در صورتی که دایره باور و قصد ما کوچک باشد، ناگزیر باید منافع عده‌ای را بر منافع عده‌ای دیگر ترجیح دهیم. یعنی باور محدود ما عده‌ای را از دایره اصلاح و خیرخواهی ما خارج خواهد ساخت. در بهترین شرایط رقابتی در خواهد گرفت و در آن سعی خواهد شد همه چیز به نفع ما باشد. این همان کاری است که طرف مقابل هم انجام خواهد داد. نتیجه صرف مقدار قابل توجهی از امکانات در جریان رقابت است. اگر دو طرف به رقابت قاعده‌مند تن دهند، آنگاه هزینه مقداری کاهش خواهد یافت؛ اما اگر یک یا دو طرف به چارچوب‌های مورد توافق وفادار نباشد، آنگاه بسیاری از سرمایه‌ها در آتش تجاوز و جنایت خواهد سوخت. ایمان به خداوند باعث خواهد شد، قواعد حاکم خودخواهانه و ظالمانه نباشد. خداوند محتاج نیست و همگان در نزد او یکسانند. آنچه که او برای رتبه‌بندی مردمان تعیین می‌کند، شبهه جانبداری بی‌قاعده ندارد. او با نظامی که برای اعمال بندگان تعیین می‌کند، مصالح کلی و جزئی عالم را در نظر می‌گیرد و اجازه فساد نمی‌دهد. ضمانت جبران فسادهای احتمالی نیز با اوست. اما منبع باور و قصد و نیت هر چه جز خدا باشد، از آنجا که نقصی در میان است، جانبداری ناگزیر است و عمل قطعا دچار نقص خواهد بود و هیچ ضمانتی برای جبران وجود ندارد.

قصد تقرب چگونه بر ارزش کار اثرگذار خواهد بود؟! کار بر اساس منافعی که از آن به دست می‌آید ارزش می‌یابد. هر کار دو اثر در دو سو دارد. اثری در جان خود و دیگران و اثری در جسم خود و دیگران. آنچه امروز مورد محاسبه دنیامداران قرار می‌گیرد، مزدوری سفارش دهنده کار است. در جهان کالا شده هر شیء با ما به ازاء مادی ارزش‌گذاری می‌شود. کار در جهان مادی یک کالا به شمار می‌آید. کارگر بخشی از وجودش را می‌فروشد تا لقمه نانی به عنوان مزد دریافت کند. اما آیا این ارزش واقعی کار و کارگر است؟! نمی‌توان انسان را به عنوان ابزار استخدام کرد و مصرف نمود. کار قرار نیست نظام بردگی را به صورتی دیگر بیاراید و نظام برده‌داری را پشتیبانی کند. کار قسمتی از وجود انسان را در جهان به جریان می‌اندازد و آثار ماندگار بر جای می‌گذارد. کارگر اگر گمان کند که کار خود را به دیگران می‌فروشد، آنگاه چگونه می‌توان از عزت نفس و کرامت انسانی سخن گفت؟! اینکه فردی را به اندازه‌ای که جان داشته باشد تأمین کنیم تا اندک اندک خود را نقد کند و حدالامکان تمام نشود تا ما فرصت بهره‌برداری از او را از دست ندهیم به هیچ وجه انسانی نیست. تصویر عریانش این خواهد شد که از تن فردی به آن اندازه بکنیم و ببریم که نه جان دهد و نه از کار بیافتد؛ بلکه بدن تو بتواند خود را ترمیم کند تا گوشت تازه نصیب ما گردد. آیا کارگر این است؟! قطعا در نظام اندیشه دینی چنین نیست. کارگر بخشی از برنامه خداوند در آبادانی عالم را پیش می‌برد. او سهمی از اصلاح عالم را بر عهده دارد. کارگر در فرهنگ دینی عمل صالح انجام می‌دهد نه مزدوری. او بخشی از وجود خودش را برای نجات عالم نثار می‌کند و در عوض خداوندگار جهان به او وجودی جاودانه را در بهشت جایگزین می‌کند. کارگر مؤمن در واقع ماده را به معنی و جسم را به روح و تیرگی خاک را به نور تبدیل می‌کند. مؤمن عامل و کارگر خداست. از نعمت خدا بهره می‌برد تا زمین خدا را برای استفاده بندگان خدا بسازد، بدون اینکه به سایر مخلوقات خداوند، بدون چارچوبی که معین فرموده آسیب بزند. کارگر مؤمن برده نیست، بنده است و مشمول آیه شریفه أنتم الأعلون إن کنتم مؤمنین.... و اجر و پاداش او زندگی جاودان است. در واقع آنچه در برابر کار به کارگر مؤمن تقدیم می‌شود، نوعی سپاسگزاری و تقدیر حداقلی ناگزیر است. او اجر عمل خود را از دست خداوندگار خواهد گرفت. آیا این می‌تواند مستمسکی باشد در دست کارفرما که کارگر را استثمار کند؟!

