💚 #فقط_به_عشق_علی

💚 #فقط_به_عشق_علی

مےسپارم تار و پودِ چــادرم را دستـــِ | تُ | 😍 من ڪنیز خواهرتــ هستم نظرڪن یاحسین♥️ #ڪنیزعمہ‌ساداتــ 😌✌️🏻 ▪️ #پروفایل 🖤| @clad_girls

🔸دلم برات تنگ شده سردار...... 🔰نشر حداکثری با شما 🆔 @Clad_girls

در کتاب های درسی بنویسید: او هرگز مغرور نشد نمایش نداد ادعا نکرد در خاطرش نگذشت که به جایی رسیده است به جایی رسیدن، ادب و تواضع و محبت و احترام را از او دور نکرد... و هـرگز از آدم ها به تفاخر و کبر روی برنگرداند... بنویسید او خودش را از میان برداشت تا هرچه هست خدا باشد... بنویسید: سردار، اینگونه سرداردلها شد 🔰نشر حداکثری با شما 🆔 @Clad_girls

#پروفایل 🌺 #دخترونه 🌷 ﴿گاهے آرزوےِ شهادت ڪردن من عرشیان را بہ خنده در مےآورد😔﴾ ●•●🍭•●•🌸●•●🎈●• #دختران‌چادرے 💛 ♔♡j๑ïท🌱 『 @clad_girls』

🌱📖🍒 کاش دورانمان کمی عقب تر بود ... مثلا یک قرن ... ! من چادرِ گلدار سرَم میکردم ... و تو با چند نانِ سنگکِ تازه ، سرِ کوچه می ایستادی تا من از کنارت رد شوم و تو با تمامِ جسارتت به من نانِ داغ تعارف کنی ... من نگاهم را نجیبانه می دزدیدم ... و تو ... عاشق تر می شدی ... . به این منِ دست نیافتنی ... مالِ آن دوران اگر بودیم ؛ برای دلبری از تو ، آبگوشت های جانانه روی اجاق ، بار می گذاشتم ... که بویِ دلبرانه اش تا خانه‌ی شما برسد و تو بیشتر از همیشه عاشقم شوی ... تا مادرت باز هم از نجابت و خانمیِ دخترِ چادر گلی بگوید و تو قند در دلت آب شود ، و از شرم و وَقارت ، سرخ و سفید شوی و سرت را پایین بیندازی ... مالِ آن دوران اگر بودیم ؛ تو برای یک لحظه دیدنم ، با تمامِ جهان می جنگیدی ... ! چقدر حیف که مالِ آن دوران نیستیم ... مال آن دوران اگر بودیم ؛ کوچه ها پر می شد از مردانی که دلشان می تَپید به خانه برگردند ، و زنانی که تمامِ کوچه را برای آمدنِ مرد عاشقشان آب و جارو می کردند ... ✍ #نرگس_صرافیان_طوفان🌺 #سبک_زندگی 🆔 @Clad_girls

زندگی در آمریکا به من فهماند چقدر ایران را دوست دارم مردم ایران حتی وقتی اشتباه هم می‌کنند باز هم پای حق در میان است! گفت‌وگویی با دکتر الهام یاوری، نخبه‌ای که زندگی در ایران را به کار و تدریس در آمریکا ترجیح داد ... 🍃🌸JOiN👇🏻 ••🍃🌸 @CLAD_GIRLS

