اگر یک نفر را ببینیم که ثروت هنگفتی به او رسیده و دیوانه‌وار اسراف و تبذیر می‌کند بر حال او تأسف می‌خوریم که چرا قدر مال را نمی‌داند، چرا آن را در راه مفیدی به کار نمی‌اندازد؟ عاقبت فلاکت‌بارش را پیش‌بینی می‌کنیم که چه اندازه بدبخت خواهد شد و بعدها خودش تأسف خواهد خورد در حالی که سودی ندارد. ولی خود ما در برابر سرمایه بزرگتری همان اندازه در غفلت هستیم و توجه نداریم. آن سرمایه، سرمایه وقت و زمان است. اسراف وقت از اسراف مال زیانبارتر است، زیرا مال قابل جبران و تدارک است اما وقت و زمان قابل تدارک نیست. ساعتها و روزها و ماهها و سالها بدون یک لحظه توقف بر ما می‌گذرند و اینها قطعاتی است که مستمرآ از عمر ما جدا می‌گردد و دیگر قابل وصل شدن نمی‌باشد. ارزش هر چیز برای انسان وابسته به دو چیز است: یکی مقدار اثری که در سعادت زندگی دارد، یکی دیگر فراوانی و یا کمیابی آن چیز. به هر اندازه که یک چیز مؤثرتر و کمیاب‌تر بوده باشد قیمت و ارزش بیشتر پیدا می‌کند. وقت و زمان پر ارزش‌ترین سرمایه‌های انسانی است، اما چون افراد بشر غالبا به اهمیت آن پی نبرده‌اند آن را به رایگان از دست می‌دهند. 📚 استاد مطهری #معرفت_افزایی #سرمایه_زمان #بسیج_دانشجویی_دانشگاه_مازندران @boruj_umz