🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سوم #سوره_ی_نهم #بخش_اول متعجب بہ برگہ ها خیرہ میشوم! تاریخشان براے حدود پنج سال پیش است! میخواهم چیزے بگویم ڪہ سریع مے گوید:روزبہ ڪامل در جریان بود! گیج میشوم و دوبارہ نگاهم را بہ برگہ ها مے دوزم! ارتباط این برگہ ها را با حرف هایے ڪہ فرزاد میخواهد بزند نمیفهمم! با دقت برگہ ها را نگاہ میڪنم،آزمایش هاے پزشڪے! چیزهایے دستگیرم میشود اما مطمئن نیستم،چشم هایم را ریز میڪنم و رو بہ فرزاد مے گویم:این آزمایشا مربوط بہ شماست؟! _بلہ! نگاهم را از برگہ ها مے گیرم و بہ فرزاد مے دوزم:یعنے... جملہ ام را ادامہ نمیدهم،سرش را تڪان میدهد:یعنے سرطان دارم! پنج سالہ! گیج نگاهم میڪنم،چشم هایم را باز و بستہ میڪنم:پس...پس چرا سمانہ جون و بابا محسن چیزے نگفتن؟! لبش را بہ دندان مے گیرد:خبر ندارن! خودم نخواستم تو جریان باشن! متعجب نگاهش میڪنم:باورم نمیشہ! لبخند ڪجے میزند:فقط روزبہ از اول در جریان بود! از این قضیہ استفادہ ام ڪرد! اخم میڪنم:یعنے چے؟! سرد نگاهم مے ڪند:یہ چیزے بخوریم؟! وقت براے حرف زدن زیادہ! نفس عمیقے میڪشم و نگاهم را بہ چشم هایش مے دوزم،تیلہ هاے سردِ مشڪے چشم هایش بہ سمت گارسون مے چرخند. در عمق آن دو تیلہ ے سرد،برقِ عجیبے مے بینم... مطمئنم خبرهاے مهمے برایم دارد... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 هراسان مے دوم،همہ جا تاریڪ است! صداے پچ پچ هاے عجیبے بہ گوشم مے رسد،عرق سرد روے پیشانے ام نشستہ. نفس نفس زنان فقط مے دوم،صداے گریہ ها و نوحہ سرایے ها مے ترساندم. صداے نالہ ها و لالایے خواندن هاے فرزانہ،صداے زجہ زدن هاے همتا و یڪتا! صداے گریہ هاے مهدے! صداے خندہ هاے هادے! صداها مدام بیشتر میشود،با ترس سرعتم را بیشتر میڪنم‌. صداے پچ پچ چند زن هم اضافہ میشود! _دخترہ ے بے وفا! _خجالتم خوب چیزیہ! چطور تونست؟! _مگہ با لیاقت تر و بهتر از آقا هادے هست؟! _گند زد بہ اسم و رسم هرچے همسرِ شهیدہ! _هے خواهر! دلت خوشہ ها! اینا این چیزا رو چہ میفهمنن؟! _پاے هادے نموند! ناگهان یڪ صدا فریاد میزنند:پاے هادے نموندے! خائن! محڪم دست هایم را روے گوش هایم میگذارم و فقط مے دوم! ناگهان پایم با شے سختے برخورد میڪند و روے زمین مے افتم! گیج بہ اطرافم نگاہ میڪنم،مقابلم تابوت چوبے اے قرار گرفتہ! هادے با چشم هاے بستہ در آن دراز ڪشیدہ و لبخند بہ لب دارد. ڪمے آن طرف تر،پدرم با خشم و عصبانیت ڪمربندش را بہ دست گرفتہ و بر روے تنم فرود مے آورد. بر تنِ آیہ ے هفت سالہ! محڪم فریاد مے زند:مگہ نگفتم از این بہ بعد باید بیرون از خونہ چادر سر ڪنے؟! دست هایم نحیفم را مقابل صورتم گرفتہ ام و هق هق میڪنم:بِ...ببخشید باباجون! ڪمربند را محڪم تر روے تنم فرود مے آورد! _حالیت میڪنم خیرہ سر! خودم را عقب میڪشم،فرزانہ ڪنار تابوت هادے نشستہ و با اخم بہ من زل زدہ. رو بہ هادے مے گوید:بهت خیانت ڪرد هادے! چقدر گفتم از این دخترہ خوشم نمیاد! همتا و یڪتا هم با اخم نگاهم مے ڪنند،آن طرف پدرم آیہ ے هفت سالہ را ڪتڪ میزند! از پشت سرم جمعیتے غریبہ،با چهرہ هاے عصبے بہ سمتم مے آیند. سریع بلند میشوم،میخواهم دوبارہ بدوم ڪہ سمانہ مقابلم سبز میشود. روپوشے ڪہ در مطب بہ تن مے ڪرد را پوشیدہ. با حرص بہ تخت سینہ ام مے ڪوبد و مے گوید:دخترہ ے افسردہ ے دیونہ! پس براے پسرم نقشہ ڪشیدہ بودے؟! آرہ؟! دوبارہ مے افتم روے زمین،فریاد مے زند:دیونہ! ناگهان جیغ میڪشم:ولم ڪنید! همین ڪہ جیغ میڪشم،پدرم با ڪمربندش بہ سمتم مے دود و فریاد میزند:خفہ شو! صداتو بین این همہ مرد نبر بالا! بہ چند قدمے ام ڪہ مے رسد،آیہ ے هفت سالہ بلند مے گوید:فرار ڪن! ڪتڪت میزنہ! ڪتڪت میزنہ! تا بخواهم بہ خودم بیایم،سگڪ ڪمربندش بہ صورتم مے خورد و صورتم از درد جمع میشود. آهے میڪشم و چشم هایم را مے بندم،سمانہ مے خندد:حقتہ! نمیذارم پسرمو بدبخت ڪنے! صداے همهمہ بلند میشود،فرزانہ با حرص مے گوید: مے ڪشمت! چطور تونستے جاے هادے یڪے دیگہ رو بیارے؟! چطور؟! دستم را روے صورتم مے گذرم،اشڪ روے گونہ ام سُر میخورد. صداے پچ پچ ها بلند میشود: _باید تا ابد تنها بمونے! تا ابد! _آرہ! حق ندارے حتے بہ ڪسے فڪر ڪنے! _خائن! بلند فریاد میڪشم:من خائن نیستم! دست از سرم بردارید! هق هقم بلند میشود،صداے آیہ ے هفت سالہ ڪنار گوشم مے پیچد:میخوان بڪشنت! پاشو فرار ڪن! چشم هایم را باز میڪنم،همہ دورم جمع شدہ اند و با ڪینہ نگاهم مے ڪنند. پدرم ڪنارم مے نشیند و با چشم هایے سرخ مے گوید:خودم این لڪہ ے ننگو پاڪ میڪنم! بے رمق نگاهش میڪنم،میخواهم حرف بزنم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود! بہ زور لب هایم را تڪان میدهم:مَ...من...خا...ئن...نے...ستم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍🏻نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltaniii 👈🏻کپی با ذکر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 کانال داستانهای زیبا👇 @dastanhayeziiba 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_ه

ای_جنون #قسمت_صد_و_سوم #بخش_دوم زنے چادرے فریاد میزند:هستے! باید پاش مے موندے! پدرم سریع مے گوید:ببین ڪے رو جاے هادے براے من بہ عنوان داماد آوردہ! پسرہ ے بے همہ چیزِ ڪافر! نفس نفس میزنم و زمزمہ میڪنم:بے انصافا! صداے خندہ هاے هادے در سرم مے پیچد،خودم را مثل جنینے در رحم مادر جمع میڪنم. ناے ایستادن ندارم،صداهاے نامفهومے بہ گوشم مے رسد. نفس عمیقے میڪشم،چشم هایم را ڪہ باز میڪنم در میان آن تاریڪے،نور ڪم رنگے مے بینم. نورے ڪہ از پشت سرم مے تابد،بے اختیار سرم را خم میڪنم و بہ سمت نور نگاہ میڪنم. یڪ باریڪہ ے ڪم جان است! اما امیدوارم میڪند میان این تاریڪے! ناگهان روزبہ را مے بینم ڪہ از میان باریڪہ ے نور عبور مے ڪند و بہ سمتم مے آید،نفس راحتے میڪشم! مقابلم زانو میزند و چشم هاے مشڪے درخشانش را بہ چشم هایم مے دوزد. لبخند ڪم رنگے میزند:بریم؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و زمزمہ میڪنم:میترسم! نزدیڪتر میشود:از چے؟! _از همہ چے! دستش را بہ سمتم دراز میڪند:پاشو! بے رمق نگاهش میڪنم:نمیتونم! دیگہ نا ندارم! حتے براے وایسادن! خستہ ام! خستہ! لبخندش عمیق تر میشود:منم خستہ ام! از این روزایے ڪہ ندارمت! چشم هایم را مے بندم و زار میزنم! _برو! _ڪجا؟! _هرجا! _بدون تو؟! _بدون من! _نمیتونم! چشم هایم را باز میڪنم. جمعیت میخواهد بہ سمتم هجوم بیاورد،بے تفاوت نگاهے بہ آن ها مے اندازم و سپس بہ روزبہ! _انقدر زخم دارم ڪہ دیگہ توان جنگیدن ندارم! زمزمہ میڪند:آخریشہ! پاشو! پاهاے نیمہ جانم را تڪان میدهم و بہ زور مے ایستم،لبخندش عمیق تر میشود و دلرباتر! بہ سمت بارڪیہ ے نور حرڪت مے ڪند،دو نفرے مقابلش ڪہ مے ایستیم،همہ جا غرق نور میشود! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 نفس نفس زنان از خواب بیدار میشوم و روے تخت مے نشینم. چشم هایم را چند بار محڪم روے هم مے فشارم و سپس باز میڪنم. خواب مے دیدم! نفس راحتے میڪشم و خودم را روے تخت ولو میڪنم. دستے بہ پیشانے عرق ڪردہ ام میڪشم و زمزمہ میڪنم:اللهم صل علے محمد و آل محمد! چند لحظہ بعد از روے تخت بلند میشوم و پاهایم را روے زمین میگذارم. هنوز در جو خواب هستم،سریع ڪلید برق را میفشارم. لامپ روشن میشود،با خیال راحت دمپایے هاے رو فرشے ام را پا میڪنم. یاعلے اے مے گویم و مے ایستم،نگاهے بہ ساعت مے اندازم‌. هنوز ڪمے تا اذان ماندہ،ڪش مویم را از ڪنار بالشتم برمیدارم. موهایم پریشانم را ڪنار هم جمع میڪنم و دم اسبے مے بندم،از اتاق خارج میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے راہ مے افتم. وارد سرویس میشوم و وضو میگیرم،آب خنڪ ڪہ روے پوستم مے لغزد حالم بهتر میشود! وارد دے ماہ شدہ ایم،اوضاع ظاهرا آرام و عادیست. از سرویس خارج میشوم و بہ سمت اتاقم راہ مے افتم،مقنعہ بلند سفید رنگم را سر میڪنم. سجادہ ے سفیدم را رو بہ قبلہ پهن میڪنم،دستے بہ گل هاے درشتِ برجستہ ے گلبهے رنگش ڪہ با ظرافت دوختہ شدہ اند میڪشم. چادر نمازم را هم برمیدارم و ڪمے عطر بہ خودم میزنم،قرآنم را از داخل قفسہ ے ڪتاب بیرون میڪشم‌. روے سجادہ ام مے نشینم،دلم آشوب است! یادِ خواب چند دقیقہ پیشم مے افتم،نفس عمیقے میڪشم و نگاهم را بہ قرآن مے دوزم‌. دلم ڪمے آرامش میخواهد،ڪمے از آیات بر حقش را! براے آرام گرفتن دلم! براے مطمئن شدنم! قرآن را باز میڪنم و دنبال سورہ ے انشراح مے گردم،دنبال آن وعدہ ے معروفِ آسانیِ بعد از سختے! سہ سال و اندے پیش ڪہ بہ نیت راہ نشان دادن قرآن باز ڪردم،همین سورہ آمد! سہ سال و اندے گذشتہ و هنوز بہ آسانے نرسیدہ ام! سختے ها بیشتر شدہ! بغض گلویم را مے فشارد،زمزمہ میڪنم:ببخش بندہ ے ڪم صبر و طاقتتو! ولے بہ خودت قسم خستہ ام! خستہ ام خدا! خستہ ام! دلم یڪم آرامش و خوشبختے میخواد. خواستہ ے زیادہ؟! بہ خودت قسم ڪہ براے تو چیز بزرگے نیست! بہ سورہ ے انشراح مے رسم،میخواهم شروع بہ خواندن ڪنم ڪہ نگاهم بہ آیہ ے آخر مے افتد! _وَ إِلَى رَبِّڪَ فَارْغَبْ. وَ بہ پروردگارت مشتاق شو! خجالت میڪشم،قلبم مے لرزد. خالصانہ بہ تو مشتاق نشدہ ام پروردگارم! باز براے خودم و دردهایم آمدہ ام! باز براے رفع و رجوع مشڪلاتم آمدہ ام نہ براے خودت! قطرہ ے اشڪے از چشمم مے چڪد و خودش را بہ ڪلمہ ے "رَبِّڪَ" مے رساند. او هم مے داند! جز #تو هیچ پناهے ندارد... او مشتاق تر است،ببین چہ بے مقدمہ و عاشقانہ بہ تو دخیل بست و آیاتت را تَر ڪرد... خودت هوایم را داشتہ باش،خواستہ ام را عوض میڪنم! ڪمے از تو،خودت را میخواهم! براے خودت مشتاقم ڪن! صداے خوشِ موذن زادہ در اتاق مے پیچد... ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍🏻نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltaniii 👈🏻کپی با ذکر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 کانال داستانهای زیبا👇 @dastanhayeziiba 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سوم #بخش_سوم بے حوصلہ شبڪہ هاے تلویزیون را زیر و رو میڪنم،یاسین ڪنارم نشستہ و با تبلتش بازے میڪند. پنج ماہ گذشت! پنج ماهِ سخت!