#رنج_آقا_سید | #پارت_اول 💔 با شانه ی سر کوچک، مدام ریش های نیمه بلندش را مورد عنایت قرار می دهد و صدای پیچیده در فضای حنجره اش که ترک نمی شود، حکایت از نجوای علی،علی دارد. همین صحنه ی به ظاهر ساده بود که دل از سهیلا برد و تارهای صوتیش را به حرکت درآورد:«آقا سید!» چشم های خرمایی سید به سمت آن صوت روح نواز متمایل شد اما چشم های سهیلا نه! نگاهش از دست های لرزان سید جدا نمی شد؛ این اواخر لرزش دست هم به لشکر نگرانی هایش افزوده بود. حول و ولای عجیبی داشت اما مثال هر زن ایرانی الاصل دیگری لبخند را کنج لب هایش نشاند. اشاره ای به سکه های براق جمع شده در پهنای دامنش کرد و گفت: «امسال سکه های عیدی با دست های مبارک شما تزئین می شود. خبری از <کتاب خوانی الغدیر> نیست!» چشم هایش را برای مظلوم نمایی به سمت جنوب غربی خانه کشاند و ادامه داد: «خیال می کنید، عید غدیر پارسال متوجه نبودم که پشت کتاب الغدیر، از من رو می گرفتید؟ با چشم های خودم دیدم از ناحیه ی گردن سرخ شده بودید...» سید از گوشه ی عینک بیضی شکلش که او را از چهره های مذهبی متمایز کرده بود، به شگردهای زنانه اش خیره شد و پرسید: «خرید های عید را گذاشتم روی میز ناهار خوری، کم و کسری نداری؟» سهیلا که احساس کرد در عملیات <حواس پرت کنی> موفق شده است، سکه ها را روی حصیر دست بافت ریخت و ترفند های خودش را به کار گرفت: «اصلا مگر می شود شما آقا و مرد این خانه و کاشانه باشید، آن وقت ما کم و کسری را حس کنیم؟» اینطور مواقع، سید در مقابل تمجیدهای سهیلایش، چشمکی ریز حواله می کرد اما این بار منقلب شده بود. دست های لرزان او دیگر طاقت سنگینی تسبیح را نداشت و رهایش کرد. لحظه ای نگاهش دور تا دور اتاق چرخید و به سهیلا ختم شد. ابروهایش را در هم فشرد و باصدایی مبهم گفت: «من مرد توام،نه؟» به خودش آمد، نمی دانست این چه سوالی بود که از دهانش بیرون پرید. برای فرار از چشم های پرسشگر سهیلا، به سمت روشویی رفت. حال و هوای امروز او برای سهیلا تازگی نداشت. همه ساله، یک چنین روزی، سید دچار حالات عجیبی می شد؛ دو سال گذشته به عرق های سرد و اندکی تب، پارسال با حبس در کتابخانه و چهره ای که رنگ عوض می کرد مابین قرمز و زرد، امسال هم لرزش ممتد دست و سوال های بی ربط. سهیلا به آشپزخانه رفت و تنها راهی که به ذهنش می رسید را چاره کرد؛ انداختن چند سکه در دل صندوق صدقات. چشمش به پلاستیک های خرید روی میز افتاد و سوال سید، مدام در ذهنش چرخ خورد: «من مرد توام،نه؟ من مرد توام،نه؟» از آنجا که حدس مشخصی نداشت، با چیدن بهاردانه و کنجد در دیس های رنگی، خودش را مشغول کرد. ادامه دارد... 🔺🔻نویسنده: #میم_اصانلو #کپی_تنهابا_نام_نویسنده_جایز  @clad_girls

🔴ماه‌چهره خلیلی بازیگر سینما و تلویزیون درگذشت 🔹 وی متولد ۱۳۵۵ و نوه مرحومه پروین سلیمانی بازیگر فقید کشورمان بود. 🔹خلیلی در فیلم‌های مختلفی از جمله نقاب (محصول ۱۳۸۳) و سریال‌هایی چون مرضیه، کلاه پهلوی، در چشم باد و مختارنامه به ایفای نقش پرداخته بود./صداوسیما 🔻‏حرف‌های ماه‌چهره خلیلی در برنامه دورهمی رو بشنوید که برخلاف بعضی سلبریتی‌ها بود. 🆔 @Clad_girls

 #قمارباز ♨️ خریدار تیر‌مسموم‌شیطان به ازاے مختصر حظِّ‌نگاه؛ همان فروشنده‌ے بِأَنَّ‌اللَّهَ‌يَرى است به سِنّار!... | نویسنده: #میم_اصانلو | ✅ @clad_girls

