کلیدواژه: #ماموریت‌مغفول‌حوزه‌علمیه (حوزه علمیه تمدن ساز) اگر #دین، برنامه‌خداوند برای زندگی انسان است و اگر زندگی انسان دارای سطوح #فردی و جمعی،‌ ظاهری و باطنی، موقت و ابدی است و اگر #حركت به سمت #هدفِ‌دین نیازمند تنظیم كلیه این سطوح است، آن گاه بدون #مهارت برای فهم و ارائه دین به ‌صورتی كه توانایی ایجاد این #تنظیم را به انسان‌ها بدهد، نمی‌توان براساس دین زندگی كرد. و از آنجایی ‌كه #زندگی متوقف نمی‌شود و نیازها انسان‌ها را وادار به تلاش برای #رفع‌نیاز می‌كنند و از آنجایی‌ كه تلاش انسان‌ها در #ساختار‌خلقت انجام می‌پذیرد و ساختار خلقت به هم‌پیوسته، شبكه‌ای و #قاعده‌مند است، پس تلاش انسان‌ها ضرورتاً در قالب برنامه و قاعده‌مندی‌ای صورت می‌پذیرد؛ به ‌همین سبب، اگر دین به ‌صورتی عرضه نشود كه توانایی #مدیریت‌زندگی را برای انسان ایجاد كند، انسان به برنامه‌ها و مدیریت‌های #رقیب كشیده خواهد شد. و از آنجایی ‌كه #تجربیات‌بشری در طول قرون اخیر، برنامه‌ها و مدیریت‌های نسبتاً #مؤثری را تولید كرده و آثار تمدنی گسترده‌ای را به ‌جای گذاشته است؛ و #معارف‌دینی در طول این قرون، به ‌واسطه #عوامل‌برون‌دینی، #انتزاعی‌تر و #فردی‌تر شده، از حیطه‌های #برنامه‌ریزی و #مدیریتی فاصله بیشتر گرفته‌اند، رقابت #طرح‌وبرنامه‌ها، #تجربه‌و‌فرهنگ بشری با #معارف‌دینی گسترده‌تر و عمیق‌تر شده است. انسان‌هایی كه مخاطب دین و معارف دینی و حوزه‌های علمیه هستند نیز در طول دهه‌های اخیر، به واسطه #زندگی‌رسانه‌ای، از موقعیت‌های رقیب حسّ ‌بیشتری پیدا كرده و #سطح‌دانایی آنها نیز نسبت به پدیده‌ها و وقایع افزایش یافته است. #پرسش‌گری،‌ #تحلیل‌گری،‌ #نقادی،‌ #جرأت‌وجسارت‌مخالفت، نیز از شاخص‌های كسانی است كه امروزه مخاطب حوزه‌ها هستند. این، توصیفِ وضعیتی است كه حوزه‌های علمیه با آن روبروهستند، وضعیتی كه هر چه زمان رو به جلو می‌رود تشدید می‌شود. @dastyaar