امشب دیلیت اکانتیا رو پاک می کنم خلوت بشه⁦ ⁦(´°̥̥̥̥̥̥̥̥ω°̥̥̥̥̥̥̥̥｀)⁩ پایان فرایند⁦ ^_^⁩

تاریخ پاشو گذاشته بود جایی که نباید می‌گذاشت. درمورد اون کتاب خونه چیزای زیادی نمی دونست. تنها چیزی که همیشه توی گوشش زمزمه شده بود، نرفتن به اونجا بود. اما حالا دقیقا همون جا بود. دستگیره ی سرد و کار شده ی در رو به پایین کشید. در باز شد. چیز خاصی دیده نمی شد. یه فضای عمیق و خالی و بوی خاک. اینا تموم چیزایی بود که تا پاش رو به داخل نذاشته بود، درکشون می کرد. برای اینکه چیزایی بیشتری دستگیرش بشه باید وارد می‌شد و شد. می دونست حداقل توی این مکان ممنوعه هیولایی نیست یا بهتر بگیم اینطور می دید. و خب کسی نمی دونست زیر پوست اونجا هیولایی پنهان شده یا نه. اونجا اسمش کتابخونه بود، اما چرا کتابی وجود نداشت؟ تو اون فضای خالی چشماشو گردوند تا احتمالا یه چیز ممنوعه یا حداقل خاص پیدا کنه. بله. موفق بود، البته اگه بشه به یه کتاب خاک گرفته ی تنها روی یه میز گفت خاص. دستشو روی جلد کتاب حرکت داد تا بتونه عنوان کتاب رو بخونه. کتاب تاریخ بود. زیرش هم با خط ریزتر و البته ناخوانا تری، اسم خودش حک شده بود. صندلی پشت میز رو عقب کشید و به خاکی شدن لباساش اهمیتی نداد و روش نشست. کتاب رو باز کرد. کتاب تاریخ بود. تعجب کرد. یه کتاب تاریخ درمورد خودش؟ حتما یه اشتباهی شده بود. صفحات رو ورق زد و شروع کرد به خوندن. همه چیز نوشته شده بود، مو به مو. تولد. اولین قدم. اولین کلمات. شیرین کاری. چیزایی که می شد بهشون گفت خراب کاری. همشون بودن. براش کم کم آشنا به نظر می اومدن. جلوتر می رفت و همه چیز آشنا تر میشد. آره، واقعا همه چیز در مورد خودش بود، بدون ذره ای کم و کاست. با خودش فکر کرد: کی اینا رو نوشته؟ جوابی براش نداشت. مادرش؟ پدرش؟ نمی تونستن اونا باشن. زیادی دقیق بود. تمام جزئیات. خیلیاشو فقط خودش می دونست. پس امکان نداشت. نمی دونست کی نوشته. داشت گیج میشد. داشت می ترسید. ورق می زد. روزای تلخ. روزای شیرین. اشک ها. لبخند ها. همشون بودن. بازم ورق زد. دنبال یه نشونه. هیچی نبود. رسید به همین روزاش. عصبانی شدناش. خوشحال بودناش. همه چیز اونجا بود. و حال. توی کتاب حتی ورق زدن های این کتاب هم ثبت شده بود. به خاطر همینا ممنوعه بود؟ نمی دونست. واقعا نمی دونست. اون نشسته بود و دیگه کاری نمی کرد. اما توی کتاب بازم نوشته بود. آینده؟ باورش سخت بود. می تونست روزای بعد رو ببینه. تمام چیزایی که در انتظارش بودن. نشست. نشست و خوند. گریه کرد. خندید. بازم خوند. همه چیز رو خوند. کتاب رو تموم کرد ولی بازم همون جا نشسته بود. دستاش از هیجان می لرزیدن. صورتش خیس بود. زیر لب با خودش تکرار می کرد: نمی خوام این طوری تموم بشه. نمی خوام این طوری تموم بشه. نمی خوام. واقعا نمی خوام. نمی دونست چیکار کنه. نشست تا حداقل دوباره خودشو پیدا کنه. تصمیم گرفت: دیگه اون اشتباهات رو نمی کنم. نمی زارم اون طوری تموم بشه. با خودش تکرار کرد. مو به مو تصمیم رو با خودش مرور کرد. نمی خواست چیزی جا بمونه. کتاب رو بست و آروم اما با قدم هایی که به نظر می اومد مصممن از کتابخونه زد بیرون. رفت تا سرنوشت جدیدشو بسازه. اما کی می دونه ممکنه چقدر سخت باشه عوض کردن یه سرنوشت؟ نمی دونست. براش اهمیتی هم نداشت. فقط می خواست که بایسته. ایستاد.

اهم خب ؛ حقیقتا این روزا حس میکنم که والیپیر ها خیلی حس قشنگی منتقل میکنن ؛ پس دوست داشتم بهتون والیپیر هایی که حس شمارو بهم میدن رو هدیه کنم . اگر دوست داشتین این پیامو توی چنلتون فور کنین که پیداتون کنم و والیپیری که حس شمارو میده رو بهتون تقدیم کنم . [حس میکنم این کار خیلی تکراری شده 😂😭 ؛ اما جدیدا یه والیپیرهایی دیدم که واقعا دلم نیومد بهتون تقدیمش نکنم .]

روان و رها

تو یه رویایی...

Polaroid Love~

قلبتو کجا جا گذاشتی؟

می خندم و هر بار بین خنده هام اشکام جاری میشه..

🖤

به 블루 오팔 : نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

به Atlantis : دستانم بوی گل میداد به جرم چیدن گل به کویر تبعیدم کردند و یک نفر نگفت شاید گلی کاشته باشد

به رهایش : گفته بودم؟ همه رنگی به تو می آید و وقتی می روی دنیای من سراسر بی رنگ می شود؟