‍ 🖍 #عاشقی به سبک "فرشته ملکی" و "منوچهر مدق" . #قسمت_نهم 💌 اول دوم مهر بود. سر سفره ی ناهار از رادیو شنیدیم سربازهای منقضی 56 را ارتش برای اعزام به#جبهه خواسته. از منوچهر پرسیدم: منقضی 56 یعنی چه گفت:« یعنی کسانی که سال 56 خدمتشان تمام شده.» داشتم حساب می کردم خدمت منوچهر کی تمام شده که برادرش #رسول آمد دنبالش و با هم رفتند بیرون. بعد از ظهر برگشت با یک کوله خاکی رنگ. گفتم این را برای چه گرفته ای؟ گفت:«لازم می شود. آماده شو با مریم و رسوا می خواهیم برویم بیرون. » دوستم مریم، با رسول تازه #عقد کرده بودند. شب رفتیم #فرحزاد ، دور میز نشسته بودیم که منوچهر گفت:«ما فردا عازمیم.» گفتم: چی؟ به این زودی؟ گفت:«ما جزو همان هایی هستیم که اعلام شده بود باید برویم» مریم پرسید: ما کیه؟ گفت:«من و داداش رسول» مریم شروع کرد به نق زدن که نه رسول تو نباید بروی، ما تازه عقد کرده ایم؛ اگر بلایی سرت بیاید من چی کار کنم؟ من کلافه بودم، ولی دیدم اگر چیزی بگوییم مریم روحیه اش بدتر می شود. آن ها تازه دو ماه عقد کرده بودند، باز من رفته بودم خانه ی خودم. چشم هایم روی هم نمی رفت، خوابم نمی آمد. به چشم های منوچهر نگاه کردم. هیچ وقت نفهمیده بودم چشم های او چه رنگی اند؛ قهوه ای، میشی یا سبز؟ انگار رنگ عوض می کردند. دست هایش را در دست گرفتم و انگشتانش را دانه دانه لمس کردم. دو تا شست های منوچهر هم اندازه نبودند، یکی از آن ها پهن تر بود سرکار پتک خورده بود. منوچهر می گفت:«همه دو تا شست دارند. من یک شست دارم، یک هفتاد.» می خواستم همه ی اینها را در ذهنم نگه دارم لازمم می شد. منوچهر می گفت: «فقط یک چیزی توی دنیا هست که می تواند تو را از من جدا کند؛ یک #عشق دیگر، عشق به خدا، نه هیچ چیز دیگر.» بغضم را قورت دادم دستم را زیر سرم گذاشتم و گفتم: قول بده زیاد برایم بنویسی. اما منوچهر از نوشتن خوشش نمی آمد. #جنگ هم که فرصت این کارها را نمی گذاشت. آهسته گفتم: حداقل یک خط. منوچهر دستم را که بین انگشتانش بود فشار داد و قول داد بنویسد تا آنجا که می تواند. زیاد می نوشت، اما هر دفعه که نامه اش می رسید یا صدایش را از پشت تلفن می شنیدم، تازه بیشتر دل تنگش می شدم. می دیدم نیست. نامه ها را رسول یا دوستانش که از منطقه می آمدند، می آوردند و نامه های من و یا وسایلی که براش می گذاشتم کنار می رساندند به دستش. رسول تکنسین شیمی بود. به خاطر کارش، هر چند وقت یک بار می آمد#تهران . #شهید_منوچهر_مدق #کتاب_اینک_شوکران

‍ 🖍 #عاشقی به سبک "فرشته ملکی" و "منوچهر مدق" #قسمت_پانزدهم 💌 از دو هفته ی بعد، زمزمه هاش شروع شد. به روی خودم نمی آوردم. هیچ وقت به منوچهر نگفتم برو، هیچ وقتم هم نگفتم نرو. علی #چهارده روزه بود. خواب و بیدار بودم، منوچهر سر#جانماز سرش به مهر بود و زار زار گریه می کرد. می گفت:« خدایا من چی کار کنم؟ خیلی بی غیرتی است که بچه ها آن جا بروند روی مین، من این جا پیش زن و بچه ام کیف کنم. چرا توفیق #جبهه رفتن را ازم گرفته ای؟» عملیات نزدیک بود. #امام گفته بود خرمشهر باید آزاد بشود. منوچهر آرام شده بود، که بلند شدم. پرسیدم: تا حالا من مانعت بودم؟ گفت: «نه.» گفتم: می خواهی بروی، برو. مگر ما قرار نگذاشه بودیم جلوی هم را نگیریم؟ گفت:« آخر تو هنوز کامل خوب نشده ای.» گفتم: نگران من نباش. فردا صبح رفت تیپ #حضرت_رسول تشکیل شده بود. به عنوان آرپی جی زن و مسئول تدارکات گردان حبیب رفت. دل واپس بودم. چه قدر شهید می آوردند. پشت سر هم مارش عملیات می زدند. به عکس قاب شده ی منوچهر روی تاقچه دست کشیدم. این عکس را خیلی دوست داشتم. ریش های منوچهر را خودم آنکادر می کردم. آن روز از روی شیطنت، یک طرف ریش هایش را با تیغ برده بود تا چانه، و بعد چون چاره ای نبود، همه را از ته زده بود. این عکس را با همه ی اوقات تلخی منوچهر ازش انداخته بودم. منوچهر مجبور شد یک ماه مرخصی بگیرد و بماند پیش من. روش نمی شد با آن سر و وضع برود #سپاه ، بین بچه ها. اما دیگر نمی شد از این کلک ها سوار کنم. نمی توانستم هیچ جوره او را نگه دارم پیش خودم. یک باره دلم کنده شد. #دعا کردم برای منوچهر اتفاقی نیوفتد. می خواستم با او#زندگی کنم؛ زیاد و برای همیشه. دعا کردم منوچهر بماند. هرچه می خواست بشود. فقط او بماند.... ادامه دارد ..... #شهید_منوچهر_مدق #کتاب_اینک_شوکران

