🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت بیست و پنجم: زندان تک نفره بصره بالاخره بعد از چند جابجایی و تحمل سختیای مختلف به بصره رسیدیم. آیفا در مقر سپاه هفتم عراق توقف کرد. همون سپاهی که جلادی خوناشام بنام سپهبد ماهر عبدالرشید اونو فرماندهی می کرد. هوا تاریک شده بود. همان دو سرباز، دست و پاهامو گرفتن و مثل یه کیسه گچ انداختن پایین و از بخت بَد با پای زخمی ام خوردم زمین. هر بار مرگ رو با چشمام میدیدم و از خدا تقاضا میکردم خلاصم کنه. دیگه زندگی رو دوست نداشتم و مرگ برام شیرین تر شده بود. از خدا متضرعانه می خواستم زودتر به شهادت برسم. بعد از دقایقی اومدن، دست و چشمامو باز کردن و مثل قاتلی که ببرنش پای چوبه اعدام، کتفامو گرفتن و با هُل، کتک و تحقیر به اتاقی با دری قلعه مانند بردن و پرتم کردن داخل و بعنوان حسن ختام و خداحافظی دو سه لگد به پشت و پهلوام کوبیدن و در رو بستن و رفتن. وقتی مطمئن شدم در بسته شده و فعلا کسی نیست. نگاهی به در و دیوار اتاق کردم. فهمیدم این اتاق بازداشتگاه موقت اسرای ایرانیه و آثارِ خونی که روی دیوارا مونده بود ، خون هموطنای منه. گوشه اتاق یک توالت وجود داشت. خدا خدا می کردم آب داشته باشه. خودمو کشوندم سمت توالت. یه شیر آب داخلش بود. شیرو وا کردم خوشبختانه آب داشت. دست و صورتمو شستم و با کف دست سیر آب خوردم. تو اون شرایط یه شیر آب از گنج قارون برام با ارزشتر بود. به محضِ خوردن آب از زخمام خونابه جاری شد ، می دونستم آب برام ضرر داره اما اصلا برام مهم نبود. تو سه شبانه روز گذشته غیر از اون قمقمه آب تو خط مقدم آبی نخورده بودم. نمازمو نشسته خوندم و مضطرب و منتظر ، چشم به در دوخته بودم که در ادامه چه خواهد شد! شب نهم بهمن سال ۶۵ وارد زندان تک نفره ی بصره شدم و تا شب دوازدهم بهمن تنها بودم و در حالیکه ایران غرق شادی جشنای دهه فجر و سالروز ورود امام خمینی به وطن بود ، من با تنهایی خودم می سوختم و می ساختم. کف اتاق مانند یخچال سرد بود. از شدت سرما کلافه شده بودم و به گوشه ای از اتاق پناه بردم و خودمو مچاله کردم که کمتر از سرما اذیت بشم. نه خبری از لباسِ گرم بود و نه از زیر انداز و غذا و بیمارستان. بعد از ساعاتی که سر درگریبان در افکار و سرنوشتِ خودم غوطه ور بودم و از دردِ زخمام به خودم می پیچیدم ، با سر و صدای زیاد در بزرگ و قلعه مانندِ اتاق باز شد و کشان کشان منو از اتاق بردن بیرون و با کتک و پس گردنی انداختن داخل یه اتاق که کفِش موزائیک بود و همه جای در و دیوارش خونمالی بود و مشخص بود اتاق شکنجه اس و اسرای قبلی رو تو این اتاق کتک کاری و شکنجه کرده بودن. خاطرات طلبه آزاده، رحمان سلطانی ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🔴 عصر همراهان عزیز بخیر 👋 با توجه به حضور برادر گرامی جناب رحمان سلطانی (خاطره نویس این روزهای کانال) در این محفل، اگر سوال یا پیامی جهت این عزیز دارید می تونید ارسال کنید. 🍂

