رشت؛

کلمات، فقط چند حرف متصل به همدیگر نیستند. هر کلمه، داستانی دارد. پیشینه ای که هیچوقت به آن توجه نشده است. آنها مملؤ از هرچیزی می‌توانند باشند. می‌توانند عشق باشد، نفرت باشند... می‌توانند مالامال از احساس یا منطق باشند. آنها فقط وسیله ای برای ارتباط برقرار کردن نیستند. خودشان حرف می‌زدند. می‌توانند مانعی شوند برای عشق و دلیلی برای منطق. درواقع، کلماتی که ما نادیده می‌گیریمشان، زندگی مارا به دست گرفته اند. هرچند که فکر می‌کنم، آنها نمی‌توانند مانع حقیقت شوند، شاید بتوانند مدتی جهان و ذره ذره ی آن را فریب بدهند، اما هیچوقت نخواهد توانست مانع حقیقتی شوند که ما آن را دروغ می‌پنداریم. حقیقتی که پژواک صدایش، تا مدتهای خیلی طولانی و شاید تا همیشه، تاریخ را متحیر خواهد کرد. _آگاتای سابق، یکی از نخستین روزهای ۱۴۰۱

نمی دانست نظام سرمایه داری برنامه دارد جوان هارا درگیر این بساط ها کند تا خودش بتواند برنامه هایش را پیش ببرد. برده داری مدرن! _ راز تنهایی

خیلی بیچاره میشه آدم فکر کنه که محبت خالقش رو نمیخواد:) _ راز تنهایی

همه چیز بعد 98 عوض شد.

آدم ها همینطورند، اگر کسی نبایدهارا تعارفشان کند، ممنونش می شوند و با طناب او به چاه می روند. _ راز تنهایی

هرروز که چشمانم را باز می کنم، بلند می شوم تا برای زندگی بجنگم. بقایی برای فردا. تمام زندگی ام، در میان تب و تاب برای فردایی گذشته که روزی نخواهد آمد. برای فردایی می جنگم که فردایش هم، باید برای فردایی دیگر بجنگم. تلاش برای بقا تا بی نهایتِ زندگی و در نهایت هم، پایان. _آگاتای سابق؛ پانزدهم اردی‌بهشت هزاروچهارصدودو

نامه ها چسترتون؛

یهو غرق در فکر مشکلاتم میشم که یادم میاد من نوجوونم، بیخیال.

روانشناس؟ نه ممنون شطرنج هست.

-

-کتابخانۀ نیمه شب

من درحال توضیح اینکه نگرانم یکی دیگه هم توی کتاب بمیره برای دوستم: دوستم در حال توضیح اینکه وقتی کتاب تموم شد اون زنده بود: من که دارم بهش میفهمونم نه ممکنه در اینده کشته شه. اونکه داره سعی میکنه خودشو نکشه تا بهم بفهمونه کتاب واقعی نیست: منی که همچنان نگرانم:

- کتابخانۀ نیمه شب

یادی هم کنیم از این آقا، مهرداد مددی.

اگه آفتاب تو چشمات خونه کنه😔...

چیزی نشکسته صدای بارونه.

آسمان، سهمگین است اما با خشم می گرید.

شب است و سکوت است و او که درز سکوت را شکافته، الفبای زندگی اش را در آن ریخته و بعد درز سکوت را دوخته است. شب است و بوی تند عود نعنا و صدای شدید باران و تق تق. کسی در می زند. نمی داند کیست. آقای شب است یا شایدهم مهمان ناخوانده ای به نام مرگ. انسانِ بی خیال، در را می گشاید و از آقای شبی که ممکن است جعل هویت کرده و مرگ باشد، دعوت می کند در حالی که می داند ممکن است در خانه را به روی مرگ گشوده باشد. آقای شب داخل می آید، آرام می نشیند روبروی شومینه و گویی در میان ابرهای خشمگین و گریان، سردش شده است. او نیز، می نشیند روبروی آقای شب و الفبای زندگی را در سکوت خلاصه می کند. آقای شب، چهره ی نرم و مهربانی دارد. او را به آغوش شب می گیرد و آرام آرام، ملحفه ی مرگ را نیز به دور او می پیچد. پایان. _آگاتای تشنه به خون نویسندۀ هیچوقت دروغ نگو؛ 1403/2/24

بناهای آباد گردد خراب ز باران و از تابش آفتاب پی افکندم از نظم کاخی بلند که از باد و باران نیابد گزند از این پس نمیرم که من زنده ام که تخم سخن را پراکنده ام بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی

خوشحالی همینجاست. همین نزدیکی. فقط دوره؛ دور ترین چیز نزدیک.