این گوشه نشسته ایم و منتظریم که سید را بیاورند، خانه ی ابدی اش. اصلش اینجا خانه ی همه ی مان است. چه مجاور باشیم چه نه. یک گوشه ای از خاک ایران هست، که سندش، به نام همه مان هست. شیعه توی ایران، غربت و بی خانمانی نمی‌بینید. پناه دارد. برخی هامان را توی آغوشش ، آرام میکند و برخی دیگر مثل سید را، سنجاق سینه اش میکند و همیشه اینجا نگهش میدارد. @banoo_nevesht

*من‌میخوام حدیثه ببینه!* «همینجا بشینیم». اینجا؟ از نظرم خیلی با سِن، فاصله داشت. این همه راه، و با این همه مصیبت، نکوبیده بودیم بیاییم حرم تا هیچ چیز نبینیم! چهل دقیقه قبل اما نزدیکی فلکه برق بودیم. قیامت بود. سوزن‌انداز نداشت. از روز قبل، یکی دوبار گفتم با بچه نمی‌شود. گفتم نگرانش هستم. خطرناک است. اما بهم گفت: «لازم نیس خیلی وارد جمعیت بشیم، همون گوشه کنارا، تاجایی که بشه بچه را برد می‌ایستیم. من می‌خوام حدیثه ببینه...دفعه اولشه» کدام گوشه‌کنار؟ آنجا گوشه‌کناری نداشت که بشود دو دقیقه با بچه ایستاد وتماشا کرد. همانطور اینور و آنور سرک می‌کشیدیم، جایی پیدا کنیم که یک‌هو از وسط جمعیت صدای طبل و سنج و دمام بلند شد. دلهره‌آور و گوشِ فلک‌کر کن. فکر اینش را نکرده بودیم. حدیثه دفعه اولش بود از نزدیک می‌شنید و با هر ضربه طبل، تنش محکم می‌لرزید، می‌ترسید. فایده نداشت. گفت: «برگردیم» حدیثه را گذاشته بود روی دوشش و تند تند از بین جمعیت راه باز می‌کرد و من پهنای صورتم از اشک و عرق خیس شده بود و پی‌اَش می‌دویدم تا برسیم به ماشین. جا گرفتیم تویَش و حرکت کردیم. جفتمان دو به شک بودیم که برویم یک مسیر دیگر یا نه مستقیم برویم سمتِ خانه؟ نگاهم کرد. نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه» کلافه و خسته ترمز زد گوشه‌ی خیابان و گفت: «تو بگو چی کار کنیم؟...توخیابونا نمیشه...بریم حرم؟» گفتم«تو این قیامت حرم چطور بریم؟» چشمهام را چرخاندم سمتِ حرم، دیده که نمیشد. مجاور حرم چشم‌هاش قبله‌نما دارد و حرم را لای ساختمان‌هاپیدا می‌کند. گفتم :« تو حرمت، برا این بچه و مامان_باباش یه جای امن هس نه؟» دلم قرص شد.گفتم:«بریم» ماشین را توی کوچه پس کوچه‌ها انداختیم و خودمان را رساندیم سمتِ کوچه‌ی سراب.همان بغل‌ها پارک کردیم و رفتیم سمتِ خیابان نظرگاه. تا برسیم به گیت‌های حرم، ده دقیقه‌ای پیاده راه رفتیم. باورم نمی‌شد اینقدر راحت برویم توی حرم. جای قبلی‌ای که نشسته بودیم دور بود. دستش را گرفتم و گفتم بیا نزدیک‌تر برویم تا سِن را بهتر ببینیم. دور و بر پارکینگِ شماره یکِ صحن جامع یک فضای خالی پیدا کردیم. از مانیتورِ صحن، جمعیت از بالا دورِ تریلی‌ای که باهاش سید را می‌آوردند، پیچ و تاب میخورد! دلم پیششان بود. اما آرام بودم. این‌گوشه از حرم دلم قرار گرفته بود. هنوز تابوت را ندیده، وزنه را انگار برداشته بودند. خیره بودم به حدیثه. بینِ جمعیت چهار‌دست و پا می‌رفت. از دور هواش را داشتیم. می‌رفت پیشِ بچه‌ها، پیشِ آدم بزرگهایی که گریه می‌کردند. چادر و چفیه های رویِ سرشان را کنار می‌زد و خلوتشان را نگاه می‌کرد. از هر مسیری که می‌رفت و برمی‌گشت ، شکلاتی، کیکی، بیسکوییتی هم غنیمتی توی دستهاش می‌آورد. با هر روضه‌ای که توی صحن پخش می‌شد، ریتم می‌گرفت و سینه می‌زد. سید را که آوردند رفت روی شانه‌های باباش که بهتر همه چیز را ببیند. سروصداها بیشتر شد، گرفتمش توی بغلم و محکم‌ بهم چسبید. گوشه‌ی چادرم را کشیده بود روی صورتش، انگار قایم شده باشد. توی گوشش می‌گفتم: «داریم برای سید لالایی میخونیم که راحت بخوابه. تو هم میخونی مامان؟... لالایی بخون». تازه با ملودیِ آهنگِ گنجشک لالا، مهتاب لالا، لالایی یاد گرفته بود و تا حالا فقط برای ما و عروسک‌هاش خوانده‌بود. مشتش که روسریم را باهاش محکم گرفته بود، ذره ذره باز کرد. سرش را از لای چادر بیرون کشید: «لالا..لالایی..» فقط که باباش نبود. منم دلم می‌خواست که حدیثه ببیند. شاید بدرستی یادش نماند، ولی مگرمن یادم است؟ آن موقع‌هایی که مامان و آقاجون دستمان را می‌گرفتند و می‌آوردند تظاهرات و تشییع جنازه. یادمان نمانده، اما اثرش که مانده! اینکه این روزها سور و ساتِ شادی نداریم. اینکه خودمان بین آدم ها گم نمی‌کنیم. اینکه طلای عیاردار بیشتر از ناسره‌اَش به چشممان می‌درخشد. اینکه غمِ هر شهیدی وزنه می‌شود روی دلمان، بخشیش اثریست از زحمت آن روزهای پدر ومادرهامان، وقتی دستمان را می‌گرفتند و می آوردند اینجاها. همینکه باید به خاک سپردن عزیز را ببینیم تا کمی آرام شویم، مالِ این است که از وقتی خیلی کودک بودیم، از نزدیک این لحظه‌ها را دیده و حرمتش فهمیده بودیم! #روایت_جمهور @banoo_nevesht