🔴 سلام، صبح پنجشنبه بخیر این روزها رفته بودم تو نخ فیلم "نجات سرباز رایان" (1998). فیلمی که بواسطه قدرت مالی غربی ها خوب ساخته شد و خوب دیده شد. داستانی که حول و حوش انسانیت، آن هم وسط خشونت جنگی شکل گرفته بود و توانست اثرگذاری خوبی بین افکار عمومی دنیا در زمان خودش داشته باشد، نمی خواهم بگویم ساختگی بوده و وجود خارجی نداشته، بلکه درآوردن این سوژه از دل جنگ، و بزرگ کردن و ارائه به دنیا، آن هم در قالب هنر سینما، به تنهایی با یک جنگ جهانی برابری می کرد. سال هاست مشغول جمع آوری خاطرات بچه های جنگ هستم و مصاحبه های زیادی با افراد جور و وجوار کرده ام. در این سال‌ها، گاهی به سوژه هایی برخورد کرده ایم که هر کدامشان چند برابر "نجات سرباز رایان" ارزش انسانی داشته و می توانسته چشم و دل دنیا را به این سمت مایل کند و روح انسانی انقلاب و دفاع مقدس را بخوبی منتقل نماید و به تنهایی همه تبلیغات منفی دشمن را خنثی کند. می خواهم سربسته از داستان دوستی بگویم که به تنهایی جان صد کودک و نوزاد دشمن را در وسط معرکه جنگ از مرگ حتمی نجات داد. بچه هایی که حالا مردان و زنان رشیدی شده و به آستانه چهل سالگی رسیده و در میان اشک های شوق به مرور خانواده‌های خود را بعد از سالها پیدا می کنند و.... یکی دو سال است به هر دری زده ایم تا این کار زمین نماند و تا سوژه در قید حیات است، وظیفه خود را انجام دهیم و بدون چشم داشتی تولید کنیم، ولی دریغ از منبعی که اهمیت آن را بفهمد و پای کار بیاید. نکته ها و حرف ها در مقام مقایسه بین "نجات سرباز رایان" و سوژه های اعتقادی دفاع مقدس بسیار است و آنها که فیلم را دیده اند به راحتی این تفاوت ها را خواهند دانست. و البته نسبت اهمیت دادن مسئولین را به موضوع، که باز، بسیار است و نسبت عکس دارد. 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت بیست و ششم: من و ژنرال بعثی چن لحظه بعد سربازی قوی هیکل و با هیبتی ترسناک وارد شد و بدون اینکه چیزی بپرسه منو زیر ضربات مشت و لگد گرفت و مثل یه توپ به در و دیوار کوبید و به این طرف و اون طرف پرتم می کرد. بعد که خوب بیحال و کوفته شدم و خودش هم خسته شد، زیر کتفامو گرفتن و بُردن اتاقی که پر بود از افسرا و ژنرالای بلند پایه بعثی. منو وسط اتاق رو زمین نشوندن و روبروی من یه ژنرال که از فرماندهان سپاه هفتم عراق بود با هیبتی عجیب و چشمای نافذ، پشت یه میز مجلل نشسته بود و یه نفر مترجم هم که کاملا به فارسی مسلط بود کنار من قرار گرفت و بازجویی شروع شد. ناگفته نمونه با توجه به اینکه حدود دو سال در جبهه های مختلف حضور داشتم و در چندین عملیات شرکت کرده بودم و از طرفی در شهر ایلام