🔴
#زندگینامه ی مرحوم حجّةالحق، حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ به
#قلم_ایشان، قسمت ۵۳:
🔸... خالهقمر كه زن هوشيارى بود، [به مادرم] گفت: «نه خديجه!؛ بگذار [شیرخدا] در خانه باشد و بيرون نرود. بيرونرفتن شيرخدا صلاح نيست؛ چون پسر كوچكم، اصغر، میگفت: "چند روز است پسران كدخدا به چند نفر از نوكرانشان سپرده‌اند كه شيرخدا را هر كجا ببينند، كتكش بزنند."»
🔸مادرم از شنيدن اين حرف، خيلى ناراحت شد و گفت: «براى چه میخواهند شيرخدا را کتک بزنند؟» خالهقمر گفت: «چه میدانم؟ مثل اين كه شيرخدا با پسر كدخدا، عَبدُل، كشتى گرفته و او را به زمين زده و آن‌ها هم کینه‌ی اين بچّه را به دل گرفته‌اند و میخواهند كتكش بزنند.»
🔸مادرم گفت: «چرا؟ مگر يكى كشتى بگيرد و برنده بشود، او را کتک میزنند؟!» خالهقمر گفت: «شيرخدا نبايد با پسر كدخدا كشتى میگرفت. كوچكى گفتند؛ بزرگى گفتند. كدخدايى گفتند؛ رعيّتى گفتند. مگر پدر شيرخدا، اسماعيل، یک سفالیساز نيست و در زير اين آسمان كبود، جز یک كارخانه‌ی پر از دود، چيز ديگرى ندارد؛ ولى كدخدا اينهمه مال و املاک و نوكر و برو و بيايى دارد؟ هر روز چندين ژاندارم به خانهاش آمده و میروند. مگر يادتان رفته چند وقت پيش مىگفتند: "رئيس منطقه به خانهشان آمده بود."؟ خب؛ شما با آن خيلى فرق داريد. شيرخدا بايد با كسانى كشتى میگرفت كه همنوع خودش باشند. مگر نشنيدهاى از قديم میگويند: "كبوتر با كبوتر، باز با باز / كچلها با كچلها، داز با داز"؟»
🔸مادرم گفت: «خالهقمر! تو را به خدا به پسرهايت بسپار كه اگر یک وقت، پسرها و يا نوكرهاى كدخدا خواستند شيرخدا را بزنند، آن‌ها نگذارند. هر چه باشيم، ما همسايه هستيم. از قديم گفتند: "تعصّب همسايه به همسايه میرسد."» خالهقمر گفت: «اين كه وظيفه است؛ ولى شما، خودتان، هم مواظب كارهاى شيرخدا باشيد. اين، یک بچّه‌ی عجيب و كنجكاو است. هميشه سربهسر بزرگ‌تر از خود میگذارد و حرفهاى ريز و درشت میزند.»
🔸مادرم گفت: «چَشم؛ ما مواظبش هستيم و نمیگذاريم بيشتر، از خانه بيرون برود.»
📖 شیرخدای آذربایجان، ص ۶۶ ـ ۶۸.
@benisiha_ir