💢ارزش علمی فرضیه تصادف ⁉️خداناباوران برای اثبات تصادفی بودن عالم می‌گویند: گردونه ای را فرض کنید که مثلاً 20 عدد متفاوت در آن نوشته شده است و در بیرون گردونه یک علامت قرار می دهیم. هر گاه این گردونه را بگردانیم و رها کنیم به طور تصادفی یکی از اعداد در مقابل علامت قرار می گیرد. گر چه اصل حرکت گردونه یک عاملی می خواهد، اما قرار گرفتن یک عدد در مقابل علامت تصادفی است. آن گاه می گویند در جهان هستی نیز جهش های ژنی فراوانی داریم که حاصل پرتوهای کیهانی و اشعه ماوراء بنفش خورشید و میزان رادیواکتیو محیط و ... است. اما حاصل این جهش های ژنی چیست؟ نمی دانیم و کاملاً تصادفی است. پس عامل محرک داریم، ولی نتیجه، تصادفی است. باز به گردونه بر می گردیم. در هر بار چرخش گردونه یاد شده، شانس هر کدام از اعداد برای مقابل علامت قرار گرفتن یک بیستم است؛ یعنی با 20 بار گرداندن گردونه ممکن است هر کدام از اعداد یک بار در مقابل علامت قرار بگیرند. اگر 40 بار آزمایش را تکرار کنیم، شانس هر عدد 2 می شود. اگر 4000 بار آزمایش را تکرار کنیم، شانس هر عدد 200 می شود. پس هر چه آزمایش بیشتر شود، احتمال قرار گرفتن هر عدد به طور تصادفی در برابر علامت بیشتر می شود. در واقع احتمال رسیدن به یک عدد خاص، در تکرار آزمایش ضرب می شود تا معلوم شود احتمال نهایی چقدر است. همین مطلب در بررسی شرایط ایجاد حیات روی یک سیاره نیز وجود دارد. هر سیاره ای یک آزمایش تصادفی به شمار می رود و اگر این آزمایش میلیاردها میلیارد بار تکرار شود، احتمال به وجود آمدن تصادفی شرایط حیات در یک سیاره بیشتر و بیشتر می شود. ✅ بررسی این تفکر 1⃣ما برای پاسخ به این سؤال از حساب احتمالات کمک می گیریم. حیات در سیاره زمین را مثال می زنیم. شرایطی که حیات در این سیاره را ممکن می سازد، به قدری زیاد است که شناخت همه آن ها از قدرت بشر بیرون است. تصور این که همه این شرایط به طور تصادفی با هم جمع شده باشند، بسان یک احتمال در میلیارد میلیارد احتمال است -بلکه از این هم کمتر- این یعنی احتمال تصادفی نبودن این شرایط، میلیارد میلیارد منهای یک در میلیارد میلیارد احتمال است. هیچ عاقل و خردمندی در تفسیر پدیده ای در میان این همه احتمالات، به یک چنین احتمالی تکیه نمی کند. 👈به عبارت دیگر حساب احتمالات، یک برهان مستقل نیست، بلکه نقش آن داوری میان دو نظریه طرح و تدبیر و نظریه تصادف است. حساب احتمالات معین می کند کدام نظریه ارزش علمی دارد. بر این اساس احتمال تصادف در تبیین پدیده حیات به حدی می رسد که هیچ خردمندی در تبیین پدیده ها به آن توجه نمی کند. طرفداران فرضیه تصادف -یا همان فرضیه اپیکوری- هیچ گاه در تحلیل های علمی خود پدیده ای را با فرضیه ای که احتمال آن نسبت به فرضیه مخالف یک میلیاردم است، تفسیر نمی کنند. چطور در تبیین پدیده نظم و هماهنگی در جهان هستی بر چنین احتمالی تکیه می کنند؟ 2⃣. نکتة دوم را با یک مثال بیان می کنیم. فرض کنید مکانیکی تمام اجزای یک خودرو را جدا کند و همه را در بشکه ای بریزد و مدتی آن را تکان دهد. قرار گرفتن نامنظم این قطعات هزاران و میلیون ها حالت دارد، در حالی که قرار گرفتن منظم اجزا و قطعات تنها یک صورت دارد. در اینجا نامنظم بودن اجزا را می توان به تصادف نسبت داد، چون صورت های بی شماری دارد، ولی نسبت دادن صورت منظم قطعات که تنها یک صورت است به تصادف، بسیار ضعیف است که مورد توجه قرار نمی گیرد. با توجه به این مثال هرگاه ما در برابر پدیده نامنظم قرار بگیریم، توجیه آن از طریق تصادف و شانس یک توجیه عقلائی است. ولی اگر در مقابل یک پدیده منظم و هماهنگ قرار گرفتیم، در این صورت جریان برعکس است؛ یعنی توجیه آن از طریق تصادف و شانس، تفسیر با یک احتمال بسیار ناچیزی است که در نظر عقلا و خردمندان بی ارزش است و در هیچ علم و دانشی به چنین احتمالی توجه نمی کنند.[1] 📚پی‌نوشت [1]. برای پاسخ به این سؤال از جلد نخست کتاب ارزشمند «مدخل مسائل جدید در علم کلام» نوشتة آیت الله سبحانی بهره گرفتیم. #خداشناسی #فرضیه_تصادف #تصادف #خلقت #هستی_شناسی 🆔 @kalamema