علامه مجلسی در باب نفی سهو از اهل بیت علیهم السلام چنین می گوید: ▪️در جلد ششم گذشت که ائمه علیهم السّلام از سهو و نسیان معصومند و خلاصه آنچه در آن جا گفتیم به این شرح است: علمای امامیه اتفاق دارند که انبیاء و ائمه صلوات الله علیهم از گناهان صغیره و کبیره، چه عمداً یا از روی خطا یا به جهت فراموشی، قبل از نبوت و امامت و بعد از آن، بلکه از هنگام ولادت تا زمانی که به لقاء خدا می‌رسند، عصمت دارند. در این مورد هیچ مخالفی نیست مگر صدوق و استادش ابن ولید قدس الله روحهما، که آن دو، سهوی که از جانب خدا ناشی شود و نه سهوی که از جانب شیطان باشد را در غیر مسائل مربوط به تبلیغ و بیان احکام ممکن دانسته اند. دانشمندان می‌گویند: خروج این دو نفر، خللی به اجماع وارد نمی کند، چون هر دوی آن‌ها نسبی شناخته شده دارند. اما سهو در غیر واجبات و محرمات مانند مباحات و مکروهات؛ ظاهر کلام بیشتر علما این است که، متفقاً در این موارد نیز سهو بر ایشان عارض نمی شود و این گونه استدلال کرده اند که، چنین سهوی موجب دلسرد شدن مردم و اهمیت ندادن آن‌ها نسبت به افعال و اقوال آن‌ها می‌شود و این با لطف منافات دارد و با آیات و روایاتی که دلالت می‌کند آن‌ها بدون وحی از جانب خدای متعال هیچ سخن و یا کاری نمی کنند، مخالف است. همچنین با روایاتی که دلالت دارد بر این که پیروی از آن‌ها در تمام اقوال و رفتار واجب و متابعت از ایشان لازم است، سازگار نیست. شاهد دیگری بر این مطلب، روایاتی است که دلالت دارد بر این که آن‌ها مؤید به روح القدس هستند که از او (روح القدس) لهو و سهو و بازی سر نمی زند. در صفات امام از حضرت رضا علیه السّلام روایتی ذکر شد که ایشان فرمودند: امام معصوم و موفق و مورد تقویت پروردگار است که از خطا و تزلزل و لغزش ایمن است. در کتاب القرآن از تفسیر نعمانی نقل خواهیم کرد که او با اسناد خود از اسماعیل ابن جابر و او از حضرت صادق علیه السّلام و ایشان از امیرالمؤمنین صلوات اللَّه علیه روایت کردند که ایشان در بیان صفات امام فرمودند: از جمله صفات امام این است که باید نشان دهد که از همه گناهان چه صغیره و چه کبیره معصوم است و در فتوی لغزش ندارد و در جواب خطا نمی کند و سهو و نسیان و بازی در امور دنیا از او سر نمی زند. حدیث ادامه دارد تا آن جا که حضرت فرموده اند: مردم از این که احکام را از اهلش، یعنی کسانی که خداوند اطاعت ایشان را واجب نموده و لغزش و خطا و نسیان در ایشان راه ندارد، بگیرند منحرف شدند. و روایات دیگری که از مفهوم آن‌ها معلوم می‌شود ایشان از سهو به دور هستند. خلاصه این که، این مسأله بسیار مشکل است؛ زیرا از طرفی، روایات و آیات زیادی دلالت بر صدور سهو از ائمه علیهم السلام دارد، و از سوی دیگر علماء و اصحاب، جز تعداد کمی از آن ها، متفقند که جایز نیست سهو و نسیان و خطا از آن‌ها صادر شود. علاوه بر این که بعضی از آیات و روایات و نیز براهین کلامی، شاهد بر جواز سهو و نسیان و خطا است. ما این مطلب را در جلد ششم کاملا شرح داده ایم، اگر می‌خواهید اطلاع پیدا کنید، مراجعه نمایید. 📚بحارالانوار-جلد ۲۵، صفحه ۳۵۱ #نفی_سهو @BotShenasi