‌ 🔹 غزلی در سوگ آقاسی سروده علیرضا قزوه #شعر 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

به مناسبت نزدیک شدن به سالروز از دست دادنِ شاعر مردم؛ محمدرضا آقاسی 🔹محمدرضای آقاسی را با قلندری، پریشانی و شیدایی و آن اجراهای با آب‌و‌تابش در یاد داریم؛ از اجرای معروفش برای امام زمان (کی و کجا وعده دیدار ما؟) تا مثنوی معروف «شیعه‌نامه»‌اش که یکی از مهم‌ترین مثنوی‌های انتقادی و عرفانی تاریخ ادبیات انقلاب است. او به تعبیر علیرضا قزوه «آشتی‌دهنده مردم با شعر» بود یا به قول علی داوودی «توانست شعر خود را در کنار سی‌دی فیلم‌های هندی قرار دهد.» 🔹او یک شاعر آیینیِ‌ فضیلت‌گوی صِرف نبود، بلکه مدح و منقبت اهل بیت را به مسائل روز گره می‌زد. می‌توان شعر او را شعر یک شیعه معاصر دانست. او فریاد مردم بود همانجا که می‌گفت: «جان مولا حرف حق را گوش کن، شمع بیت‌المال را خاموش کن.» 🔹یوسفعلی میرشکّاک که به نوعی استاد آقاسی به حساب می‌‌آمد و بعدها رفیق صمیمی‌اش شد، درباره او می‌گوید: «تا دلي آتش نگيرد، حرف جانسوزی نگوید. در حس و حال اين بشر تصنعی نبود. تکلّف در آن نبود و در می‌گرفت در اين مردم.» 🔹این شاعر بزرگ مردمی را در سو م خرداد 1384 از دست دادیم. در کنار اقبال و لطف عموم مردم به او، غربتش نیز کم نبود و متحمّل کم‌لطفی و بی‌مهری‌های برخی مسئولین فرهنگی وقت، دوستانش و اهالی هنر بود. اگر از جزئیات داستان این بی‌مهری‌ها هم خبر نداشته باشیم، غزل علیرضا قزوه (با شیوه نوشتاری غیر‌معمولی برای غزل)، بخشی از حال و هوای آن روزها را برای ما تداعی می‌کند. 🔹محمدرضا آقاسی ۲۴ فروردین ۱۳۳۸ در تهران چشم به جهان گشود. پدر او معلم قرآن بود و خانواده‌اش از علاقه‌مندان به اشعار مذهبی بودند. آقاسی سرودن را از سال ۱۳۵۱ آغاز کرد و در مسیر شاعری از تجربیات اساتیدی مانند مهرداد اوستا بهره برد. وی در مناطق جنگی حضور پیدا کرد و با اشعارش باعث تهییج رزمندگان می‌شد.«شیعه‌نامه»، «بر مدار عشق» و «حق نمک» دربردارنده اشعار اوست. او در سن ۴۶ سالگی، به علت بیماری قلبی در بیمارستان مرکز قلب تهران درگذشت.

‌ 🔹آقاسی؛ شاعر مردم ۹ نقل‌قول درباره دلایل اقبال مردم به آقاسی #شعر 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

🔹متوّلدِ محلّۀ «امامزاده‌سیّدنصرالدّین» تهران، زیستن و سرودن را به شیوۀ درویشان راستین برگزیده بود؛ که تنها گیسوان موهای خود را زاهدانه بلند نمی‌کردند، بلکه در فکر و اندیشۀ پشتیبانی از بندگان خدا نیز بودند. از همان سنِّ نوجوانی، این‌گونه بود: به‌خاطر مخالفت با نحوۀ آموزش و مدیریتِ خشک و فاقدِ ذوق هنری در هنرستانِ هنرهای زیبای تهران، یادگیری در آنجا را ترک کرد. بعدها نیز در صحنۀ انقلاب و دفاع مقدّس، صراحت شاعرانۀ خود را نشان داد. وی سروده‌هایش را در هر محفل یا برنامه‌ای، گرفته از آنتن زندۀ تلویزیون تا گردهماییِ مردمان سرزمینش، با حرارت ویژۀ خود می‌خواند؛ چه لحن شعرش طنز باشد و چه آیینی. البته مضمون‌های کوبندۀ اجتماعی و ستم‌ستیزانه‌ای که در بیت‌هایش موج می‌زدند، وی را از حمله‌های تند‌ بی‌نصیب نگذاشتند؛ همان‌گونه که خود، بی‌پروا و به‌وسیلۀ کلامش، می‌جنگید. به‌همین‌خاطر، اقشار عادی مردم و نه تشنگان قدرت و ثروت (به‌ویژه پس از جنگ تحمیلی)، به شنیدن و خواندنِ سروده‌هایش علاقه داشتند و حتّی بسیاری‌از آنان را تا امروز زمزمه کرده و می‌کنند؛ چرا که به‌زبانِ خودشان بود: ساده و بی‌ریا. گرچه‌که محمّدرضای آقاسی، تنها چهل‌و‌شش بهار را در زندگانی به‌چشم دید، امّا صدای گرمش به‌جایِ نایِ او، همچنان از میان صفحه‌های مجموعۀ اشعارش، شور به‌پا می‌کند. 🔹در این فرسته به سراغ کتاب «شاعر مردم» رفته‌ایم که بخشی از راز این اقبال مردم هویدا شود. این کتاب توسط علی داوودی گردآوری شده و خاطرات و نظرات برخی از شاعران را درباره مردمی بودن این شاعر بیان کرده است.

