به نام خدا شهر من سیاه است... هوایش دود... غذایش سم... آبش تلخ... ساکنینش غمزده.... پشت ماسک هایی چون پوزه بند... خبرهایش همه از کرونا و مرگ... و من در خانه‌ای چون زندان... از پنجره به بیرون می نگرم... جوانان شهر را همنشین دود می بینم... دختران شهر را عاشق سگها می نگرم... چون عشق را در چهره‌ی پسران ندیدند... و روزها هر روز سیاه‌تر می گردند... اما من امیدوارم... امیدم به وعده‌ای استوار است... دعایم نیز پیوسته برقرار.... خورشید طلوع خواهد کرد... و شب نیز به پایان خواهد رسید... و فردا تا ابد روشن خواهد بود.... #راختان 🔹 امیرحسین داودی فر داستان نویس نوجوان 😎 dastannevis.com

به نام خدا شهر من سیاه است... هوایش دود... غذایش سم... آبش تلخ... ساکنینش غمزده.... پشت ماسک هایی چون پوزه بند... خبرهایش همه از کرونا و مرگ... و من در خانه‌ای چون زندان... از پنجره به بیرون می نگرم... جوانان شهر را همنشین دود می بینم... دختران شهر را عاشق سگها می نگرم... چون عشق را در چهره‌ی پسران ندیدند... و روزها هر روز سیاه‌تر می گردند... اما من امیدوارم... امیدم به وعده‌ای استوار است... دعایم نیز پیوسته برقرار.... خورشید طلوع خواهد کرد... و شب نیز به پایان خواهد رسید... و فردا تا ابد روشن خواهد بود.... #راختان 🔹 امیرحسین داودی فر داستان نویس نوجوان 😎 dastannevis.com