عکسم را توی شبکه های اجتماعی نشر نمیدهم. به دلیلی که احتمالا فقط خودم آن را خوب میفهمم. اما سعی میکنم مجازی و حضوری برای آدم های اطرافم، آدم خوبی باشم. سخت است! ولی آدم بد زندگی دیگران بودن، خیلی سخت تر است. رنجی که آدم از بد بودن خودش میکشد، خیلی بیشتر است از رنجی است که آدم‌ها از بد بودن ما می‌کشند. سعی می‌کنم خوب باشم، به هزار و یک دلیل، که یکیش این است که آدم خوب در یادها می‌ماند. فقدان آدم خوب، احساس می‌شود. جای خالی اش، برای همیشه خالی می‌ماند. حفره می‌شود توی وجود باقی. آدم های خوبی که از دستشان دادم، وجودم را حفره حفره کردند. و برای من این حفره ها با ارزشند. جایشان را پر نمی‌کنم. رویش ماله نمی‌کشم ، ترمیم شان نمیکنم. این حفره ها حکم اثر تاریخی دارند روی تن و روح من. و میدانید که من عاشق تاریخم و این اثر تاریخی مثل هویت است برای وجود من. عکسم را توی شبکه های مجازی منتشر نمی‌کنم. و دوست دارم آدم خوب زندگی دیگران باشم تا وقتی رفتم اثر تاریخی وجودشان شوم. و این کمی ترسناک است. اینکه دیگران عزیز من، در این مجازی کسانی باشند که هیچوقت صورتم را ندیده باشند و روزی عزادار کسی شوند که ندیدندش، برایم ترسناک است. ترسناک است ولی ما تصمیمان را پیشتر گرفتیم. ما از زمانی که نویسنده شدیم ، تصمیم گرفتیم که کلمه باشیم. و از ما کلمه به جا بماند. دوست داریم به جای قاب عکسی با لبخندی جاوید در آن، در گوشه ی طاقچه ی عزیزانمان، کتابی باشیم ، پر از حرف و کلمه! این انتخاب سخت ، اما زیبایی است. یکی از کتاب های عزیز مدرسه مبنا کم شده! روحش به صاحب اسماء و کلمات پیوسته است. کسی که عکسش را منتشر نمی‌کرد اما در عوض از او عالمی از کلمات مانده. یادش همیشه سبز و کلماتش تا ابد جاوید! #مدرسه_مبنا #میثاق @banoo_nevesht

تصویرِ توی عکس زیادی برای‌مان سنگین است. من معتقد نیستم یکی از ما کم شده. هم‌چنان که مردانِ ما پس از مرگ کم نمی‌شوند و تکثیر می‌شوند، زنان‌مان هم کم نمی‌شوند. دوست ما جسم‌ش دیگر میان‌مان نیست و خودش در ما تکثیر شده، در آجر به آجر مبنا، در قلب‌ها و قلم‌هامان. کم‌ نشده. هست. مردِ عمامه به‌سرِ توی عکس روزی که ما را دور هم جمع می‌کرده چنین صحنه‌ای در مخیله‌ش هم نمی‌گنجیده. که بایستد و نماز بخواند بر پیکر یکی از ما شاگردها... عکس برای ما سنگین است و استادمان هنوز محکم ایستاده. یکی از ما کم نشده که متوقف شویم. یخ بزنیم و منجمد. میثاق رحمانی در ما تکثیر شده. سریع‌تر می‌دویم، محکم‌تر، قوی‌تر؛ برای رسیدن به مقصدی که میثاق دارد و مردِ توی عکس. ✍ نرگس ربانی #میثاق_رحمانی عکس را زهرا مهدانیان سیاه سفید کرده و پایینش نوشته: "استادی ایستاده بر بالای پیکر شاگرد، نقطه پایانِ داستان را خودش می‌گذارد." صحنه برای ما زیادی سنگین است... . رحمت به قلم هر دوتون خواهرا😭

