#ساره #قسمت_نود_و_یکم نیم ساعت بعد مادرشوهرم معذرت خواهی کرد و گفت: من باید برم و برای کارگر های زمین کشاورزی غذا ببرم. او رفت. من سفره را جمع کردم. علی آقا و من نشستیم. گفت: می خوای آلبومم رو ببینی؟ یکی یکی برادرها و خواهرهای کوچک علی آقا می خواستند بیایند پیش من؛ از لای در نگاه می کردند و خجالت می کشیدند. علی آقا خیلی عکس داشت. یکی یکی عکس ها را نشانم می داد. لا به لای آن عکس ها، عکس هایی بود که برایم خیلی آشنا آمد؛ انگار یک جایی او را دیده بودم و هرچه فکر می کردم، چیزی به خاطرم نمی آمد. عکس ها یکی یکی، گذشته او را نشان می داد و من با گذشته خودم تطبیق می دادم. سعی می کردیم گذشته و قبل خودمان را به هم نشان بدهیم که چه کارهایی کردیم و چه کارهایی نکردیم. ناگهان با دیدن یکی از عکس ها چیزی به یادم آمد. گفتم: وقتی مجسمه شاه را می کشیدید تو چهارسوق، شما نبودی که طناب دور گردن شاه انداخته بودی و پیراهن آبی داشتی؟ -آره خودم بودم. در آن عکس هم پیراهن آبی به تن داشت، با همان قیافه، برای همین شناختمش. -من هم اونجا بودم. تو پیاده رو. همان مرد جوانی که با شجاعت مجسمه ای که به سرش روسری قرمز بسته بودند را می کشید و من کلی از این کارش کیف کرده بودم، حالا شوهرم بود. خیلی خداراشکر کردم. علی آقا از این یادآوری خیلی تعجب کرد و شرح واقعه آن روز را دوباره برایم گفت.

#ساره #قسمت_نود_و_دوم حیاط خیلی بزرگ خانه علی آقا جای خوبی برای قدم زدن بود. چاه داشتند، حوض داشتند و چند تا درخت و باغچه ای. به هر کدامشان سرک کشیدیم و نگاه کردیم. غروب که شد، همه ی خانواده اش آمدند. همه با خوشحالی و خوش رویی به من خوش آمد گفتند. شام را با هم خوردیم. بعد من گفتم: من باید برگردم. علی آقا مانده بود چه بگوید. الان؟ ما در روستاییم، کجا ماشین پیدا کنم تو رو بفرستم؟ -بابا نمی دونه، اجازه نمی ده. تلفن هم نداشتند به خانه زنگ بزنم. -علی آقا! من به دخترعموم رباب گفتم، بگو من غروب برمی گردم. -نمی شه به خدا. ماشین نیست. موقعیت من رو هم در نظر بگیر؛ نمی تونم شب تنها این راه را برم و برگردم. خطر داره. خودت می دونی که منتظرند ما رو تنها گیر بیارند و ترور کنند. به کلتش که گوشه اتاق بود، نگاه انداختم و به او حق دادم. چاره ای نداشتم؛ مجبور به ماندن شدم. برای اولین بار، بیرون از خانه می ماندم. علی آقا کمی صحبت کرد و خوابید. من تا صبح در اتاق راه رفتم و نگران که فردا چه جوابی بدهم. صبح زود علی آقا می خواست برود سر کار، گفت: شما خودت برو، من باید برم سر کار. باید سر ساعت هفت کارت بزنم. -اصلا حرفش را نزن؛ باید مرا برسانی خونه. من دیشب نرفتم خونه، اصلا نمی دونم اوضاع چطوره. من تنها نمی رم. باید بیای.