کارفرمای مؤمن همان کسی است که یک عمل صالح را کشف می‌کند و در مرحله اجرا و انجام برآورد می‌کند که تعدادی از مؤمنین باید او را در تحقق این کار یاری کنند. نوعی عبادت جماعت که بر اساس تعاونوا علی البرّ و التقوی صورت می‌پذیرد. در نظام سرمایه‌داری، سرمایه‌دار خود را از طبقه بالاتر تعریف می‌کند و از حاصل دسترنج کارگرانش ثروت انباشته فراهم می‌نماید. او در واقع هر ماهه بخشی از جان و تن کارگرانش را برای تبدیل شدن به انسانی ثروتمند یا قدرتمند و یا مشهور تصاحب می‌کند. البته در جهانی که کارگران خود را به پول واگذار می‌کنند، این روند سرعت می‌گیرد. اما کارگر مؤمن همواره چارچوب عمل صالح را در امر کار مورد نظر دارد. گاهی جریان استضعاف آنقدر قدرتمند است و در اثر تمکین ضعفا چنان تنومند شده که کارگر مؤمن امکان انتخاب ندارد؛ اما حتی در همان حال، محاسبه شرایط اضطرار از سوی کارگر مؤمن برقرار است. چه کسی می‌تواند برای عمل صالح قدر و قیمتی تعیین کند؟!

مسئله مهم در اینجا امکان‌های عمل صالح است. قطعا عمل صالح در بسترهای مناسب پدید می‌آید. ظرفی که تعلقات معنوی و توجهات روحانی در آن لحاظ نشده نمی‌تواند گنجایش عمل صالح را داشته باشد. کارخانه، اداره، سازمان، نهاد، دولت، نظام و تمدنی که بر اساس اصالت ماده و انکار خداوند بنا نهاده شده و توجهی به لوازم رشد و تحقق عمل صالح ندارد، نمی‌تواند پذیرای آن گردد. این ظرف چنان تنگ و تاریک است که گشایش و نورانیت عمل صالح در آن فهمیده نمی‌شود. انسان‌های پست و بی‌مایه فهمی از عمل صالح ندارند که آن را در مدار کار خود قرار دهند. آنها تفاله کار را می‌خواهند و نه جان آن را. چرا که ساختار کار آنان بی‌جان است و روحانیتی در خویش ندارد. مردارهایی که دائم در حال فسادند و جز عفونت ظلم و تعدی و تجاوز و جنایت نمی‌افزایند. عمل صالح همان طور که نیازمند یک باور پشتیبان بود تا امکان‌های وجودی‌اش شکل بگیرد، به یک بستر مناسب نیازمند است تا در بدنه آن امکان‌های مادی به دست آورد. ظهور و بروز عمل صالح در فضای قوی مؤمنانه ممکن است. عمل به اندازه باوری که حمایتش می‌کند و نیتی که از آن بهره می‌برد و فضای سازماندهی مادی که پذیرای آن است و همتی که برای تأمین آن به کار می‌بندند ارزش پیدا می‌کند و عزت و عظمت می‌یابد. حیات و قوام عمل صالح به شدت وابسته به فضای دو سویه مادی و معنوی است که در آن شناخته می‌شود. در فضای تنگ و جامد و بسته و ضعیف و منفعل، عمل صالح رشد نمی‌کند.