تلوزیون عراق براحتی دریافت می شد، با درجات نظامی عراقیا آشنایی داشتم. ژنرال عراقی رو به من کرد و گفت: اگه بخای دروغ بگی دوباره می فرستمت همون اتاقی که الان بودی و حسابی دوباره شکنجه میشی. تازه فهمیدم اون سرباز قوی هیکل و اون اتاق ترسناک برای زهر چشم گرفتن و به اصطلاح کشتن گربه دم حجله بوده. اون می گفت و مترجم ترجمه می کرد و من جواب می دادم. روشو طرف من کرد و گفت تو نیرو اطلاعات عملیات هستی و برای شناسایی منطقه اومدی که تیر خوردی و اسیر شدی. با توجه به وضعیت اسیر شدنم شک کرده بودن که نیروی اطلاعات عملیات باشم. تهدید می کرد که اگه اقرار نکنی طوری شکنجه میشی که آرزو مرگ بکنی. واقعاً قضیه داشت به جای باریک و خطرناکی کشیده می شد. معلوم بود از بچه های اطلاعات عملیات دلِ پرخونی داشتن و از طرفی دنبال کسب اطلاعاتی بودن که به دردشون بخوره. البته شک اونا پُر بیراه هم نبود. تو منطقه ای اسیر شده بودم که نسبتا اروم بود و منم با پای خودم وارد محور و جبهه دیگه ای شده بودم که حداقل تو هفته ی گذشته اونجا عملیاتی انجام نشده بود. یه نفر با پای خودش تا نزدیک خط عراق اومده و ناغافل اسیر شده.! منم بودم شک می کردم این آدم باید نیروی گشتی و اطلاعات عملیات باشه. همه اینا می تونست نشانه هایی از یک نیروی اطلاعات عملیاتی باشه که از تیمش جدا شده ، یا راهشو گم کرده و یا بیش از حد فضولی کرده و تا سی، چهل متری خاکریز اومده و نهایتا اسیر شده. داشت حسابی تهِ دلم خالی می شد. اما واقعیت این نبود و حداقل توی این عملیات من فقط یه نیرو رزمی، تبلیغی بودم که بعنوان روحانی به گردان فتح معرفی شدم و هفت، هشت روز بعدش با اون وضعیت به اسارات در اومدم. رحمان سلطانی ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🔴 با توجه به حضور برادر عزیز جناب رحمن سلطانی در کانال، تعدادی از دوستان سوالاتی ارسال نموده اند که توسط ایشان پاسخ داده شده 👇

علیکم السلام و رحمه الله در جواب سوال اول، عرض شود حقیر قبلا از نیروهای اطلاعات عملیات بودم و تقریبا تمامی آموزش های لازمه را گذرانده و تخصص کافی در این زمینه داشتم، ولی دو عامل مهم باعث شد نتوانم جهت یابی کنم و مسیر را تشخیص دهم. اول که مهمتر است: بعلت خونریزی زیاد و سرمای شدید در حالت طبیعی قرار نداشتم و خیلی از اوقات بیهوش می شدم و قادر نبودم حواسم را متمرکز بکنم.و اکثرا درحالت گیج و منگی قرار داشتم. و عامل دوم این بود که هیچ وسیله ای مانند قطب نما یا ساعت نداشتم و علاوه بر آن بعلت گرد و خاک و دود ناشی از انفجارهای پیاپی هیچ عارضه طبیعی مانند ستاره، خورشید، ماه و غیره که بتوان از روی آنها جهت را تشخیص داد قابل رویت نبود و بنده نیز اولین باری بود که در این منطقه عملیاتی حضور یافتم و آشنایی قبلی و حضور ذهنی از بافت منطقه نداشتم.

