‌ 🔹برای نخستین بار، همدیگر را به‌صورت تصادفی در یکی از ساختمان‌های جامِ‌جم دیده بودند؛ یک سال بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران. آن زمان، هردو به تولید مستند، یکی از سیل خوزستان و دیگری از تسخیر سفارت آمریکا در ایران مشغول بودند. هنوز آشنایی به اندازه کافی نبود و انگار باید چهار سال سپری می‌شد تا به واسطۀ ساخت مستند «وَالْعَصرِ»، سیّدمرتضی آوینی و نادر طالب‌زاده، یکدیگر را بشناسند و دوستیِ جاودانه‌شان را آغاز کنند؛ گرچه حاج نادر، سید مرتضی را مدّت‌ها پیش، از همان نخستین کارهایش و به‌ویژه «روایت فتح» شناخته بود. یک بار هم اقبال، در این فاصله به او روی آورده بود: پیشنهاد همراهی با سیّد، در آخرین روزهای سال ۱۳۶۲؛ امّا حسرت می‌خورْد که نتوانسته بود به‌خاطر فعّالیت‌هایش در واحد تولید فیلم پشتیبانی جنگ، همکاری را زودتر آغاز کند. 🔹پس از پایان جنگ هشت‌ساله، دوران حسرت به پایان رسید و در ساخت مجموعه‌ مستندهای هفت‌قسمتی «ساعت ۲۵» و ده‌قسمتی «خنجر و شقایق»، یکدیگر را یاری کردند. حاج‌نادر، کارگردانی را به‌عهده می‌گرفت و آقامرتضی، طرح و پیشنهاد ارائه می‌داد یا با نگارش گفتار، روایتگر متن مستند می‌شد. این همراهی را حتی می‌توان در پِلان‌به‌پلانِ‌ گفتگوی آنان با زنده‌یادمصطفی عَقّاد (۱۳۷۱)، کارگردان فیلم «رسالت (محمّد رسول‌الله)» هم به‌روشنی مشاهده کرد. بعد از آن، قیدِ زمانی گفتگو و دیدارهایشان، دیگر نه مقطعی، بلکه مداوم شده بود: تمامِ روزهای حضور در حوزۀ هنری سازمان تبلیغات اسلامی. 🔹نقطه‌های اشتراک، قلب‌ها را به هم نزدیک، ارادت به یکدیگر را بیشتر و آشنایی را به دوستی تبدیل می‌کند. طالب‌زاده، به‌قولِ خودش «هرآنچه در کارهایش گفته و انجام داده بود، از آوینی آموخته بود». آوینی هم «چشمان دریایی‌اش» را نگریسته بود که «چگونگیِ سرزدن خورشید از مغرب را می‌بیند». البته آقامرتضی را بیشتر می‌توان در ساحت تولید ادبیات و اندیشه برای هنر انقلاب دید و حاج‌نادر را در حال تربیت کادر متعهّد، برگزاری رویدادهای جهانی و تهیۀ برنامه‌های تلویزیونی. 🔹از شهادت در ناحیۀ فکۀ خوزستان تا وفات در بیمارستان خاتم‌الأنبیای تهران، بیست‌و‌نُه سال طول کشید تا سرانجام در قطعۀ ۲۹ بزرگ‌ترین گلزار شهدای جهان، دوستان قدیمیْ هم‌جوارِ یکدیگر شدند. حال، به‌مناسبتِ اوّلین سالگرد درگذشت تلخ «سرباز انقلاب اسلامی ایران»، شباهت‌های برگزیدۀ میان این دو دوست را در این فرسته (پست) آورده‌ایم. شما چه همانندی‌های دیگری از زنده‌یاد نادر طالب‌زاده و شهید سیّدمرتضی آوینی سراغ دارید؟

‌ 🔹 هنرگردانی نادر نکاتی درباره زیست حرفه‌ای مرحوم نادر طالب‌زاده #سینما 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

‌ 🔹هنرگردان، هنربان، سرپرست هنری، نمایشگاه‌گردان و هر کلمه دیگری که به جای «Curator» به کار ببریم،‌ به یک امر اشاره دارد:«مبلّغ هنرمند بودن». به هنرگردان می‌شود گفت «فراهنرمند». به طور کلی از جمله کارهای او نشان دادن نادیده‌گرفته‌شده‌ها، صدابخشیدن به بی‌صدایان جهان هنر و ضریب دادن به کار همین نهال‌های وابسته حمایت است؛ آثاری را برایمان نمایش می‌دهد که در جریان اصلی (مین استریم)‌ به آن‌ها توجه نمی‌شود. او فارغ از باندبازی و جزیره ساختن، آدم‌های آن عرصه را معرفی می‌کند. «نادر طالب‌زاده» یکی از این دسته هنرگردان‌هاست. 🔹او کسی بود که در هر عرصه‌ای قدم گذاشت، راهی را باز کرد. آثار مستندش مثل مستند درباره جانبازان شیمیایی را که ساخت، افرادی مانند حسین دهباشی، مهدی نیرومنش و دیگران رفتند در این موضوع کار کردند و متوجه اهمیتش شدند. یعنی هر کدام از کارهایش به غیر از فیلم سینمایی‌اش، برای انقلاب خط‌دهنده بوده است. 🔹معمولاً افراد بین پنجاه تا هفتاد سالگی‌شان، در گوشه‌ای مشغول زندگی شخصی خود می‌شوند؛ اما طالب‌زاده در این بیست سال پایانی زندگی‌اش، بیش از پیش، فعال بود. از برنامه «راز» در شبکه چهار و «عصر» در شبکه افق تا «مثبت مکث» در شبکه سه و «۵۷ » در شبکه پنج، از عمار تا افق نو، از حوزه هنری و سوره تا سازمان اوج، همه و همه نقاط عطف فعالیت‌های طالب‌زاده در این بیست سال پایانی بود. گویا یک تیم پنجاه نفره فعال و جوان، تمامِ این کارها را انجام می‌داد نه یک فرد، نه یک شخص، نه یک نفر، اما چه باک اگر آن یک نفر «نادر طالب زاده» باشد. 🔹با این فرسته‌ که به برخی از وجوه مختلف زندگی حرفه‌ای طالب‌زاده پرداخته‌ایم، به نوعی به جستجوی مفهوم «هنرگردان» نیز رفته‌ایم تا با بررسی یکی از این دسته افراد، بتوانیم جزئیات این کاراکتر را بفهمیم. شما هم اگر وجهی دیگر از وجوه مختلف شخصیت این هنرگردان سراغ دارید، بگویید.

‌ 🔹 نقطه‌عطف موسیقی انقلاب بررسی قطعه «شهید مطهّر» با آهنگسازی احمدعلی راغب #موسیقی 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35