توی حاجت خواستن از اهل بیت نه کاهلم نه خجالتی! ولی خب، خواهش از حسین ع کردن ، حساب و کتابش با باقی فرق دارد. آن هم حاجت یک دختر تقریباً سه ساله را خواستن...!! باور کنید، پیش می آید که آدم با همچین طفلی، این همه راه بکوبد، برود شلمچه. از مرز رد شود، خودش را برساند مشایه ی اربعین. ساعت ها ، توی گرما، توی خاکی، خرامان و امیدوار، پیاده راه طی کند که برسد به کربلا. توی کوچه پس کوچه های شهر، خودش را در به در کند تا بالاخره چشمش بیفتد به حرم. اما همینکه توی آغوش حرم افتاد، پایش سست شود، دلش بلرزد، قامتش از هم فرو بپاشد و زبان در کام قفل کند و کوه حاجت هاش را توی گلو نگه دارد و قورتشان بدهد! پیش می آید که آدم شرم کند حتی ازینکه دختر سه ساله اش را، در حرم، پیش چشم های همچون حسینی، توی بغل بگیرد! چه برسد به اینکه تمنای سلامتی این طفل را هم بخواهد! چه برسد به اینکه، حیا را هم بخورد و اسم طفل سه ساله ی کربلا راهم بیاورد و واسطه ی دعایش بکند. حسینم! ما درد های زیادی داریم که چتر انداختند روی زندگی و خوشی هامان، اما توی درگاه تو ، با حیا و شرم بزرگ شدیم. میدانیم که قدرت دعا ، چقدر در دستگاه شما زیاد است و ناامیدی راه ندارد بین ما و شما. ولی نمیشود که بهر قیمتی از قوت دعا سوءاستفاده کرد و به مراد رسید. و عجیب تر اینکه ما در کنار همه ی این لحظه های سخت و شیرین، نا امیدی از شما راهم یاد نگرفتیم! وقتی حرف تو باشد اصلا این را بلد هم نیستیم! در کشمکشیم. دست و پا می‌زنیم بین تمنا و شرم و امیدواری... و نهایتاً! ای تمام هستی شیعه! دلخوشیم به اینکه تو از هم حیای ما باخبری و هم از حاجت ما آگاهی! ما به زبان نمی آوریم، اما تو به زبان نیاورده ها را میشنوی. ما بی صدا و خاموش، گریه می‌کنیم و تو واضحتر از خودمان رگبار هامان را میبینی. ما از امید، ستون ساختیم توی تن هامان ، تا فرو نپاشیم ، و تو قوام و دوام این امید هایی. ما دچاریم و خودت خوب میدانی که چاره ی مایی! محال است که بی پاسخمان بگذاری! محال است.... #تاابدیت_شرم #پویش_نگار_آشنا #روایت_روضه @banoo_nevesht