تصویر زمان اسارت. نفر پشتی

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت بیست و هفتم: زخمهایی که بِه دادم رسیدند هر چه دلیل می اوردم پذیرفته نمی شد و هرلحظه به مرگی وحشتناک زیر شکنجه نزدیک می شدم. زورم میومد به چیزی که نبودم اعتراف کنم و بخاطر کاری شکنجه بشم که نکرده بودم. تازه بعدش اطلاعات میخواستن و من چیزی از اون منطقه نمی دونستم. توی اون شرایط حساس دلمو بخدا سپردم و یه لحظه سیمم وصل شد و از خودش کمک خواستم که این هیولای ترسناک دست از سرم برداره. بارها امتحان کرده بودم که در شرایط اضطرار و درماندگی که انسان هیچ چاره و پناهی جز خدا نداره ، خودش به دادِ انسان می رسه. یاد زخمام افتادم. با خودم گفتم: آره خودشه این سند خوبیه. پاچه شلوارمو بالا کشیدم و زخمام رو نشون دادم و گفتم ببینید این زخما کهنه س و مال چند روز قبله. اگه فِک می کنید دروغ میگم دستور بدید کارشناس پزشکی بیاد بررسی کنه. اگه گفت این زخما تازه هستن من اقرار می کنم نیروی اطلاعات عملیاتم. اصلا نیازی به کارشناس نبود، چون زخما عفونت کرده بود و بجای خون از اونا چرک و عفونت بیرون میومد. بعدش گفتم ما چهار شب قبل عملیات کردیم و براش توضیح دادم که من همون شبِ اول زخمی شدم و سه شبانه روز وسط آتش دو طرف بودم و راهم رو گم کرده بودم تا بالاخره اینجوری اسیر شدم. منتظر عکس العملش بودم ، ببینم حرفمو باور می کنه یا نه و نجات پیدا می کنم یا باید غزل خداحافظی رو با دنیا بخونم! با تعجب نگاهی به چن نفر که اکثرا از ژنرالا و افسرای بلند پایه بودن انداخت و چیزایی پرسید که من نفهمیدم چی میگه. فقط امیداوار بودم یکی از اونا حرف منو تصدیق کنه. دیدم یکیشون سرشو تکون داد و چیزایی گفت. با توجه به اینکه پنج سال درس عربی تو حوزه خونده بودم ، کم و بیش و دست و پا شکسته متوجه شدم چی میگه. گفت: سیدی تو فلان منطقه چند شب پیش ایران عملیاتی انجام داده که شکست خوردن. حالا دیگه یقین پیدا کردم در جایی اسیر شدم که فاصله زیادی با منطقه عملیاتی خودمون داشته و سر از جای دیگه دراورده بودم. بالاخره از مهلکه ای که بسمتش می رفتم نجات پیدا کردم و باورش شد که من یه رزمنده ساده هستم و چیزی از منطقه و عملیات نمی دونم و از اتهام نیروی اطلاعات عملیات بودن تبرئه شدم. ادامه دارد ⏪ @deafe_moghadas 🍂

رحمان سلطانی : سلام بر جانباز عزیز جناب آقای مریدیان و عرض ادب و ارادت.🌹❤️🌹 بنده اهل ایلام و ساکن کاشان هستم.به تحصیل در دوره دکترا رشته علوم سیاسی مشغول و ضمن تحقیق و پژوهش و نگارش کتاب و مقاله بعنوان خادمی کوچک و تحلیل گر مسائل سیاسی در خدمت عزیزان سپاه و بسیج هستم.

🍂 🔴 نواهای ماندگار ❣ حاج صادق آهنگران 🎤 همراه سپاهیان حیدر مردانه بسوی جبهه رو کن کانال حماسه جنوب @defae_moghadas 🍂

رحمن سلطانی : این پیام از طرف دلی عاشق و پر از مهر و عطوفت استکه دوگانه عشق به رزمندگان و غمگساری برای خانواده های آنان را همزمان با هم دارد و قابل تقدیر و ستایش است. در جواب باید عرض کنم ، راستش گاهی خودمان هم از جدائی زن و بچه های خردسال دلخور می شدیم و از لحاظ عاطفی رنج می کشیدیم، اما بیاد می اوردیم خدای عاطفه ؛عشق و جهاد یکی است. او که مظهر عطوفت است برای مصالح برتر امر به جهاد و دفاع کرده است. بیاد می آوردیم امام حسین که مظهر عشق و عاطفه بود زن و فرزندانش را در درون یک دریا دشمن به خدایش سپرد و تسلیم قضای الهی شد. ما هیچگاه زن و بچه ها را ول و رها نکردبم بلکه با عشق و اشک به خدا سپردیم و مطمئن بودیم خداوند حافظ آنهاست. البته بستگان نیز در حد توان از آنها دلجویی و مراقبت می کردند. از نظر مالی نیز همان حقوق جزیی فرد به خانواده داده می شد و آنها نیز می دانستند تحمل سختی ها بخشی از جهاد و دفاع مقدس ماست .