🎥مولودی غدیری لری😍🌹 🔴 بیداری ملت @bidariymelat @bidariymelat

  #رنج_آقا_سید | #پارت_دوم | #پایان اتمسفر خانه را عطر و بوی ولایت گرفته بود؛ از اندرونی یخچال و کاپ کیک های سفارشی تا سکه های پخش و پلا شده روی حصیر و بالاخص حریر سبزی که در مرکز ثقل خانه پهن شده بود. سهیلا دیگر حسابی سنگ تمام گذاشته بود و گرچه ستون فقراتش یاری نمی کرد اما همچنان به تمیزکاری آشپزخانه مشغول بود. لحظه ای دست به کمر زد و آه از نهادش بلند شد: «آه! جانم علی...» کوتاه بودن فاصله ی بین اتاقک ها همانا و گوش های تیز سید همانا. آستین هایش را بالا زد و با گفتن: «سید که نمرده!» تی آشپزخانه را بلند کرد و مشغول به کار شد. سهیلا گل از گلش شکفت، روی صندلی آشپزخانه نشست و در حالی که انگشتانش با ربان سفید بازی می کرد، سر صحبت را باز کرد: «مردِ مردستان من!» از قصد کلمه ی مرد را باشدت تلفظ کرد. سید از پشت عینک بیضی شکلش به چشم های دزدیده شده ی سهیلا نگاه کرد و دستش را خواند، با طمئنیه ی خاصی گفت: «من حالم خوبه!» صندلی را آرام کنار کشید و نشست. لحظه ای چشم ها را بست تا تمرکز کند، دست هایش را بهم گره زد و آرام تر از قبل نجوا کرد: «سهیلا سادات من مرد توام یعنی بر تو ولایت دارم.سرپرستتم!» صدایش گرچه آرام اما رفته رفته به بغض آلوده شد: «یعنی نمی گذارم کم و کسری احساس کنی. یعنی لب تر کنی، بالای سرت حاضرم. یعنی بگویی آه، من می گویم جان.» سهیلا دست هایش را روی ریش های نیمه بلند سید قرار داد و تایید کرد: «آقاسید یعنی به تعبیری، تو تکیه گاهم هستی!» سید با شنیدن این جمله، لرزش دست هایش دوباره محسوس شد. حال آدمی را داشت که در حال اضطرار است، نفس زدن هایش عادی نبود: «مشکل همینجاست سهیلا سادات! به علی گفتند... گفتند تو مردی، اتفاقا خیلی هم مردی، آقایی،سروری اما ولایت نداری، اما باید گوشه ی خانه بنشینی... کجای دنیا، کجای دنیا این قاعده را می پذیرد؟» منتظر جواب نماند، سر از پا نمی شناخت. ناگهان از جا بلند شد و خودش را به دیوار آشپزخانه چسباند: «کجای دنیا می پذیرد دیوار باشی و تکیه گاه نباشی؟ کجا؟» سهیلا که هاج و واج به او زل زده بود و می دانست جزء جزء بدن سید در حال رعشه است، بر لبش مهر سکوت نشاند. این سید هست که خودش هم سوال بود و هم جواب: «درد من، درد ضربت نیست. علی کسی نبود که از شمشیر رنج ببرد. درد من، جسم علی نیست! روح علیست. درد من، درد ولایت است. من الغدیر می خوانم تا رنج علی یادم نرود. من شقشقیه می خوانم تا رگ گردنم با غیرت بماند!» لحظه ای آرام گرفت و دل از دیوار جدا کرد. برای اینکه به قلبش مهلت تپش بدهد، شروع کرد به قدم زدن. سهیلا سرش را روی میز قرار داد. چقدر دلش یک لالایی می خواست. دلش می خواست حرف های سید در خواب باشد، دلش می خواست همه ی غدیر چیزی جز کاپ کیک های درون یخچال، چیزی جز داد و بیداد برادرش بر سر خلفا در جمع غریب و آشنا، چیزی جز چند فحش زیر زبان نباشد. دلش می خواست سید لالایی بلد باشد، شعر بلد باشد؛ اما نبود اما نبود اما نبود. باز صدای پیچیده شده در حنجره ای مردانه به گوش می رسد: «علی،علی!» سهیلا درد می کشد... 🔻🔺نویسنده: #میم_اصانلو #کپی_تنهابا_نام_نویسنده_جایز  💟 @clad_girls

💚 مولودی 🍰 عیدتووووون مبااااارک پ‌.ن : مراسمات مذهبی پایه #نشاط جامعه هستند . کاش میشد مردم ازش #محروم نشوند با هر تدبیری که فکر میکنند درسته 😔 🎉 @Clad_girls

