واقعیت‌های پیرامونی یا درونی ما هرچه باشند، حال‌مان باید خوب باشد حال خوب غیر از واقعیت‌های اطراف انسان هست و حتی می‌تواند غیر از واقعیت‌های درونی انسان باشد. واقعیت‌های پیرامونی ما یا واقعیت‌های درونی ما هرچه باشند باید حال‌مان خوب باشد، یعنی به‌هرحال دوست داریم حال‌مان خوب باشد و این نکتۀ بسیار مهمی است.

نکتۀ بسیار مهم این است که یکی از نقاط مشترک بین عموم انسان‌ها و تقاضاهای عموم انسان‌ها و خداوند متعال همین حال خوب است. خیلی باید به این نکته که حال خوب نقطۀ مشترک بین انسان و خدا است، توجه کرد، فقط آدم‌ها نیستند که دوست دارند حال‌شان خوب باشد، خدا هم خیلی اصرار دارد بر اینکه حال آدم‌ها خوب باشد. ما در یک کلمه می‌توانیم نتیجه و عصارۀ دین‌داری را در برخورداری از حال خوب خلاصه کنیم. اهمیت حال خوب پیش خداوند متعال خیلی بیشتر از اهمیت حال خوب بین انسان‌ها است. انسان‌ها همه دوست دارند حال‌شان خوب باشد، برای همدیگر حال خوب آرزو می‌کنند، برای رسیدن به حال خوب، خیلی کارهای درست و غلط انجام می‌دهند، برای انسان‌ها حال خوب یک امر مهم است. تازه وقتی شما به دین می‌رسید می‌بینید که در دین خیلی بیشتر از این حرف‌ها به حال خوب توجه شده و باید انسان‌ها را از جهالت و غفلت نسبت به اهمیت و ارزش حال خوب خارج کرد. پس حال خوب یک امر انسانی است، همۀ انسان‌ها به‌طور طبیعی-اگر رشدیافته هم نباشند- می‌فهمند این برای‌شان مطلوب است؛ یک امر معنوی هم هست، حال خوب انسان‌ها برای خدا هم مهم است. ما می‌خواهیم این وجه مشترک در خواست انسان با خواست خدا را بیشتر مورد دقت قرار دهیم.

نکتۀ بسیار مهم و ارزشمند این است که ما بدانیم حال خوب می‌تواند از کم شروع شود و تا خیلی زیاد برسد. معمولاً خیلی از آدم‌ها «حال خیلی خوب» را نه می‌شناسند و نه می‌خواهند! گاهی به‌سادگی از کنارش عبور می‌کنند مثلاً می‌بینند که سردار سلیمانی چه حال خوبی داشت، یا فلان شهید چه حال خوبی داشت، حضرت امام چه حال خوبی داشت ولی آن را تمنا نمی‌کنند. آدم‌ها گاهی اوج حال خوب را در اولیاء خدا می‌بینند ولی معمولاً کسی اوج حال خوب را تمنا و تجربه نمی‌کند، برای رسیدن به آن برنامه‌ریزی نمی‌کند، این یک نکتۀ خیلی مهم است. اینجا است که دین و خدا نسبت به داشتنِ حال خوب، از انسان‌ها مدعی می‌شوند و می‌گویند «ای انسانی که به حال خوب اهمیت می‌دهی، تو تازه اول ماجرا هستی و باید خیلی تلاش بکنی...»

چرا در به‌دست آوردن حال خوب این‌قدر بی‌خیال شده‌ایم؟ نکتۀ بسیار مهم دیگر در مورد حال خوب این است که آدم‌ها خیلی سخاوتمندانه از حال خوب خودشان می‌گذرند و این خیلی بد است، آدم‌ها خیلی راحت حال خوب خودشان را از دست می‌دهند، از بین می‌برند یا خیلی راحت از به‌دست آوردن حال خوب صرف‌نظر می‌کنند. انگار حال خوب برای‌شان زیاد ارزش ندارد، اگر به ایشان بگویی «داری حال خودت را خراب می‌کنی» می‌گوید مال خودم است چه کار داری؟ حال خودم است می‌خواهم بزنم خرابش کنم تو چه کار داری؟! انسان‌ها چنین وضعی دارند. چه شده است که ما در از دست‌دادن حال خوب این‌قدر سخاوتمند شده‌ایم؟ چه شده است که ما در به دست آوردن حال خوب این‌قدر بی‌خیال شدیم؟ به ویژه در جوان‌ها این فاجعه خیلی به چشم می‌خورد، جوان‌ها انرژی دارند، قدرت دارند اما خیلی راحت از حال خوب صرف‌نظر می‌کنند. eitaa.com/banoyealam

