🍂 🔻 سرداران سوله 1⃣5⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 بیمارستان شرکت نفت بهار ۱۳۶۰ مرخصی در تهران به پایان رسید. اوایل اردیبهشت سال ۱۳۶۰ دوباره به آبادان رفتم. شهر کماکان خلوت بود و بیمارستان هم روال قبلی خود را داشت. روزهای عادی هر روز از ساعت نه صبح تا یازده و از سه بعدازظهر تا ساعت شش عصر به درمانگاه میرفتم. بیماران سرپایی که اکثرا رزمندگان و بیشتر بچه های خود آبادان بودند، جهت مشکلات خود مراجعه می کردند. مثلا گاهی ترکش در بدن آنها باقی مانده بود که در صورت امکان بیرون می آوردم و درمان های دیگر. هراز گاه هم چند مجروح به بیمارستان می آوردند. بعد از ظهر یک روز که هوا نسبتا خنک بود و من تازه از درمانگاه برگشته بودم، سری به اتاق عمل زده و یک چای خوردم. سپس همراه یکی از تکنسین های بیهوشی که جزو تیم ما بود به سالن بیمارستان رفتیم. ناظم داخلی بیمارستان نبود، برادرش به جای او مشغول کار بود. به اتاقش رفتیم و کمی با او صحبت کردیم. یکی از نگهبانهای بیمارستان که خیلی شوخ بود، برای ما چند جوک تعریف کرد. به دوستم گفتم هوا خوب است، به حیاط بیمارستان برویم و قدم بزنیم. با هم تا جلوی در خروجی سالن رفتیم. نگهبان که در حقیقت محافظ در ورودی سالن بیمارستان بود، جلو آمد. قدری جلوی در ایستادیم. در همین حین چند نفر از خانم های پرستار از در خارج شدند که به خوابگاه خود بروند. نمیدانم چه شد که من و دوستم تصمیم گرفتیم به اتاق عمل برگردیم. نگهبان هم داخل حیاط رفت. ما هنوز به در اتاق عمل که فاصله آن تا در حیاط پنجاه متر بود، نرسیده بودیم که صدای انفجار شدیدی از داخل حیاط بیمارستان بلند شد. معلوم بود خمپاره ای داخل بیمارستان شلیک کرده اند. سراسیمه به طرف حیاط دویدیم. خانم‌های پرستار که به حیاط رفته بودند، با شتاب خود را به سالن بیمارستان رساندند. جراحات سطحی برداشته بودند. نگهبان بیمارستان وسط حیاط روی زمین افتاده بود. بلافاصله برانکاری که در کنار سالن بود را برداشتم و با چند تن از امدادگران به حیاط رفتیم. همه جای تنش غرق خون بود. گرد و خاک تمام بدن او را پوشانده بود. چند تکه بزرگ ترکش خمپاره در قفسه سینه و شکم او فرو رفته و از دهانش خون کف آلود بیرون می زد. به سختی نفس می کشید. او را روی برانکار گذاشته و مستقیم به اتاق عمل بردیم. شدیدا مجروح بود. داخل اتاق عمل، قبل از این که هر گونه اقدامی صورت بگیرد شهید شد. شاید بیش از شش، هفت قطعه بزرگ ترکش خمپاره به قسمتهای مختلف بدن او فرو رفته بود. اندازه هر یک شاید ده سانتی متر بود. یکی از ترکش ها به رانش اصابت کرده و تقریبا آن را قطع کرده بود. همه ما متأثر شدیم. غم زده جنازه او را نگاه می کردیم. از این که کاری از دستمان برنیامده بود، متأسف بودیم. او یکی از دوست داشتنی ترین پرسنل بیمارستان بود و سال ها در کنار هم کار کرده بودیم. مردی بسیار خوش صحبت و خوش مشرب بود. ناچارا و در کمال تأسف و تأثر گفتیم جنازه را به سرد خانه ببرند تا بعدا مراسم تدفین او انجام شود. نمی دانم آن روز چه عاملی باعث شد که من و دوستم به حیاط بیمارستان نرفتیم و از جلوی در، سمت اتاق عمل برگشتیم، ولی ممکن بود سرنوشت ما دو نفر هم مانند او می‌شد. شاید خواست خدا و توجه به گفته دوستم سروان ابراهیم خانی بود که گفته بود: «اگر کار واجبی هم داشتید بین ساعت دوازده تا سه ظهر بیرون بروید. آن موقع ساعت ناهار و استراحت نیروهای عراقی است و کمتر احتمال زدن شهر وجود دارد.» این در ضمیر ناخودآگاه من باقی مانده بود و بار دیگر به من ثابت شد که زندگی به مویی و ثانیه ای بسته است. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید #سرداران_سوله http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 شکنجه مرغی #طنز_جبهه #طنز_اسارت •┈••✾💧✾••┈• در زمان اسارت، چهارشنبه‌ها در اردوگاه بعضی اوقات شام به ما مرغ می‌دادند. یکی از برادران آزاده اصولاً مرغ نمی‌خورد و به تدریج شایع شد که او از مرغ بدش می‌آید. به همین خاطر اسم او را «حاجی مرغی» گذاشتند. یک روز یک درجه‌دار عراقی به نام عبدالرحمن برای شکنجه روحی، دستور داد یک مرغ بزرگ سرخ کرده آوردند و حاجی مرغی را وادار کرد تا آن را بخورد. حاجی مرغی هم جبراً و با اشتهای تمام مرغ را خورد! عبدالرحمن که تعجّب کرده بود، پرسید: مگر تو از مرغ بدت نمی‌آید؟! حاجی مرغی هم گفت: لا سیدی (نه آقا)، من از مرغِ کم بدم می‌آید نه از زیاد آن! مگر می‌شود آدم با شکم گرسنه از مرغ بدش بیاید؟! •┈••✾💧✾••┈• طنز جبهه http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 تکلیف شانزده سالش بود. گفتم برادرهات که جبهه هستن، تو دیگه نرو، بمان و درست را بخوان! چنان عصبانی شد که تا قبل از آن ندیده بودم. گفت: آنها تکلیف خودشان را انجام می دهند، من هم تکلیف خودم را و الان تکلیف من بنا به فرمان امام جبهه است، نه درس خواندن! کربلای ۸ بود که پذیرفته شد. هدیه به شهید غلامحسین دانشمندی صلوات •┈••✾💧✾••┈• #خاطرات http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 عملیات رمضان ورود به خاک عراق #نکات_تاریخی_جنگ ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔻 پس از پيروزى در عمليات بيت المقدس كه به آزاد سازى بخش اعظمى از مناطق اشغالى منجر شد، ايران براى اجراى عملياتى كه سرنوشت جنگ را مشخص كند چاره اى جز ورود به خاك عراق نداشت كه با اذن حضرت امام خمينى(ره) مبنى بر ورود به خاك عراق، فرماندهان، منطقه شلمچه و بصره را براى حمله نهايى خود برگزيدند كه بر اساس پيش بينى هاى صورت گرفته با رسيدن نيروهاى ايرانى به بصره يا نزديكى آن، كار رژيم صدام تمام بود، اما در اين ميان مسئله حمله گسترده اسرائيل از زمين و هوا به لبنان به اوج خود رسيد. در اين زمان در جلسه شوراى عالى دفاع كه با حضور شهيد سپهبد صياد شيرازى و محسن رضايى برگزار شد، بعد از چندين ساعت بحث و تبادل نظر تصميم گرفته شد ايران به جنوب لبنان نيرو اعزام كند، اما شهيد صياد شيرازى كه در آن مقطع به سوريه سفر كرده بود از قراين و شواهد متوجه اين مطلب شد كه پرداختن به لبنان و غفلت از عراق دامى براى ايران است و نظر خود را در اين خصوص در بازگشت به محضر امام (ره) رساند و ايشان فرمان بازگشت نيروها را از لبنان صادر كردند. هرچند ايران از اين دام رهيد اما صدام از يك ماه غفلت، نهايت استفاده را كرد و ضمن ساماندهى ارتش خود به سرعت بر استحكامات شرق بصره افزود. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص (۸۶) 🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• بعد از مراحل قرنطینه، ما را به سالن بزرگ ورزشگاه تختی انتقال دادند. سراسر سالن صدها تخت به ردیف کنار هم قرار گرفته بود. دراز به دراز زخمی ها افتاده بودند و بالای سر بسیاری از آنها سرم و شلنگی آویزان بود. در انبوه آن آدم ها و تخت ها، دو رنگ بیشتر خودنمایی می کرد، سفید و خاکی. سر و دست و پاها با باندهای سفید، بانداژ بود و لباس خاکی رزمندگان آش و لاشی که هنوز و حتی در بیمارستان، لباس های خاکی شان بر تن مانده بود. شب برای زخمی هایی که اجازه داشتند، چلوکباب آوردند. با آن همه ضعف، چند قاشق بیشتر نتوانستم بخورم. ضعفم که برطرف شد خیلی زود خوابم برد. ساعت دوازده شب پرستارها بیدار باش زدند. قرار بود زخمی ها را با قطار به شهرهای دیگر بفرستند. باید برای انبوه زخمی های جدید جا باز می شد. دوباره دست تقدیر می خواست مرا از جبهه دور کند. خدایا چکار کنم؟ الان به سراغ من هم می آیند و مرا به عقب تر می فرستند. اگر هم بگویم من مشکلی ندارم می گویند پس برای چه اینجا هستی. داشتم این فکرها را می کردم که به من رسیدند. هنوز لب باز نکرده بودند که گفتم: به خدا من چیزیم نیست! گفتند: اگر چیزی نشده و سالمی پس چرا اینجایی؟ داستانم را گفتم. سینه ام را که نگاه کردند، کار بدتر شد. گفتند: نه نه شما باید بستری بشوی! در فکر چاره بودم که پرستاران اعزام به مجروحی موجی رسیدند که کنار تخت من در خواب بود. او را بیدار کردند تا اعزامش کنند. تا چشم باز کرد، داد و هواری راه انداخت که نگو. هر چه از دهنش آمد، نثار آن بیچاره ها کرد... آنها وقتی دیدند حریف او نمی شوند به هم گفتند: ولش کنیم بخوابد تا چند تا فحش دیگر نثارمان نکرده! تقریباً روی تخت نشسته بودم، اما اوضاع که شلوغ شد، آرام سرم را روی بالش گذاشتم و خوابیدم. وقتی چند دقیقه بعد گروه بعدی آمدند و مرا بیدار کردند، من موجی شده بودم! پرستار تکانم داد و صدایم زد. بیدار شدم و با حالتی هاج و واج و چشمانی خیره روی تخت نشستم و ناگهان داد و فریاد به راه انداختم: صادق بگیرش، بگیرش، معطل نکن. بزن، بشین، پاشو، مواظب باش تانکها رسیدند، پاس بده، میو میو..‌. و چرند و پرند بود که ردیف می کردم. پرستارها که خسته بودند و حوصله درد سر و دری وری شنیدن نداشتند، به هم گفتند: موجیه، بگذارید بخوابد. و آرام سرم را روی بالش گذاشتند، پاهایم را دراز کردند و من واقعاً خوابیدم. صبح شده بود. نمازم را خواندم و دوباره خوابیدم. مدتی بعد بیدار شدم. با اینکه تقریباً همه زخمی ها را تخلیه کرده بودند، اما سالن دوباره پر از زخمی بود و دکترها مشغول معاینه بودند. دکتر به من رسید و دوباره سئوال و جواب شروع شد. گفتم: آقای دکتر من همراه مجروح بودم مرا هم گرفتند و خواباندند! گفت: ولی در پرونده ات نوشته است که به سینه ات ترکش خورده. - بله خورده، ولی بیرونش آوردند و الان هم‌مشکلی ندارم و حاضرم در یک دوِ صدمتر سرعت با مانع مسابقه بدهم. با تعجب پرسید: تو؟!! - بله من. من مشکلی ندارم، این هم سینه ام! و پیراهن بیمارستانی را از روی سینه ام کنار زدم تا او زخم را ببیند. در ادامه دست و پا و سر و گردنم را نشانش دادم و گفتم: دکتر به خدا من مشکلی ندارم. اینها مرا به زور نگه داشته اند. من فکر کردم یک شب مهمان هستم و بر می گردم منطقه. ولی اینها ول کن نیستند. - ما نمی توانیم تو را مرخص کنیم. مسئولیت دارد. - رضایت بدهم چی؟ تاملی کرد و در کمال ناباوری پذیرفت. دقایقی بعد کاغذی آوردند و نوشتم: این جانب محسن جام بزرگ، فرزند ابوالقاسم، اعزامی از همدان، مشکلی ندارم و با اختیار و رضایت خودم ترخیص می شوم... و امضاء کردم. او رضایت نامه را گرفت. برگه ترخیص به من داد و راهنمایی ام کرد. در مرحله نهایی، در واحد تعاون بیمارستان، یک دست لباس فرم بسیجی با بیست تومان پول به من دادند. پرسیدم: پس لباس های خودم؟ گفتند: آنها را دور ریخته ایم، اینها را بپوش. از زندان بیمارستان خلاص شده بودم. سه راهی سوسنگرد- اهواز از ایستگاه صلواتی که از قبل با آنجا آشنا بودم، با دو تومان یک پرس چلوکباب و دو لیوان دوغ محلی اعلاء نوش کردم. سوار ماشین های عبوری خرمشهر شدم و خودم را به مقرمان در ابو شانک رساندم. چند نفری از بچه های ستاد و تدارکات از جمله آقای صمیمی و آقای فرجی آنجا بودند. مهدی فرجی، مسئول تدارکات تیپ از حال و احوال خودم و بچه ها پرسید و من ماجرا را برایش تعریف کردم. دو شب آنجا ماندم، اما همچنان کسی نبود مرا با خود به فاو ببرد. •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 