش! بله! شاید این همان جمله‌ایست که قرار است زندگی ما در او پیچ و تاب بخورد، تا مرگ را ملاقات کند. هر لحظه زندگی ما آبستن از این جمله است «مراقب نفست باش، بیشتر از دیگران» این جمله اصلا دالان زندگی ماست که انتهایش مرگ به انتظار ما نشسته قبل از اینکه رُخ در نقاب خاک بکشیم باید تکلیف خود و زندگی خود را با این جمله و نفس خود مشخص کنیم! «بیشتر مراقب نفس خودت باش تا اطرافیانت» درود بر علی و پسرانش یگانه موحدان عالم بشریت، درود بر علی، درود بر ارواح جفا دیده... #کتاب: الغارات #رواق @kalame_alii