#کلیپ_تصویری 🔴حال خوب برای زندگی ☘ 🔹چه کنیم فکرهای گذشته را فراموش کنیم ؟ #مهارت_زندگی #سبک_زندگی #موفقیت 🌷🌸🍃🌺🍃🌸🌷

🔶هیچوقت نباید به دنبال #خوشبختی کامل بود. غیر ممکن است بتوان کسی را در این دنیا پیدا کرد که صد در صد خوشبخت باشد. 👌 باید به زیبایی‌های کوچک #زندگی بسنده کرده و آنها را در کنار هم چید، درست مثل یک جاده. 👈در آن‌ صورت است که وقتی برگردی و پشت سرت را نگاه کنی، میبینی چه مسیر طولانی‌ای را به سمت خوشبختی طی کرده‌ای. #مهارت_زندگی #موفقیت #همسرداری #زناشویی

هيچگاه به فرزند خود نگوييد "ما آنقدر پول نداريم" بلكه چيزی درمورد "مديريت پول" به فرزندتان بياموزيد. مثلا اين "كفشها خيلی قشنگ هستند اما ما نميخواهيم آنقدر پول برای یک جفت كفش بدهيم آن هم وقتی كه ميتوانيم با قيمت كمتر كفش خوبی پيدا كنيم". #فرزندپروری #تربیت #تربیت_فرزند

🇮🇷 🎥 « #ببینید وقتی یک #بی‌حجاب وارد جامعه میشود چه خطراتی دارد؟!» 🍃🌹🍃 🎙 #حجت‌الاسلام_عالی #حجاب #حجاب_عفاف #امر_به_معروف

#داستان_بهار_خانوم #قسمت_پنجم احمدی گفت: «دیشب تحقیقات خوبی درباره خانه امید داشتم. اونجا متعلق به خانم لطیفی هست که خودشون خادم حرم هستند و خانم بسیار محترم و کاربلدی هستند. حتی یک ریال کمک دولتی دریافت نکرده تا الان و اونجا رو در طول این همه سال، با دست خالی و حمایت های مردمی و نذر و نیاز و از این جور چیزا اداره کرده!» مهرداد گفت: «خب ... این سخت نشد بنظرتون؟» احمدی گفت: «چرا. خیلی سخته. من همیشه از آدمایی که وامدار نهاد و سازمان های دولتی نبودند و خودشون بودند و عقاید و پایگاه مردمیشون، باختم. چون دستشون پیش کسی دراز نیست. نمیشه یه جا را پیدا کرد و بگیم اینجا گلوگاهشون هست و میتونیم نون و آبشون قطع کنیم ... یا مثلا سفارش دولتی و دستور از بالا بگیریم و این حرفا.» فرحناز لب وا کرد و گفت: «پس چرا ما الان اینجاییم؟ اومدیم که از نزدیک بگین کارِ سختی هست؟» احمدی لبخندی زد و گفت: «وظیفمه که این حرفا رو بزنم. بذارین پایِ بازارگرمی. من تحقیق کردم و متوجه شدم که اینا باید هر از سه سال، مجوزشون تمدید بشه. و چقدر خوش‌شانسید که دو هفته دیگه، موقع تمیدید مجدد مجوز و پروانه اون مرکز هست.» مهرداد گفت: «خلاص! همینه. همین خطو بگیر و برو جلو!» احمدی گفت: «امروز صبح با کسی که باید پروانه اینا رو تمدید کنه حرف زدم. دو سه تا ایراد اساسی بهش متذکر شدم. جوری که وقتی اینا را شنید، دستپاچه شد و فکر نمیکرد اینقدر اونجا مشکل داشته باشه!» فرحناز گفت: «مثلا چه ایراداتی؟!» احمدی گفت: «خانه امید، در یه خانه قدیمی که سنِ بِنای اونجا حداقل پنجاه سال هست قرار داره. این سن و اون بنا و شرایط و قوانین حال حاضر، میگه که باید یا دستِ اساسی به سر و کله اون بنا بکشن و یا باید مکانش را عوض کنند. که خب طبیعتا اونا توانِ هیچ کدومش رو ندارن!» مهرداد گفت: «عالیه! دومیش؟!» احمدی گفت: «دومیش هم این که معمولا اماکن مذهبی و یا خیریه هایی که اینجوری اداره میشن، شفافیت مالی و این چیزا ندارن. این خیلی مسئله مهمی هست که تا الان درباره خانه امید ازش غفلت شده و میتونه دردسرهای زیادی برای خانم لطیفی داشته باشه!» مهرداد گفت: «و همین یک مسئله میتونه لطیفی را بیاره سرِ میز مذاکره تا کارش به جاهای باریک نکشه. درسته؟» احمدی گفت: «دقیقا. و سومیش هم این که روی دختری دست گذاشتین که سن و سالش بیشتر از بقیه هست و حدودا ده سالش هست و باید دو سه سال پیش به مراکز بزرگتر و بهتر منتقل میشده. اما اونا این کارو نکردن و نمیدونم چطوری اما یه جوری اسم این دختر... بهار خانوم رو از لیستی که هر سال میدادن به بهزیستی حذف کردند!» فرحناز که داشت بال در می‌آورد و به وجد آمده بود گفت: «واقعا؟ ینی میشه این کارشون رو گزارش داد و ازشون گرفت؟» احمدی که داشت با سبیل های بزرگ و پر پشتش بازی میکرد جواب داد: «نه به همین راحتی اما براشون دردسر بزرگیه.» فرحناز کمی خودش را جمع و جور کرد و گفت: «اما ما نمیخوایم کسی بیفته تو دردسر. اونا گفتن چندین خانواده میخواسته بهار رو بگیره اما ما نذاشتیم و بهارو میخوایم واسه خودمون. با این که وسط اون همه بچه، فقط اون معلول هست و براشون دست و پا گیره. اما منّتش رو دارند. حتی یادمه اون روز، کسی که مستخدم اونجا بود، بخاطر زیاده روی که من کردم و پریدم تو بغل بهار، حالش بد شد و غش کرد و افتاد! به خاطر همین، من فکر میکنم نباید از این راها وارد بشیم. اینا که شما زحمت کشیدید، کارایی هست که باید میکردند اما نکردند. ولی ما نمیخوایم برای اونا دردسر بشه. آدمای خوبی هستن.» تا مهرداد خواست حرف بزند، احمدی فورا گفت: «آفرین دخترم. حق با شماست. به خاطر همین من دو تا پیشنهاد دارم که بنظرم تا بگم، آقا مهرداد تو هوا میزنه و قبول میکنه.» مهرداد لبخندی زد و گفت: «جانم جناب احمدی!» آن روز گذشت. فردا احمدی و مهرداد و فرحناز بلند شدند و رفتند خانه امید. این سه نفر یک طرف و لطیفی و توکل در طرف مقابل آنها نشسته بودند. لطیفی: «ما به پول و ساخت و ساز و نو نوار کردن اینجا نیاز نداریم. نیاز داریما اما نه توسط شما!» احمدی: «چرا خانم. نیاز دارین. خودتونم میدونین. ما هم برای جنگ و مُرافعه نیومدیم. خدایی نکرده پیشنهاد بی شرمانه ای هم ندادیم. که اگر دادیم، بفرمایید تا بریم و پشت سرمون هم نگاه نکنیم!» لطیفی و توکل به هم نگاه کردند و حرفی نتوانستند بزنند. ادامه👇

