. امروز دعوت بودم به جلسه هم‌افزایی مادرانه در حسینیه سراج. جایی که زهرای ده ساله‌ام را یک روز در هفته می‌سپارم بهشان، پنجشنبه‌ها صبح تا ظهر. دخترها توی حسینیه با هم کارهای هنری می‌کنند. اصول دین و مهارت‌های افزون‌تری را هم توی بازی و کَل‌کَل‌ با مربی تُرد و نرم‌نرم یاد می‌گیرند. انگار که هم‌مسیر شده‌ باشند به مقصدی که ته ندارد و قرار نیست روزی هیچ‌کدامشان جاده را ترک کنند. یک ربع‌ مانده بود به چهار عصر که رسیدم جلسه. مادرها داشتند زیارت خوش‌قواره‌ی جامعه کبیره را می‌خواندند. خیلی وقت بود نخوانده بودم. آخرین بار مشهد قبل از زیارت وداع خواندمش. آنقدر درگیر کار و خواندن چیزهای دیگری هستم که به ادعیه و مناجات‌های مفاتیح کم‌لطف شده‌ام. مربی که جامعه را می‌خواند، مژه‌هایم بی‌وقفه اشک را گلوله می‌کردند و سُر می‌دادند. بعد از زیارت، آماده شنیدن از مربی شدیم. از عملکرد چندماه اخیر گفت و برنامه‌های پیش‌رو. رفتار دخترها را برایمان تحلیل و مراحل رشدشان را مرور کرد. گفت که حواسشان به ترس‌ها، تردیدها و شبهه‌ها هست تا خیالمان راحت باشد. آخر جلسه روضه‌های فاطمیه را تقسیم کرد. قرار شد خانواده‌ها میزبان باشند و مراسم را مشارکتی پیش ببریم. هر کدام از مادرها روز مناسب خودش را اعلام کرد و اسمش را توی دفتر مربی ثبت کرد. اذان مغرب برگشتم خانه. به خودم که آمدم داشتم توی مسیر «ومَن أحَبَّكُم فَقَد أحَبَّ اللّه َ، ومَن أبغَضَكُم فَقَد أبغَضَ اللّه» را تکرار می‌کردم. #حُب @chiiiiimeh .