بانوان آسمانی #داستان_چهاردهم 🎬: زینب کمایی: مسجد المهدی شاهین شهر شلوغ بود و صف های نماز با نظم شکل گرفت، زینب مهر نماز را جلویش گذاشت ، خانم کناری که خود از نمازگزاران همیشگی مسجد بود وهر روز این دختر را در صف نمازگزاران میدید ،رو به زینب کرد و گفت : ببینم دخترم اسمت چیه؟ چه حجاب قشنگی داری ، آدم کیف می‌کنه وقتی چنین دختر محجبه ای میبیند.. زینب چشمان زیبایش را به آن زن دوخت و گفت :اسمم زینب است... زن لبخندش پررنگ تر شد و گفت : به به اسمت هم به چهره ات میاید، رحمت بر پدر و مادرت باد که چه نام زیبایی روی تو گذاشتند و چه دختر با حجب و حیایی تربیت کردند.. زینب لبخندی زد و یاد آن روزی افتاد که هنوز آبادان بودند و نامش هم میترا بود ، نامی که مادربزرگش بر روی او گذاشته بود و زینب در همان عالم کودکی هم از آن نام خوشش نمی آمد ، او دوست داشت اسمش زینب باشد ،پس در همان سالها یک روز نیت کرد و روزه گرفت ،وقت افطار چند نفر از دوستانش را دعوت کرد و همانجا به تمام اعضای خانواده اش اعلام کرد که نام «زینب» را انتخاب کرده...با صدای خانم کناری اش، از عالم افکارش بیرون آمد: اصفهانی هستی عزیزم؟ مدرسه هم میروی؟ زینب سری به نشانه نه تکان داد و گفت :دانش آموز دبیرستان شاهین شهر هستم، ما از آبادان آمدیم، دیگه جنگ شد و.. زن به میان حرفش پرید و گفت : خدا خیری به بعثی ها ندهد که شما را آواره کردند و جوانهای مردم را مثل باد خزان پرپر میکنند.. زینب آهی کشید و اشاره کرد که نماز شروع شده و به نماز ایستادند. عبادت امشب چه شیرین برجانش نشست. زینب سر از سجده بعد از نماز برداشت و متوجه شد ،اکثر نمازگزاران رفته اند و اثری هم از آن خانم کناری اش نبود. از جا برخواست، جلوی درب خودش را توی شیشهٔ در نگاهی کردو دستی به روسری اش کشید،لبخندی زد و یاد اولین روزی که روسری پوشید افتاد، سال چهارم دبستان بود که از جلسه قرآن به خانه آمد و آن جلسه اینقدر تاثیری عمیقی در او گذاشت که پس از آن هرگز روسری از سرش نیافتاد و هیچ کس تارمویی از زینب ندید. زینب چادرش را روی سر مرتب کرد ،کفشهایش را پوشید و پای درون کوچه گذاشت. به نظرش کوچه از همیشه خلوت تر و تاریک تر بود، اما دلش روشن بود حس شیرینی به جانش افتاده بود، به پیچ کوچه رسید، ناگاه دستی از تاریکی بیرون آمد و گردنش را گرفت و کشان کشان او را به سمتی می‌برد. زینب چشمانش را باز کرد، نمی دانست کجاست، اما همه جا تاریک بود. متوجه شد چادرش از سرش افتاده، کورمال کورمال در تاریکی دنبال چادرش میگشت ، ناگاه قهقه ای از روبه رو بلند شد. مردی چوب کبریت را روشن کرد و همانطور که سیگارش را آتش میزد نگاهی به زینب انداخت، پکی به سیگار زد ، درحالیکه چادر زینب در دستش بود جلو آمد و گفت : دنبال این می گردی؟ و قهقهه اش شدید تر شد و ادامه داد: الان می اندازم روی سرت خیالت راااحت، طوری می اندازم که نه تو و نه جماعت چادرچاقول فراموش نکنند... مرد سیگار را زیر کفشش خاموش کرد پشت سر زینب ایستاد و درحالیکه دندان بهم می‌فشرد گفت : برای من محجبه شدید هاااا؟! دخترک تو هنوز باید عروسک بازی کنی... و با یک حرکت چادر را دو گردن زینب انداخت و شروع به فشار دادن کرد... زینب نفسش تنگ آمده بود ، چهرهٔ مادرش پیش رویش آمد که می گفت : من هفت تا بچه دارم اما زینب چیز دیگریست، خدا مرا برای زینب و زینب را برای من نگهدارد... ناگاه همه جا روشن شد جوانانی با صورتی درخشان به استقبالش آمده بودند، آری درست میدید ،اینان همان شهدایی بودند که زینب در تشییع پیکرشان شرکت داشت، زنی با چادری سفید به او لبخند میزد ، آری خودش بود ، شهیده زهره بنیانیان که زینب روزی مادرش را بر سر مزار او برد و به مادر گفت: ببین فقط مردها شهید نمی شوند، زنها هم شهید می شوند ،انگار می دانست که باید مادر را از عروجش آگاه کند. دستش را به سوی آنان دراز کرد و ناگاه چون کبوتری سبکبال به ملکوت پرواز کرد. زینب کمایی در روز اول فروردین ۱۳۶۱ هنگامی که از مسجد به سمت خانه می‌رفت توسط گروهک منافقین ربوده شد و به جرم حجاب فاطمی اش ، باچادرش خفه شد و به آسمان پرواز کرد . پیکر مطهرش با جستجوی نیروهای امنیتی و خانواده ، سه روز بعد کشف شد و به همراه شهدای عملیات فتح المبین تشییع و در گلستان شهدای اصفهان آرام گرفت. گروهک منافقین با ارسال نامه و تماس تلفنی مسؤلیت کشتن زینب را به عهده گرفتند. آری این دیوسیرتان آدم نما که اکنون خود را مدافع زنان نشان میدهند ، دخترکی معصوم را به خاطر حجابش به شهادت رساندند. و چادر زینب ، شاهدی ست بر مظلومیت این مظلومه...‌ 📝ط_حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