اگر من فهمی از سازماندهی نداشته باشم عممل‌های من کوچک و حداقلی رو خواهند ماند. اگر من خانواده نفهمم، اگر اداره را نیابم، اگر حکومت را درک نکنم، اگر جمع و جمعیت و جامعه را نشناخته باشم، عمل من حتی اگر صالح باشد حداقلی و آسیب‌پذیر و در معرض خطر انحراف و اشتباه بنیانی است. چه بسیار انسان‌های به اصطلاح مؤمن که اعمال به ظاهر صالحشان در خدمت ساختارهای ظالمانه و سازمان‌های جور قرار گرفته است. کسانی بوده و هستند که بر روی جوی خون مظلومان عبادت‌های ساخته و پرداخته‌اند و مانند بت، آنها را در طاقچه برای زینت در کنار هم چیده‌اند و نمایش داده‌اند. اعمال صالحی که مغذی‌ترین کارها برای حیات و بقای جنایتکاران تاریخ بوده است. لذا امکان عمل صالح مشروط به وجود ظرف مناسب است. انقلاب اسلامی مردم ایران برای تدارک چنین ظرفی بر پا شد و ثمر نشست. جمهوری اسلامی ایران همان ظرفی است که مردم ایران ساختند تا بتوانند اعمال صالح ملی، منطقه‌ای و جهانی انجام دهند. اعمال صالحی که به جماعت انجام می‌شود و تاریخ و تمدن را به ریل اصلی خود بازمی‌گرداند. کارگر در جمهوری اسلامی ایران این فرصت را دارد که عمل صالحی در ابعاد تمدنی انجام دهد. اگر او بداند که چه گوهر ارزشمندی در اختیار دارد و در خط مقدم کدام جبهه تلاش می‌کند، آنگاه خواهد یافت که عمل صالح او، بخشی از عمل صالح جمعی مردم ایران و مستضعفان جهان برای نجات انسان است. ابعاد وجودی این کار نه در محدوده زمان می‌گنجد و نه در عرض و طول زمین. زمینه‌ساز و زمانه‌پرداز است. عملی جاودانه است. قدمی از یک جهش بزرگ که تصویر ابدی و ازلی آن نزد پروردگار ثبت و ضبط است. همان که ظرف تنعمش و فضای اجرمندی‌اش آسمان‌ها و زمین را در حوصله خویش می‌گنجاند. سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ۚ ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ(۲۱ حدید)

سازمان‌های مادی، عمل صالح را می‌میرانند و از جسد آن ارتزاق می‌کنند. عمل صالح، امتیاز انسان است. جسد آن همچون جسم انسان احسن تقویم است. بهانه معنویت دلیل سستی در عمل نیست. بلکه مؤمن عمل صالح را محکم و استوار انجام می‌دهد تا تحمل روح بزرگی را که بناست بر آن نازل شود را داشته باشد. عملی که بناست حیثیت جاودانه و جهانی داشته باشد نیازمند زیباترین کالبد و تن است. همین‌جاست که کار در مفهوم مؤمنانه‌اش یک هنر خواهد بود. نقطه خلق یک موجود زنده و پاینده. صورتی برآمده از باوری ناب و نیت و قصدی خالص. کار ناقص و دست و پا شکسته توان تحمل روحانیت عمل صالح را ندارد. عمل صالح باید بهترین باشد تا بتواند مأموریت خویش را به انجام برساند. دانشمندان مؤمن و مخلص ما در چند دهه پس از انقلاب، بارها نشان داده‌اند که چگونه عمل صالح می‌تواند جان جهانی را تحت تأثیر خود قرار دهد. ایران اسلامی در زمینه‌های علمی مختلف و رشته‌های پیشرفته و نو، بر لبه علم و عمل ایستاده و ایران عزیز را پس از قرن‌ها فروماندگی برکشیده و حیثیت و شخصیتی جهانی بخشیده است. به عنوان جدیدترین اثر هنری جامعه ایران در سطح جهان می‌توان عملیات وعده صادق را نام برد. وعده صادق محصول ده‌ها و بلکه صدها میلیون‌ها نفر ساعت عمل صالح بود که بر آسمان و زمین نقش بست و همه را حیرت زیبایی و شکوه خویش فروبرد. ده‌ها میلیون نفر از مؤمنان در ایران و بیرون از آن چندین دهه مجاهدانه ایستادند و خالصانه همت کردند و زیبا زندگی کردند تا وعده صادق به تصدیق همه کارشناسان تاریخ را به پیش و پس از خود تقسیم کند. این اجر صبری بود که بسیاری متحمل شدند و از هفت دریا خون دل و زخم زبان و درد و جراحت جسمی و روحی و مادی و‌ معنوی گذشتند و بالاخره به قله رسیدند. قله‌ای به ارتفاع آسمان صهیونیزم جهانی و نظام استکباری و سلطه شیطانی. تمام مردمانی که پای کار انقلاب اسلامی و نظام اسلامی جان فرسودند تا این ظرف بزرگ سالم بماند و امکان عمل صالح داشته باشد، در اجر و پاداش و عزت و افتخار آن سهیم هستند و روسیاهی باقی ماند برای آنان که با هر چه در اختیار داشتند بر این ظرف مقدس کوبیدند تا بشکند و امکان عمل صالح جهانی و تمدنی را از دست بدهد. قصد تقرب به خداوندگار عالم خیر ثابت و برکت تام و تمامی را نصیب کارگر می‌کند که انگار او در مرکز عالم ایستاده و بر تقدیرات آن اثر می‌گذارد. قصد قربت، عمل را به اندازه نیتش رشد می‌دهد و از آسمان معنی باز می‌تاباند و در تعینی دوباره شکل نو می‌یابد و تمام محیط پیرامون خویش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. عمل صالح در آغوش قصد قربت، به گرهی می ماند که بر تار و پود فرش می‌زنند. نقطه‌ای که بر اساس طرح و نقش هنرمند بر بوم می‌نشیند و اثر هنری را می‌آفریند. به خودی خود به چشم نمی‌آید؛ اما نگاه هنرمند می‌داند که جشن بزرگی انتظار او را می‌کشد، وقتی از آن در روز موعود پرده برمی‌دارند