#پروفایل غدیری ام...💚 🆔 @Clad_girls

استوری موشن 😍 #فقط_به_عشق_علي #عید_غدیر #غدیر 🆔 @Clad_girls

#فردا_چه‌خبر_است؟ 💚 یک ساعتی لولـیده بودم روی تخت و حالا هم خاموش نشسته‌ام پشت میزتحریرم، روی میز یک لیوان شیر همیشگی است و دفتری ساده... همه چیز خاموش است و انگار فردا هیچ خبـرے نیست، حتی اگر هم باشد، چه کاری از من برمی آید... جز هیچ؟ در همین لحظه که به ساکـن‌ترین حالت ممکن دچارم، در دلم امـا شرایط متفاوت است؛ 🌱مادر درونم چادر به کمر زده، مدام جارو می‌زند به پایم و با همان دهانِ چادر به دندان گرفته‌اش می‌گوید: «پاشو دخترجان! میخواهم آب و جارو کنم، می‌دانی که فردا چه‌خبر است؟» 🌱دخترکی با عبای سبز به طرفم می‌آید، بالا می‌پرد و فریاد می زند: «اوه! روز محبوبمان. باید برویم خانه را خوش آب و رنگ کنیم... می‌دانی که فردا چه‌خبر است؟» 🌱چند دختر جوان با خودکارهاے اکلیلی مشغول نوشتن پیام غدیر در دل کاغذهاے رنگی‌اند و لبخند رایگان به من هدیه می دهند... یکی‌شان به زمین اشاره می‌کند و تقاضا دارد کنارشان بنشینم، چشمک می‌زند: «بیا عزیزم... می‌دانی که فردا چه‌خبر است؟» 🌱پسرکی گوشه‌دلم نشسته و مشغول شانه زدن موهاے سپید مادر ساداتش است... مادرش چشم گرد می‌کند: «از این کارها بلد نبودی!» پسرک می‌خندد: «مامان می‌دانی که فردا چه‌خبر است؟» 🌱در سمت چپ دلم، پیرمردے با کمر دولا دولا به سمت درب ورودی دلم می‌رود و کترے چای را حمل می کند برای ایستـگاه صلـواتی! در سمت راست دلم پیرزن غر می‌زند: «کمرت درد می‌گیرد مرد!» پیرمرد ژست بازو می‌گیرد و می‌گوید: «حاج خانم... من الان جوان بیست سالم، می‌دانی که فردا چه خبر است؟» 🌱 آن طرف‌تر چند تخته سیاه و خانم‌های مانتویی را می‌بینم که برای ایتام کلاس ریاضی و فارسی برپا کرده اند و رو به بچه‌ها با چهره گشاده سوال می‌پرسند: «عزیزانم! کسی می داند فردا چه‌خبر است؟» هیچ‌کس بیکار نبود، گویا سکون برایشان تعریف نشده بود. به لطف تمامی آن زن‌ها و مردان عاشق درونم❤️ است که می بینید دست دلم به حرکت درآمده است و دارم برایتان می‌نویسم... شما چند مرد و چند زن عاشق درون خودتان جا داده‌اید؟ حتی اگر یک زن یا یک مرد عاشق درون شما دارد غذای نذری می‌پزد یا تخفیف ویژه برای فقرا یا واریز مبلغی به بیمارستان کرونایی‌ها یا نهج البلاغه را با چشمان گریان کرده آغاز... و از شما می‌پرسد: «می‌دانی که فردا چه خبر است؟» 🦋بروید کنار آدم درونتان بنشیند و هر کارے از دست دلتان برمی‌آید بکنید! آخر، فردا خبــرے در راه است... | دل‌نویس: #میم_اصانلو | 💟 @clad_girls

🔺#شبهات_غدیر 🔻 🔸 #فایل_اول 🔸 یک شیعه بابصیرت😇 ✅ @clad_girls

🔺#شبهات_غدیر 🔻 🔸 #فایل_دوم 🔸 یک شیعه بابصیرت😇 ✅ @clad_girls

🔴🎥 سید حسن نصرالله: قاطعانه می‌گویم هیچ چیزی در آن بندر از آن ما نبوده است 🔹برخی گفتند که حزب الله در بندر حضور داشته، اما ما نمی‌دانیم در بندر بیروت چه خبر است. شاید حزب الله بیشتر از بندر بیروت بداند که در بندر حیفا چه خبر است.