🔻 دولت، خانه سازی را به خود مردم واگذار کند... 💠 آیت الله اراکی در دومین همایش ملی انقلاب اسلامی و افق تمدنی آینده که در تالار حوزه هنری انقلاب اسلامی تهران برگزار گردید، سخن می گفت اظهار کرد: یکی از اقدامات اشتباه این بوده که دولت می خواسته برای همه مردم خانه بسازد، از دولت خواست با #واگذاری_زمین، حمایت از مردم و البته تهیه زیرساخت ها، به ساختن #خانه توسط خود #مردم کمک کند. 💠 وی ادامه داد: پس از تشکیل #جامعه الهی، باید به سراغ شهر الهی رفت که شهر اسلامی هم باید شهر یاد، شهر خدمت، شهر تلاش و شهر خضوع باشد و همه آن چه در این شهر شکل می گیرد، باید بر اساس یاد خدا باشد که به همین دلیل، #مسجد جامع باید مرکز #شهر_اسلامی باشد. 🌐مشروح خبر با ستاد راهبری معماری و شهرسازی اسلامی همراه باشید🔻 https://eitaa.com/setad_memari

🖋 اقتصاد زمین و مسکن در ایران: از عدالت تا سوداگری ✍️ عباس جهانبخش 🔹 مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی انسان، همواره در کانون توجه سیاست‌گذاری‌های کلان قرار داشته است. اصل ۳۱ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، داشتن مسکن متناسب با نیاز را حق هر فرد و خانواده ایرانی می‌داند و دولت را موظف به فراهم آوردن زمینه‌های لازم برای تحقق این حق کرده است. اما در عمل، اقتصاد زمین و مسکن در ایران با چالش‌های عمیقی روبه‌روست که ریشه در نگرش‌های متفاوت به ماهیت زمین دارد. 🔹 از یک سو، نگاه اسلامی به زمین به عنوان موهبتی الهی و حق عمومی مطرح است که باید به صورت عادلانه توزیع شود. امام خمینی با تأکید بر حل مشکل زمین بدون دریافت پول، و مقام معظم رهبری با هشدار درباره سلطه ثروتمندان بر این منبع حیاتی، بر این دیدگاه صحه گذاشته‌اند. در مقابل، نگاه اقتصادی مرسوم، زمین را کالایی محدود و سودآور می‌داند که با مدیریت عرضه و تقاضا، به ابزاری برای سرمایه‌گذاری تبدیل شده است. این نگرش باعث شده تا با تعیین حریم برای شهرها و محدود کردن عرضه زمین، قیمت‌ها به شکل مصنوعی افزایش یابد و دسترسی اقشار کم‌درآمد به #مسکن دشوارتر شود. 🔹 تجربه جهانی نشان می‌دهد که رویکردهای مختلف به مدیریت زمین، نتایج متفاوتی به همراه داشته است. چین با اجرای اصلاحات ارضی و #واگذاری_زمین به خانواده‌های روستایی، نه تنها تولید کشاورزی را افزایش داد، بلکه میلیون‌ها نفر را از فقر نجات داد. این در حالی است که سیاست‌های اشتراکی و حذف مالکیت خصوصی در دوره‌ای دیگر، به کاهش بهره‌وری و قحطی انجامید. درس کلیدی این تجربه آن است که ترکیب مالکیت خانوادگی با حمایت‌های دولتی می‌تواند به عدالت و کارایی بینجامد. 🔹 در ایران نیز لایحه‌ای در سال ۱۳۵۸ برای واگذاری زمین‌های بزرگ به کشاورزان فاقد #زمین تصویب شد، اما با مخالفت‌ها و شرایط جنگ تحمیلی، هرگز اجرایی نشد. امروز نیز مسئله زمین و مسکن به یکی از چالش‌های اساسی تبدیل شده است، در حالی که از نظر فیزیکی، ایران ظرفیت بسیار بالایی برای تأمین مسکن دارد. بر اساس محاسبات، تنها ۲ درصد از مساحت کشور برای اسکان تمام خانوارهای ایرانی کافی است، این در حالی است که طبق اسناد آمایش سرزمین، ۱۵ درصد از پهنه سرزمینی ایران در اولویت توسعه قرار دارد، این بدان معناست که این مناطق هیچ‌گونه تعارضی با منابع طبیعی، زمین‌های کشاورزی، آثار باستانی و ... ندارند. این نشان می‌دهد که مشکل اصلی، کمبود زمین نیست، بلکه مدیریت نادرست عرضه و تقاضای سوداگرانه است. 🔹 برای حل این معضل، باید همزمان دو راهکار را پیش برد: از یک سو، با آزادسازی زمین‌های دولتی و تسهیل دسترسی به آن‌ها، عرضه را افزایش داد، و از سوی دیگر، با ابزارهایی مانند مالیات بر ارزش زمین (LVT)، از انباشت و سوداگری جلوگیری کرد. بدون کنترل تقاضای سوداگرانه، حتی گسترش نامحدود عرصه‌ شهری نیز مشکل مسکن را حل نخواهد کرد. 🔹 در نهایت، انتخاب ایران میان دو مسیر است: یا زمین را به عنوان پایه‌ای برای عدالت و رفاه عمومی در نظر بگیرد، یا اجازه دهد تا همچون کالایی لوکس، در انحصار گروه‌های خاص باقی بماند. تحقق عدالت در حوزه مسکن، مستلزم بازگشت به روح اصل ۳۱ قانون اساسی و اجرای سیاست‌هایی است که زمین را از دایره سوداگری خارج کرده و به خدمت نیازهای واقعی مردم درآورد. مطالعه کامل مطلب + مشاهده فیلم 👇 http://zistshahr.com/6033 @buar12