‏شهید «رحیم علوی» در آغوش برادر ۱۴ ساله خود شهید «کریم علوی» انقلاب اسلامی ساده به اینجا نرسید که به سادگی توسط هرزه ها و اراذل و اوباش برانداز بشه... #شهدا #قهرمانان #دفاع_مقدس

#هشدار 👏 #افکار_منفی را از خودت دور کن😳 #سخنرانی #مرحوم_فاطمی‌نیا #مهارت_زندگی

حلالم کن #محمدحسین_پویانفر #شب_جمعه #مداحی

📣 #نماهنگ_خواهر_برادری #دیدنیها #نماهنگ

#تلاوت_قرآن 👈#صفحه ۴ #امروز👇 🙏 #جمعه #سی‌ویکم_شهریور ۱۴۰۲ 🤲ثواب قرائت امروز محضر مبارک #رسول_اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و اهل‌بیت حضرت علیهم‌االسلام

👏#ترجمه_قرآن صفحه ۴

حواست به دستت هست؟؟ #اخلاقی #دفاع_مقدس #هفته_دفاع_مقدس #قهرمانان

•🌿. #همسر_شهید: ‏شهید در خانہ‌ۍ ما زنده‌ است! لباس نظامۍاش را بہ چوب لباسۍ اتاق زده‌ام و وقتۍ حقوق مۍگیرم، مۍگذارم در جیبش! بچہ‌ها کہ وسیلہ‌اۍ مۍخواهند، مۍگویم: از بابا پول بگیرید و بخرید.. #شهید_محمد_بلباسے🕊 #شهدا #قهرمانان #هفته_دفاع_مقدس #مهارت_زندگی #فرزندپروری