سرداران سوله 2⃣5⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 روزها سپری می شد و من بیشتر داخل بیمارستان بودم. فقط یک بار بعد از ظهر با سروان ابراهیم خانی برای تجدید خاطره سری به منزل زدیم. هنوز مقداری خرت و پرت داخل انبار داشتم که ارزش بردن نداشت. برخی از درخت ها که در آتش سوزی قبلی تبدیل به زغال شده بودند، جوانه های سبزی زده بودند. از لابه لای چمنها نیز اینجا و آنجا چند قطعه چمن سبز تازه دیده می شد. یک روز توی اتاقم در درمانگاه بودم. آن سرباز که راننده جیپ حامل توپ ۱۰۶ میلی متری بود، به آنجا آمد. رزمنده مجروحی را با خود آورده بود. ضمن این که بعدها فهمیدم عاشق یکی از خانم های پرستار شده است. آنقدر به بهانه های مختلف به بیمارستان آمد و رفت تا بالاخره دل خانم پرستار را برد و با هم ازدواج کردند. اواخر خرداد ماه به مرخصی رفتم و تیرماه مجددا به آبادان برگشتم. هوا دیگر گرم و سوزان شده بود. ولی خوشبختانه چند دستگاه خنک کننده قوی در اتاق های عمل کار گذاشته بودند که هوا را بسیار خنک می کرد. شهریور سال ۱۳۶۰ در سال روز جنگ، یکی از خبرنگارهای صدا و سیما که اغلب او را می شناختند، همراه گروهش به بیمارستان آمد. آقای رهبر، که نام کوچک او را متأسفانه نمی دانم. بچه آبادان و جوان خوش قیافه ای بود. صدای گویندگی قشنگی داشت. دوربین فیلم برداری داشتند. نمیدانم چه کسی من را به آنها معرفی کرده بود. پس از پذیرایی مختصر و صحبت های متفرقه، مصاحبه آغاز شد. ایشان از من پرسید: «آقای دکتر محجوب ما شنیدیم شما از آغاز جنگ تاکنون مرتبا در آبادان بوده اید. می خواهیم خاطرات خود را برای ما مطرح کنید.» و من هم بخشی از خاطراتم را برایشان تعریف کردم. آنچه مربوط به جنگ، مجروحین، شجاعت و فداکاری رزمندگان و شرح حال مجروحین جالبی که داشتم را بازگو کردم. پس از پایان مصاحبه خداحافظی کردند و رفتند. مصاحبه را از رادیوی خوزستان شنیدم. دوستانم هم در اهواز و آغاجاری و خود آبادان شنیده بودند. تلفن می زدند و تبریک می گفتند. این خبرنگار شجاع در اکثر عملیات ها پا به پای رزمندگان پیش می رفت و با صدای زیبای خود شرح صحنه های جنگ را بسیار زنده و فصیح توضیح میداد. مثلا می گفت ملت رشید ایران، اینجا فلان منطقه است و رزمندگان در حال پیشروی به سوی مواضع دشمن هستند. اغلب او را از تلویزیون حین گزارش وقایع جنگ و صحنه های عملیات نشان می دادند. بالاخره در یکی از عملیات ها به درجه رفيع شهادت نائل آمد. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید #سرداران_سوله http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 "التماس دعا" #طنز_جبهه #طنز_اسارت •┈••✾💧✾••┈• در ماموریت شرهانی بسر می بردیم. این ماموریت از هر لحاظ ماموریت خاصی شده بود. آتش دشمن، هوای سرد، فضای متفاوت و.... سنگر گرم و نرمی برای خود درست کرده بودیم و در آن هوای یخ زده حکم هتل 5 ستاره را به خود گرفته بود. مخابرات گردان بودم و ضرورت ماندن در کنار بی سیم. دوست هم سنگرم برای خواندن نماز شب از جای خود حرکت کرد تا گرمای لذت بخش سنگر را به آب و هوای سرد زمستان بدهد و وضویی بگیرد. در همان حال که سر را مقداری از زیر پتو بیرون می آوردم به او گفتم:"التماس دعا دارم!" لحظه ای در جای خود ایستاد و سر را به طرفم چرخاند و با کمی اخم 😉 گفت:"دندت نرم! خودت بلند شو و برای خودت دعا کن". مانده بودم در برابر پاسخ تند و غافلگیرانه اش چه بگویم جز مبادله لبخندی😄😄😄 محمد رضا خرم پور •┈••✾💧✾••┈• طنز جبهه http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 سربازان عراقی در حال اجرای موسیقی و کارهای فرهنگی سال 1985 (1363) 🍂

