«بعضیا این جوونا رو یه‌طوری نگاشون می‌کردن که انگار غریـبه می‌بینن. شایدم حق داشتن؛ آخه این جوونا، مدت‌ها دور ازین شهر با غول جنگیده بودن. جنگیدن با غول آدابی داشت که اونا بهش خو کرده بودن. دست‌و‌پنجه‌نرم‌کردن با غول، زلالشون کرده بود. شده بودن عینهو اصحاب کهف.» (تک‌گویی پرویز پرستویی در نقش «حاج‌کاظم»؛ فیلم سینمایی «آژانس شیشه‌ای») 🔹انسان انقلاب اسلامی - «بسیجی» - چگونه در شهر حضور دارد؟ بودن او در شهر، تفاوتی اساسی با بودن در «صحنه‌»های دیگر دارد. در شهر برخلاف میدان جنگ، نظمی ازپیش‌تعیین‌شده و گسترده وجود دارد؛ نظمی که بسیجی را به‌سمت قواعد و نُرم‌های «زندگی نرمال» سوق می‌دهد و امکانات و انتخاب‌هایی متناسب با همین زندگی، پیش رویَش می‌گذارد. این نظم و این زندگی اما با هویت بسیجی سازگار نیست؛ چراکه او «انسانی دیگر» است و بر بنیان‌هایی متفاوت سرشته شده: «بسیجی، این آرمانگرای عامی، چون واجد فضایل کهن ایرانی است، واقعیتی بدون گسست تمدنی است؛ یعنی مدرنیته در شکل‌گیری هویت او نقش فاعلی نداشته است.» («پدیدارشناسی بسیجی شهید»؛ سیدجواد طاهایی، صفحۀ ۱۴۸) بنابراین خطری همواره «هویت بسیجی» را تهدید می‌کند: اینکه در قواعد «زندگی نرمال» حل شود و آرمان‌هایش به فراموشی سپرده شوند. این وضعیت، بسیجی را همواره در ستیزی دائمی با این نظم قرار داده تا بتواند برای آرمان‌هایش جهاد کند. وضعیت بسیجی در شهر، شبیه نقاشی «بسیجی» از کاظم چلیپاست که در آن، جریان زندگی روزمره می‌گذرد و همه به آن تن می‌دهند و عادت می‌کنند. تنها در میانۀ قاب، این بسیجی است که پشت به این جریان کرده و در پسِ برج‌های بلند شهر، افقی دیگر را جست‌وجو می‌کند. 🔹در این فرسته، به مناسبت اولین سالگرد شهادت روح‌اللّه عجمیان، هشت فیلم از سینمایی ایران را انتخاب کرده‌ایم تا در آن‌ها وضعیت‌های مختلف بودنِ «بسیجی» و کنش‌گری‌اش در شهر را مرور کنیم. روح‌اللّه عجمیان در دوازدهم آبان ۱۴۰۱ در بلوای «زن، زندگی،‌ آزادی» به شهادت رسید. نحوۀ دل‌خراش و دردناک شهادتش هیچ‌گاه از خاطر مردم ایران فراموش نمی‌شود.

ستارهٔ موسیقیِ ضداستکباری ایران ۹ قطعهٔ ضدآمریکایی از حامد زمانی 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

🔹در بیست‌و‌سوم آبان ۱۳۹۲، باراک اوباما همۀ گزینه‌های روی میز آمریکا را برای برخورد با برنامۀ هسته‌ای ایران ، پابرجا دانست. پس‌از حدود دو ماه، از جدیدترین اثر جوانی بیست‌وهفت‌ساله رونمایی شد که در آن، هفت گزینۀ روی میز ایرانیان را نیز پابرجا دانسته بود. راه‌پیمایان مراسم سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی نیز در همان سال با درج ‌جمله‌هایی در کنار قاب عکس شهیدان یا پلاکاردها بر تثبیت همان گزینه‌ها تأکید کردند. آن خوانندۀ جوان، کسی نبود جز «حامد زمانی» که طی سال‌های آغازین دهۀ 1390، به نغمه‌آرایی و خوانش تک‌قطعه‌هایی با مضمون ایستادگی در برابر دشمنان ایران، با رویکردی ضد سیاست‌های آمریکا پرداخت. این آثار، علاوه‌بر شیوۀ پرداختن به مضمون ضدآمریکایی، در راه‌یابی به ادبیات عمومی و موردکاربرد مردم در جامعه و رسانه‌ها نیز از جایگاهی کم‌سابقه برخوردارند. 🔹سازآرایی در سبک‌ پاپ، ترانه‌سرایی ازسوی شاعرانی توانمند (مانند محمدمهدی سیّار، قاسم صرّافان و میلاد عرفان‌پور) و فهم تمدنی از صحنه و تولید اثر به موقع برای موقعیت‌های تاریخی، استقبال مخاطبان از این تک‌آهنگ‌ها را در پی داشته‌ است؛ به‌گونه‌ای که برخی از آن‌ها («مرگ بر آمریکا» و «عمار داره این خاک») به مشهورترین آثار حامد زمانی تبدیل و در قالب نماهنگ نیز‌ ارائه شده‌اند. همچنین ساخت و انتشارشان به‌صورت پی‌در‌پی و هم‌زمان با رویدادهای جاری مرتبط با تنش‌ آمریکا و ایران (مانند مذاکرات هسته‌ای دولت یازدهم با کشورهای گروه «1+5») انجام می‌پذیرفت. بااین‌حال، این قطعات با گذشت زمان، همچنان به‌خاطر تداوم و حتی دوچندان‌شدن زیاده‌خواهی‌های آمریکا نسبت به حقوق مسلّم ایران، زنده و شنیدنی‌اند. 🔹این درحالی‌ست که قطعه‌های موسیقایی ضدآمریکایی در سال‌های آغازین انقلاب اسلامی عمدتاً مطابق سبک‌های کلاسیک جهانی یا بومی ایرانی، سازبندی می‌شدند. ترانه‌هایشان نیز اشاره‌ای کلی و غیرمصداقی به سلطه‌جویی‌های‌ آمریکا و کشورهای غربی (بیشتر براساس رخدادهای آن دوران) می‌کردند. به همین خاطر، تک‌قطعه‌های حامد زمانی، بروز تحولی در تنظیم و کلام‌پردازی موسیقی ضدسلطه را نشان می‌دهند. 🔹 در این فرسته به مناسبت روز ملی مبارزه با استکبار جهانی، نُه تک‌آهنگ برگزیده ضدآمریکایی از حامد زمانی معرفی و یادآوری شده‌اند.