‌ 🔹سه‌گانه سمفونیک فتح مرور سمفونی تاریخی برای خرمشهر #موسیقی #سمفونی #دفاع_مقدس 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

‌ 🔹در زمان تصرّف گذرایِ خونین‌شهر و همچنین زمان‌های پس از آزادسازی آن، هنرمندان بسیاری برای پاسداشت دلاوری‌های‌ شهیدان، یا به شادباشِ جشن پیروزی ملّت ایران بر دشمن بیگانه یا پاسداشت شهیدان و جنگ‌آورانِ مدافع و همچنین همدلی با مردمان ستم‌کشیده و آواره‌گشتۀ آن دیار، در ‌گونه‌های مختلف هنری، آثار ارزشمند و فاخر فراوانی را خلق کرده‌اند؛ به‌ویژه در حوزۀ موسیقی. 🔹با مضمونِ اشغال و فتح خرّمشهر، در سبک‌های کلاسیک، سنّتی و پاپ، آلبوم‌ها یا تک‌قطعه‌های گوناگونی به‌همّت آهنگ‌سازان، ترانه‌سرایان، خوانندگان و نوازندگان ایرانی، در طی این چهل سال پدید آمده‌اند؛ که برخی ‌از آنان در ذهن مردم جای گرفته و بارها پخش یا اجرا و یا منتشر گشته‌اند: سوئیت‌سمفونی «حماسه و اقتدار» (مجید انتظامی)، تک‌قطعه‌های «خجسته باد، این پیروزی!» (احمدعلی راغب و محمّد گلریز)، «خرّمشهر» (احمد پژمان)، «خرّمشهر» (فؤاد حجازی و سیّدعلی‌رضا عصّار)، «خرّمشهر، ای شهر شهیدان!» (هوشنگ کامکار)، «ممد! نبودی بیینی...» (غلام‌علی کویتی‌پور)، «نخل‌های بی‌سر» (محسن چاوشی) و موسیقی متن مجموعۀ تلویزیونی «خاک سرخ» (محمدرضا علیقلی)، در شمار چنین یادبودهای آهنگینی هستند. 🔹با بزرگداشت چهل‌و‌یکمین سالِ آزادسازی خرّمشهر، به معرّفیِ سه اثر برگزیدۀ مرتبط با این مناسبت، در سبک موسیقی کلاسیک غرب و با قالبِ سمفونی پرداخته‌ایم. «سمفونی» (به‌معنای هم‌آوایی)، آهنگی است که دارای چند مووِمان (بخش) می‌باشد و توسّط اُرْکِستْر (مجموعۀ) بزرگی از سازهای زِهی، بادی و کوبه‌ایِ مشخّصی، نواخته می‌شود (ارکستر سمفونیک). این نوع ساختار موسیقایی، دو گونۀ سوئیت‌ و پوئم دارد. «سوئیت‌سمفونی»، مووّمان‌های جداگانه‌ای دارد که موضوع هریک، مستقل می‌باشد؛ امّا «پوئم‌سمفونی» (منظومۀ صوتی) که می‌تواند تنها یک قطعه باشد، دربرگیرندۀ بخش‌های (مووِمان) به‌پیوسته و پیرامون یک سروده، داستان، نگاره، چشم‌انداز و هرگونه منشأ آفرینشِ الهام شاعرانه است. ویژگی‌های سمفونی‌های ایرانی، که آنان را از سمفونی‌های ساخته‌شده در غرب و دیگر نواحیِ جهان می‌کند، بهره‌گیری از نغمه‌های آشنا با گوش‌های مردمان این سرزمین و همچنین سازهای سنّتی یا بومیِ ایرانی (غیرکلاسیک)، در کنار مجموعۀ سه‌گانۀ سازهای کلاسیک می‌باشد. شما با کدام یک از این سه سمفونی یا آثار موسیقایی دیگر (با موضوع آزادسازی خرّمشهر)، خاطره دارید؟ پی‌نوشت: عکس صفحه اول توسط سعید صادقی در سوم خرداد ۱۳۶۱ ثبت شده است. فیلم‌ اجرای بارگذاری‌شده در صفحه چهارم، توسّط خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) ثبت و منتشر شده است.