🍂 عملیات رمضان ورود به خاک عراق #نکات_تاریخی_جنگ ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔻كارشناسان سياسى، بى اعتنايى شوراى امنيت به شرايط و حقوق جمهورى اسلامى از جمله، "شناسايى و تنبيه متجاوز"، "پرداخت غرامت"، "عقب نشينى از مناطق اشغالى" و "به رسميت شناختن حاكميت ارضى در قلمرو جغرافيايی" در کنار "تاكيد بر پذيرش آتش بس و نه صلح" را از جمله عوامل ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر و ورود به خاك عراق در عمليات رمضان عنوان مى كنند. برخى از اين پيشنهادهاى آتش بس در زمانى ارائه مى شد كه عراق قسمت هاى عمده اى از خاك ايران را در اشغال خود داشت و چنانچه ايران آتش بس را مى پذيرفت، برترى هاى نظامى موجود به مثابه تضمين هايى بود براى عراق تا اراده سياسى و سلطه جويانه خود را در خصوص ادعاهاى ارضى بر ايران تحميل كند. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص (۸۷) 🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• بعد از ظهر مقر بمباران شیمیایی شد و بلافاصله بوی تند سیر منطقه را برداشت. ماسک زدم و به پشت بام یکی از خانه های روستا رفتم. شاید بیست دقیقه بعد به گمان اینکه چیز مهمی نبوده ماسک ها را درآوردیم! نزدیک مغرب اعلام کردند تمام کسانی که در ابوشانک بوده اند برای معاینه و تست به بهداری بروند. همه رفتند اِلّا من و یکی دیگر. یک ساعتی از مغرب گذشته بود که احساس تنگی نفس کردم. از اینکه به بهداری نرفته بودم، پشیمان شدم. به تجربه زمان انقلاب که برای رد تاثیر گازهای اشک آور آتش روشن می کردند، نی ها را جمع کردیم و آتش زدیم. مثل سیگاری ها دود آتش را عمیق به سینه ام می کشیدم و دوباره و دوباره. بعد از آن کمی حالم بهتر شد. ( نمی دانم آیا این کار در رفع تنگی نفس موثر بود یا نه ولی کما بیش آن حالت از بین رفت.) سینه ام پانسمان داشت و کم و بیش از مواد شیمیایی تنگی می کرد، ولی باید می رفتم. حسابی باران باریده بود و همچنان هوا به شدت ابری بود. اروند وحشی تر از همیشه موج های بلندی برمی داشت و به سینه و پهلوی قایق ها می کوبید و واقعاً وحشتناک بود. من به اصرار و التماس سوار قایقی شدم که مواد غذایی تا گلویش بالا آمده بود. آب موج می زد و به داخل قایق می ریخت و من کاسه به دست از گوشه ای که آب جمع می شد، آب ها را به رودخانه برمی گرداندم. نیمه راه بودیم که اروند موجی شد! و من دوباره هوای نفسی شدم. نفس امّاره به سراغم آمده و می گفت: جام بزرگ! نکند قایق سرنگون شود و تو هم غرق بشوی! فردا می گویند، آن جام بزرگ که می گفتند غریق نجات استان است، مربی رزمندگان است، دیدی چگونه غرق شد، اگر این جوری بشود، آبرویت می رود! و دست به دامن خدا شدم: خدایا! اگر اینجا کشته شوم آبرویم می رود، به من مهلت بده آن طرف آب در خدمتیم! دعایم مستجاب شد و به سلامت از آب گذشتیم و من فهمیدم که شهادت و آن هم شهادت در آب چه فیض عظیمی است و من از خدا به التماس می خواستم که این فوز عظیم نصیبم نشود! شیطان چه کارها و چه وسوسه ها که نمی کند. وقتی به مقر رسیدم و بچه ها را دیدم بال در آورده بودم. مثل این بود که سال هاست از آنها دور مانده باشم. بچه ها گفتند: امشب بچه های گردانهای ۱۵۲ و ۱۵۴ در جاده ام القصر، در همان جایی که ما شناسایی کرده ایم عمل می کنند. صبح با وجود مخالفت بچه ها، خواهش کردم و گفتم: ما که در فاو جنگ ندیدیم، تا آمدیم، زدند رفتیم هوا! مرا با خودتان ببرید تا ببینم چه خبر است؟ به رانندگی سعید صداقتی به سنگر فرماندهی در محور فاو - ام القصر رسیدیم. آنجا حاج مهدی کیانی، فرمانده تیپ، حجازی، فرمانده طرح و عملیات، بنادری، مسئول ستاد و علی آقا چیت سازیان، حضور داشتند. آنها به شدّت مشغول مسائل عملیات بودند. علی آقا مرا که دید خیلی خوشحال شد و احوالم را پرسید. لحظاتی نگذشته بود که احساس کردم جور خاصی گلوله ها به اطراف سنگر فرماندهی می خورد. هلی کوپترهایی هم در آسمان می چرخید و به سنگر فرماندهی شلیک می کرد، اما فرماندهان سخت درگیر کار بودند و توجهی نداشتند. به غیر از فرماندهان، هفت هشت نفر دیگر نیز در سنگر بزرگ فرماندهی لشکر حضور داشتند که سرتا پا گِلی بودند و معلوم بود از قلب عملیات آمده اند. از علی آقا پرسیدم: با این نیروها کاری داری؟ - نه. - پس برای چه اینجا مانده اند؟ ممکن است خطر هم داشته باشد! - آره، اینها دیشب در خط بوده اند و الان خسته و کوفته اند، اینها را با خودتان ببرید. اجازه آنها را که گرفتم، به علی آقا گوشزد کردم که سنگر شناسایی شده و چپ و راست دارند می‌زنندش.... •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 سنگر فرماندهی لشکر المهدی در عملیات کربلای چهار (قسمت دوم) #کلیپ #توسل http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 سرداران سوله 3⃣5⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 رؤسای قدیمی شرکت نفت بازنشسته شده و رؤسای جدید جای آنها را گرفتند. ولی هیچ کدام برای اداره کردن بیمارستان شرکت نفت، به آبادان نیامدند. بیمارستان توسط کارمندان امور اداری و بعدا بیشتر توسط انجمن اسلامی که از کارگران سابق بیمارستان بودند و از نظر مدیریتی شایستگی نداشتند، اداره می شد. بیمارستان روز به روز از نظر کیفیت خدمات بدتر می شد و بیمارستان رو به اضمحلال می رفت. از نظر امکانات هم دیگر آن امکانات اولیه را نداشت. یک روز به بخش بیمارستان رفتم. دو نفر از خانم های پرستار روی یک کاغذ زر ورق مقداری پلو ریخته و با آبسلانگ، مشغول غذا خوردن بودند. پرسیدم چرا بشقاب و قاشق ندارند. گفتند دیگر به آنها نمی دهند قبلا به همه بشقاب چینی و قاشق استیل می دادند. به هنگام جنگ به تدریج بشقاب ها تبدیل شد به بشقاب ملامین و قاشق های بسیار نامرغوب که اغلب لبه های تیز داشت. بعد همین را هم قطع کردند. من بسیار عصبانی شدم و به انجمن اسلامی رفتم. به رئیس آن گفتم همراه من بیاید. او را به آن محل بردم و گفتم: «این وضع غذا خوردن نرس هایی است که جان خودشان را کف دست گرفته و اینجا مشغول خدمت هستند.» ایشان من من کنان گفت: «آخه آقای دکتر! میگن بشقاب های ملامین بهداشتی نیست.» گفتم: «اما این وضع، روی کاغذ زر ورق غذا خوردن بهداشتی است!» پرسیدم آیا خودش هم همین طور غذا می خورد و چرا مثل قبل بشقابهای چینی، نمی دهند. گفت: «بشقاب های چینی می‌شکست و بیمارستان ضرر می کرد.» گفتم: «به فرض که بشکند، فدای سرشان، روزانه این همه مخارج هزینه بیمارستان می شود، حال یکی دو تا بشقاب هم بشکند، چه ارزشی دارد. این برای بیمارستان شرکت نفت خجالت آور است که با آن همه کبکه و دب دبه، حالا به چنین وضعی بیفتد. این ناشی از عدم مدیریت و بی لیاقتی مسئولین است. این وضع را به رئیس کل بهداری گزارش می کنم.» ضمن عذرخواهی قول داد که به همه پرستارها بشقاب چینی بدهند. فردای آن روز همین کار را هم کردند. بیمارستان شرکت نفت جایی بود که من چند سال آنجا کار کرده بودم، خانه و زندگی من آن جا بود. پرسنل آنجا هم مثل خانواده من بودند. به نوعی نسبت به آن تعصب داشتم. چند تن از پزشکان ما که قبل از جنگ تازه استخدام شده بودند و هنوز رسمی نبودند، دیگر به آبادان نیامدند. یکی دو نفر هم بازنشسته شدند. روز به روز تعداد ما کمتر می‌شد. گاهی از طرف وزارت بهداری دکتر بیهوشی، جراح عمومی و جراح مغز برای کمک به بیمارستان ما می فرستادند. یکی دو بار هم قرار بود عملیاتی صورت بگیرد که تعداد زیادی جراح در رشته های مختلف و متخصص بیهوشی به بیمارستان ما آمدند. در طی این مدت یکی دو بار دیگر من به مرخصی رفتم و بازگشتم. رفت و آمد ما برای مرخصی گاهی از ستاد اعزام پزشکان بهداری انجام می گرفت. در هر عملیاتی هم بالطبع تعدادی مجروح داشتیم. حادثه قابل توجه دیگری در این مدت رخ نداد. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید #سرداران_سوله http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 نمایش اسرای ایرانی در تلویزیون عراق الشام الشام الشام.. #کلیپ #نماهنگ #آزدگان http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 گزیده کتاب پایی که جا ماند ◇◇◇◇ ◇ ‍ هفتاد ضربه کابل! در اسارت تنبیه کسانی که برای امام حسین علیه‌السلام عزاداری می‌کردند، سنگین بود.من و حیدر هر کدام به هفتاد ضربه کابل محکوم شدیم. وقتی هفتاد ضربه کابل را نوش‌جان کردیم، حیدر با همان لهجه ترکی و دوست داشتنی‌اش دوبار تکرار کرد: «سیدی! سنی‌ننه‌ وین جانی ایکی دانا شالاق ویر،/ جون مادرت دوتا کابل دیگه هم بزن!» - کابل به سرتون خورده، گیج شدید، خواهش نمی‌خواد. - نه اتفاقا خیلی هم حالم خوبه و می‌دونم چی میگم. حامد در حالی که، به هر کداممان دو کابل دیگر کوبید، گفت: «این هم دو کابل دیگه، یالا برید گم شید، از جلو چشمم دورشید.» وقتی برمی گشتیم بازداشتگاه، گفتم: «حیدر! مثل اینکه راستی راستی حالت خوش نیست، چرا گفتی دو کابل دیگه بزنن؟!» - حضرت عباسی نفهمیدی؟! - نه، نفهمیدم! - آقا سید! خواستم رُند بشه، ارزشش رو داشت که به خاطر اربعین آقا امام حسین علیه‌السلام هر کدوممنون هفتاد و دو کابل بخوریم، خدا وکیلی ارزش نداشت؟! 📚 از کتاب پایی که جا ماند #معرفی_کتاب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 عشق يعنى اشك توبه در قنوت خواندنش با نام غفار الذنوب عشق يعنےچشمها هم در ركوع شرمگين از نام ستار العيوب عشق يعنے سرسجود ودل سجود ذكر يارب يارب ازعمق وجود http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 عملیات رمضان ورود به خاک عراق #نکات_تاریخی_جنگ ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔻حضرت امام خمينى (ره) در ۳۰ خرداد ۱۳۶۱ قبل از شروع عمليات رمضان در يك سخنرانى درباره اعزام هيئت صلح به ايران وعراق فرمودند: «... اشخاصى بيايند كه طرفين قبول دارند و بنشينند و ببينند كه ما به عراق حمله كرديم يا عراق به ما. خرابى هايى را كه آنها وارد كردند ببينند و بروند شهرهاى آنها را هم ببينند.» اما هيئت مزبور به جاى اقدام عملى در جهت شناسايى متجاوز، مذاكره با طرف متجاوز را توصيه مى كند و مشخص است كه در مذاكراتى از اين قبيل، طرف متجاوز هيچگاه به آنچه كه دست يازيده است، اعتراف نخواهد كرد. خصوصا آن كه كمك هاى مختلف سياسى، نظامى و اقتصادى نيز وى را پشتيبانى مى كرد. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص (۸۸) 🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• به علی آقا گوشزد کردم که سنگر شناسایی شده و چپ و راست دارند می‌زنندش.... مکثی کرد و گفت: نه؟! - دقت کنید، آتش روی سنگر متمرکز شده است! حاج مهدی کیانی حرف های ما را که شنید، پرسید: بیرون آنتن بیسیم هست؟ گفتن" خب آره؟ - پس آنها ردیابی کرده اند و ... حرفش تمام نشده بود که گلوله ای کنج سنگر را شکاف داد و دیگر جای درنگ نبود. حاج مهدی دستور داد افراد محل را ترک کنند. ما هم با شتاب بیرون آمدیم و نیروها را سوار تویوتایی کردیم و سعید پر گاز به راه افتاده بود، که همان هلی کوپتر، راکتی به طرف ما شلیک کرد. چند نفر از بچه ها سوار نشده به گوشه ای پرتاب شدند. راکت به چاله ای کنار خاکریز نشست و خوش بختانه به کسی آسیب نزد. بقیه پیاده های زمین خورده هم دویدند و به بالای تویوتا پریدند. تمام فاو زیر آتش بود، آتش بی سابقه و وحشتناک از همه انواعش، توپ و راکت و بمب و خمپاره دوربُرد و نزدیک بُرد! ظهر به مقر برگشتیم و هرکس از اتفاقات آن روز گفت. عمو هادی گفت: چیه بیکار نشسته اید و هی حرف می زنید، کاری انجام بدهید! گفتیم: چه کار کنیم عموهادی، کاری نداریم تا دستوری برسد. - دعایی بخوانیم، نماز مستحبی به کمر بزنیم! با این وضع آتش اگر شهید شدیم، حرفی برای گفتن به فرشته ها داشته باشیم! درست می گفت. پیشنهاد او را انجام دادیم. چیز زیادی از صحبت و پیشنهاد عموهادی نگذشته بود که صدای غرش عظیم هواپیمایی سنگر را لرزاند و از در و دیوار خاکی سنگر، گرد و خاک بود که بر سرمان ریخت. همه یقین کردیم که هواپیما در کنار ما بمب انداخته، ولی از شدت نزدیکی صدایش را نشنیده ایم. لحظاتی گذشت و دیدیم زنده ایم. با عجله از سنگر زدیم بیرون و دیدیم که فانتوم های خودمان هستند که مثل عقاب از سه چهارمتری زمین درست از روی سنگرهای ما به روی مواضع دشمن می روند. در کمتر از دو سه دقیقه رفتند، زدند و برگشتند. از شادی برایشان صلوات فرستادیم و از ته دل دعایشان کردیم. روزی آقا مصیب آمد و گفت: به ما که الان ماموریتی نداده اند. اگر اینجا بمانید خدای ناکرده بچه ها تلف می شوند، به ابوشانک برگردید تا دستور برسد. فعلاً هم خط تثبیت شده و با ما کاری ندارند. آقا مصیب، معاون علی آقا این را گفت و لباسش را در آورد تا عوض کند. مات و مبهوت شدم. تمام پشت و سینه او از گرد و خاک و تاثیر بمباران شیمیایی قرمز و سبز شده بود. بدنش بریان بریان بود! او یک تنه هم کارهای رزمی می کرد و هم مثل شیر، مهمات را بار کامیون می کرد و به خط می برد. راننده ها جرات نمی کردند مهمات و اسلحه ها را به جلو حمل کنند. او خیلی وقت بود که به مرخصی نرفته بود. از او پرسیدم که چرا نمی رود؟ گفت: بروم و به مردم دره مراد بیگ چه بگویم؟ سرزنشم کنند بگویند اینها فرمانده اند که بچه های را می دهند دهن گاز و خودشان قایم می شوند؟! الان هم که قاسم و صادق شهید شده اند، من با چه رویی بروم همدان، بگویند باز سُر و مُر و گُنده برگشت! آقا مصیب، آنقدر ماند و نرفت تا با محمد مهدی قراگوزلو در اسکله فاو زیر بمباران قرار گرفتند و به شهادت رسیدند. خدا مزد اخلاص و جهاد بی ریای او را داد و نخواست که سرزنش های دیروز و امروز را بشنود. روزی با عمو اکبر با تویوتا از خرمشهر به نخلستان های مقر ابوشانک نزدیک می شدیم که شاهد درگیری هوایی سه هواپیمای جنگنده شدیم. هواپیماها مثل نبرد کلاغ ها در آسمان، شاخ به شاخ می شدند از زیر دل هم رد می شدند، یکی می آمد و یکی می رفت و نبردی تماشایی و ترسناک بود. از ترس، ماشین را گوشه ای نگه داشته و پیاده شدیم. نبرد آنها درست بالای سر ما و بر روی جاده بود. احساس کردیم همین الان است که بیفتند روی سرمان. سوار شدیم، گازش را گرفتیم و به سرعت وارد مقر شدیم. ساعت دو پیش از اخبار، رادیو مارش عملیات می نواخت، اما اتفاق خاصی در جبهه نیفتاده بود. لحظاتی بعد، اطلاعیه قرارگاه خوانده شد: یک فروند فانتوم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی با دو هواپیمای جنگنده متجاوز عراقی که وارد فضای کشور شده بودند، درگیر شدند. خلبانان دلاورمان موفق شدند یکی از هواپیماهای متجاوز را هدف قرار دهند و دیگری را نیز وادار به فرار کنند. این دست عملیات نیروی هوایی به ما روحیه می داد، به خصوص که می دانستیم پایگاه شکاری هوایی همدان هم در آن نقش بسیار مهمی دارد. •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