‍ 🖍 #عاشقی به سبک "فرشته ملکی" و "منوچهر مدق" #قسمت_بیست_و_چهارم 💌 با چند تا از خانم ها رفته بودم #بیمارستان برای کمک به مجروح ها، که گفتند منوچهر آمده. پله ها را یکی دو تا دویدم. از وقتی آمده بودم دزفول، یک هفته ندیدن منوچهر برایم یک عمر بود. منوچهر کنار محوطه ی #گل کاری بیمارستان منتظر ایستاده بود. من را که دید ، نتوانست جلوی اشک هایش را بگیرد. گفت:«نمی دانی چه حالی داشتم. فکر می کردم مانده اید زیر آوار. پیش خودم می گفتم حالا جواب خدا را چی بدهم؟» دستم را #حلقه کردم دور گردن منوچهر. گفتم: وای منوچهر آن وقت تو می شدی#همسر_شهید . اما منوچهر از چشم های پف کرده اش فقط اشک می آمد. شنیده بود دزفول را زده اند. گفته بودند خیابان طالقانی را زده اند. ما خیابان طالقانی می نشستیم . منوچهر می رود اهواز، زنگ می زند تهران که خبری بگیرد. مادرم #گریه می کند و می گوید دو روز پیش کسی زنگ زده و چیزهایی گفته که زیاد سر در نیاورده. فقط فکر می کند اتفاق بدی افتاده باشد. روزی که ما رفتیم اندیمشک، حاج عبادیان شماره ی تلفن همه مان را گرفت که به خانواده ها خبر بدهد. به مادرم گفته بود: مدق الحمدالله خوب است. فکر نمی کنم خانمش زیر آوار مانده باشد. مدق از این شانس ها ندارد . به شوخی گفته بود مادرم خیال کرده بود اتفاقی افتاده و می خواهند یواش یواش خبر بدهند. منوچهر می رود دزفول. می گفت:« تا دزفول آن قدر گریه کردم که وقتی رسیدم توی کوچه مان، چشمم درست نمی دید. خانه را گم کرده بودم.» بچه های لشکر همان موقع می رسند و بهش می گویند ما اندیمشک هستیم. اول رفتیم به مادرم زنگ زدیم و خبر سلامتی را دادیم، بعد توی شهر گشتیم و من را رساند #شهید_کلانتری . قبل از این که پیاده شوم، گفت:«نمی خواهم این جا بمانید. باید بروی تهران» اما من تازه پیداش کرده بودم. گفت:«اگر این جا باشی و خدای نکرده اتفاقی بیفتد، من می روم #جبهه که بمیرم.هدفم دیگر خالص نیست#فرشته به خاطر من برگرد.» #شهید_منوچهر_مدق #کتاب_اینک_شوکران

‍ ‍ 🖍 #عاشقی به سبک "فرشته ملکی" و "منوچهر مدق" قسمت سی و یکم💌 منوچهر سال شصت و هفت مسئول پادگان بلال کرج شد. زیاد می آمد تهران و می ماند. وقتی تهران بود، صبح ها پادگان و شب می آمد. نگاهش کردم. آستین هایش را زده بود بالا و می خواست وضو بگیرد. این روزها بیشتر عادت کرده بودم به بودنش. وقتی می خواست برود منظقه، دلم پر  از غم می شد. انگار تحملم کم شده باشد. منوچهر #سجاده اش را پهن کرد. دلم می خواست در نمازها به او اقتدا کنم، ولی منوچهر راضی نبود. یک بار که فهمیده بود یواشکی پشتش ایستاده ام و به او اقتدا کردم، ناراحت شده بود. از آن به بعد گوشه ی می ایستاد، طوری که کسی نتواند پشتش بایستد. چشم هاش را بسته بود و اذان می گفت. به "حی علی خیر العمل" که رسید، از گردنش آویزان شدم و بوسیدمش. منوچهر "لا اله الا الله" گفت و مکث کرد. گردنش را کج کرد و بهم نگاه کرد «عزیز من این چه کاری است؟ می گویند بشتابید به سوی بهترین عمل، آن وقت تو می آیی شیطان می شوی؟» چند تار موی منوچهر را که روی پیشنانی خیسش چسبیده بود، کنار زدم و گفتم به نظر خودم که بهترین کار را می کنم. شاید شش ماه اول بعد از ازدواجمان که منوچهر رفت#جبهه ، برایم راحت تر گذشت، ولی از سال شصت و شش دیگر طاقت نداشتم. هر روز که می گذشت، #وابسته تر می شدم. دلم می خواست هر روز جمعه باشد و بماند خانه. جنگ که تمام شد، گاهی برای پاک سازی و مرزداری می رفت منطقه. هر بار که می آمد، لاغرتر و ضعیف تر شده بود. غذا نمی توانست بخورد. می گفت:«دل و روده ام را می سوزاند» همه ی غذاها به نظرش تند بود. هنوز نمی دانستیم #شیمیایی چیست و چه عوارضی دارد. دکترها هم تشخیص نمی دادند و هر دفعه می بردیمش بیمارستان، یک سرم می زدند، دو روز استراحت می دادند و می آمدیم خانه . #شهید_منوچهر_مدق #کتاب_اینک_شوکران