بسم الله الرحمن الرحیم موشک‌هایی دوربردتر از موشک‌های بالستیک شلیک موشک از ایران به فلسطین اشغالی معلوم کرد که برد موشکها حدود ۱۶۰۰ کیلومتر است اما این روزها معلوم شد برد موشک‌های فرهنگی سیاسی انقلاب اسلامی بیش از ده هزار کیلومتر است چرا که : _ _ هزاران کیلومتر آن طرف تر در اکثر ایالتهای آمریکا هر روز شاهد تظاهرات و اعتراضات مردمی به نفع فلسطین هستیم _ چرا که در اکثر کشورهای اروپایی حمایت از فلسطین حادثه‌ای پرتکرار شده است _ چرا که مردم در اقصی نقاط جهان از موشکباران اسرائیل توسط ایران حمایت می کنند _ چرا که نام نام ایران و انقلاب اسلامی و رهبری در تمام جهان از پاکستان و هند و کشمیر و سریلانکا تا ونزوئلا و کوبا و آفریقا و نیجریه و ... در حال شنیده شدن است https://eitaa.com/kootahgooya

آیا علم مسئولیت‌پذیر است؟ آنچه که از رفتار و گفتار برخی از درس‌خوانده‌های حوزه و دانشگاه برمی‌آید، علم مسئولیت‌پذیر نیست؛ بلکه موج‌سوار است. علم موج‌سوار از پس حادثه‌ها می‌آید و مدل‌سازی می‌کند و فضل می‌فروشد. این در حالی است که نیاز پیش از حادثه حرکت می‌کند و بر گرده مردانی است که آگاهی‌های به لحظه دارند و بحران‌ها را در وسط میدان حل می‌کنند.

شهوت فضا را ضعیف کرده. ضعف شهوت در رفتار و گفتار و نگاه و پوشش برخی جوانان و غیر جوانان پیداست. مانند کسی که از درون دچار انکار و از هم‌پاشیدگی است و به زور پوستش جمع و جورش کرده، خودشان را رها کرده‌اند روی دست جامعه. ریز و درشت ناهنجاری‌هایشان فقط به پوشش مربوط نمی‌شود. مانند دائم الخمرها شراب چشم می‌نوشند و می‌نوشانند و صوت مخدر دود می‌کنند. نتیجه لاطائلاتی است که لاینقطع در هوا می‌پراکنند. یکی هم معلوم نیست کجا نشسته و در فضای بسته سیگار دود می‌کند. حتی ارزشی برای نفس دیگران قائل نیست. بقیه هم نشسته‌اند و بدون حرکتی فقط بو می‌کنند. فضا ضعیف است و ضعف حکومت می‌کند. اینها تنها آغاز آن وحشی‌گری بی‌عنان است که پیش از این در باره آن می‌گفتیم. فضا که ضعیف شد، انسانیت‌ها کنار می‌رود و حیوانیت‌ها پر و بال می‌گیرد. حیوانیت، اهلیت را نادیده می‌گیرد و وحشی‌گری به جامعه تجاوز می‌کند؛ اما چون همه شریک این تجاوزند، می‌نشینند و نگاه می‌کنند تا تمام شود. شهری که با شهوت ضعیف شد ناگزیر گرفتار خشونت است. شهوت عریان با خشونت عریان به دنبال نقطه تعادل می‌گردد. این ضعف ها تاوان دارد. تاوان سخت. آدم‌های ضعیف فضای شهر را غصب می‌کنند و به محیط آن تجاوز می‌کنند. از آنها برای ما تصویری می‌ماند اما شهر آنان را گم نمی‌کند. انتقام سختی در راه است. بسیاری از آنان را دیده‌ام. همانطور که از ناکجا و بی‌هوا زدند، از ناکجا و بی‌هوا خوردند. هیچ کس نبود که متهم کنند. هیچ کس. خدا آنان را زده بود و جز خود هیچ کس را در میان نمی‌دیدند.

