🔰❣️🔰❣️🔰❣️ #پوکه_های_طلایی #قسمت_بیست‌و‌نهم نویسنده: خانم طیبه دلقندی مدتی که از فوت امـام گذشت . فشار ها را چند برابر کردند . همۀ بچه هاي فعال را شناسایی و به ملحق منتقل کردند . هر روز با کابل و باتون کتکمان می زدند. فقط بیست و پنج دقیقه می توانستیم بیرون برویم و بقیۀ شبانه روز حبس بودیم . زندانهاي پانزده روزه هم خیلی باب شده بود . دوره مذاکرات ایران و عراق براي تبادل اسرا ، خیلی طولانی شده بـود و ایـن مسأله روحیۀ خیلی ها را خراب کرده بود . منافقین با یک برنامه ریزي حمایت شده همۀ بچه هایی را که می خواستند پناهندگی بگیرند، جمع کردند و به اردوگاه دیگری منتقل کردند. آنها می خواستند تعداد این افراد ثابت بماند و کم نشوند . 🍃🍃🍃 کم آبی یکی از مشکلات دا یمی ما بود. تانکرها اغلب خالی بود . آب پیدا نمی کردیم ؛ چه براي طهارت و چه براي حمام . شب که می شد تانکرهای پشت بام پر آب می شد ولی این مقدار هیچگاه کفاف آنهمه اسیر را نمی داد . آنروز انگار خبرهایی بود . تانکرها را پر آب کردند و همه را به کار گرفتند. توالتها تخلیه شد و سر تا پاي آسایشگاه را شستیم . در طـول سال کثافت از سر و روي اردوگاه بالا می رفت . دستشویی ها همیشه پر بود و روزهای متمادي طول می کشید تا بیایند و خالی کنند . عجلۀ عراقی ها در شستشو و نظافت اردوگاه به علّت بازدید نمایندگان صلیب سرخ بود . آنها هم پیش بینی‌های لازم را کرده بودند . در ساعت بازدید همۀ اسرا را داخل آسایشگاه ها چپاندند و اجازه هواخوري هم به ما ندادند . با اینهمه، خیلی از واقعیات را منتقل کردیم . وقتی صلیب سرخی ها از کنار پنجره ها رد شدند ، بچه هایی که به انگلیسی مسلّط بودند، آن ها را صدا زدند و با آن ها گفتگو کردند . نگهبان ها ، اغلب مکالمات انگلیسی را نمی فهمیدند. کلافه بودند چون فکر اینجاي قضیه را نکرده بودند . درد دل هاي ما منتقل شد . از کمبودها، شکنجه ها و بیماري ها، تا دوستانی که از ما جدا شده بودند و نمی دانستیم چه بلایی سرشان آورده اند . گفتیم که سه سال از اسارت ما می گذرد ولی ثبت نام نشده ایم و از خانواده هایمان هیچ اطلاعی نداریم . گرچه آنروز از این موفقیت خوشحال بودیم ولی اتفاق خاصی نیفتاد . این اولین و آخرین بازدیدی بود که یک نهاد بین المللی از ما کرد . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 🔰❣️🔰❣️🔰❣️🔰