عفت هدر نمیرود

#کیک_نارنگی

#کیک_نارنگی مواد لازم برای کیک آرد ۲ لیوان شکر ۱ لیوان تخم مرغ ۴ عدد آب نارنگی ۱ لیوان روغن مایع ۱/۲ لیوان بکینگ پودر ۲ ق چ وانیل ۱/۴ ق چ رنده پوست نارنگی ۱ ق چ مواد لازم برای سس نشاسته ذرت ۱ ق غ آب ۳ ق غ آب نارنگی ۱/۲ لیوان شکر ۱/۴ لیوان طرز تهیه کیک👇 آرد و بکینگ پودر رو سه بار الک کنید قالب رو چرب و آردپاشی کنید یا با روغن جداکننده خوب چربش کنید. تخم مرغ، وانیل، رنده پوست نارنگی و شکر رو ۵ دقیقه با دور تند هم بزنید تا کرمی و حجیم بشه. حتما بین کار کاسه رو دورگیری کنید تا همه مواد خوب هم بخوره. آب نارنگی و روغن مایع رو اضافه کنید و در حد مخلوط شدن هم بزنید. مخلوط آرد و بکینگ پودر رو طی دو مرحله اضافه کنید و با دور کند هم بزنید تا مواد یکدست بشه. بیش از حد هم نزنید چون کیکتون خمیر میشه. مایه کیک رو داخل قالب بریزید و در فر گرم شده با دمای ۱۸۰ درجه حدود یکساعت بزارید بپزه. طرز تهیه سس نشاسته ذرت رو در آب حل کنید، آب نارنگی و شکر رو اضافه کنید و روی حرارت ملایم مدام هم بزنید تا غلیظ بشه. کیک که کمی از حرارت افتاد از قالب خارج کنید و بزارید خنک بشه بعد سس گرم رو بریزید روش

#شیرینی_برنجی ▬▭▬▭▬▭▬▭▬▭▬

سلام علیکم ✋ ☕️صبحتون به درخشش آفتاب 🍁و روزتان سرشار از رویش مهر 🍂طلوعی دیگر و امیدی دیگر و ☕️نگاهی دیگر به خورشید آفرینش ☕ امروزتون پر از 🍁آرامش و سلامتی و تندرستی 🍂صبح چهارشنبه تون بخیر

#ساره #قسمت_نود_و_سوم بالاخره ماشین گرفتیم و آمدیم امیرکلا پیاده شدیم. همین که در زدم، مامان در را باز کرد. همین که خواست بگوید کجا بودی؟، با اشاره به مامان فهماندم علی آقا پشت سرم است و حرفی نزند. مامان هم سریع شکل صورتش تغییر کرد و گفت: بفرمایید. خوش آمدید. من هم پیش خودم گفتم: آخیش! راحت شدم، این مرحله را گذراندم. علی آقا همین که مرا سپرد دست مادرم، با عجله برگشت. مادر کمی دعوایم کرد که پدرت کلی حرف زد و تو چرا ماندی. من هم برایش توضیح دادم که ماشین نبود، علی آقا هم پاسدار است و نمی شد نصف شبی برگردیم و منافقین به دنبال ترور امثال علی آقا هستند. این جریان گذشت. یکشنبه تمام شد؛ با حضور علی آقا و من در خانه شان، اما دوشنبه و سه شنبه خبری از علی آقا نشد. چهارشنبه صبح علی آقا زنگ زد. -زنگ زدم حالت رو بپرسم. -نمیای؟ -نه، مأموریت دارم. کار زیاد داریم، نمی تونم بیام. توضیح داده بود که گاهی مأموریت های فوری دارند. کمی صدایش گرفته بود، نه نظرم رسید باید ناراحت باشد. -چیزی شده؟! -نه! خودت خوبی؟ بعد ها فهمیدم که فردای جشنمان آیت الله روحانی رفته بود پیش فرمانده سپاه و گفته بود: دیگر این پسر، آقای خداداد را نگذارید محافظم باشد. تازه ازدواج کرده، بهترین زمان زندگی شان است. چرا باید وقتش برای حفاظت از جان من تلف بشود. من فردا جواب خدا را چه بدهم. جواب آن دختر جوان را که با هزار آرزو آمده خانه بخت چه بدهم؟

#ساره #قسمت_نود_و_چهارم آیت الله روحانی اصلا با داشتن محافظ مخالف بود و همیشه اعتراض داشت. فرمانده سپاه دلیل می آورد که: آقای خداداد باید بماند؛ آدم مطمئنی است. از نیروهای زبده ما هستند. ایشان وقتی با شما هستند، ما خیالمان راحت است. آیت الله شروع می کنند به داد و بیداد که: من اصلا محافظ نمی خواهم. این بنده خدا جوان است، تازه داماد شده. من پیش خدا شرمنده می شوم. خدا اگر بازخواستم کند، چه جوابی بدهم؟ آقای خداداد می گفت: آیت الله داشتند بی محافظ می رفتند که ما افتادیم به دست و پایش. -حاج آقا! شما نباید بی محافظ بروید. فردا از تهران ما را بازخواست می کنند. به خاطر آبروی ما این کار را نکنید. بعد یک رانند و محافظ جدید را به همراه آیت الله می فرستند و بعد از آن آیت الله تنها محافظینی را قبول می کنند که سن و سالی داشته باشند و جوان نباشند. علی آقا برمی گردد به قسمت اطلاعات و عملیات سپاه و گرچه وقت بیشتری پیدا می کند، اما گشت شهری و درگیری با منافقین تمامی نداشت.