#درسی_از_شهدا 👏 #شهید_حاج_احمد_کاظمی #هفته_دفاع_مقدس #دفاع_مقدس #شهدا

🔷داستان «بهار خانوم»🔷 قسمت ششم 🔺شیراز-منزل مامان فرحناز شب شد و فرانک، فرحناز را به خانه مامانش رساند. منزل مامان فرحناز که در یکی از باصفاترین کوچه های محله قصردشت قرار داشت، دو طبقه بود که در طبقه هم کف، پدر و مادر فرحناز و در طبقه بالا، داداش فرحناز به همراه همسر و دو تا پسرش زندگی میکردند. خانه ای وسیع با حیاطی مملو از درختان سرسبز و بلند. آن شب، فرحناز وسط نشسته بود و در حالی که فشارش افتاده بود، اطرافش را مامانش و فرانک و زن داداشِ فرحناز که«سوسن» نام داشت گرفته بودند و به او آب قند و شربت میدادند. فرحناز تمام صورتش پر از اشک بود و کم کم شربتش را مینوشید. پدر فرحناز که فرهنگیِ بازنشسته بود، گوشه ای روی صندلیِ مخصوصش نشسته بود و از دور، به کربلایی که فرحناز وسط خانه اش درست کرده بود، نگاه میکرد. میدید که همه دارند با فرحناز حرف میزنند و دلداری‌اش میدادند. مامان فرحناز همین طور که داشت لیوان بعدی شربت را هم میزد گفت: «خب مگه دختر قحطه عزیز من؟ این نشد، یکی دیگه! اصلا کی گفته دختر بیاری؟ مگه من تو رو دارم، کجا رو گرفتم؟» سوسن به مامان فرحناز گفت: «اِ وا مامان! نگو اینجوری! فرحناز ماهه ... ماه! خب دلش پیشِ دختره گیر کرده. الهی بمیرم!» فرانک گفت: «یهو پرید تو حیاط! هممون دویدیم دنبالش! من داشتم قبض روح میشدم. گفتم الانه که خانمه ما رو از درِ پرورشگاه بندازه بیرون!» فرحناز سرش را گذاشت روی زانوهایش. فرانک ادامه داد: «همه بچه ها ترسیده بودند. خب حق داشتن بیچاره ها! یهو دیدن یکی داره میدوه و چهار تا آدم دنبالشن! هر کی باشه میترسه. خلاصه. دوید و دوید تا به دختره رسید. نشست کنارش... من اولین کسی بودم که رسیدم به فرحناز. تا اون لحظه دختره رو ندیده بودم. دیدم یه لحظه چشم تو چشم شد با دختره. امون نداد و فورا رفت تو بغلش.» فرحناز همین طور که سرش روی زانوهایش بود، گفت: «اول اون بغلشو باز کرد!» فرانک حرفش قطع شد. سوسن و مامان فرحناز و باباش(از دور) ساکت شدند ببینند فرحناز چه میگوید؟ که فرحناز سرش را بالا آورد و گفت: «انگار منو میشناخت. تا چشمش به من خورد، بغلش باز کرد و رفتم تو بغلش.» سوسن گفت: «البته این طفلیا هر کی ببینن که از درِ اونجا وارد میشه، فکر میکنن مامانشون هست و میرن به طرفش!» فرانک به آرامی گفت: «البته اون دختره... ینی بهار... شرایطش اینجوری نیست. ینی خیلی توجهی به اطرافش که کی میاد و کی میره، نداره.» مامان فرحناز با تعجب پرسید: «ینی چی؟ مگه میشه؟» فرانک رو به فرحناز کرد و گفت: «حالا خودش... میگه براتون... بگو فرحناز!» سوسن گفت: «خب حالا شاید دختره خیلی وقت منتظر یکی بوده که بیاد و ...» فرحناز صورتش را پاک کرد و گفت: «بسه سوسن! بسه. وقتی خبر نداری، چیزی نگو!» سوسن حرفش را خورد و دیگر حرفی نزد. همه ساکت بودند و چشمشان به لب و دهان فرحناز بود تا ببینند بالاخره چه خبر است و او چه دیده؟ فرحناز گفت: «اون بچه معمولی نیست. نمیتونه راه بره. معلوله. جسمی حرکتی.» تا این حرف را زد، مامانش که انگار خیلی تو ذوقش خورده بود، گفت: «آهان. پس دلت براش سوخته!» فرحناز گفت: «قبلش داشتم بال بال میزدم واسه دیدنش. قبلش که نمیدونستم معلوله و پاهاش حرکت نمیکنه.» مامانش به فرانک نگاه کرد. فرانک حرف فرحناز را تایید کرد و گفت: «راس میگه. قبلش نمیدونست. من کاملا حواسم به فرحناز بود. حالتِ قبل و بعد از دیدن بهار، واسه فرحناز تفاوتی نداشت. کلا یه چیزی تو دختره هست که اینجوری فرحنازو...» پدر فرحناز از دور گفت: «گفتی اسمش بهاره؟» فرحناز رو به پدرش کرد و لبخندی وسط صورتِ اشکی و غصه دارش نشست و سرش را به نشان تایید تکان داد. پدرش رو به مامان فرحناز کرد و گفت: «یادته وقتی فرحناز به دنیا اومد... همون شب که مرحوم مادرت خونمون بود و داشت انار پوست میکَند و میذاشت تو کاسه سفالی قدیمیش... اون شبو یادته؟» مامان فرحناز سرش را تکان داد و ته لبخندی به صورتش نشست و سرش را تکان داد. پدر فرحناز گفت: «یادته اون شب که فرحناز به دنیا اومد، تصمیم داشتیم اسمشو بذاریم بهار؟» تا این حرف را زد، فرحناز و فرانک و سوسن با تعجب به او نگاه کردند. ادامه👇