دشمن، یعنی دشمن انسان و من تبعه، یعنی کسانی که هوی نفس را می‌پرستند، یعنی بر اساس دلبخواهی‌هایشان زندگی می‌کنند و خود را معیار حق و مناط عدل می‌دانند، از ولایت و ولیّ خدا بیزارند. ولایت به جامعه قوت می‌دهد و شخصیت‌های پراکنده را همخوان و یکپارچه می‌کند تا نزول روح خدا ممکن باشد. انگار شب قدر همین باشد که سحر فتح و ظفر از پی آن است. ولایت، شهوت و مصلحت را انکار نمی‌کند. این خلاف آن چیزی است که شیاطین وسوسه می‌کنند در گوش مردم و آنان را می‌ترسانند. ولیّ خدا شهوت و مصلحت را ابتدا به تعادل و سپس به اعتدال و در نهایت به عدالت می‌رساند. او اجازه نمی‌دهد امکان‌های انسان زیستن، توسط امیال شیطانی مصادره و منهدم شود. همه را جمع می‌کند و رنگ الفت و برادری می‌بخشد. ولایت آدم‌ها را همساز و همراه می‌کند. رقابت و حرص و طمع منفی، به مراقبت و شوق و محبت تبدیل می‌گردد و تلاش‌ها به جای از بین بردن، صرف ساختن و سازگاری و سازماندهی می‌شود. ولایت اینگونه جامعه را قوی می‌کند. اگر ولایت نباشد، جامعه‌ای متولد نمی‌شود و حتی اجتماعی باقی نمی‌ماند. آری ابتدا این تن نحیف جامعه با روحی بزرگ‌تر رشد می‌کند؛ اما اندک اندک که کامل‌تر و آموخته‌تر شد و روزگار تولد نزدیک گشت، روح مستقل نیز نازل می‌گردد و حس «من» برانگیخته خواهد شد. تا آن روز باید مادرانه‌های ولایت را پذیرفت و به رحم خلقت لگد نزد و او را نیازرد. متأسفانه کسانی که مشغول گناه هستند، به ویژه آنان که اصرار به گناه دارند و آن را اعلان می‌کنند و برایش فلسفه می‌چینند، این پیکره را پاره پاره می‌کنند. این همان فساد بزرگ است که به دیگران نسبت می‌دهند. در نظر آنان فساد این است که خودپرستی‌شان به رسمیت شناخته نشود. هر چند در ظاهر این اندیشه ناپاک را در لفافه خیرخواهی‌های انسانی و مردمی و اجتماعی پنهان می‌کنند. آدم‌های گناهکار با سلطنت شیطان همکاری می‌کنند. دانسته یا ندانسته. آشکار یا پنهان. هر جامعه از محبت و ولایت به سمت غرایز هجوم ببرد (با هر توضیح و توجیهی) واگرایی و فساد و عفونت نفوذ و از هم پاشیدگی تفرقه بیشتر خواهد شد. جامعه در این حالت توسعه پیدا نمی‌کند. شرحه شرحه می‌شود. آیا می‌توان به گناهکاران نشان داد که چه ظلم بزرگی می‌کنند و چگونه علیه رهایی تلاش می‌کنند؟! آیا آنان مرگ جنین جامعه را خواهند دانست و به سقط آن تن در خواهند داد؟! در زمانه‌ای که خودکشی و قتل و غارت و زنا و فحشا و کودک‌کشی و سقط جنین و تجاوز و جنایت کلمات زیبای معادل دارند، آیا کسی به سقط جنین جامعه وزنی قائل خواهد شد و اساسا آیا نبض آن را خواهد فهمید؟! آقا جان در غیبت تو و غربت ما چه می‌گذرد بر تو و بر ما... آقا جان آنها قصد ما را کرده‌اند. قصد آمدن نداری؟! این تولد عظیم را مراقبت کن آقای ما...

در میان حیوانات مهارت‌های نمایشی، معیار مناسبی برای کیفیت حیوانیت است. اما در مورد انسان‌ها لزوما چنین نیست. اگر جامعه صرف نمایش شود، بسیاری از دارایی‌های انسانی پنهان می‌مانند و جامعه از یافتن و به کار بستن آنها محروم خواهد شد. چنین جامعه‌ای دچار زیست گله‌ای خواهد شد.

کار در جمهوری اسلامی، همان عمل صالح و کارگر مومنی است که توفیق پیدا میکند، نفر اول عالم، دستانش را ببوسد. کارگر در ایران، تنها ۱۴ میلیون کارگر رسمی ثبت شده در آمارها نیستند و هر آن کسی که برای عظمت ایران، به مردم خدمت میکند، کارگر است.