کتاب های ۲۱ تا ۲۶ از ۹۰ #چند_از_چند تا نیمه خرداد . . _سه کتابی ها هوس خواندن « آدم های چهار باغ» را به جانم انداختند. اگر کتاب را بعد از جلسه ای که با نویسنده اش داشتیم میخواندم، حتما ارتباط بهتری پیدا میکردم. لابلای اوراق کتاب می‌گشتم تا آذر را پیدا کنم. روحی که در کتاب بوده و من کمی حسش میکردم اما نمی‌دانستم کیست. نمیدانم این خوب است یا نه که بعد از توضیحات نویسنده با کتاب دوست شوی، نه هنگام مطالعه اش🤷‍♀ . . _چند ماه قبل بود به گمانم که خبر یک قتل خانوادگی همه جا پیچید. دلایل قتل آنطور که جراید نوشتند یک مساله ناموسی بود. همان موقع یکی از پیج هایی که دنبال میکردم ، برای درک بهتر مساله، مطالعه کتاب «خیابان گاندی ، ساعت پنج عصر» را پیشنهاد داد. شامل مجموعه جستار و... گذاشته بودم توی فهرست مطالعه ام، ولی زمان مطالعه اش نمیرسید تا اواخر همین اردیبهشت. جامعه الان با ۲۵ سال پیش کلی فرق دارد. توی جوامع قدیمی همچین تغییری در افکار عمومی ده ها و بعضا سده ها سال طول می‌کشید. هیچ چیزی اینقدر سریع تغییر نمیکند مگر دستی پشت پرده در کار باشد و عامدانه نقش رویدادها را تغییر دهد. پس تهاجم فرهنگی دروغ نیست، توهم نیست، یک رویداد طبیعی ناشی از شیوع وسایل ارتباط جمعی و بر اثر توسعه یافتگی هم نیست. رسما و رسماً یک تهاجم است! درست که برخی از تغییرات مربوط به تحلیل ها و افکار عمومی مفید بود و در جهت درستی شکل گرفته است. اما بخش مهمی از مساله مربوط به شیوع عادی سازی ها، بی تفاوتی ها، پاک کردن صورت مسأله و از همه مهمتر وادادگی هایی که به راحتی قابل جبران نیست. اگر تحلیل واقعه ی یک قتل خانوادگی و حواشی اجتماعی سیاسی آن در دهه ۷۰ برایتان جالب است ، حتما بخوانید. کتاب مال نویسنده ایست با گرایشات فکری اصلاح طلبی. . . _مطالعه « راهنمای مردن با گیاهان دارویی» را فقط برای نویسنده ها پیشنهاد میکنم. از نظر نویسندگی خیلی قوی هست. از جهت فضاسازی، شخصیت پردازی، گره گشایی ، پیرنگ و... خیلی خوب از آب در آمده. ولی روی محتوای کتاب سایه ای افتاده ، رنگش خاکستری است و نا امیدی منتشر میکنه. . . _«موصل؛ بدون پرچهر» رو در سفر خوندم. لابلای اخبار رفح و النصیرات و درست بعد از جلسه با آقای خدایی (نویسنده چهارباغ). فضای ذهنیم کاملا برای مطالعه چنین اثری آماده بود. لذا ازش لذت بردم. اگر با سوژه های گم شدن معشوق و خون و خونریزی در جنگ ارتباط نمیگیرد ، نخوانیدش! . . _« این هیولا تورا دوست دارد» روی هم رفته کتاب لطیفی بود. در اثر آسیب های کودکی روی بزرگسالی کمی اغراق داشت. داستان تعلیق و گره خاص و بزرگی نداشت. کتاب معمولی ای بود. مناسب نویسنده ای که کتاب اولش را جلوی چشم مخاطب گذاشته است. . . _سور و سات احمد محمود خوانی من هنوز پهن است و در معیت آثار ایشان لذت میبریم. مجموعه داستان ها به ته رسید و دارم میروم سر وقت رمان ها. . . پ ن : برای تفنن و از روی کنجکاوی و علاقه به ادبیات فانتزی ، دارم «نارنیا» میخوانم. کودکی و نوجوانی ما تا ابد در ما هست. پس خودمان را از مطالعه کتاب های رده سنی نوجوانانه و بعضا کودکانه محروم نکنیم! #مانیفست #پاترهد . @banoo_nevesht

مدام، مجله‌ای در جهان ادبیات داستانی است. هر دو ماه، شمارهٔ جدیدی از آن متولد می‌شود. هر شماره یک موضوع محوری دارد که تمامی مطالب مجله، در حال‌وهوای شناخت بهترِ آن موضوع است. آهسته آهسته، با مدام بیشتر آشنا خواهید شد. مدام؛ یک‌ ماجرای دنباله‌دار | @modaam_magazine

یک عزیزی در حال تولده ، ازون عزیز کرده ها که از نسلشون کم متولد میشه. تا قد بکشه و به شیرین کاریهاش برسه، یکم زمان میبره. ولی دیدن قد کشیدنش هم لذت داره. اگه ادبیات داستانی دوست دارید👆👆

✨نیو فولدر (New folder) نام پوشه‌ای است که نامی برای آن انتخاب نکرده‌اید و سیستم خود برای او نامی انتخاب می‌کند... 🔖امروز قبل از این‌که برید برای دعای عرفه یا توی مسیری که می‌رید این پادکست از "یاسین حجازی" رو گوش کنید... #عرفه #یاسین_حجازی | @mabnaschoole |