✳ وقتی انسان‌تریم که باورمان به قیامت بیشتر باشد 🔻 انسان وقتی انسان‌تر است که باورش به «قیامت» بیشتر است. یعنی میزان انسانیت انسان و به فعلیت رسیدن توانایی‌های انسان وقتی است که باورش به قیامت بیشتر باشد و این خیلی زیباست. اگر انسان از قیامت غافل است، انسانیت او زیر پا لگدمال می‌شود و تمام افعالی که انجام می‌دهد به جهت گرایش‌های بدنی اوست؛ نه به لحاظ انسانی. 🔸 کسی که از قیامت غافل است، حقیر است. اگر انسان می‌خواهد عظیم شود، هرچقدر باورش به «معاد» و توجه‌اش به معاد و قیامت بیشتر باشد، ماهیت انسان تغییر می‌کند. یعنی کسی که باور کرد همه‌ی عمرش هشتاد، نود سال است، یک‌طور زندگی می‌کند؛ ارزش‌هایش یک‌طور است و کسی که باور کرد ابدیتی دارد، ارزش‌ها و تصمیم‌گیری‌هایش خیلی متفاوت می‌شود. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی @DasTanaK_ir | داناب 👈

✳️ پیچ و مهرۀ ایمان! 🔻 آیت‌الله بهجت هر وقت قصهٔ کسی [امثال شمر و...] را نقل می‌کردند همیشه می‌فرمودند: «فکر نکنید ما از این امور بَری هستیم! باید جای آن پیش بیاید، در همان شرایط ببینیم که ما هم مثل آن‌ها رفتار می‌کنیم یا نه. دنیا خیلی به آن‌ها رو کرده بود.» 🔸 «اعمال» انسان در «تصمیم‌گیری» او خیلی اثر دارد؛ یعنی یک موقع از انسان نعوذ بالله «معصیتی» سر زده است، همین باعث می‌شود راحت‌تر از «ائمه» ببُرد. اما یک جایی «طاعتی» از انسان سر زده است، به همین خاطر با وجود وسوسهٔ شیطان، سخت‌تر از آن‌ها می‌بُرد. یعنی همهٔ اعمالی که انسان به‌طور روزمره انجام می‌دهد دائما دارد این پیچ را شل‌وسفت می‌کند. این‌طور نیست که یک پیچ سفتی تمام مانده باشد و خیال ما راحت باشد که دیگر آن را کنار بگذاریم و بقیهٔ فضائل را درست کنیم! نه، دائما دارد این پیچ شل‌وسفت می‌شود و آچار آن ‌دست انسان است که از کدام طرف بچرخاند. 🔺 ایستادن در مقابل وسوسه‌های شیطان، محکم کردن پیچ «ایمان» است و اجابت شیطان، شُل کردن آن پیچ و یک دفعه هم ممکن است کاملاً باز شود و از محبت «اهل‌بیت» و بلکه ایمان به خداوند سبحان جدا شود. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 ص ۲۱۲ ــــــــــــــــ #داناب (داستانک‌ونکات‌ناب)👇 📚 @dastanak_ir

✳️ ثمرهٔ ملکات دوران جوانی 🔻 رسول خدا (ص) می‌فرماید: «الْمُسْلِمُ إِذَا ضَعُفَ مِنَ الْكِبَرِ يَأْمُرُ اللَّهُ الْمَلَكَ أَنْ يَكْتُبَ لَهُ فِي حَالِهِ تِلْكَ». وقتی مُسلِمی ضعیف شد به جهت پیری، خداوند تبارک و تعالی امر می‌کند مَلکی را که بنویسد برای او در این حال پیری او «مَا كانَ يَعْمَلُ وَهُوَ شَابٌ نَشِيطٌ مُجْتَمِعٌ» اعمال جوانی او را که خیلی سرحال و سرکیف بود، نشیط و مجتمع بود. این یک بحث بسیار عالی است. یعنی اگر کسی در جوانی حرکتی را شروع کند و انجام دهد، حقیقت او با این عمل عجین می‌شود و اگر در پیری توان انجام آن را از دست بدهد، می‌خواهد آن را انجام دهد، ولی نمی‌تواند -البته قبلاً انجام می‌داد- عیناً همان عمل برای او نوشته می‌شود. و حتی اگر هزار سال عمر کند، برای او عمل این هزار سال نوشته می‌شود. 🔸 پس اگر انسان عملی را شروع کرد و در جوانی این عمل در وجود او تثبیت و ملکه شد، بعد از جوانی این عمل دیگر تمام‌شدنی نیست. اما برعکس اگر کسی در جوانی آن عمل را انجام نداد و یا گاهگاهی بود و در پیری خواست این کار را بکند، در عمل به آن افتان‌وخیزان می‌شود. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 صفحات ۱۰۶ و۱۰۷ ــــــــــــــــ #داناب (داستانک‌ونکات‌ناب)👇 📚 @dastanak_ir