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢 قسمت بیست و هشتم: لشکر ۹۲ زرهی تو شلمچه چکار میکنه؟ از درجه نظامی و یگان خدمتیم پرسید. ترسیدم بگم بسیجی ام. گفتم: سرباز لشکر ۹۲ زرهی اهوازم. با تعجب دادیِ سرم کشید و گفت با اطلاعاتی که ما داریم تو این منطقه یگان ارتش وجود نداره. گفتم من سربازمو خبر ازین مسائل ندارم ولی اینو می دونم که سپاه از لشکر ما تقاضای کمک کرده بود و فرمانده لشکر ۹۲ هم تعدادی از نیروهاش رو در اختیار سپاه قرار داد و منم یکی از اونا بودم. داشت قضیه براش جالب می شد. آروم شد و پرسید رسته ات چه بود. گفتم دژبان. پرسید چن ماه خدمتی؟ گفتم هفت ماه. از اون جایی که ۲۰ سالم بود، سنم به سربازی می خورد و باورش شده بود. وقتی میگن دروغ دروغ میاره واقعاً درسته. برای توجیه دروغم ناچار بودم دروغای بعدی رو ردیف کنم و همینجوری سریالی دروغای جوراجور رو تحویلش می دادم. از فرمانده دسته تا گروهان و گردان پرسید و منم یه سری اسامی رو گفتم. از محل استقرار و وضعیت لشکر ۹۲ اهواز پرسید، نمی دونستم چی بگم . من فقط اسمی از لشگر ۹۲ شنیده بودم. اسم بعضی از مناطق اهواز رو هم بلد بودم. با اعتماد بنفس گفتم مقر لشگر تو منطقه گلستانِ اهوازه. گفت چجور جاییه؟ گفتم یه منطقه کاملا سرسبز و پر از نخلای بزرگ. خدایی نه اون زمان و نه الان نمی دونم محله گلستان کجای اهوازه و اصلا مقر این لشکر کجا بوده و الان کجاس. تو اون وقت به عواقب این همه دروغ فکر نمی کردم. فقط میخواستم با صحنه سازی و اعتماد بنفس ذهنشون رو از بسیجی بودنم منحرف کنم. چون تنها اسیر شده بودم خیالم از اینکه شک کنن روحانی هستم راحت بود ، ولی نمی خواستم بفهمن بسیجی ام. سؤالات مختلفی از استعداد لشگر و ادوات و تعداد نیروها تا جیره غذایی پرسید و منم با توجه به تجاربی که داشتم یه مشت دروغِ شبیه راست تحویلش دادم و یه کاتب هم می نوشت. از ته دل می ترسیدم که مبادا اینا اطلاعاتی داشته باشن و من گیر بیفتم و لو برم که دیگه حسابم با کرام الکاتبینه و جون سالم بدر نمی بردم ، در عین حال خیلی سعی می کردم خودم رو خونسرد نشون بدم که به من شک نکنه. بعد از یه بازجویی مفصل دستور داد منو برگردونن اتاقم. تو اون گرفتاری از ته دل خوشحال بودم که ژنرال بعثی رو فریب دادم و اطلاعاتی که بتونه ازش استفاده کنه رو نتونست از زبونم بکشه. خدا قبول کنه تو یه ساعت اندازه ۲۰ سال عمرم دروغ گفتم.!! ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