#ساره #قسمت_نود_و_پنجم آن شرایط باعث شد بیشتر علی آقا راببینم. بعد از آن، هر چند وقت یک بار تلفنی تماس می گرفت یا وقتی در شهر با دوستانش گشت می زد، به امیرکلا که می رسیدند یک سری هم به خانه ما می زد؛ همان داخل حیاط دلتنگی مان را با سلام و علیک و حرف های معمولی برطرف می کردیم و او می رفت پیش دوستانش که در ماشین گشت منتظرش بودند. گاهی وقت ها که غروب می آمد، مامان شام ساده ای مثل کتلت یا شامی آماده می کرد و در بشقاب می گذاشت تا با دوستانش بخورند. راننده ماشین گشتشان برادر دوستم عفت بود. می رفت خانه و تعریف می کرد: خوش به حال علی، عجب مادرزنی دارد. دستپختی دارد که نگو و نپرس. از همان زمان که آلبوم عکس های علی آقا را دیدم، یک چیزی برایم مسجل شد؛ مرتب حرف جبهه را وسط می کشید و عکس دوستانش را که جبهه رفته بودند، نشان می داد؛ نشان می داد که کدام شهید شده و کدام مجروح شده است. می دانستم علی آقا هم خودش یکی از آنهاست. همان اولین بار از خاطرات جبهه اش گفت: تو عملیات فلان، فلان کار را انجام دادیم. از دوره بنی صدر گفت که در جبهه غرب بود و با هواپیما هلی بردشان کردند و در بدترین منطقه ممکن پیاده شان کردند و او افتاد در یک چاهی که فاضلاب بود. می خندید و می گفت: خوب شد قدم بلند بود تا آخر نرفتم تو فاضلاب. چند تا از بچه ها تا سر رفتند تو کثافت. با همان وضعیت آمدیم بیرون و جلو عراقی ها و منافقین درآمدیم.

#ساره #قسمت_نود_و_ششم در این مدت یا خبر از جبهه به من می داد یا خبر شهادت یکی از دوستانش را. می دانستم دلش پَر می کشد برود و منتظر فرصت است. شرایط کار در سپاه نظم خاصی داشت؛ یک بیست و چهار ساعت در سپاه بود و یک بیست و چهار ساعت استراحت داشت؛ اما به آن بیست و چهار ساعت استراحت هم نمی شد اعتماد کرد. هر وقت تماس می گرفتند و می خواستند، باید می رفت. هشت شهریور بود؛ حدود ده روز از عقدمان می گذشت. علی آقا حساسیت بابا را که فهمید، خودش شب ها نمی ماند. دوباره برنامه ریزی کرد و ما رفتیم خانه شان. وقتی آمد دنبالم، گفتم: وایسا از بابام اجازه بگیرم! بابا مغازه اش را انتقال داده بود و آمده بود مغازه جدید. مغازه خودمان بود. مستأجر داشت و حالا خودش آمده بود در مغازه مان که کنار در خانه بود. با علی آقا رفتیم پیش بابا؛ با هم تعارف مردانه ای کردند و بابا گفت: خواهش می کنم، این چه حرفیه، بفرمایید همین جا باشید. او هم شبیه تعارف های بابا جواب تعارفش را داد. -نه ممنون، مزاحم نمی شیم. بالاخره خانواده من هم دلشان می خواهد ساره را ببینند. این بار با هم با خیال راحت رفتیم. درست شبیه بار اول، صبح ساعت نه و نیم آمده بود. خودمان را تا میدان کارگر بابل رساندیم و ماشین های روستای هتکه پشت را سوار شدیم. وقت ناهار رسیدیم. این بار فضا برایم عادی تر بود.

👆👆بی صبری بنی اسرائیلی ♦️تو آمدی چه فرقی کرد