مقاومت ریشه‌دار در آثار رائد القطنانی ۱۰ نگاره از نقاش فلسطینی 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

‌ 🔹«مقاومت نمادهای زیادی دارد: اگر سنگ‌هایی را که شهرها از آن‌ها ساخته شده‌اند ترسیم کنیم، از استواری آن شهرها صحبت می‌کنیم و اگر خود شهرها را نقاشی کنیم، از استواری مردم آن‌ها و مقاومتشان در زمین سخن می‌گوییم و اگر زیتون می‌کشیم، صحبت از مردمان سرزمینی است که همانند زیتون به سرزمین خود چسبیده‌اند و از آن جدا نمی‌شوند. از این رو، نمادها در مورد مقاومت زیاد است و مختص مقاومت مسلحانه هم نیست؛ گرچه آن‌ها مهم‌ترند. نمادهایی مانند کبوتر، گنبد، کوه، دره، پرتقال، آویشن و ... نیز همگی نمادهای مادر ما فلسطینند.» این جملات بخشی از سخنان یک نقاش فلسطینی است. «رائِد یوسف قَطَنانی» نقاش فلسطینی است که در سال ۱۹۷۳ م. در اردوگاه پناهندگان فلسطینی در سوریه به دنیا آمد. خانوادۀ دوازده‌نفرۀ او جزو فلسطینی‌هایی بودند که در سال ۱۹۴۸ م. از خانه‌های خود توسط صهیونیست‌ها آواره شدند. پدر او از مبارزان جنبش آزادی‌بخش فلسطین بود. قطنانی از پنج سالگی نقاشی‌کشیدن را شروع کرد. داستان علاقه‌مند‌شدنش به نقاشی و سرزمین فلسطین را این‌گونه توصیف می‌کند: «ما هم‌وغم فلسطینی را در زندگی روزمره‌مان به دوش می‌کشیم. زمانی که من کودک بودم، بر روی دیوار خانه ما تابلویی از سلیمان منصور، هنرمند بزرگ فلسطینی بود به نام «شتر دشواری» که یکی از معروف‌ترین نقاشی‌های جهان و نه فقط فلسطین است. من از طریق آن نقاشی، با سرزمین فلسطینیِ خود آشنا شدم.» 🔹در آثار رائد القطنانی، محوری‌ترین نقش‌مایه‌ای که تکرار می‌شود «درخت زیتون» است؛ درختی که در عمدۀ آثارش شبیه هم نقاشی شده و چشم مخاطب در مرور آثار با آن مأنوس می‌شود؛ حتی در آن‌جایی که محوریت با درخت زیتون نیست. این درخت، به‌صورت مقاوم، تنومند و ریشه‌دار نقاشی شده است. گاهی دستی تبدیل به این درخت تنومد شده یا مشتی که گره‌ خورده یا مبارزی فلسطینی که پاهایش در زمین ریشه دوانده است. همگی نمادی از اصالت و ریشه‌دار بودن مقاومت و عمیق‌بودن هویت تاریخی و دینی مردم فلسطین هستند. 🔹رائد القطنانی، فلسطین را معمولاً با انسانی سال‌خورده و سردوگرم‌چشیدۀ روزگار معرفی می‌کند و گویی همین انسان، خودِ فلسطین است که با گذشت سال‌ها روزبه‌روز بر صلابت و ایستادگی‌اش اضافه می‌شود؛ ‌پیرمرد یا پیرزنی صاحبِ‌ هویت که ریشه در خاک فلسطین دارد. 🔹او عمدۀ نقاشی‌هایش را به‌ضمیمۀ یک شعر منتشر می‌کند. وی دررابطه‌با پیوند نقاشی‌هایش و شعر، در مصاحبه‌ای با شبکه‌ای عربی می‌گوید: «بین نقاشی‌های من و بسیاری از شعرها رابطه نزدیکی وجود دارد. شعرهای زیادی به‌خاطر نقاشی‌های من سروده شده‌اند؛ همان‌طور که نقاشی‌هایی توسط من به‌خاطر شعر کشیده شده‌اند.»