.
برای قصه‌ی امشب «گریه نکن خرگوشی» را انتخاب کردم. یک کتاب کوتاه، تعاملی و بامزه.
با هم خرگوشی را که خورده بود زمین، نشاندیم، زخم آرنجش را فوت کردیم و چسب زخم چسباندیم. ولی قطره‌های درشت اشک از چشم‌های خرگوشی پاک نشد. خط بعدی را خواندم: «چطوره براش یه شعر جادویی بخونیم؟». قبل از اینکه شعر پیشنهادی کتاب را بخوانم، شروع کرد به گفتن: « حسین حسین حسین». طبق روال کتاب قرار نبود حال خرگوشی با شعر خوب شود و باید نوازشش می‌کردیم. اما علی جادویی ترین شعری را که بلد بود خواند و همه‌ی اشک‌های خرگوشی را جمع کرد در چشم‌های من.
@daroniyat