اگر حال‌مان بد باشد از خدا دور می‌شویم موضوع حال خوب چندتا بُعد دارد، یک بعدش هم در ارتباط با خدا است. خدا از ما حال خوب می‌خواهد و ما این را باور نمی‌کنیم. مثلاً یک کسی نشسته و غصه می‌خورد. وقتی بیخود غصه می‌خوری، در واقع از نظر معنوی داری سیاه می‌شوی، لحظه به لحظه داری از خدا دور می‌شوی، حالت خوب نیست. می‌گوید «حالم خوب نیست گناه که نکردم!» موضوع حال خوب از جهت ارتباط با خدا هم شدیداً مورد غفلت است. نه تنها خدا بیش از هر چیزی از ما انتظار دارد که ما حال‌مان خوب باشد، بلکه اگر حال‌مان بد باشد از خدا دور می‌شویم. «نگرانیِ بیجا» یک وجه حال بد است؛ یک عامل و یک شاخص حال بد است. لحظه به لحظه که نگران هستی داری از خدا دور می‌شوی، ظاهراً گناه نمی‌کنی ولی داری مقدمات گناه‌ها و فجایع بزرگ را در خودت پدید می‌آوری، ظاهراً کار بدِ درشتی انجام نمی‌دهی، ولی داری امکان کارهای خوب زیادی را در خودت از بین می‌‌بری. تو اصلاً برای چه می‌خواستی کار خوب بکنی؟ برای اینکه به یک حال خوب برسی، ولی الان به یک حال بد، تن داده‌ای! eitaa.com/banoyealam

چقدر پدر و مادر از حال بد بچه‌شان ناراحت می‌شوند؟ خدا خیلی بیشتر، از حال بد بندۀ خودش ناراحت می‌شود نمی‌دانم شما بچه‌ها شده در خانه‌تان حال‌تان بد باشد و پدر و مادر را با حال بد خودتان غصه بدهید؟ خدا نکند این کارها را کرده باشید که این مادر و پدر بگوید مگر چه شده است؟ داغون شدم، اعصابم به هم ریخت، خب بگو چه شده... یا بعضی‌ها با حال بدی که از خودشان نشان می‌دهند، پدر و مادر را وادار به عذرخواهی می‌کنند؛ وای خدا! اصلاً صحنه‌ای بدتر از این هست؟ پدر یا مادر می‌گوید من معذرت می‌خواهم فلان چیز را گفتم که تو ناراحت شدی، ببخشید، غلط کردم پسرم، دخترم! اصلاً این فاجعه است با حال بدی که از خودش نشان می‌دهد پدر و مادر را دارد شکنجه می‌کند؛ حالا در صورت‌ها و مثال‌های مختلف. دیدید پدر و مادر از حال بد بچه‌شان ناراحت می‌شوند و به‌هم می‌ریزند؟ خیلی وقت‌ها پدر و مادرها مشکلات خودشان را راحت‌تر تحمل می‌کنند تا مشکلات بچه‌های‌شان را، چون بچه‌های‌‌شان را دوست دارند. خدا یک میلیارد برابر پدر و مادر از حال بد بنده‌اش ناراحت می‌شود، البته یک‌میلیارد دقیق نیست، خدا یک‌ میلیارد برابر از پدر و مادر بزرگ‌تر است یا بی‌نهایت بزرگ‌تر است؟ به همان نسبت که خدا از پدر و مادر بزرگ‌تر است به همان نسبت بیشتر از حال بد بندۀ خودش ناراحت می‌شود. خیلی‌ها دنبال حال خوش معنوی می‌گردند، حال خوش معنوی چیست؟ حالت بد نباشد! اگر حالت بد باشد-به تعبیر عامیانۀ من-یعنی با به هم ریختن خودت، خدا را به هم ریختی! همان‌طور که می‌گوییم «با به هم ریختن خودت، پدر و مادرت را به‌هم ریختی» دربارۀ خدا هم همین‌طور است. اینکه بگویم «حال خدا را گرفتی» تعبیر نارسایی است ولی منظور من مشخص است. اصلاً خودت را داری از خدا دور می‌کنی، انسان با بی‌اعتنایی به حال بد خودش، با تن دادن به حال بد، خیلی از خدا دور می‌شود، و متأسفانه آدم‌ها در از دست دادن حال خوب خیلی سخاوتمند هستند! این یک نکته. ادامه دارد.... eitaa.com/banoyealam #حال_خوب -ج۱

حکایتی درباره کرامت امام رضا علیه‌السلام در بیان آیت الله مصباح یزدی